nee dat klopt, hopelijk vind je toch wat rust, als je je alsnog erg druk maakt neem dan contact op met de gyn, mischien kan die je gerust stellen? of iig geruster
Lieve Denise , als ik onzeker ben dan bel ik gewoon de reguliere verloskundige die ik in het begin van mees zijn zwangerschap had in het begin , is dit niet even een optie voor je zodat je gewoon ff je verhaal en angsten kan bespreken en dat hij of zij even naar de baby kan kijken , mijn vlos staat hier altijd open voel mij dan nogal bezwaaard om gelijk het Erasmus te Bellen . Dan ben ik in ieder geval altijd weer even een weekje rustig , meid ik ken je gevoel echt t,is maar goed dat we hier geen behang hebben anders had ik dat van pure ellende al van de muur af gerukt ! Houd moed meid t,blijft een grote race naar de uitgerekende datum bah! Liefs Edith Mama van mees*
Denise, nogmaals veel sterkte met alle spanning. Ik zou me niet te veel druk maken dat je de nekplooimeting niet hebt laten doen bij 12 weken. Op jouw leeftijd is die nog heel erg onnauwkeurig. Voor zover ik weet worden maar 6 van de 10 van de kindjes met Down op die manier opgespoord bij een moeder die nog geen 25 is. Gelukkig heb je mede dankzij je leeftijd maar heel weinig kans op een kindje met Down. Nu weet ik uit persoonlijke ervaring hoe weinig die kansen je nog wat zeggen wanneer je al een kindje verloren hebt. Als ik het zou kunnen, had ik al lang in een glazen bol gekeken of wij eind september een gezond kindje mogen krijgen. Maar helaas, we zullen het moeten afwachten.
Meiden, ik schuif een miskraam echt niet op 1 noemer met het verliezen van een kindje, maar mijn advies ging vooral over ANGST en hoe daar mee om te gaan. En daarvoor is echt maar 1 goede oplossing, en dat is toch proberen die knop om te zetten. Dat is niet gemakkelijk, heb ik ook nergens gezegd, maar het is wel echt de enige manier. Em dat betekent echt ophouden met staren naar echofoto's, omdat je daarmee je angst voedt. Een vriendin van mij is 2 keer achter elkaar bij resp 16 en 20 weken een kindje verloren, en die kon zich ook zo zitten focussen op alles wat mis kon gaan. Heel begrijpelijk, maar je helpt jezelf alleen verder de put in. Ik heb haar veel gesteund met dit soort adviezen, en dat hielp echt. Ik roep niet zomaar wat....
Denise, ik ben blij dat de berichten je hier helpen. Zoals gezegd, ik vond het ook ineens zo dik lijken op onze echo, maar dat was volkomen normaal. En zoals Edith heel treffend zegt: het is een grote race naar de uitgerekende datum. Heel veel sterkte. Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik ben ontzettend blij met de psychologe van het Erasmus. Ik las dat je ook naar het Erasmus gaat. Daar hebben ze iemand die vrouwen begeleid rondom de zwangerschap. volgens mij heet ze van Riemsdijk. Is verbonden aan de prenatale diagnostiek en de kilische genetica afdeling. Het stelde mij ontzettend gerust met iemand te praten die echt weet hoe deze processen normaal gaan. En dat die knop echt niet zo maar om gaat. Misschien vind je het niks, ik moest eerlijk gezegd wel een drempel over, maar het was echt fijn om even te kunnen spuien en niet de standaard dingen te horen die je omstanders zeggen of die soms geschreven worden als zoek afleiding, geniet ook enz. het hielp me echt. Liefs, Ziezo
Ziezo! Dankjewel, denk dat ik idd even ga informeren naar de psychologe.. Liep al een tijdje bij een psycholoog, hele aardige vrouw, maar had niet het idee dat zij mij hiermee kon helpen.
Combitest geeft idd een kansberekening en als die hoog is kun je overwegen andere testen te doen... Dus mss wel wat geruststelling. Het is idd lastig maar ik denk zeker dat er wat int verhaal van rozemarijke zit. Ook al is het heel moeilijk probeer je niet al te druk te maken, als er was gezien dat de nekplooi buitensporig groot was, hadden ze dit alsnog verder uitgezocht. Bovendien zegt alleen de nekplooi zelf vaak niets. Bij mij was de nekplooi extreem verdikt (8,5mm) dus ook zonder dat ik de combitest zou hebben gedaan had dit bij een termijnecho gesignaleerd moeten worden en was ik ook de 'malle molen' ingegaan. Helaas bleek het bij mij een bittere pil; vlokkentest en vwp wezen niets uit en dus afwachten totdat ik langer zwanger zou zijn zodat echo meer duidelijkheid zou geven. Daar kwamen meerdere afwijkingen aan het licht en ons meisje bleek niet levensvatbaar waarna ik ingeleid ben. Waarom vertel ik dit hier? Omdat ik echt wel geloof dat als er reden tot zorg zou zijn dat ze je in de gaten zouden houden. Natuurlijk geeft dat geen garantie dat alles goed is, maar probeer positief te blijven zolang er nu geen reden is tot ongerustheid. Hoe moeilijk dat ook is. Dat is denk ik het allerbeste. Heel veel succes!
