Ja ik merk het zelf Hoe doorbreek ik dit. Bij alles wat ik doe denk ik aan mijn dochter, en dan niet normaal, kijk, het gaat bijvoorbeeld zo. -Zullen we een keer naar schoonzus? (uur rijden) O nee hoor, dochter huilt al als we de straat amper uit zijn! - Zullen we winkelen maandagmiddag? O nee hoor, na een uur is ze het zat en huilt ze weer -volgens mij is ze moe moet ze niet naar bed? Nee hoor, ze gaat toch niet meteen slapen. Heb je haar niet meer in de box? Nee hoor, ik heb het wekenlang geprobeerd maar ze wil echt niet meer. Huh, bij mij wel?? - Doe jij de afwas even? Nou alleen als jij op DL past, anders hangt ze alleen maar aan mijn benen te schreeuwen.. -Krijgt ze 2 koekjes? Ja dan blijft ze tenminste nog 1 minuut langer in haar stoeltje zitten. -Ga jij boodschappen doen?Nou een par dingetjes dan en dan snel weer weg, stel je voor dat DL gaat krijsen.. Het zijn maar een paar voorbeelden, maar echt ik wet het niet meer.. Ze wil continu bij me zijn, jengelen, aandacht vragen, op schoot willen, niet spelen, niet in de stoel, niet op schoot, niet slapen. Het is echt geen fase want het is al weken zo, Eigenlijk lijkt het of ken ik haar amper anders ken. Ik merk dat ik van te voren negatief begin te denken. Ze zal toch wel niet gaan slapen, dat soort dingen. Het is dan ook allemaal wel waar, maar ik vind dit zo vervelend worden.. Ik weet niet goed hoe ik het anders uit moet leggen, van karakter is ze best vrolijk, ik doe ook graag iets met haar, maar de fut gaat er een beetje uit als ze me zo erg claimt.. Ik heb zeg maar het gevoel dat ik veel te spastisch doe..
Zou het niet kunnen dat jou dochter merkt dat jij niet lekker in je vel zit en dat zij daar ook op reageert. Ik denk dat je nu eerst aan jezelf moet werken en dat je dochter dan ook vanzelf de rust zal vinden. Probeer toch eens voor een dagje lekker wat voor jezelf te gaan doen, even winkelen met een vriendin. Eventueel nog een hapje eten en lekker naar de bioscoop. Even geen mama hoeven zijn en je tijd zelf indelen. Ik hoop dat je snel uit die negatieve spiraal kan komen en weer kan gaan genieten met je dochter!
Ja misschiem merkt ze dat ja. Het is niet het feit dat ik er zonodig uit moet hoor, ben vanochtend met mijn zusje te winkelen geweest, DL was mee maar erg lief. Een lange ochtend is ze bij mijn moeder, soms past mijn man op, dat is het niet.
Ik herken wel wat je schrijft! Mijn zoontje is ook vijftien maanden en zit in een vervelende fase die al een tijd duurt. Hij was de eerste vier maanden van zijn leven heeeeeel onrustig, huilde uren per dag en toen had ik de gevoelens die jij beschrijft ook heel erg. Als hij éven huilde schoot ik meteen in de stress, wat hij natuurlijk ook weer merkte en zo was het cirkeltje weer rond. Ik heb dit toen aangekaart bij het consultatieburo (lijkt alsof ik dit zo maar deed maar dat was een hele stap voor me hoor) en ik heb toen videotraining gedaan. Toen is er enkele keren iemand van het CB bij mij aan huis geweest om te filmen hoe ik met mijn zoontje omging, en hoe hij op mij reageerde. In de filmpjes die ik terugzag - en die worden besproken met diegene van het CB - zag ik dat mijn zoon heel goed op mij reageerde en dat ík in ieder geval een goede moeder was! Ik zat daar echt mee te huilen.... Sindsdien zag ik zelf ook beter wat ik góed deed, en kon ik me er beter bij neerleggen als meneer eens gewoon een slechte dag had. Maar het heeft nog een hele tijd geduurd voordat ik niet steeds dacht '..... want dan gaat hij tóch huilen'. Nu vind ik mijn zoon nog altijd een temperatmentvol baasje; hij laat heel snel van zich horen als hij het er niet mee eens is en kan zo veel jengelen en de boel op stelten zetten dat ik er niet goed van word. Zo moest ik afgelopen maandag met hem op een controle in het ziekenhuis. En dan denk ik nog steeds: 'als dat maar goed gaat'.... maar ik ben er wel rustiger onder. En inderdaad heeft hij 10 minuten gekrijst als een gek omdat hij van mij niet rond mocht kruipen. Hij gooide heel zijn lijf in de strijd en volgens mij heeft heel het ziekenhuis hem gehoord. Kreeg blikken toegeworpen van anderen, maar ik kreeg hem écht niet stil. Ik voelde me erg opgelaten, maar ik besef tegenwoordig wel: ik kan hier op dit moment niets aan veranderen. Ik doe mijn best, en zo zijn kinderen nu eenmaal. Ik wel wel écht veel meer begrip gekregen voor moeders wiens kind op de grond van een supermarkt ligt te spartelen omdat ie zijn zin niet krijgt. Ik denk dat je hulp in moet schakelen. En 'hulp' hoeft niet echt heel groots te zijn hoor, soms kun je met maar een paar afspraken met iemand die daarvoor is opgeleid, al heel veel bereiken. Dat je wat rustiger word en het meer accepteert zoals het is. Maar écht, ik weet hoe je je voelt en ik weet ook dat dit helemaal niet leuk is. Ik leef met je mee! Je mag me altijd pb'en!!!
