n.a.v een ander topic en om deze niet te vervuilen dacht ik, ik maak een nieuwe en ben dan wel eens heel benieuwd hoe anderen hierover denken... er word namelijk gezegd dat wanneer je man werkt, een eigen bedrijf heeft en de vrouw thuis is bij de kinderen dat je als vrouw zijnde dan je handje ophoud bij je man? wij zien dit dus niet zo, maar velen dus blijkbaar wel? mijn man heeft deze mogelijkheid doordat ik ervoor gekozen heb om thuis te zijn voor onze kinderen totdat ze naar de basisschool gaan. ik werk net zo goed alleen ben ik thuis en houd ik alles draaiende en voed ik onze dochters op... hoe zien jullie dat eigenlijk?
Ik doe hetzelfde meid. Ik wil wel graag een baan buitenshuis hoor maar heb nog geen haast. Ik vind het fijn dat ik er voor de kids kan zijn en ik moet zeggen dat ik het soms ook best pittig vind. Mijn man is de hele dag van huis(7:00- 22:00) en dan is het toch juist fijn dat ik er wel 100% ben. En wat anderen daarvan vinden.. tja daar heb ik geen boodschap aan. Als wij ons er goed bij voelen.. laat ze maar kletsen.
Ja ik houd ook mijn handje op. Hiervoor doe ik niks. Ja zit wat thuis bij de kinderen. Hang wat op de bank et cetera.. Man werkt keihard en mag het geld daarna inleveren. O en ik winkel ook nog wel eens. Als ik van de bank af kan komen. Kinderen vermaken zich wel.
hier dezelfde situatie. En hoewel mijn man heel hard en veel werkt, kan ik met een eerlijk geweten zeggen dat ik óok veel werk. 24 Uur per dag, voor een prachtig meisje. Dat we ´s avonds allebei moe zijn zegt genoeg, toch? Als jullie er vrede mee hebben zie ik het probleem niet. Laat maar praten, het is een luxe om bij je kinderen te mogen zijn!
Zelfde als jij. Ik ben nml al 12 jaar thuis...onee wacht...14 alweer! (tijd vliegttt!) Als ik was gaan werken terwijl ik kinderen had had ik de helft weer naar de opvang kunnen brengen van wat ik verdiende. Dan ben ik liever zelf bij de eerste stapjes enzo! Mn ex verdiende 2x modaal dus was geen probleem. Nu is het echter anders. Maar zijn de kinderen ook alweer allemaal bijna 3 (waar zijn die laatste 3 jaar gebleven...) Ik heb een studie gedaan en ben voor mn eigen aan het beginnen.... Thuis werk dat wel. Vind het een beetje kort door de bocht om te zeggen dat je je handje ophoud als je thuis blijft bij de kids. Het is aan een kant ook weer een kosten besparing omdat je geen creche hoeft te betalen. En sommige mensen vinden het beter dat de kinderen grotendeels thuis zijn om variërende redenen... zoals ik en mn ex toendertijd. Ben overigens nog steeds van mening dat t beter is als kinderen tot een bepaalde tijd thuis zijn.
Ik zie 't hetzelfde als jij hoor. Jij zorgt voor de kinderen, het huishouden, etc. Dat is toch ook een soort van "werken". Mijn man werkt fulltime en ik parttime (2 dagen in de week) en de rest zorg ik voor de kinderen en het huishouden. Nou, ik kan je zeggen, mijn "vrije dagen" zijn veel zwaarder dan mijn werkdagen (ook wel veel leuker, maar toch).