Hou toch op met dat psychologengel*l Dat zijn de standaardadviezen die elke psycholoog geeft. "Ga wat leuks doen... wees lief voor jezelf...ga je zinnen verzetten" Ik heb een miskraam gehad met 10 weken, een miskraam met 4,5 week, een vroeggeboorte met 22 weken kindje overleden, en een vroeggeboorte met 32 weken. De laatste zwangerschap heb ik 5 maanden bedrust gehad waarvan zeker 3 maanden ziekenhuis... En dan ook nog eens nu de MMM voor een brusje. De angst ontkennen, of wegstoppen betekent letterlijk dat je het verlies van je kind dan maar moet ontkennen of wegstoppen? Je hebt zoveel liefde voor je kindje, en het verlies van je kind doet je hele wereld op zijn kop zetten. Zo'n verlies grijpt wel zo dusdanig in dat het volstrekt HEEL NORMAAL is om je angstig te voelen bij een volgende zwangerschap. Het niet doorstaan van je angsten krijg je ooit een keer terug op je bordje bijv. een depressie. Denk je nou echt dat een volgende zwangerschap na zo'n verlies flierefluitend en oh happy de peppy gaat? Echt? Geloof je echt dat iemand die zoiets heeft meegemaakt denkt van goh ik ga lekker de knop omzetten en er maar vanuit gaan dat het niet meer gebeurd. Fijn dat je vriendin iets had aan je adviezen maar hier gaan mijn nekharen rechterovereind van staan.
Brigges, wat een enorme berg heb jij te verstouwen zeg.... Krijg er rillingen van. Meid, ik wil je een dikke knuffel sturen! Gelukkig zijn er ook echt psychologen en hulpverleners die dit soort dingen op een andere manier aanpakken. Daar wil ik het toch even voor opnemen. Gelukkig heb ik er zo een getroffen en het helpt enorm om te horen dat je reacties volkomen normaal zijn. Dat angst hoort bij dit proces. Dat die knop niet zomaar om kan en dat afleiding niet helpt, maar wel de tijd sneller laat gaan. Ik ben ook bij de FIOM geweest. Zij bieden ook landelijk hulp in deze processen en zijn ook heel goed. Alleen was het voor mij nogal ver weg. Het hielp mij erg ook om mijn verhaal kwijt te kunnen zonder de standaard reactie te krijgen: probeer wel te genieten, zoek afleiding. Want je krijgt op een bepaald punt de neiging om te slaan.... Liefs, Ziezo
TS had een vraag over angst en daar heb ik op gereageerd. Verdriet verwerk je niet door je angst te gaan zitten vergroten en aangezien ze geen vraag over verdriet verwerken stelde, heb ik daar ook niets over genoemd. Ik heb volgens mij nergens genoemd dat een volgende zwangerschap 'happy de peppy' kan gaan, maar TS maakt het zichzelf veel moeilijker dan nodig is. Dat je angstig bent, is logisch, (dat herken ik ook heus wel), maar je helpt jezelf er niet mee door erop te focussen en binnen de hulpverlening bestaan er altijd twee dingen naast elkaar: praten over het stuk waarover je je emoties kwijt moet en daarna de knop om en afleiding zoeken. Ik heb 1 zin vetgedrukt in je quote en daarover het volgende: het niet doorstaan van angst heeft niet zoveel gevolgen, behlave dat je je dara beter van gaat voelen. Het niet doorstaan van verdriet heeft wel gevolgen, maar zoals ik al zei: dat verwerk je niet door te gaan focussen op je angst. En dat is allemaal misschien heel standaard psychologengelul, maar dat is niet voor niets standaard. Dat is standaard omdat het bij de meeste mensen werkt.
