Ik zal het nog verder uitleggen. Mijn man werkt 4 weken op en 4 af. Dat betekent dus dat hij als hij alleen voor de kinderen zou zorgen 4 weken lang 24 uur per dag opvang moet betalen en zoeken voor de kinderen. Nu ik dus thuis blijf kan hij dat dus makkelijker doen. Hij moet gewoon direct weg kunnen. Als hij dan ook nog eens rekening met mij moet houden en dat ik werk dan wordt dat lastiger. Ik neem aan dat de meeste werkende partners de taken verdeeld heeft met betrekking tot het halen en brengen van de kinderen van een KDV of school. Snap je het nu wel? Over het rondkomen als je alleenstaand wordt en eventueel gat in je CV. Ook weer erg negatief benaderd. Mijn moeder kwam alleen ( mijn vader overleed). Had vanaf haar 20e niet meer gewerkt. Op haar 35e ( ongeveer) heeft ze gewoon een goede baan gekregen van 32 uur. Het is ook hoe je je presenteert en hoe graag je iets wilt. Mijn moeder heeft gewoon weer bij geleerd en is onderaan begonnen. Nu heeft ze een topbaan met haar 53e. Jij gaat uit van een sneue incompetente vrouw denk ik. Tenminste zo lees ik het. Ik zie dat gewoon heel erg anders. maar goed, ik ben vanuit overtuiging al anders want ik denk niet op dezelfde manier als de meeste mensen over "werken" ( kleine toevoeging, ik heb van mijn 20e tot 28e ook gewoon fulltime een goede baan gehad als vertegenwoordiger, daarna ben ik weer fulltime gaan studeren. Ik ben dus niet helemaal blanco. Maar dat gat in mijn CV zal me worst wezen. Als werkgevers daar over vallen. En ik doe natuurlijk wel iets. )
Ik denk dat je je daar heel erg in vergist. Er waren vroeger héél veel vrouwen doodongelukkig in hun relatie. Er gebeurde ook heel veel achter gesloten deuren waar niemand wat van wist. Mensen keken de andere kant op en zeiden 'ieder huisje heeft zijn kruisje'. Je wil niet weten in hoeveel gezinnen er fysiek geweld voorkwam. En veel alcoholisme onder de mannen. De vrouw had het maar te slikken. Ik begrijp je deels wel hoor. Ik vind ook dat mensen tegenwoordig veel te vroeg uit elkaar gaan. Dat ze niet eens proberen om voor hun relatie te vechten. Maar daar ligt ook wat anders aan ten grondslag. Mensen trouwen ook vaak zonder daar goed over na te denken. Of dat ze elkaar nog helemaal niet goed kennen. Of dat ze denken dat de ander wel verandert.
Ik ben blij te lezen dat jullie op zo'n manier uit elkaar zijn gegaan. Maar bedenk ook goed dat het vaak NIET zo gaat en dat er veel mannen zijn die de alimentatie gewoon niet betalen. Trouwens, we hebben het over scheidingen, maar de man kan ook komen te overlijden. Afhankelijk of je een goede overlijdensrisicoverzekering hebt, of een wezen- en weduwenpensioen of zo... Dat is ook geen vetpot.
hier sluit ik me bij aan. enkele dames hier willen wel heel erg graag onafhankelijk zijn om de voor mij plausibele redenen. op het moment dat je een kind krijgt valt voor mij het HIJ en ZIJ weg en veranderd in ONS. en als je uit elkaar gaat dan moet bepaald worden hoe dat ONS weer HIJ en ZIJ wordt met de nodige verantwoordelijkheden erbij. MET kinderen is alle vrijblijvendheid in een relatie er zowieso uit. of je nu WEL óf NIET werkt en dus in sommige hun ogen wel óf niet afhankelijk bent.op het moment dat je uit elkaar gaat dan veranderd voor alle binnen het gezin alles. het stukje over wel of niet blijven in een relatie die het niet waard is omdat je geen baan hebt daar ga ik niet eens op in.
Beter Dank je. Dat is heel fijn voor je moeder. Ik zei overigens niet dat je géén baan kunt krijgen, maar het is lastiger. Je moet ook wel de kans krijgen je te presenteren. De eerste selectie is vaak op basis van CV. De kans is groot dat je cv met zo'n gat (geen recente werkervaring) meteen de prullenbak in verdwijnt. Nee, maar van een harde maatschappij.
Klopt, er zijn heel wat scheidingen die er minder vriendschappelijk aan toe gaan dan de onze En tja, mannen die hun verantwoordelijkheid niet nemen..die hou je altijd. Of t nou gaat om alimentatie of andere verantwoordelijkheden. Mijn exman verdient 2xmodaal ofzo en als ik had gewild had ik nog veel meer alimentatie kunnen 'eisen'. Dan had ik dus helemaal niet hoeven werken. Maar dan had t wel gevoeld als mn handje ophouden.
