hier gaat het de laatste tijd (sinds er bij mij een postnatale depressie is geconstateerd) niet goed tussen vriend en mij. hebben veel ruzie, hij accepteert mij niet zoals ik nu ben. ik heb het gevoel dat dat het ook tegen houd om beter te worden. aan de ene kant wil ik mijn spullen pakken en gaan, maar aan de andere kant ook weer niet! we hebben toch een zoon samen, die is er de dupe van.
Hoi Elsie, Zo'n postnatale depressie is niet niks lijkt mij. Jullie hebben beide waarschijnlijk een ander beeld voor ogen gehad dan hoe het is gegaan. Daar komt nog bij dat het ouderschap je leven wel veranderd, plotseling moet je met alles rekening houden en je bent er veel tijd aan kwijt. Kun je goed met je vriend praten? En, ook belangrijk ,kan je vriend ook goed met jou praten? Hoe en wat is er veranderd aan jou? Horen deze gevoelens misschien nog bij de depressie of staat het er los van? Het is erg moeilijk om er na een paar zinnen een tip of oordeel over te geven. Ik hoop dat jullie er samen uit komen!
een postnatale depressie is zeker niet niks! ik had het graag anders gezien dat ik gewoon alles kon doen wat ik wil zonder angst enzo. mijn vriend begrijpt die angsten niet, en eigenlijk wist ie ook niet wat mijn angsten zijn. gisteravond hebben we eerst ruzie gehad en daarna begon het over te gaan in gewoon praten. heb hem toen alles verteld, ik schaam me er ook gewoon voor. ik voel me al veel beter als een paar maanden geleden gelukkig, maar ben er nog niet. ik heb hem nodig als steun en hij mij ook. ik dacht dat ie niet meer van mij hield, maar hij houd wel van me alleen ook hij had idd een andere voorstelling ervan. ik wilde al bijna weg gaan, maar hij zei dat hij ons niet zomaar laat gaan. ik wil er graag voor vechten.
Gelukkig dat jullie er wel samen over konden praten, dat scheelt een hele hoop. Het lijkt mij heel moeilijk voor de persoon buiten de depressie om te begrijpen wat je angsten zijn, dus als je dat uitgelegd hebt kan hij zich beter inleven en je ondersteunen. Dikke knuffel voor jullie alledrie! Heb je hulp gezocht voor je PND?
ik ga naar een psycholoog toe. verder veel praten met ouders en vriend. ik heb nu uitgelegd wat precies de angsten zijn en hoop dat hij me er dan beter doorheen kan slepen.
Elsie, wat een fijne en positieve reactie. Ik kan mij voorstellen dat je vriend het moeilijk kan begrijpen. Daar loop je volgens mij wel vaker tegen aan. Je hebt toch net een kindje gekregen? Wat is er dan mis? Een gebroken been is heel duidelijk voor anderen en dit misschien niet. Je kunt er echt niks aan doen, het ligt niet aan jou. Het is/was zeker niet jouw keuze! Zo te horen ben je al op de goede weg en kom je er weer boven op! Blijf vooral praten en ik hoop dat je iemand op dit forum tegen komt die hetzelfde heeft (mee gemaakt). Ik weet er niks van af en kan alleen wat positieve woorden tikken. Misschien willen opa en oma een weekend oppassen zodat jullie weer wat tijd voor jezelf hebben? Geef jezelf ook de tijd en schaam je er zeker niet voor! Over een tijdje kijk je terug op deze overwinning en je zal er sterker door worden.
het is idd gewoon een moeilijke tijd voor ons beide. zo durf ik bijv. de winkel niet in, hoe graag ik ook zelf de boodschappen wil doen en daar ook alle tijd voor heb omdat ik thuis ben. maar ben vorige week wel 2x heel even de winkel in geweest, dus die eerste stap is gezet. het is gewoon moeilijk uit te leggen waarom ik angsten heb voor bepaalde dingen, want soms begrijp ik ze zelf ook niet! en idd een gebroken been is duidelijk maar dit niet. probeer het nu ook te zeggen als ik me juist wel goed voel dus niet alleen de negatieve dingen.