Moet zeggen dat daar helaas geen aan of uit knop opzit ... Het onderdrukken van je angsten kan je helaas ook nogal redelijk op je kop krijgen hoor. Dit is ook niet hetgene wat mijn psychologe aanraadde. Forceren is juist het slechtste wat je kan doen. Of het nou geforceert genieten is of geforceert jezelf proberen te overtuigen dat je niet bang moet zijn. Dat heeft alleen maar als resultaat dat je constant met je angsten bezig bent, omdat je er echt (geloof me) een dagtaak aan hebt om ze te onderdrukken.
Nee, maar ik heb het ook niet over geforceerd genieten gehad. Je moet niet gaan zitten doen alsof je happy bent als je dat niet bent. Maar je kunt wel proberen om in plaats van steeds op een echofoto te gaan zitten staren, iets anders te gaan doen. Gewoon zorgen dat je niet teveel tijd aan dat gepieker besteed. Met mijn posts heb ik nergens bedoeld dat je geforceerd moet gaan zitten genieten of dat je helemaal niet bij je angst zou mogen stilstaan/niet angstig zou mogen zijn, maar je hebt een gezonde manier van omgaan met je angst, (reeel zijn dat je nu eenmaal niet meer zonder angst zwanger kunt zijn: wie kan dat nog wel na een miskraam of een overleden kindje?). Dat dat door enkele anderen zo geinterpreteerd is, snap ik wel als je van sommige mensen steeds te horen krijgt dat je toch moet gaan proberen te genieten. Dat is niet wat ik zei, mijn tekst was: zoek afleiding. En dat moet je vooral doen op die momenten dat je te veel gaat zitten focussen op je angst. En daarin baart oefening echt kunst. Het zal nooit een kwestie van aan-uitknop worden, (alleen al omdat op een gegeven moment de bevalling er is en je zwangerschap afgelopen is en je dus niet tot in alle eeuwigheid de tijd hebt om dat te oefenen. Gelukkig maar ). Maar het zal je op den duur wel beter af gaan en dan zul je in staat zijn je gevoelens te sturen, in plaats van dat je gevoelens nu jou sturen.
En nog even als toevoeging: als je je zorgen maakt over zo'n echo, moet je die vraag niet op een forum aan amateurs stellen, waar je ook horrorverhalen gaat horen die je angst wee gaan voeden. Dan bel je je gyn en stel je daar je vragen. Na alles wat je mee hebt gemaakt, is het hardstikke normaal dat je meer geruststelling nodig hebt dan iemand die zorgeloos de zwangerschap ingaat, en die geruststelling moet je dan ook gewoon durven vragen Dat is (een deel van) reeel omgaan met je angst
Rozemarijke, ik denk echt dat je het niet snapt, anders zou je niet steeds met dit soort cliché's aankomen. Als je tegen mij had gezegd, wat je tegen je vriendin zei, had ik echt heel boos geworden. Als moeder van een overleden kind zit ik niet op advies te wachten van iemand die geen idee heeft wat ik doormaak. En ik heb de ervaring dat sommige professionals zoals jij reageren en daar was ik snel weg. pas toen ik iemand trof die met een open blik naar me kon luisteren, zonder allerlei adviezen, voelde ik me begrepen en kon ik het meer los laten. Een luisterend oor, dat is wat je op zo'n moment nodig hebt. Maar geen adviezen die zeggen dat je beter iets anders kunt gaan doen. Sommige dingen kun je zo wegmoffelen ja, minder belangrijke en triviale zaken. Maar deze angst kan echt niet minder worden door er even niet aan te denken. En de kans dat je weer een kind verliest na een kind verloren te hebben is, hoe oneerlijk ook, vele malen groter helaas! Ik snap bovendien heel goed waarom TS de vraag hier stelt. Ze zal de vraag namelijk vast ook bij de gyn neergelegd hebben en heeft misschien wat extra bevestiging nodig. En als professional heb je vast ook wel eens gehoord van het feit dat mensen soms met een vraag komen, maar er eigenlijk gewoon even over willen praten, hun zorgen met iemand willen delen. Overigens las ik ook dat iemand zich afvroeg waarom TS geen combitest heeft gedaan. Misschien omdat sommige mensen dit niet willen?! Ik wil geen combitest wanneer ik weer zwanger ben en dat heb ik nooit gewild ook. En mag ik me daarom dan niet druk maken over de gezondheid van mijn kind? Beetje krom TS ik hoop dat je inmiddels gerustgesteld bent. En ik hoop ook dat je in de toekomst hier terecht kan met meer twijfels en angsten. Die zul je namelijk nog heel lang houden helaas. Ik hoop dat alles toch goed mag verlopen en jullie straks een gezond brusje krijgen