Dank voor jullie reacties, mijn zus werkt op een school voor kids met handicaps en gedrags problemen, zij weet heel veel en met haar praat ik er wel over. maar dat is toch je zusje, je gaat je dan een soort van verdedigen, vooral omdat ze daar altijd lief is. Mensen zeggen ook meteen: Ja je hebt haar ook altijd meteen gepakt, gevoed op verzoek, huilen in de box meteen eruit, altijd op schoot en in de draagdoek.. Ok zal wel verkeerd zijn. Maar wat heb ik daar aan. dat gevoel heb je dan nog niet, en nu is het niet meer terug te draaien.
Laat je alsjeblieft niets aanpraten door anderen. Wat die mensen tegen jou zeggen, hebben ze ook allemaal tegen mij gezegd. Als je één kind hebt krijgt dit kind nou eenmaal meer aandacht van jou als ouder dan wanneer dit kind uit een gezin van drie komt en dat is niets om je schuldig over te voelen. Daar heeft haar gedrag ook niets mee te maken. Natuurlijk heb je haar niet altijd metéén opgepakt, en wat dan nog als je het wel deed. Voor hetzelfde geld was jouw dochter de laatste van vier en dan zouden mensen tegen je zeggen: 'ja, die krijgt ook te weinig aandacht en door haar gedrag nu vraagt ze om aandacht.' Mensen hebben altijd wel een mening over iets! Fijn dat je er met je zus over kunt praten. Maar soms praat je iets vrijer met een vreemde
Ik heb een tijdje geleden zelfs de pedagoog thuis gehad. Ik zat ook echt met en kind dat alleen maar leek te huilen, hangen aan me et. Dus ik durfde soms ok niet veel meer en zag op tegen simpele dingen als eten koken ( ik ben doorde weeks met haar alleen dus ik heb nooit iemand aan wie ik eens hulp kan vragen). Soms voelt je kind inderdaad goed aan dat je zelf niet lekker in je vel zit, vaak is het ook een echte reactie tussen jou karakter en dat van je kindje. Mijn kid is ook erggggg temperamentvol ( tot 12 uur vanmorgen maar liefst 6 flinke driftbuien, met hysterisch schreeuwen en op de grond gaan liggen) dus ik weet waar ik het over heb. Voor mij deed de bevestiging van een professional, dat ik het echt wel goed deed en géén slechte moeder was, heel veel. Ik wist dat ik deed wat ik kon en dat Roos nu eenmaal een (overigens zeer gezond) deel van haar ontwikkeling doormaakt. En dat gaat bij het ene kind nu eenmaal vrij geruisloos en bij het andere kind wordt je er horendol van. Zij gaf me nog mee, dat ik eens moest proberen er allemaal niet meer zo serieus over te doen en er wat meer humor bij te betrekken. Dat redt me soms echt! Het mantra "'t is een fase, 't is een fase, 't is een fase" helpt daarbij
Ik kan ook nauwelijks eten koken ja, he wat heerlijk om te horen dat anderen dit ook ervaren. (niet voor jullie ) Goed idee om wat meer humor te gebruiken. Ik vind het zo lastig dat gehang, altijd oppakken kan toch niet? Zeker niet met koken.