Ik denk dat het allemaal wat genuanceerder is dan hoe hij het hier omschrijft. Als je het "je handje op wilt houden" wilt noemen, dan zit ik ook in het "andere kamp. Ik denk dat het zozeer om bedelen bij je man gaat, maar je mate van zelfstandigheid, mocht je relatie op de klippen lopen. Ik heb ook een behoorlijk aantal topics de laatste weken voorbij zien komen, waarbij vrouwen kiezen om hun relatie te beeindigen, maar dan in grote problemen komen ivm woning, inkomen, werkt etc. omdat ze thuis zaten "het handje op te houden" bij hun partner. Ik denk dat het meer dat is, dan iets anders ... althans naar mijn bescheiden mening
ook ik houd mn hand op.. zou op zich wel weer willen gaan werken wanneer de kinderen groter zijn maar zie dat op dit moment echt niet zitten. Mijn man is idd ook van s´ochtends vroeg tot s´avonds laat weg en dan zou na mijn werk alles altijd op mijn schouders terecht komen. Mijn man weet niet eens hoe de wasmachine werkt bjiv.
Ja mocht je relatie op de klippen lopen dan valt er altjid wel weer een mouw aan te passen. Ik ga niet mijn kinderen naar de creche brengen en me in de stress werken omdat ik er altijd alleen voor zal staan thuis (omdat mijn man een eigen zaak en fulltime baan heeft) terwijl het eigenlijk niet nodig is omdat ´wellicht ooit mijn relatie weleens op de klippen zou kunnen lopen´.
mn derde post alweer.. Ik heb ook vaak het gevoel dat veel mensen denken dat thuisblijfmoeders ongeschoold zijn, terwijl dat vaak helemaal niet zo is.
Je bent zo weer zelfstandig als het moet hoor. Mijn moeder was eerst ook een thuisblijfmoeder. Toen mijn vader overleed had ze na een tijdje al snel een geweldige baan. Ik wil heel graag thuis zijn. Ik kan namelijk niet werken en voor de kinderen zorgen tegelijk. Ik ben een denker ( filosoof en dromer) en dan draai ik door. Ik heb ruimte nodig. Mijn man vindt het heerlijk om te werken En die is dan ook helemaal in zijn element. Hij kan dit werk doen juist omdat ik thuis blijf. Want als ik had gewerkt dan hadden onze kinderen meer bij de oppas geweest dan thuis. We zijn een super goed team. ( mijn eerdere bericht was een sarcastisch bericht, maar dat was vast wel duidelijk)
@TO: Trek je niets aan wat anderen hiervan vinden, er zullen zat werkende vrouwen 'stiekum' wel jaloers zijn. Als het financieel haalbaar zou zijn, dan bleef ik ook thuis maar dit is voor ons helaas niet haalbaar. @Strijkkraal: Natuurlijk heb je met een 'eigen' inkomen ook een stukje zelfstandigheid maar dit is niet alles. Er zijn verschillende oplossingen voor niet werkende vrouwen die in eventuele problemen zouden komen als de relatie uitgaat. Maar ik vind het ook een raar idee als dat DE reden is om te gaan werken (dan lijkt het of je bij voorbaat al bang bent dat de relatie gaat mislukken...) Liefs,
Ik was graag een thuisblijfmoeder geworden tot de kinderen een jaar of 7 zijn. Mijn moeder is ook zolang thuis geweest, en ik vond dat altijd erg prettig. Maar financieel is dat bij ons op dit moment niet haalbaar. Ik heb wel altijd bewondering voor mensen die thuis blijven, je krijgt zoveel negatieve dingen te horen, terwijl er 100% voor je kinderen zijn het mooiste is wat je ze in het leven kan bieden!!!
Hier nog één die haar hand op houd. Mijn man en ik zijn van mening dat je geen kinderen hebt gekregen om ze vervolgens weg te brengen naar een oppas. Als nu geen keuze hebt, financieel o.i.d is het een ander verhaal. Wij hebben gewoon het één en ander opgegeven. En dan nog steeds niet veel. Manlief verdient niet erg veel, werkt bij een WSW bedrijf, dus het minimum krijgt hij. Maar dankzij dat krijg ik wel meer van de belastingdienst. Vind het alleen ergerlijk dat ik veel scheven gezichten krijg, omdat ik bewust thuis blijf voor mijn zoontje. De oudere generatie begrijpt het en spreken niks anders dan lof. Maar van de jongere generatie, iedereen die ik spreek van uit de familie-vrienden-kennissen kring, kijkt raar op van mijn thuis zijn. De reacties stromen over: "Nou dat is niets voor mij" of "Dat zou ik nooit kunnen" of de subtiele "Vind het knap van je, dat je thuis blijft" Ik heb eenmaal de "luxe" om thuis te blijven. Ik heb werk genoeg met mijn zoontje en in en om het huis. Zodra zoontje op school zit, ga ik wel weer werken, maar voorlopig nog even niet.
