Ik denk dat het in sommige gevallen inderdaad makkelijker is je intellectueel te ontwikkelen als tbm, dan in andere. Het hangt erg van je interesses af. Ik ben bijvoorbeeld echt een nieuwsjunkie en ik houd van onderzoek doen. Ik zou me waarschijnlijk best een tijdje kunnen vermaken met het - heel erg - fanatiek bijhouden van de actualiteit en soms ergens dieper induiken. Verder zou ik het leuk vinden om in een bestuur te zitten ofzo. Maar het specifieke werk dat ik doe kan ik niet vrijwillig doen. Ik zou dan toch iets missen...
Amen, idem ditto...voor mij hoeft het allemaal niet meer. Liever lekker thuis met de kids dan mijn hoog opgeleide brein laten werken voor een of andere vervelende baas of team....daarbij ik hoef niet te werken of een studie te volgen zodat ik er een beetje bij hoor of kan zeggen: moet je zien wat ik allemaal tegelijk kan doen. Thuis zijn met de kinderen is een keuze die ik nu maak, voor hen en het doet ze heel goed. Mijn interesses en ontwikkelingen komen later wel weer. Charlie
Ojee.... goeie hoop ik?! Wat voor ideeën? Software leren schrijven ipv het te testen? (zat ik te bedenken toen ik jou stukje las...maarja...de ballen verstand van dat hele test verhaal waar jij je werk in hebt dusss...)
Hier ook een bewust thuis moedertje... Ik denk daar allemaal niet zo overna.... Ik geniet van het moment en zie wat er gebeurt... Ik hou extreem het nieuws bij en alles wat ik intressant vind duik ik in.... Het ligt er ook aan hoelang je thuis bent en waar je behoefte aan hebt... Ik ben nu 1,5 jaar thuis en ga in de toekomst weer lekker werken maar kan nu niet zeggen dat mijn hersens er nu anders voorstaan als dat ik wel werk... Ben heel blij dat ik even niet mee hoef te doen met al die strijd die je overal ziet.... Dat komt wel weer
Ik haal dus binnenkort mijn intellectuele vermogen weer uit mijn werk. En m'n talen onderhouden is hier vrij makkelijk. Ik woon namelijk in het land waarvan ik ook de taal heb gestudeerd. En mijn man spreekt de andere taal die ik heb gestudeerd. Aan lezen kom ik niet toe. Ik ga vooral veel op pad. Op het moment vind ik dat belangrijker dan lezen etc. Ik volg wel nog altijd een cursus Chinees. Ik heb een tijd bij IBM gewerkt en ik kwam er eigenlijk onder de werkdruk wel achter dat ik problemen oplossen wel kan maar ze moeten niet te moeilijk worden Al met al heb ik wel geleerd Lotus Notes te programmeren dus dat heb ik nog een tijdje gedaan toen de oudste klein was. En o ja, mijn man is bezig met z'n professorschap en ik lees regelmatig zijn publicaties na op Engelse taalfouten. Ik denk dat het wel zo is dat je met talen als tbm veel meer kanten op kunt dan als je echt een B-kant hebt. Ik zou ook niet weten wat ik dan de hele dag zou kunnen doen. Leren programmeren? Een cursus aan de volksuniversiteit?
Niet iedereen werkt of studeert voor zijn vervelende baas of om aan de buitenwereld te tonen wat ze 'allemaal kunnen'. Ik vind dat wel een erg negatieve kijk op de behoefte aan intellectuele uitdaging. Veel vinden het gewoon leuk, fijn en interessant. Ze genieten van de intellectuele prikkeling en de uitdaging. Voor zichzelf en niet voor de ander. Ieder zijn eigen passies en hobby's.
Ik heb helemaal geen verstand van wat jij doet, maar ik wil toch meedenken. Wat maakt dat wat je nu doet leuk vindt? Misschien kun je dar iets mee en dat hoeft dan niet eens exact te zijn met wat je nu doet, maar kan daar ook aan gerelateerd zijn.