Ik merk trouwens ook dat ik veel dingen vragenderwijs ga doen, zo van: Be je moe? Zullen we lekker slapen? Wil je wat drinken? Volgens mijn zus moet je meer laten merken dat jij bepaald. Zo bedoelde ik dat ook niet maar probeer nu meer te zeggen: We gaan wat drinken, hoe doen jullie dat?
Met koken geef ik ze tegenwoordig een eigenn pan en pollepel. Soms gaat ze dan heel zoet zelf aan het "koken". Ook betrek ik ze bij het dekken van de tafel: ze legt zelf de placemats, de lepels ( vork en mes krijgt ze niet van me) en de onderzetters op de tafel neer. Ook zit ze wel eens in de stoel aan het aanrecht, dan laat ik zien hoe ik het eten schoonmaak etc. De ene dag werkt het, de andere niet. Hangt ook echt van de bui af. Maar misschien zijn dit nog wat tips die je helpen. Moet wel bekennen dat ik dan nóg af en toe wel eens helemaal gallisch van haar wordt hoor (ghehe en hier al 12 tanden en 4,5 kies ...zou het daarmee te maken hebben )
Nou daar moeten ze last van hebben,dat staat vast! pan werk hier af en toe ook wel.. Tafeldekken snapt ze nog niet en in het stoeltje wil ze niet. (Gaan we weer )
Herkenbaar hoor....de autostoel is ook zo'n hekel punt. Ze wil nl achter het stuur en niet in zo'n ding voor babies.
Hoi Gonnie, Ik heb ook een zoontje van 15 maanden en die heeft momenteel ook behoorlijk veel aandacht nodig. Op schoot zitten, knuffelen, optillen, hangen.... Maar het lijkt me in jouw geval niet zo zeer een negatieve spiraal als wel een vicieuze cirkel. Je dochtertje wil aandacht (het zal wel een sprongetje van onze schatjes zijn?) en jij geeft die aandacht ook niet alleen steeds (wat heel lief is uiteraard) maar je gaat er ook al bij voorbaat rekening mee houden. Ik kan me zo voorstellen dat je dochtertje zich zelf niet meer hoeft te vermaken omdat jij er al vanuit gaat dat dat toch niet werkt. Ik vind het ook heel moeilijk hoor, maar misschien moet je haar wat meer haar eigen gang laten gaan en dat zelf ook doen? Ik merk dat ik nu zelf echt een beetje een houding moet gaan aannemen dat meneer niet altijd z'n zin kan krijgen. Wij zijn 'de baas'. Niet die dreumesen. Succes! En niet aan jezelf gaan twijfelen!
Ja precies, een vicieuze cirkel. Ze wil echt nauwelijks alleen spelen, hangt continu aan me. Hoe kan ik haar dan haar eigen gang laten gaan? Ze huilt al als ik haar op de grond zet! (Ze loopt nog niet, kruipt dus.)
En als ze huilt wat dan? Das dan maar even jammer Misschien toch iets minder haar zin geven. Snap dat het niet leuk is steeds met een huilend kind te zitten maar door steeds toe te geven draait alles nu om haar. En je vooral proberen niet te laten beperken en dus niet van te voren al dingen niet doen want "stel je voor dat"| Makkelijker gezegt dan gedaan maar ik denk wel dat het werkt
Ga ik ook echt proberen nu. Maar dat hangen aan je.. Net of schop je ze dan weg ofzo.. Als ze huilt gaat ze ook echt wel overstuur en lijkt net of ze dan bang wordt.
Ja dat is ook zielig! Al merk ik bij mijn zoontje dat het wel een beetje aanstelleritis is. Hij gaat dan heel dramatisch op de grond liggen en huilen alsof z'n hartje breekt. De eerste keer dat hij dat deed, dacht ik dat hij zich bezeerd had of zo. Terwijl er natuurlijk niets aan de hand is. Misschien kun je het een keer afwisselen. Even zelf spelen, dan weer bij mama. En wat ze bij ons op de creche doen; alles benoemen. "Zo, mama gaat nu even koken en jij kan even dit boekje lezen of met deze auto spelen. Dan komt mama zo weer bij je". En: "Jeee, wat heb jij goed zelf gespeeld zeg! Dat vind mama heel fijn". Omdat je dochtertje nu bij de eerste kik (en soms al daarvoor omdat je bang bent dat ze gaat muiten) aandacht krijgt, gaat ze misschien ook wel steeds meer aandacht vragen. En blijft t dus in stand. Die van mij loopt trouwens ook nog niet. Misschien zijn ze ook een beetje gefrustreerd? Laten we gewoon hopen dat t allemaal weer over gaat!