Snap ik. En ziet je man het ook zo, dat je vrijen en een kindje willen (of in ieder geval ervoor "open" staan niet lis van elkaar kunt zien? Want dan zou er een oplossing zijn: nu even niet vrijen tot jullie er samen aan toe zijn om eventueel zwanger te raken. Maar dan blijf je daarna natuurlijk wel weer met dit dilemma zitten als jullie écht compleet zijn qua gezin. Heel erg moeilijk hoor en ik hoop dat jullie er samen uitkomen! Zijn trouwens andere handelingen (waar je niet zwanger van kunt raken zeg maar ) wel toegestaan? Dan zouden jullie eventueel dit kunnen doen wanneer er bepaalde behoeften zijn?
Het heeft er niet zozeer mee te maken dat je tegen de wil van God in zou gaan als je er niet gewoon vrijt als je zin hebt, met het 'risisco' dat je dan een kindje kan krijgen, of dat het de bedoeling zou zijn dat je veel kinderen krijgt. Met het gebruiken van anticonceptie, of bijvoorbeeld het gebruikmaken van vruchtbaarheidsbehandelingen aan de andere kant, neem je echter de regie over het leven in je eigen hand. In plaats van God te laten bepalen. Dat neemt niet weg dat we ook verstand hebben gekregen en ook de verantwoordelijkheid mogen nemen voor de keuzes die we maken. Soms is zwanger worden gewoon niet verstandig en dan is het het prettigst als je daar op een natuurlijke manier voor kunt zorgen. Als het echt heel onverstandig is, is het gebruik van anticonceptie voor mij trouwens wel een ander verhaal, maar dat is wel een lastige afweging om te maken en in de tijd dat ik om die reden wel de pil slikte had ik daar een enorm dubbel gevoel bij. Daarnaast is de Bijbel er heel duidelijk over dat onthouding om je aan je geestelijk leven te wijden goed is. Het gevaar is dan alleen dat dit een 'makkelijke oplossing' wordt. Tegenwoordig hebben we heel veel mogelijkheden, waardoor we keuzes moeten maken waar we helemaal niet geschikt voor zijn. Verworvenheden van deze tijd kunnen tegelijkertijd heel moeilijk zijn.
Beste Gonnie Ik volg jouw topic al vanaf het begin. Ten eerste ben ik verbaasd dat hij nog steeds open is omdat hier op zp niet over geloof ed. gesproken mag worden. (ik ben wel blij hoor dat hij nog open is want ik vind het reuze interessant) Ten tweede verbaas ik mij dat, hoewel we in dezelfde god geloven, ons geloof zo anders is. Alleen al qua anti conceptie. Ik denk ook niet dat we hierover uit zouden komen dus ga ik daarover niet in discussie. Maar jouw angst, daar zou ik toch wat mee doen. Ik denk ook dat hoe langer je daarmee wacht, hoe groter het wordt. Ik neem aan dat je niet tot aan je overgang aan onthouding wil blijven doen. Dus eens zal je de confrontatie met die angst aan moeten gaan. Waarom niet nu? Ik vond mijn 1e bevalling ook verschrikkelijk, ik raakte volledig in paniek, wist niet meer hoe ik moest puffen. En dacht ook dingen zoals, deze pijn is niet normaal, ik lig hier dood te gaan en niemand heeft het in de gaten! Toen ik bevallen was, bleef ik ook maar steeds zeggen, dit doe ik nooit meer enz. Inmiddels zijn er daarna nog 3 kinderen bij gekomen. En nee bevallen is nog steeds niet mijn hobby, hoewel elke bevalling steeds beter verloopt. Als korte termijn oplossing is onthouding misschien nu het beste voor nu. Maar gebruik deze tijd dan om iets aan je angst te doen. Groetjes Gwen
Ja dit ziet mijn man ook zo, alleen pleit hij voor NFP omdat hij bang is dat anders de 'bom barst' juist tijdens de vruchtbare dagen. Dat is ook al eens gebeurd, maar toch zie ik dat niet zo zitten..
Dankje Gwen, zoals jij het omschrijft had ik het niet, niet echt paniek ofzo.. DE eerste maanden ook niet echt angst, maar ja elke maand neemt de kans op nieuwe zwangerschap toe ne toen begon het pas.. Ja idd op korte termijn is het een oplossing, niet voor ons hele leven natuurlijk. Ben ik er nog niet uit wat met de angst te doen. Heb gisteren de tip van Meen Bri?? geprobeerd maar ik slaap altijd binnen 3 minuten
En als je jouw angst nou eens concreet opschrijft, waar ben je dan precies bang voor? En is die angst ook reeel?
Nu maak je het wel heel moeilijk.. Ik heb zonet al een poging gedaan toch? En ja misschien het gevoel dat het gewoon doorgaat, de weeen de pijn de kracht.. Het is niet tegen te houden, (dat wilde ik ook miet op dat moment hoor, wilde graag mijn kindje zien!!)
