Ik heb het niet zó heftig gehad, maar na m'n tweede bevalling had ik heel bewust de gedachte: dit nooit meer! En dat ben ik ook echt maandenlang zo blijven voelen. Inmiddels kijk ik er weer wat anders naar. Het is langer geleden en de scherpe kantjes zijn wel van de herinnering af. En ik geniet enorm van m'n kleine meisje, dat helpt ook wel natuurlijk. Dus ja, in mijn ervaring wordt dat gevoel wel minder. Wat bij mij heeft geholpen, is die gedachten en gevoelens af en toe heel bewust toelaten. Als ik bijvoorbeeld in bed lig en nog niet kan slapen, herbeleef ik het in gedachten en probeer ik me ook dingen te herinneren die ik minder bewust in m'n hoofd heb. Daardoor wordt het niet steeds groter, maar herinner ik me ook de kleine mooie lieve dingen. En over het gedeelte dat ik vreselijk vond, kan ik nu denken: dat heb ik toch ook maar mooi gedaan! Ik heb het er goed vanaf gebracht; mijn dochter en ik zijn er heelhuids (nou ja, bijna heelhuids ) doorheen gekomen.
Ik begrijp jou wel hoor, alleen denk ik dat het bovenstaande toch anders werkt. Behalve bij de heilige maagd heeft God bedacht dat een man en een vrouw toch iets moeten DOEN om een kind (het geschenk) te krijgen. Je hebt dus de KEUZE om (nu even niet) een kind te krijgen. Het is niet iets dat morgen vanuit de hemel in je buik valt. maar dit is echt een andere discussie, en ik heb heel veel respect voor je geloof en wil daar niet aan sleutelen. Ik begrijp je dillema heel goed.
Even iets heel anders: heb je foto's of een film van je bevalling? Dan is het misschien goed om daar naar te kijken. beleef het opnieuw. Of kijk anders naar andere bevallingen op tv/ internet, dan komen echte herinneringen naar boven. Ik denk dat jouw herrinering nu vertekend is, en daar moet je vanaf, als je nog ooit een kindje wilt.
"Bri, dat is mooi bedacht. Eens kijken of dat bij mij ook werkt. Jouw dochter is nog jonger dan de mijne he.. "Adi dankje voor je begrip. Je zegt het heel mooi over de keuze om wel of niet iets te doen, dat is de reden dat ik dan onthouding zou willen. Als je geen geschenk wilt hoef je er ook geen plezier van te hebben.. Is mijn reden dan hoor manlief vind het iets anders.
Ik heb een paar fotos en mijn man zegt dan toch wel mooi was dat he met zon verliefde blik.. Ik krijg er rillingen van en wil er echt liever niet naar kijken..En dan is het gewoon als mijn meissie er net uit is op mijn buik.. Vond het toen toch zo mooi ook..
gonnie, ik weet niet goed meer wat te zeggen. maar ik wil je zeggen dat ik je heel goed begrijp en dus erg met je meeleef. en ik vind deze hele discussie behoorlijk pijnlijk voor je.mijn geloof is minder diep dan dat van jou maar ik had wel dezelfde diepe angst zoals je weet. andere kunnen makkelijk praten, dat je dit of dat opzij moet zetten. zo werkt het gewoon niet. ik heb verder niet echt iets te zeggen wat nog iets zinvols toevoegd maar ik wou gewoon laten weten dat ik met je meeleef.
over de bevalling dan nog even: bij mij is dat gevoel gesleten. zoals ik zei zijn wij na een tijdje weer heel bewust voor een tweede gegaan. Was het van "nooit meer" naar "misschien ooit weer" naar"mag best nu" naar"heel, heel graag" weer. Verliep een beetje vanzelf dat proces. Dus wieweet bij jou ook? (mag ik nog vragen naar watvoor kerk je gaat?)
Mijn dochter is inmiddels 2, en ik zou een tweede kind wel leuk vinden maar een tweede bevalling absoluut niet. Ik zie daar nog steeds wel tegen op. Ik heb bij de 1e een ruggeprik gehad, daarna was het wel dragelijk. Dus ik raad je aan om gewoon te genieten van je man, en te bevallen in het ziekenhuis en al van te voren zeggen dat je verdoving wilt omdat je het anders niet ziet zitten. Ga ik denk ik ook doen.
Ben je niet enorm trots op je lichaam en op jezelf dat je een kind hebt gebaard? Zo ervaarde ik het na de bevalling, ik had het toch maar mooi doorstaan en ik kreeg als beloning mijn kindje op mn buik. En ik was ook enorm trots op mijn kindjes, want die moeten het ook maar doorstaan. Ik voelde ook niet dat ik het alleen moest doen, maar dat we het samen deden (kind en ik). Natuurlijk was mn vriend er wel bij, maar die voelde de kracht van mn lichaam niet. Zou je er ook op die manier naar kunnen kijken? Of gaat het ook om het feit dat je nog niet toe bent aan een tweede kindje?
