mensen schieten altijd meteen zo in de verdediging helemaal nergens voor nodig want wat IK geen goede thuisbasis vind is voor iemand anders dat wel, zoiezo gaat het om een heel ander verhaal; mijn man werkt 70-90 uur dan is 1 vast gezicht fijn, een vaste factor in het leven waar ze op kunnen rekenen, ik vind dat fulltime belangrijk en andere mensen niet. Alleen als hun papa al zoveel weg is en veel werkt dan is het fijn dat er een bepaalde rust aan de andere kant is, als ik OOK nog ga werken en dus halen, brengen, huishouden doen in de weinige uurtjes dat ik dan thuis ben bv dat brengt een bepaalde spanning en stress met zich mee waar wij geen zin in hebben maar ik ben daar niet goed voor gemaakt, heb daar geen zin in, als iemand anders dat wel kan dan moet deze persoon dat doen, die kent zichzelf goed en weet waarschijnlijk heel goed wat zij kan en wil, niets mis mee toch?
haha ja maar je weet toch beter en staat er gewoon lekker boven, als je je kindjes knuffelt dan weet je toch waarvoor je het doet en andere mensen zijn dan niet belangrijk...
Ja want dat doen werkende of studerende moeders natuurlijk niet! Beetje rare opmerking hoor! Ik studeer en Finn gaat 2 dagen naar het KDV (waar hij het heeeeeeeeel erg naar zn zin heeft en waarvan hij niet mee naar huis wil als ik hem haal) verder is hij bij papa en soms bij oma. Maar zeker weten dat ik er 100% voor mijn zoon ben! Hij gaat boven alles! Als hij ziek is of er is iets anders met hem wijkt alles! Hij zal altijd het allerbelangrijkste zijn! voor 100%!
Eens! Als een papa zoveel werkt denk ik dat het goed is dat de andere ouder er vaak is wanneer dat mogelijk is. Ik heb hier een zzp'er als man, en hij is ook gemiddeld 75 uur per week van huis weg. Ik merk dat de kinderen (die zijn dol op papa!) daar best wel eens last van hebben. Nu heb ik het door afstuderen ook erg druk, en zitten ze naast de 12 uur per week die ik werk (om de twee weken in het weekend en in schoolvakanties) en die ze bij papa zitten ook nog eens twee dagen per week bij oma omdat ik dan met school bezig ben. (En dan laat ik onze verhuizing in dit schrijfsel verder maar eveb buiten beschouwing). Ik merk dat ze gek zijn op oma, en dat het daarom te doen is, maar: het is niet ideaal voor ze! Het geeft onrust, zeker naast de drukke baan van papa. Nu heeft het afmaken van mijn studie prioriteit natuurlijk, en mijn baantje van 12 uurtjes per week is straks ideaal juist. Wat dat betreft hebben we besloten de situatie te accepteren zoals deze is op dit moment, en naast alle drukte alle aandacht aan de kinderen te geven, maar ideaal vind ik het niet. Ik kan me dus goed voorstellen dat een moeder structuur wil aanbrengen in het gezin wanneer haar man zoveel werkt. 75 uur per week is bijna het dubbele van iemand die gewoon 40 uur werkt. Overigens heb ik ook niks tegen vrouwen die wel gewoon aan het werk gaan. Ik blijf straks ook gewoon werken, en als het financieel nodig is zal ik meer dan 12 uur gaan werken. liever niet maar als het moet, dan moet het. En wij hebben privé niet eens een auto dus aan teveel luxe zal het niet liggen...
Zoiets mag je als werkgever niet eens vragen tijdens een sollicitatiegesprek. * Indien het toch gebeurt, heeft de sollicitant het volle recht om te zeggen dat het je zaken niet zijn! Kan je nog een rechtzaak aan je broek krijgen voor discriminatie... En kwestie van een vrouw lekker te ontmoedigen als ze wil gaan werken... "ja hoor, enkel niet zwanger worden."?? * tenminste in BE niet
Het heeft denk ik gewoon te maken met de sociale druk. Maar dat geldt zowel voor moeders die thuisblijven als moeders die werken. Het is gewoon nooit goed.
