Toen S. net 1 jaar was had ze een fase waarin ik niets goed kon doen en ze niets van me moest weten. Die fase kennen jullie waarschijnlijk als de pappa-fase. Ik woonde toen nog niet samen met mijn vent dus deze heeft hij niet bewust meegemaakt alleen als hij langs kwam. Nu heeft ze dus een mamma-fase. Pappa kan NIETS goed doen, van haar schoenen aandoen tot haar jas dichtritsen of haar eten maken, ik moet ALLES doen. Ze doet ook erg lelijk tegen hem. Als ze zo lelijk doet corrigeer ik haar en doe ik expres niet wat ze van me vraagt want dit moet pappa doen, die wilde dit gaan doen dus mag hij dit afmaken. Ook zeg ik vaak tegen dr dat ze wat liever moet doen en fluister ik haar zo nu en dan in dat ze hem maar even een kusje moet geven of zeggen dat ze van hem houd. Ik herken dit wel, dit is dezelfde fase als ze toen tegen mij had. Het is best frustrerend want ik deed toen alles alleen en had het erg moeilijk met rondkomen en werken en deed echt alles voor haar en dan behandeld ze je zo. Alleen ik kon het wel van me af zetten in de trand van "ach het is S. maar, ze draait wel weer bij". Het lijkt alsof mijn vriend dit niet kan, hij is natuurlijk niet de biologische vader en doet erg zn best om er voor haar te zijn, echt in alles. Ook toen we nog niet samen woonde. S. kent vanaf haar geboorte niemand anders dus qua gevoel zat het altijd goed. Maar nu ze zo lelijk doet merk ik dat hij dat terug doet. Hij heeft niet zoveel geduld met haar als eerst, hij is sneller boos en wil de tijd niet meer nemen om dingen op een leuke manier te doen of om ze goed uit te leggen, hij word meteen boos. Dit roept extra frustratie op bij S. waardoor ze nog lelijker gaat doen tegen hem... Bij mij roept het meer frustratie op omdat ik vind dat hij dit niet kan maken tegenover een peuter en dat het maar een fase is. Ik krijg het er niet in bij hem... Mn plaatje van het perfecte gezinnetje valt zo uit elkaar. Ik was zo gelukkig met het hele gebeuren en heb van elk moment genoten tot nu. Ik merk dat ik erg sjagie word naar hem toe, me meer naar S. ga toe trekken omdat ik het zielig vind voor haar (terwijl ze het er eigenlijk zelf naar maakt) omdat ze niet weet wat ze aanricht bij mijn vent zn gevoel... Ik weet niet goed hoe ik het hem moet duidelijk maken dat het een fase is, heb het al proberen uit te leggen en voorbeelden van in het verleden gehaald toen ze erg naar hem trok ipv mij. Maar dit haalt niets uit... Ik erger me rot aan de hele situatie en het brengt zoveel spanning in onze relatie.
Dit is toch dezelfde man die familie zo hoog heeft staan? Die van zijn oma.... Dat staat dan wel een beetje lijnrecht tegenover elkaar! Hij kan alles hebben van zijn familie en niks van een klein meisje van 2. Daar snap ik helemaal niks van. Het is wel echt heel naar zo'n fase maar gaat echt over. Tip die ik van een specialist een keertje hoorde was om een half uur per dag 1 op 1 tijd te reserveren. mama dus echt uit de kamer en vriend met dochter laten spelen. Zo gaat ze zich meer hechten aan hem
Jup dat is hem, als zn zus hem afsnauwt dan pikt hij het wel... En die 1 op 1 tijd, ze hebben elke week een hele dag, hij past elke dinsdag op en elke maandag ochtend hebben ze samen dan hoeft hij pas om 13:00 te werken. Dus die 1 op 1 tijd is er wel, en dan accepteerd ze hem wel, pas als ik erbij kom is het hommeles... dan laat ze hem vallen als baksteen en draagt ze me op 2 handjes. ik vind het ook erg lullig voor hem maar vind ook dat hij dit niet kan maken. Daar komt nog bij dat hij het zelf niet zo ziet als ik het er met hem over heb, en als ik dan voorbeelden geef vraagt hij om meer voorbeelden...
kan het niet zo zijn dat hij nog het overlijden van zijn oma aan het verwerken is en dat hij daarom een wat korter lontje heeft? Ik weet dat mijn zusjes toch zeker een paar weken van de kaart zijn geweest toen mijn oma overleed. Misschien moet jij ook eens het perfecte plaatje loslaten en dingen zijn beloop laten. Ik proef vaak in jouw posts dat het moet zoals jij dat wilt ... bedoel ik zeker niet lelijk ofzo, maar soms moet je even wat afstand nemen hier...
