Ik herken het helemaal... Nu al ben ik sentimenteel naar Miriam haar begintijd, en ze is net 6 maanden oud! Als ik haar nu knuffel terwijl ik zit, knielt ze bij mij op schoot (ze heeft van die lange benen), en ze is zo zwaar aan het worden. Vroeger kon ik haar gewoon in mijn armen dragen, nu steun ik haar op mijn heup. Iedere paar weken nieuwe kleren kopen omdat ze er zo snel uitgroeit... Zucht. Gelukkig hebben (maken) we veel foto's
Eva heeft altijd wel willen knuffelen en nu nog steeds, dus hier valt dat heel erg mee . Maar er is vaak wel een fase waarin ze het wat minder willen, Lisa bijvoorbeeld wil het liefst gewoon lekker spelen en als ze 's nachts wakker wordt wil ze wat drinken en daarna meteen weer in bed, voorheen wilde ze dan wel even lekker bij ons liggen. Dat mis ik wel, maar op zich is het wel makkelijk: optillen, halve beker water naar binnen klokken, in bed leggen en zelf ook weer lekker naar bed
Zo herkenbaar, mijn meisje wordt ook over 3,5 maand alweer 2 jaar. En oh wat gaat het snel, ze snapt alles wat ik zeg, heeft een grote woordenschat en is zo eigenwijs! Ik vind dit ook prachtig hoor, maar regelmatig vind je mij ook met tranen in mijn ogen tussen de eerste kleertjes die ze droeg, het eerste roze pakje wat ze aan had toen ze geboren werd. En dan denk ik weer terug aan de nacht van de bevalling, oh wat een hel maar toen ze er eenmaal was. Ik heb de hele nacht naar haar liggen kijken en gedacht; ze is er, mijn kleine meisje. Dit is gewoon mijn dochter, mijn kind, wow! Ik vind het heel erg leuk nu maar het gaat echt veel en veel te snel. Toen ze 1 werd vond ik het prachtig, maar nu heb ik toch een beetje heimwee naar mijn kleine hummeltje. Ook wij hebben rotstart gehad met haar omdat ze toen ze anderhalve week was, geopereerd moest worden. En oh wat maakte ik me een zorgen en wat deed mijn hart pijn toen ze daar lag in dat iniminie operatiehemdje dat nog veel te groot was. Brr als ik daar weer aan denk, ik zit alweer te huilen hier. Ik denk dat ik het ook zo moeilijk vind omdat ik weet dat er geen tweede bij komt, dus dat dit echt de eerste en de laatste keer was dat ik een babytje heb gekregen die inmiddels een peuter geworden is. Maar god, wat hou ik van mijn lieve, kleine, grote meid!!
heb al een hele poos niet meer op dit forum gezeten maar ik herken het ook zo verschrikkelijk goed, niet alleen het baby mis ik maar ook mijn zwangerschap, vorig jaar rond deze tijd liep ik te pronken met mijn mooie buik en was alles zo onbekend en zo spannend, kan idd wel een traantje wegpinken om het gemis van mijn zwangerschap en de eerste maandjes met de kleine
De zwangerschap op zich mis ik inderdaad ook, mijn mooie grote toeter, van de achterkant zag je niet eens wat, ik was zo trots! de kleine voelen schoppen en sochtends als ik wakker werd mijn handen op mijn buik en dan gelijk een reactie krijgen, zoooo mooi....
Herkenbaar hoor. Ik heb bij vlagen ook zo'n weemoedig gevoel. Wij hebben twee hectische jaren achter de rug en het gaat nu heel goed met onze knul. Ik ben dan ook ontzettend trots op hem, dat gevoel heeft wel de overhand. Wat dat betreft ben ik wel blij dat hij bijna alle medische dingetjes nu achter zich kan laten. Ondanks dat het erg intensief was, heb ik heel erg genoten en niet het gevoel dat het te snel is gegaan. Het gaat wel heel snel (vooral van 1 tot 2) maar niet te snel.
Ik ben het hiermee eens. Het eerste half jaar van onze kindjes was niet bepaald een periode van genieten, maar vooral een periode van enorme zorgen en medische complicaties. Die mis ik echt niet. Ik ben juist zo gelukkig dat ze in hun tweede jaar zo gezond en vrolijk zijn.
hier netzo hoor. ik heb alle spullen van fynn uit gezocht op wat we konden gebruiken voor ons meisje. ik heb echt moeten slikken bij die kleine pakjes maat 50!
Ja, een beetje weemoedig word ik er soms wel van. Het gaat snel, maar in mijn beleving niet té snel. Want al verdwijnen sommige dingen (in mijn geval bijvoorbeeld: het samen op de bank in slaap vallen, de borstvoeding, de hele kleine inimini kleertjes, afscheid nemen van de baby-uitzet en deze doorgeven aan andere nieuwe moeders), er komen zo veel andere dingen voor in de plaats. Het kletsen met m'n zoontje, de manier waarop hij zich op zijn 3e verjaardag heeft verheugd, het loopje van m'n dochter en de manier waarop zij van eten kan genieten. Dat heb je allemaal niet met een pasgeborene. Enne... pas maar op, als je zo in dat weemoedige blijft hangen. Voor je 't weet heb je een heel elftal aan je rokken hangen
Ik mis het eerste (half) jaar eigenlijk niet. Hoewel mijn zoontjes gezond ter wereld zijn gekomen, vond ik het behoorlijk intensief om ze zo goed mogelijk te verzorgen. Ik laat een baby liever nooit huilen, maar als ze tegelijk begonnen, kom je handen tekort. Een van mijn zoontjes had lichte reflux en regelmatig darmkrampen met veel overstrekken van de pijn/stress. Ik vond het echt zo erg dat ik dan zo weinig voor hem kon doen. Dat, in combinatie met een nasleep van een zware zwangerschap met BI en prenatale depressie die verdween naarmate de hormonen in mijn lichaam verdwenen, doet mij die periode niet missen. Ik voel mij ook pas sinds ik met de bv ben gestopt, echt weer mezelf. Wel mis ik elementen, vooral de borstvoeding. Toen ze nog niet begonnen te borstweigeren, waren vooral de nachtvoedingen zo intiem en gezellig. Dat mis ik wel, maar ik heb nu twee jongetjes die zich heerlijk ontwikkelen en die nog maar weinig lichamelijke pijntjes hebben. Dat heb ik toch veel liever!! Daarnaast vind ik het leuk om te zien hoeveel persoonlijkheid ze nu meer tonen dan in het eerste begin. Geweldig
Ik herken het deels (de nachten zijn nu 1000x prettiger) Laatst lag ze op de commode en mijn vriend kleedde haar aan. Ik stond op de gang en zag alleen haar bovenlichaam en haar handjes. Die handjes bewoog ze net zoals een baby, beetje gebald en zwaaiend. Even leek het alsof daar mijn baby lag. Het zijn vaak hele korte momenten. Gister haalde ik haar uit bed en ze lag op haar buik. Ze schudde met haar hoofdje, gezichtje richting het matras. Het leek net het "sunffelreflex". Ook toen zag ik mijn baby weer. Ja, als ik naar haar kijk en de dingen zie die ze nu allemaal doet...dan denk ik meid wat word je toch snel groot. Mijn baby schommelt al alleen, gaat alleen van de glijbaan...