Het is niet mijn bedoeling het je moeilijk te maken hoor. En met opschrijven bedoel ik vooral voor jezelf hè, niet persé hier. Ik probeer gewoon met je mee te denken. Angst kan heel groot worden in je hoofd, als je het dan concreet opschrijft kun je het behapbaar maken voor jezelf en daarbij nadenken of het realistisch is en zo stap voor stap bekijken wat je kan doen. Hoe je het op kan lossen of iig hoe ermee om te gaan.
Ja ik vind het fijn dat je meedenkt hoor! Ik snap wat je bedoeld. Maar alleen red ik dat natuurlijk niet.. nah ja.. Eigenwijze ik wil toch geen hulp..
Ik blijf ook je topic volgen en vind het juist prachtig dat een topic, wat toch ook over geloof gaat, zo netjes verloopt! Maar Gonnie, ook al zijn jij en ik totaal verschillend. Ik dus totaal niets met het geloof. Toch herken ik dingen..en wat ik nu ga zeggen, moet je totaal niet verkeerd opvatten. Is nl niet kwalijk bedoeld. Maar ik krijg het idee, dat het niet zozeer de angst voor het bevallen is, wat je in de weg zit, maar de angst voor wat je naar boven haalt als je daadwerkelijk iets gaat doen aan die angst. Want je geeft aan, dat je met niemand wil praten, geen hulp wil etc. En zo ben ik dus ook....de gevoelens die je nu hebt, die zijn veilig voor je. Hoe ongemakkelijk het ook is en hoezeer het je ook remt in allerlei zaken. De angst die je nu ervaard, die is bekend bij je, dus hou je het liever zo dan dat je daadwerkelijk het op wil lossen. En ik zeg al, zo ben ik dus ook.... Heb er jaren over gedaan om bijv hulp in te schakelen. Nadat ik in mijn zwangerschap van de 2e echt finaal instorte. Ineens besefte ik nl....shit, moet ook weer bevallen! Dat kan ik niet, dat durf ik niet, dat wil ik niet!!! Mijn 1e bevalling vond ik dood- en doodeng. Kon me totaal niet overgeven en de weeenstorm zorgde ervoor dat ik totaal van de kaart raakte. Was helemaal in mezelf gekeerd en wist niet waar ik t zoeken moest. Doormiddel van alternatieve therapie kijk ik terug op geweldige 2e bevalling. Maar door zaken in t verleden en mijn 1e zwangerschap, ging het daarna berg afwaarts. Voelde me waardeloos, wat moest men met mij etc... Ook al waren deze gevoelens een grote hel, toch durfde ik de stap niet te nemen. want wat dan he...welke gevoelens komen dan bij je naar boven. Dus meid, sta alsjeblieft open voor hulp van buitenaf. Ik heb t idee, dat je er zelf nl niet uit gaat komen. Wat je ook besluit, wens je er heel veel succes mee
nog even een vraagje: zie je alleen op tegen de bevalling?? of ook tegen een 2e kindje? (ik zie namelijk nu niet meer zo erg op tegen een 3e bevalling, maar enorm tegen de eerste weken/maanden) Want als je alleen tegen de bevalling op zou zien zou ik eens met een vlos gaan praten en het hebben over een ruggenprik? heb ik bij de eerste gehad en het was echt heel fijn. Ik zag ook veel minder tegen de 2e bevalling op omdat ik wist dat er een ruggenprik bestond. En mag ik nog eens vragen wat het verschil is tussen onthouding/nfp en de pil ofzo? Want ik snap het niet helemaal. Ik heb met hetzelfde geworsteld en nu weer (dankzij dit topic, haha) alleen is er bij mij geen regel van de kerk die parten speelt, alleen mijn eigen zoektocht. Dus zou je (of iemand) het nog een keer kunnen proberen uit te leggen? Want ik probeer er zelf uit te komen, maar ik zie er geen verschil tussen? (en dan heb ik het niet over onthouding om te bidden en te vasten. ). En hoe zit het dan met dat je lichaam van je man is en andersom? pffffffffffffffft sorry voor topic vervuiling, maar ik ben er gewoon door aan het denken gezet!
Ok ik heb er even over na gedacht... Vind dit punt heel goed, zo heb ik het nooit bekeken. er zit wel wat in al ben ik ook echt bang voor de bevalling. Maar precies, als ik hulp wil ga ik van te voren na wat het doel is wat ik behalen wil. Dat lijkt me duidelijk, ik moet 'er uit zien te komen' zonder angst voor een volgende bevalling. MAAR... Je weet nooit hoe je bevalling gaan zal, kan geen mens je vertellen, ook een hulpverlener niet, je kunt je er ook geen voorstelling van maken van te voren want ik denk alleen aan mijn vorige bevalling en deze kan totaal anders zijn. Bovendien, ik kan me niet voorstellen dat mijn angst daardoor weggenomen wordt. Dan heb je toch geen oplossing?? Ik ben nogal zwart-wit soms hoor, zo van geen oplossing? Dan hoeft het voor mij niet..