ik ben ook z'n lui wijf! zit de hele dag op de bank mooi te zijn en als het loon van vriend binnen komt geef ik het uit. nee hoor. tuurlijk ik ben thuisblijf mama maar mensen vergeten dat ik zorg voor het huishouden en de kinderen (nu nog kind dan) wij zitten in de positie dat het kan en dat we ons kind niet weg hoeven te brengen naar een kdv. al het geld wat binnen komt gaat op 1 rekening en word door ons alle2 uit gegeven we hoeven elkaar nergens om te vragen als ik iets leuk zie kan ik het kopen. vriend werkt een 55/60 uur in de week en dat kan ook niet minder. als hij thuis komt ik hij blij dat ik gewoon lekker een brod eten klaar heb en het huis schoon is.en dat hij gewoon nog een uurtje met zijn zoon kan spelen voor dat hij op bed gaat. als ik zou werken dan had dat niet gekunt
Volgens mij hoort dat bij het moederschap: iedereen heeft een mening over je en ze vinden altijd wel iets negatiefs. Niks van aantrekken.
Ik werk 3 dagen, mijn man full-time. Toch zou je kunnen zeggen dat ik nog steeds "mijn handje op houd". Met mijn eigen salaris als inkomen had ik namelijk nooit ons huis kunnen kopen. Misschien had ik zelfs helemaal wel geen huis kunnen kopen. Ik ben dus toch afhankelijk van hem. Maar ik vind dat hij ook afhankelijk is van mij. Ik zorg goed voor hem: ik kan veel lekkerder en gezonder koken dan hij (vind hij zelf ook hoor!), ik doe op mijn vrije dagen het huishouden, de boodschappen, enz. (We hebben nog geen kinderen.) Daardoor heeft hij in het weekeind ook echt vrij. Als hij alleen zou zijn, zou hij dan voor al die dingen moeten zorgen en dus minder tijd voor zichzelf hebben. Ik denk dat je samen verantwoordelijk bent om je huishouden/gezin draaiend te houden. Daarin moet je samen afspraken maken over een taakverdeling, die voor je eigen situatie optimaal is en zo veel mogenlijk tegemoet komt aan ieders wensen. En zodra er sprake is van een taakverdeling, ben je als het goed is altijd afhankelijk van elkaar. Dat vind ik niet erg. Het is toch juist goed om elkaar te ontlasten waar mogenlijk?
Nou als ik het me kon permiteren zou ik ook graag thuis blijven. Groot gelijk als je partner genoeg verdient om rond te komen waarom niet thuis blijven en voor je kind zorgen. Mijn vriend verdient niet zoveel, ik verdien zelf meer en we hebben gewoon beide inkomens nodig. Ik vind het echt verschrikkelijk als straks me kind is geboren en ik zal hem 2 of 3 dagen naar de opvang moeten brengen want mijn inkomen is ook gewoon nodig. En helaas wonen de oma's ver. En mij lijkt je kind verzorgen, huishouden en koken ook zwaar genoeg.
Iedereen moet het lekker zelf weten. Zie dat een aantal van jullie schrijven dat thuis blijven ook een soort van werken is, met het huishouden en de zorg voor de kinderen. Whoaah, wat zal ik dan straks een enorme duizendpoot zijn met én een parttime baan én het huishouden én de zorg voor de kleine