Ik ben bewust thuis overdag, maar drie avonden werk ik van 5 tot 9. In een callcentre. Niet het meest uitdagende werk om eerlijk te zijn. Kan soms wel huilen dat ik er weer naartoe ga. Maar goed, dit is wat ik kon krijgen en iets anders is er nu niet. Ik werkte op den duur wel overdag, als de kleine meid naar de opvang ging en dat was dan wel lekker. Maar omdat ze veel ziek is/was met alle ellende erbij, zijn we daar dus mee gestopt en ja, hoewel dit een heel bewuste keuze is, kan ik niet zeggen dat ik er echt alles uit kan halen. Ik verveel me regelmatig echt helemaal gek. Kan dan geen kleurplaat meer zien. Maar het ergste vind ik de eenzaamheid en de gesprekken die ik niet meer heb. Ik geniet volop van mijn meisje, maar toch mis ik heel duidelijk iets.
Wat lijkt me dat akelig zeg... Helemaal omdat het niet echt jouw keuze is. Een vriendin van mij heeft dat ook. Haar jongste zoontje bleef maar huilen op het kdv. Ze hebben het best lang geprobeerd, maar het ging gewoon echt niet. Met als gevolg dat zij nu niet kan werken en thuis zit met een klein kind (de oudste gaat nog wel een paar dagen) dat heel erg aanhankelijk is. De muren komen op haar af. Lijkt me zo lastig als je wel wilt werken, maar het gewoon niet gaat. Ik weet ook zo gauw geen oplossing, want, tja, je kind gaat natuurlijk wel voor...
Interessant topic! Ik ben nog niet bevallen dus echt thuisblijfmoeder ben ik nog niet, maar ik heb wel een paar maanden geleden een tijd thuisgezeten ivm verhuizing naar het buitenland. Ik kon er echt niet tegen! Op een gegeven moment was ik geestelijk zo afgestompt dat ik ook nergens meer zin in had en heeele korte dagen maakte. Maargoed ik had/heb nog niet de zorg voor een kleintje en ik kende ook helemaal niemand dus ik kon het huis ook niet echt uit.. Komt nog eens bij dat ik op het platteland woon en tussen 12 en 2 alle winkels dicht zijn, dan kun je ook niet zoveel kanten op. Godzijdank kon ik toen aan een betaalde stage van 5 maanden beginnen waar ik nu mee bezig ben. Vind het echt knap hoor al die thuisblijfmoeders die toch ook nog de motivatie vinden om er iets interessants naast te doen! Ben wel van plan het zelf ook te blijven doen als de kleine straks geboren is.. Ik ben mijn master psychologie aan het afronden op afstand, en moet daar volgend jaar ook stage voor gaan lopen, dus dat is al heel wat. Verder probeer ik veel te blijven lezen en ga ik, als het me lukt, cursussen engels geven omdat de fransen daar niet echt in uitblinken Ook doe ik als ik tijd over heb wel eens kaartlezingen. En als langetermijnproject wil ik kijken naar de mogelijkheid om 1 of 2 chalets op ons terrein te bouwen en te verhuren. Het moeilijkst van thuisblijven vind ik nog wel om niet meer onder de mensen te komen. Dat is voor mij heel belangrijk anders word ik echt gek, dus wellicht dat ik er nog een bijbaantje bij zoek of een eigen bedrijfje begin al is het alleen maar om nog een beetje aanspraak te hebben. Hier thuis komt niemand, want ik woon hier nog niet zo lang en heb geen goede vrienden/vriendinnen die zomaar even komen buurten helaas.