Nee daar ben ik niet trots op, God heeft ons hierbij geholpen anders hadden we het niet eens gehaald. Als Hij niet helpt kunnen we niks. Maar sit is off topic, zoals je ziet doorspekt geloven in God je HELE leven, denken, doen en laten.
gonnie, ik geloof op een heel andere manier dan jij. maar zegt de uitdrukking 'kruis naar kracht' jou ook iets? je krijgt niet meer te dragen, dan je dragen kunt. vertrouw daarop.
Hoi Gonnie, Ik herken je angst wel. Momenteel ben ik zwanger van ons tweede kindje. Iedereen zegt dat je de pijn van de bevalling zo vergeten bent, maar voor mij gaat dat in ieder geval niet op. Eigenlijk heb ik best een voorspoedige bevalling gehad, maar ik herinner het me als vreselijk. De eerste maanden van deze tweede zwangerschap ben ik tamelijk wanhopig geweest van het vooruitzicht weer te moeten bevallen en kon ik (ook om andere redenen) echt niet genieten van het feit dat ik zwanger was. Ik ben ook gelovig en voelde me in geloof tamelijk tekortschieten omdat ik niet dankbaar kon zijn dat we weer een kindje kregen. Inmiddels ben ik alweer een aardig eind op weg in deze zwangerschap en kijk ik erg uit naar de tijd met ons nieuwe kindje straks. De bevalling is nog steeds niet iets waar ik naar uitzie, maar ik merk wel dat mijn wanhoop van de eerste maanden langzaam is weggetrokken en dat ik zelf wel wat vertrouwen krijg dat ik het wel weer zal redden. Ik geloof dat God ons helpt bij de dingen die gebeuren in ons leven en dat Hij er ook voor zal zorgen dat jij erdoor komt, mocht je weer zwanger worden. Als ik hoor hoe mijn dochtertje uitkijkt naar de geboorte van de baby geeft dat me ook wel kracht en moed voor straks. Voor wat de bevalling betreft... Wat betreft niet zwanger worden als je geen anticonceptie wil gebruiken: als je dè tip hebt, hoor ik hem graag! Bij ons komt het vooral aan op niet vrijen, want, tja, ik heb bijzonder weinig zin, inderdaad behalve precies op die dagen dat het niet kan. Groetjes! Esther
Hier misschien een van de weinge die er wel naar uit ziet om ooit weer te bevallen!! Ik vond het echt een top ervaring die ik zeker ooit voor een tweede keer wil meemaken!! Maar ik kan ook heel goed begrijpen dat er mensen zijn die bij voorbaat al bang zijn, of bang zijn geworden na een eerste bevalling. Tis gewoon iets in je hoofd. Mensen hebben allerlei angsten (tandarts, spinnen ed). Weet je ook van jezelf wat je nou zo angstig maakt voor de bevalling? Is het de pijn, of dat je moet persen, of dat je er zelf geen controle over hebt???
Hihi Skye, dat onderschrift, is nu niet echt van toepassing denk ik Ja wat maakt me zo angstig.. Dat enorme rotgevoel van persen, hoefde dat trouwens amper te doen, ze werd er als een baksteen uitgeduwd, hoorde de VK op de achtergrond, deed ook wel wat ze zei maar verder... Brr.. Esther, dank voor je verhaal. Heel knap van je..
Esther, nee DE tip heb ik dus niet. En ik vind het mooi hoe je beschrijft dat God ons wil helpen. Ik geloof dat ook wel maar er moet eerst iets gebeuren he.. En zolang je dat zelf nog tegen kunt houden is dat wel zo fijn..
Maar anticonceptie is geen optie omdat je dan tegen de wil van god in gaat toch (even kort door de bocht gezien). Maar je kiest er wel bewust voor om niet te vrijen (op vruchtbare dagen) ondanks dat je wel die "drang" hebt. Ga je dan niet nog veel meer tegen god in dan wanneer je de pil zou slikken? Bij de pil is er namelijk nog een kansje dat je toch zwanger raakt en zou god dus nog invloed kunnen hebben. Als je je geheel gaat onthouden van seks geef je hem toch geen enkele kans meer om invloed uit te oefenen?
Klinkt aannemelijk, maar ik zie het niet zo. Onthouding kan ook tevens een periode zijn van bidden. En ik vind dat je het niet los van elkaar moet zien, wel 'lekker' vrijen (even grof gezegd) en geen kindje willen.. Hoop dat je het snapt.
Ja, dat is zo. Er zit hier straks 3 jaar tussen onze kindjes trouwens. Overigens zie ik zelf het knappe niet zo hoor... Voel me vooral op alle fronten falen wat zwanger zijn betreft. Gelukkig geniet ik wel echt van het moederschap.