Op uitzonderingen na (er moet wel geld zijn) wordt het betalen van alimentatie afgedwongen door de rechter. Ik denk zeker dat een gat in je cv een drempel kan zijn in het vinden van een baan, maar geen onoverkomelijke. Economische onafhankelijkeheid is voor mij ook niet de enige of de belangrijkste reden voor het feit dat ik werk. Plezier in mijn werk en mijn geluksgevoel (wat ik dus bereik door de combinatie van werk en zorg) vind belangrijkerer factoren. Wel vind ik het idee dat ik financieel voor mezelf kan zorgen in elk mogelijke situatie (zoals werkloosheid van partner, overlijden, scheiding etc.) wel een erg prettige bijkomstigheid.
Vriendin van me weigert haar deel van de alimentatie, omdat ze 'niets wil van die lul'. Deel voor hun kind accepteert ze wel en dat geld gaat ook puur naar dingen voor hun kind.
Nee, het wordt opgelegd, maar als de man dan alsnog niet betaalt, wat dan? Sterker nog, je zou denken: Jij niet betalen, dan krijg je je kind ook niet te zien volgens de omgangsregeling... dat gaat ook niet op. Je ex kan je kind dan gewoon op komen blijven halen. Dat recht houdt hij ook al betaalt hij niet. Daarnaast komt het heel vaak voor dat er geen geld is. Geld staat volgens mij sowieso op nummer 1 qua onderwerpen van ruzie in een relatie. Waaronder (gok)schulden, maar ook verslavingen die veel geld kosten (gokken, drugs). Ik denk dat het vaak voorkomt dat er niks te halen valt bij de man.
Ik heb net de situatie in mijn naaste omgeving meegemaakt, waarbij de partner niet wilde betalen. Door middel van een rechtzaak is afgewongen dat de man haar via een bepaalde instantie (?) moet betalen. Er zijn dus wel mogelijkheden. Zoals ik in mijn eerdere post al aangeef, moet er wel geld zijn. Schulden en geldproblemen kan ook een reden tot scheiden zijn, maar in veel gevallen is er wel geld. Geld is inderdaad een onderwerp dat kan leiden tot ruzie, maar dat betekent niet automatisch dat er sprake is van schulden.
Als je je ex een lul vindt, kan ik me dat gevoel ook wel goed voorstellen ja Mijn ex is echter geen lul (meestal dan haha) en dus is t puur een kwestie van rationeel denken en nuchter zijn
Ging ook meer over het ´handje ophouden´ wat dus in zou houden dat ze verantwoording oid moest afleggen...
Niemand zegt toch dat het als thuisblijfmoeder onmogelijk is om in de toekomst een baan te vinden? Maar het valt toch niet te ontkennen dat het over het algemeen wel lastiger zal zijn als je jaren thuis hebt gezeten? Want een diploma is leuk, maar werkervaring in de regel belangrijker. Competent zijn is natuurlijk ook belangrijk, maar over het algemeen zul je wel een stuk lager starten dan iemand van dezelfde leeftijd die wel bijv. 10 jaar werkervaring heeft. Bovendien, de meeste vrouwen hebben bijna geen of een lage opleiding, en zullen sowieso in eerste instantie niet ver boven het minimuminkomen verdienen. En ja, je kunt dan vast wel rond komen, maar ik durf te beweren dat het voor mij als werkende moeder gemiddeld genomen een stuk makkelijker zal zijn om op eigen benen te staan na een scheiding (tenzij de man een klap geld aan alimentatie betaalt, maar die intentie heb ik persoonlijk niet). Nu is dit voor mij persoonlijk overigens geen reden om te werken. Het is in ons geval ook geen must, ik wil gewoon graag werken. Ik ga er nog steeds vanuit dat we voor de rest van ons leven bij elkaar blijven, ook al is dat misschien een tikkeltje naief
mijn werkt van 7 tot 7 en ik van 1900 tot 01:00 ideaal zo voel ik me ook niet zo schuldig. geef graag geld uit
Ik maak me totaal niet druk over het moeilijk vinden van een baan. Dan heb ik maar een gat van 5/6 jaar. Ken bijna alle huidige programma´s die ik zou moeten kennen voor mijn werk, heb 5 jaar werkervaring op verschillende afdelingen en zat vacatures in de krant.. Ik ben al echt jaren uitgeschreven bij werk.nl en uitzendbureaus en geloof het of niet, zelfs nu nog bellen ze me of ik op zoek ben naar een baan. Yukl, hoe kom je erbij dat die meeste vrouwen geen of een lage opleiding hebben? Overigens ben ik van mn 12de tot mn 23ste altijd aan het werk geweest. Eerst na school en in het weekend, later fulltime.
@ umm85: valt natuurlijk te betwisten, want wat is laag? Mijn zusje heeft in ieder geval bijna haar mbo opleiding afgerond, maar binnen haar sector verdient ze in eerste instantie echt niet heel veel meer dan het minimum. Ik geloof overigens echt wel dat jij prima aan een baan zou kunnen komen. Ik tel mijn werkervaring van mijn 14e tot ongeveer mijn 19e niet echt mee trouwens. Het staat niet eens op mijn CV