Ik ben dan wel niet hoog opgeleid, maar ik heb nog nooit zoveel kennis vergaard als nu Het begon met alles lezen over borstvoeding, daarna over alle sprongen en fases, wat zich afspeelt in die kleine hoofdjes.. Boeiend en vermoeiend. Ik ben geen leerder. Ik houd het nieuws bij, houd van puzzelen, manlief vertelt veel over zn werk, we doen dingen voor onze politieke (jongeren) partij en verder ben ik gewoon IK. Wie me dom vindt knoopt maar geen gesprek aan
Lindangel, dank je wel voor je begrijpende reactie. Dat is vaak al erg fijn! Ik voel me soms erg ondankbaar als ik weer loop te "mopperen" op het feit dat ik de godganse dag thuis zit. Ja hehe, ik ga naar buiten natuurlijk, maar ik doel op het niet hebben van contacten zonder kind zeg maar. Er spelen wel andere processen mee natuurlijk. Mijn partner heeft adhd en zit middenin het behandelplan, zelf ben ik hooggevoelig en dus een prachtige combi.. not en heb ik vier jaar terug mijn baan, huis en sociale leven ingeruild voor een leven hier (mijn partner had hier zijn baan). Ik had er vertrouwen in dat het goed zou komen, anders had ik die enorme stap niet gezet, maar het liep anders. De baan verviel en daarmee dus een heel groot deel van mijn leven zoals ik dat gewend was. Het heeft he-le-maal niets met het hebben van een kind te maken in dit geval. Ik ben ongekend blij met haar en ze is een ware aanvulling op alles. Maar wel het enige op dit moment en daar zit denk het punt. Ik wil meer, maar moet dus (wederom) inleveren. Ik heb nu wel gesprekken met een psycholoog om dit weer vorm te geven. En daarnaast hoop ik op begeleiding ivm de adhd van mijn partner. Maar het gevoel van "wanneer mag ik eens?" overheerst wel.
just me@ ik heb een zoon van 14 met adhd en ik ken het gevoel van "wanneer mag ik eens"( en dan met name rust en een dag geen problemen) op het moment ben ik degene waartegen hij zich het meeste afzet omdat ik degene ben van de structuur en regelmaat en de "eisen" en de stomme dingen die hij allemaal moet en naartoe moet. hij vind dat alles tegenwoordig zijn leven is en dat ik me daar vooral niet mee moet/mag bemoeien.ookal loopt ie momenteel in 7 sloten tegelijk. je voelt je op laatst zo mislukt als maar zijn kan omdat je hem niet op een goed spoor kan houden. gister nog een gesprek gehad met de psygotherapeut/psygoloog op school en die mevrouw zegt, ik wil je een groot compliment maken. je bent er voor je kind en zet jezelf opzij en dat zien we meestal andersom bij dit soort kinderen, je voelt je misschien een misslukkeling maar dat ben je zeer zeker niet. hoewel ik moeite heb om haar te geloven doet het me wel goed dat iemand die dagelijks met dit soort mensen te maken heeft zulke dingen zegt. ik hoop dat jij ook baadt zult hebben bij de gesprekken die jij hebt.kan me voorstellen dat als je voor hem alles opgegeven hebt, je zelf nu behoorlijk in een dip zit af en toe nu de realiteit van elke dag daar is.
Ik zoek nog steeds naar iets wat me boeit en scherp houdt. Sinds ik mijn dochter heb ben ik gestopt met mijn grote hobby, het fokken van rascavia's. Ik was vooral geinteresseerd in de genetica. Maar op een gegeven moment had ik 80 cavia's hier zitten, en die wilde ik ook allemaal in giga hokken hebben (niet 2 cavia's in een bakje van een meter). toen mijn dochter kwam had ik gewoon te weinig tijd om het allemaal schoon te houden, ik stond om 12 uur 'savonds nog cavia's te verschonen. Dus mijn hele groep weg gedaan op een paar oudjes na. Sindsdien zoek ik me suf naar iets wat ik boeiend vind, maar ik geloof soms dat ik niks boeiend vind. Ik lees gigantisch veel, ik spreek wel veel vrienden, maar ik mis iets. Mijn werk is ook saai, ik werk veel vanuit huis en af en toe aan de zaak. Maar wat ik nou mis, ik kan er mijn vinger niet op leggen..
hihi grappig foxter@ ik heb ook juist dezelfde hobby opgegeven ( 4jaar geleden) toen we gingen verhuizen naar een kleiner huis en zwanger wilde worden. ik had ook grote hokken en grote rennen en had 40 caafjes. ik heb er nog 2 nu, maar ik mis ze nog elke dag.
ik zou thuisblijf mama worden maar het werk heeft toch een beetje gewonnen (workaholic denk ik haha). nu alleen een hele andere kant op gegaan. was junior accountmanager nu ben ik zetbaas in een cafe. nu ben ik er overdag voor mijn kleine meid en als ze in bed ligt ben ik aan het werk. minder uitdaging dan eerst maar wel fijn om bezig te blijven (en stiekem qua uren ook wel zwaar) misschien is dat een idee..