Oke ik ben even niet aardig maar het is wel een pieper zeg. Dit zijn toch gewoon de normale fases van een kind? Dat weet hij toch ook wel? Als hij met open armen de liefde van jouw dochter ontvangt in de mooie tijden dan moet hij dit ook accepteren. Het niet leuk en niet gezellig maar wel de realiteit. Misschien kan je proberen dat hij even de leuke dingen doet zoals de koekjes pakken of de snoepjes enz enz. Volgens mij heb jij wel een goed incasseringsvermogen...
Nou het moet niet allemaal zoals ik wilt en met het perfecte plaatje bedoelde ik dat ik tevreden was met alles zoals het ging bij ons. En sjagie zijn we allemaal een keer en moeilijke dagen zitten erbij maar verder was ik enorm gelukkig. Misschien is het idd zn oma... Al lijkt het alsof hij het sinds gister een plekje heeft gegeven... Weet gewoon even niet wat ik hiermee moet
Van haar kan ik heel erg veel hebben idd van hem op een zeker hoogte ook wel alleen sommige punten (waaronder mn dochter) liggen bij mij erg gevoelig en zie ik al snel grote beren op de weg. En dat met die koekjes en snoepjes is misschien wel een goed idee... laat ik hem eventjes alle leuke dingen doen.
En dat is opeens anders omdat hij even raar reageert op je meisje? Kan toch gebeuren? Niet zo zwaar opnemen, blijf het aangeven dat het een fase is en geef aan dat je het niet fijn vind, maar kom op ... het is m.i. niet het einde van de wereld en hij zal niet minder van je dochter houden ... Volgens mij is het pas een week geleden dat z'n oma is overleden, zou het bijzonder vinden als hij dat nu dan al verwerkt heeft (gezien de band die hij had met haar).
Ik snap wat je bedoelt maar ik zou het ook niet kunnen hebben hoor. Als mijn man een dag weinig van Lotte kan hebben word ik al mega boos van binnen dus snap ik wel dat het heel vervelend is als het meerdere dagen of weken zo gaat.
Ik heb geen advies. Ik wilde alleen even zeggen dat ik het jammer vind dat je bijna in elke post duidelijk laat merken dat hij niet haar bio papa is en de manier waarop komt niet zo lekker bij mij over. Hij is gewoon haar papa klaar, dus ik hoop dat je dat alleen hier op zp doet en dat niet continu tegen hem zegt. Daarbij denk ik ook dat hij idd met zijn oma zit en een korter lontje heeft. Hij kan het wel een plekje geven, maar rouwen kost tijd.
Oh, absoluut, ik ook hoor en ik zou daar zeker wat van zeggen ... maar om dat zo zwaar op de hand aangeven dat het perfecte plaatje, en we waren zo gelukkig ... kom op. Ik vind het vervelend voor TS, echt, want ze heeft het niet makkelijk gehad, maar het hoort er een beetje bij. Het komt in de beste families voor hoor Echt, TS, voor jezelf, relax een beetje en geef je vriend ook de ruimte hier ...
Het is voor hem toch ook niet makkelijk? Ik meen me te herinneren dat jullie vaker "vader-issues" hebben gehad. Ik krijg het idee dat hij echt zijn plek moet veroveren, dat hij dat niet altijd even makkelijk vindt en dat jij er ook heel erg mee bezig bent. Alsof hij zichzelf als papa nog moet bewijzen. Je dochtertje voelt dit misschien aan en haar gedrag maakt het dan voor hem denk ik nog moeilijker. Ik weet natuurlijk niet hoe het precies zit, maar misschien is hij wel gewoon erg onzeker over het hele gebeuren, en bevestigt dit het voor hem nog meer. Hoe reageer jij op het gedrag van je dochtertje? Onze oudste heeft het ook wel eens, maar wel lachen het eigenlijk altijd weg. En soms duren zijn nukken wat langer, nou prima. Het zal wel een fase zijn, gaat vanzelf weer over. Zo denken we allebei. Je vriend vindt dit duidelijk moeilijker, maar ik krijg het idee dat jij er ook niet zo relaxed in staat? Moeilijk te oordelen in ieder geval via het internet. Ik kan me trouwens ook voorstellen dat het voor jou ook lastig is. Mijn moeder heeft in dezelfde situatie als jij gezeten, maar ik heb geen idee hoe zij dit heeft ervaren en hoe snel mijn vader mij volledig als dochter heeft geaccepteerd.