Ik kan je dat helaas heel moeilijk uitleggen.. Ik geloof dat Konijn al een poging gedaan had. De pil legt je cyclus stil, voorkomt eigenlijk een innesteling die er misschien wel geweest zou kunnen zijn. NFP kun je ook gebruiken als je juist zwanger ilt worden, maar goed ik weet toch wel wanneer mijn eisprong ongeveer is. Ik vin het gewoon niet kunnen om wel sex te hebben en geen kind te willen, heb ik al eerder gezegd. En ja ik zie natuurlijk ook op tegen de eerste tijd, vond dat erg zwaar, nu gaat het eindelijk iets beter. En nee een ruggeprik lijkt me helemaal eng, dan liever alles zelf doen!
Ja dat herken ik....ga ook er al gelijk vanuit dat ik wel weet wat ze gaan zeggen. En dan denk ik; ja daaag, dat kan ik zelf ook wel bedenken, laat maar! Maar nee, je zult idd nooit 100% de angst voor een bevalling kwijtraken. Dat heeft denk ik geen enkele vrouw. De kunst is, om eerst te leren waar de angst nu precies zit. En ook al denk je nu, dat je weet wat het is, soms verbaasd het je waar het eigenlijk zit. En als je weet wat t precies is, dan het onderkennen en er mee leren omgaan. En ik zei al, ik was ook doodsbang voor de 2e bevalling. Alleen had ik me dus jaren voorgehouden dat ik dat niet was, totdat ik 36 weken was en huilend instorte bij de vk. En zei dat ik t liever niet wilde, maar ja, beetje lastig he Zij had dit al aan zien komen bij me en stuurde me accuut naar een voetreflextherapeute. Die heeft alle spanning er uitgekregen. Nou ja, de slechte spanning dan, bevallen is altijd spannend natuurlijk. Toen ik trouwens nadien eindelijk een psych inschakelde, bleek dat het ''overspannen'' zijn na de bevalling, door heel iets anders werd getriggerd als dat ik dacht. Soms sta je echt versteld van waar de oorzaak ligt hoor. Maar goed, tegendraads als ik soms ben, ben ik er te snel mee gestopt door iets wat bij mij helemaal verkeerd schoot. Dit door iets wat de psych deed. Ben nooit meer geweest
Ach Wendelaa wat heb jij een rottijd gehad.. Ik geloof dat ik blij moet zijn dat ik nu bang ben en niet als ik al 36 weken ben! dat lijkt me echt heel vervelend.
ten eerste, gonnie TOP dat je hier zo open over alles schrijft. ten tweede fijn dat iedereen met respect reageerd! -hulpverlening: snap dat het moeilijk is om met vreemden te gaan praten, vooral als het mannen zijn. Is het niet mogelijk om per mail te "praten" met eleos ofzo? en hoe staat je man daar tegen over? misschien dat je een keer met zn 2e ergens kan gaan praten? -AC: weet niet goed wta ik er op moet zeggen behalve dat je nog eens een keer goed met je man moet praten wat je wel en niet wilt en waarom. Om voorbeeld te geven: je had het over verstijven als hij je aanraakt, is het niet een idee om hem een "veilige zone" te geven? heb ik ook tijdje gedaan (geen borsten, billen, tussen de benen) ik vond het fijn als hij me aanraakte, maar niet op elk gebied Zo hadden we wel lichamelijk contact , maar kwam het vaak niet tot de seks. Is het misschien een idee om toch condooms te kopen voor "als de bom barst" op het "verkeerde" moment? Grutjes, lastig te omschrijven wat ik in mn hoofd heb. Ik kom uit dezelfde kringen als jij en heb hier ook meegelopen, wel of geen AC en wat dan? Verschil was wel dat ik wel een 2de wilde maar keizersnee had gehad en dus een "medische indicatie" om niet binnen een jaar zwanger te worden. Het eerste halfjaar hebben we condooms gebruikt op/rond de "gevaarlijke tijd" (dan was de lust hier ook groot) daarna besloten het achterwege te laten en te zien wat God met ons voor had. Denk dat je niet veel hier aan heb, wil je graag helpen maar kan het zo slecht verwoorden wat ik denk!
gonnie, een psycholoog (of andere hulpverlener) zal je meestal ook geen oplossing aanreiken in de zin dat hij/zij je angsten weg kan nemen, laat staan dat hij/zij ervoor kan zorgen dat je bevalling op een bepaalde manier verloopt. wel kunnen ze je leren anders met je angst om te gaan, waardoor deze niet meer zo blokkerend werkt in het maken van je keuzes. Misschien heb je iets aan RET (rationeel-emotieve therapie). Ik heb ooit van m'n HA het boekje 'moeten maakt gek' geleend en ik heb er wel veel aan gehad. Het is een methode waarmee je leert hoe je met je gedachten (ratio) je gevoelens (emotie) kunt beïnvloeden en hoe je kunt leren op een andere manier met je gevoelens om te gaan. Ik kan het niet zo makkelijk uitleggen, maar misschien kun je eens wat opzoeken over RET. En er zijn heel veel zelfhulpboekjes over, je hóeft dus niet naar een therapeut om te praten.