Lees nu eens een keertje goed man, Het is niet dat we dat niet geven maar dat we daar dus niet moeilijk over zouden doen, alleen een grapje dat zwangerschapsverlof we erger vinden.. Sommige mensen lezen echt alleen maar wat ze willen lezen en dan meteen fel reageren zonder goed te lezen.. Ik zit er idd niet op te wachten om iemand anders zijn kinderwens te sponsoren als werkgever maar idd je mag het niet weigeren dus dat staat helemaal niet ter discussie.. Dat is ook een van de redenen waarom ik eigen baas was en nu thuis zit, omdat ik ook vind als je kinderen krijgt dat ik daar andere mensen niet mee hoef "lastig te vallen" (zo voelt dat voor mij als alles geregeld moet worden zodat ik verlof kan krijgen, ik zou me daar niet fijn bij voelen en me opgejaagd voelen enzo dus heeft ook te maken met de keuze)
Tsja, als je zo gelukkig mag zijn in een land als Nederland, dat je als vrouw het recht hebt om te werken, dan moet je als werkgever/staat wel goede regelingen treffen als een werkneemster zwanger wordt. Dat is nu eenmaal alleen de vrouw gegeven. Maar er wordt nog steeds erg krampachtig mee om gesprongen door werkgevers en ook als moeder wordt je toch schuin aangekeken: die zal wel regelmatig eerder naar huis moeten... Ik snap de problemen voor een werkgever en ik heb zelf twee keer ervaren dat het lastig is werk op een goede manier over te dragen. Maar voor mij is dat echt niet het gevoel van: een ander er mee opzadelen... Ik doe mijn werk goed, ik ben geduldig, betrokken en als het kan flexibel. En mijn collega´s zonder kinderen zijn heel blij met me...
Ik zie het niet als handje ophouden als je niet werkt en thuis bij de kinderen bent. Ik zou zelf knettergek worden, ik ben een veel leukere moeder als ik werk (en dan thuiskom of de kinderen ophaal van het kdv). Iemand had het er over of het zwaarder is om thuis te blijven of om te werken. Ik moet eerlijk bekennen dat ik na een dag thuis met de kinderen vermoeider ben dan na een werkdag. Maar werken is weer veeeel meer geregel en je komt veel minder aan jezelf toe (behalve dan je zelfontwikkeling op je werk). Ik vind het knap als je besluit thuis te blijven van je kinderen. Maar zo'n keuze helemaal begrijpen kan ik niet, te veel feministe daarvoor. of het komt omdat ik een bijstandkind was.. kan ook..
oh ja zwangerschapsverlof, vre-se-lijk.. ik vond het heel erg om met verlof te gaan, voelde me zo nutteloos, ik wist niet hoe hard ik weer terug moest.. het was echt de verplichte verlofperiode uitzitten... (of het kwam omdat ik een huilbaby had.. )
Nou, dat laatste - me nutteloos voelen - had ik niet, al was ik - ook mede door een huilerige baby - op een gegeven ogenblik wel weer toe aan iets anders dan ´wachten op het volgende huiltje´.... Maar bij mijn tweede was ik juist nog helemaal niet klaar om weer te beginnen. Ik ben toen ook heel bewust al weer minder gaan werken. Maar na een paar weken vond ik het werken toch ook wel weer leuk. En nu dus weer in een impasse. Moeilijk hè. die keuzes die wij moeders hebben....?
Tsja, maar dat zijn toch eigenlijk maar watjes die geen pijn kunnen hebben? Als ze grieperig zijn, zijn ze zielig, als ze pijn hebben, zijn ze zielig en als ze ook maar even een dag alleen met de kids zijn, zijn ze doodmoe.... Ach, ik heb een heel fijne en goede vent, maar ik ben dan toch echt liever vrouw!
ik doelde op specifieke dingetjes eigenlijk.. ik heb gesolliciteerd op een fulltime functie en krijg steeds de reactie "Maar je hebt kinderen!"..en ook "Hoe ga je dat allemaal regelen dan?". Ik geloof niet dat ze dat zo gauw zeggen tegen een man.
Ik wil hier graag volgende week verder op in gaan, omdat we dan een gesprekje op het KDV hebben. Dan krijgen we ook hun kant te horen van hoe onze zoon zich daar ontwikkeld. Krijgen we daar meer zicht op. Vind ik ook echt goed dat ze dat doen! Ik heb denk ik het geluk dat ik altijd baantjes heb gehad die ik leuk vond. Maar ik had dan ook de luxe om te kunnen kiezen. Ik kan me voorstellen dat je geen baan kunt vinden in de richting die je gestudeerd hebt, als het heel specialistisch is en er weinig banen in zijn en wel veel specialisten. Of als je niet de juiste diploma's hebt (of kunt hebben) voor wat je eigenlijk leuk vindt en dat je dan dus alleen doet wat je kúnt, dat je dat doet omdat het het enige is wat je kunt of kunt vinden. Dan kan ik me heel goed voorstellen dat je werken niet leuk vindt.