Dat ook denk ik ... hij heeft zoveel dingen die hij moet verwerken momenteel. Daarbij is wat keltje1 zegt ook waar, als jij je vriend als de vader van je dochter wilt zien, dan moet je daar zelf ook zo instaan. En niet iedereen keer aangeven dat hij niet de bio vader is. Hij is de vader of hij is het niet ... Succes en het komt vast allemaal goed ...
Ik denk dat jij niet te hoge eissen aan hem moet stellen. En al helemaal niet je dochter gaan aanhalen in zulke situaties dan zal ze zich juist meer verzetten tegen hem. Dat hij voor haar zorgt is geweldig en vind dat je echt in je handen mag knijpen met hem! Verwacht niet dat ie het allemaal perfect doet. En over bio-vader... Inderdaad niet te veel doen een vader is een vader daar heb je geen bloedband voor nodig.
ik ben het hier mee eens. hoe je het ook draait of keert je hebt een samengesteld gezin. dat kan best goed gaan maar er zitten ook vaak triggers in. als jij de lat zo ongelooflijk hoog legt, zoals ik inderdaad al vaker gelezen heb in andere topics, dan is je relatie gedoemd te mislukken. ik ben 12 jaar alleenstaand geweest en inmiddels 6 jaar een nieuwe relatie ene en kind samen. ik heb 2 pubers (14 en 16) en weet dus heel goed welke fases jij en je vriend allemaal nog voor je kiezen gaan krijgen. je zult echt wat meer moeten meegaan met de stroom en het perfecte los moeten laten. je vriend blijft anders al deze eisen en hoge verwachtingen niet aankunnen of accepteren. hoe lief en goed hij ook is. natuurlijk kun je hem best wijzen op het feit dat het een fase is en natuurlijk kun je nog steeds de dingen bespreken die je niet aanstaan. maar laat hem ook iets te vertellen hebben en laat hem ook iets mogen voelen. en geef hem ook tijd om te rouwen om zijn oma. en ik bedoel dat niet zo rottig als het er allemaal staat. ik bedoel het goed.
Ik gaf het laatst ook al in een gestart topic van je aan, en lees het hier nu ook van meerdere terug, je moet dingen loslaten en meer genieten! Je zit overal zó bovenop en je trekt jezelf alles zó erg aan !
Hoi, Hier hetzelfde verhaal. alleen is mijn man wel de biologische vader van mijn dochtertje. Laura is met 2 jaar en 3 maanden de "ik vind papa niet lief" fase in gegaan, en zit daar nu nog in en ze wordt volgende week 4! Mijn man gaat dus al bijna 2 jaar om met deze situatie en er verandert echt niets. Hij is ook ongeduldig met haar (ik ook hoor, want het is me een peuterpuber), moet ook altijd treiteren. Ik word er langzaam aan echt gek van. Maar hij mag ook niets doen, niet eten geven, niet douchen, niet spelletjes, geen haren kamen, niet helpen aankleden etc. Ik heb zelfs op het punt gestaan om er maar mee op te houden. Dat is toch de makkelijkste oplossing. Maar niet de juiste. Als ik er niet bij ben is het ook koek en ei. Ik denk dat ze jaloers zijn op de papa's. Ze moeten toch hun mama delen, en papa mag bij mama slapen etc. Probeer hem ook te begrijpen. Het is echt frustrerend als een kind je niet wil! En voor een vader is dat toch anders dan voor een moeder. Op de een of andere manier groeien wij een extra kilometer geduld. Ik wens je sterkte, en wijsheid. Mocht je meer willen weten kan je altijd ff een pbtje sturen.
Onze dochter heeft ook met tjden een mama-fase. Papa kan dan niks goed doen. Mijn vriend heeft hier dan veel moeite mee, wordt erg ongeduldig en reageert dit ook op mij af. Het is ook lastig dat je zo je best doet en dat je kindje dan zo ondankbaar is. Als hij dan de hele dag gewerkt heeft en ze begint te huilen als ze papa ziet. Tjah, dan breekt zijn hart. Misschien dat mijn vriend niet geheel netjes reageert op zo'n moment, maar hij is ook maar een mens. Hier zijn het altijd periodes, en na een paar weken gaat het meestal beter.. En mama's hebben misschien wel meer geduld wat dat betreft..
Hebben jullie kinderen dan nooit een papa-fase? Mijn oudste heeft wat dat betreft echt geen voorkeur. De fases wisselen elkaar af, maar meestal maakt het hem niets uit. Nu zorgen wij wel 50/50 voor de kinderen (we zijn ook evenveel van huis), dat scheelt misschien. Maar het eenrichtingsverkeer is absoluut niet herkenbaar.