Meiden, ik ben zo verschrikkelijk verdrietig. Binnenkort wordt de urn van mijn Oma bijgezet in het graf van mijn Oom. Al vanaf het begin heb ik gezegd dat ik hier ook graag bij wil zijn. Voor mij ook zodat ik het een beetje kan afsluiten dat ze haar defenitieve plekje krijgt. Nu had ik net mijn moeder aan de telefoon en die vertelde dat zij, tante en ooms hebben besloten dat ze het alleen met de kinderen, met zijn vieren dus, gaan doen. Wij mogen dus niet komen!! Ik ben hier zo verschrikkelijk verdrietig over.... Wij mogen aan het einde van de dag komen om te kijken hoe het is geworden met de verandering op de steen enz. Ik ben gewoon zo verdrietig dat ik nu dus geen keuze meer heb. Ik mis haar zo verschrikkelijk en ik krijg nu het idee dat mijn verdiet minder belangrijk is... Mijn moeder wou er verder niet over praten, geen discussie en ik mocht niet boos worden... Vraag ik nu teveel? Is het gek dat wij (mijn man wou ook mee) erbij willen zijn?
Nee, ik vind dat jij niet teveel vraagt om erbij te willen zijn. Ik vind het zelfs heel raar dat jij er niet over mag praten, er geen discussie mogelijk is en ook niet boos mag worden? Sinds wanneer mag een ander bepalen wat jouw gevoelens wel of niet mogen zijn? Ik zou hier ook heel verdrietig om zijn...
Wat raar zeg.. En de reactie van je moeder ook! jeetje, tis toch ook je oma. Wat rot.. Ik vind dat je er recht op hebt om ook te mogen komen.
Ik vind ook niet dat je te veel vraagt. Blijkbaar is je oma ontzettend belangrijk voor je geweest en dan vind ik dat het je goed recht is om er bij te zijn.
Tja das nou mijn moeder. Ze wil alles doen zoals zij het wil en als een ander dan een andere mening/idee heeft is het hommeles...
Bedankt voor jullie reacties. Ik ben blij maar ook erg verdrietig om te lezen dat het dus helemaal niet raar is dat ik er graag bij wil zijn. Heb het idee weer helemaal terug bij af te zijn. Ben zo verdrietig, doe niets anders dan huilen... @Jessy77 Het klopt mijn Oma betekende erg veel voor mij. We belden bijna dagelijks en ik ging sowieso 1 keer per maand (ze woonde niet vlakbij) naar der toe.
Ik vind het helemaal nier raar dat je erbij wil zijn. Misschien met je ooms en tantes bellen en vragen of je er toch bij mag zijn en uitleggen waarom je dat graag wil.
Nee hoor, het is niet raar dat je er bij wil zijn. En ik vind persoonlijk vook beetje egoistisch van je moeder, ooms en tantes.. Want, dan is het dus zo dat alleen hun verdriet mogen hebben, zo komt dat bij mij over.. Ze vinden zichzelf blijkbaar belangrijker dan dat ze andere nabestaanden ook de kans bieden om het af te sluiten. Je mag best je moeder opbellen hoor.. met de mededeling hoe jij er over denkt en dat je erg teleurgesteld bent in de reactie van je moeder. Je mag wel boos worden..want dat is gewoon een emotie. Nou..voor zover! Dikke knuffel en sterkte gewenst!
Dank je! Wat jij schrijft zo voel ik het ook. Heb het idee dat hun verdriet belangrijker en erger is dan het mijne. Mijn moeder opbellen doe ik niet. Ik ben daar te boos en verdrietig voor op het moment. En mijn moeder is gewoon erg gemeen als je boos op der bent. Ze maakt er een soort van emotionele chantage van... En moet haar gelijk halen.
Meisje, ik vind het vreselijk verdrietig voor je. Zeker als je dichtbij je Oma stond ... echter ben ik een beetje een andere mening toegedaan vrees ik. Ik kan ergens wel begrijpen dat de bijzetting alleen met de kinderen gebeurd. Je was natuurlijk haar kleinkind, maar in de eerste plaatst was ze de moeder van ... En ik kan mijn ook goed voorstellen dat de kinderen onder elkaar dit willen doen. Toen mijn Oma overleed, zijn wij uiteraard bij de begrafenis geweest, maar toen de grafsteen werd geplaatst (familie graf, mijn Opa en Tante liggen er ook), is mijn vader daar alleen geweest. Dat wilde hij zo, hij wilde alleen zonder anderen afscheid van zijn moeder nemen, afsluiten. Het is best emotioneel om dan opeens die naam op de steen te zien staan. Wij (de kleinkinderen) zijn later geweest, op de verjaardag van mijn Oma (welke een maandje later was), en hebben bloemen op het graf gelegd. Dit was ook heel speciaal. Ik zou gewoon een eigen moment kiezen (misschien niet aan het einde van de dag zoals zij willen), maar een moment uitkiezen die ook voor jou betekenisvol is. Sterkte en een dikke knuffel.
Wat jij schrijft snap ik ook wel. Als ze dit vanaf het begin hadden gewilt had ik er vrede meegehad. Maar nu ineens 3 weken voor de bijzetting bedenken ze dit. Wij mochten er eerst ook bij zijn, vandaar dat ik het er, denk ik, zo moeilijk mee heb. Mijn man heeft al vrij gevraagd voor die dag (niet dat dat een probleem is) Er is nooit sprake geweest van dat ze het met z'n vieren wouden doen. De kinderen en kleinkinderen mochten, wanneer ze dat wouden, erbij zijn. Mijn neefje bijvoorbeeld wou niet vrij vragen en had al gezegd dat hij de volgende dag heen wou. Dit vond iedereen prima.
Ik ben dan misschien wel heel erg maar wanneer mijn tante en mn moeder dit zouden beslissen was ik echt gewoon gegaan. Mijn oma is alles voor mij, zelfs belangrijker dan mn eigen moeder. Ze hadden me niet tegen kunnen houden. En wat willen ze op zo'n moment doen?
Blijkbaar zijn ze van gedachte veranderd, dat mag op zich toch? Op zich is 3 weken nog een redelijke tijd vooruit, zou anders zijn als ze dat op een een paar dagen van te voren hadden gedaan.
Nou ik vind dat je er wel bij hoort, als iemand ook zo verdrietig is en ook zo dicht bij de familie staat waarom niet, die mag toch ook afscheid nemen. zoals jij beschrijft had je een hele hechte band met haar dus ik zou als ik jou was gewoon even overleggen met hun en vertellen hoe je je voelt, dat je er echt graag bij wilt zijn. misschien snappen ze het dan ook... Wel doen hoor want anders krijg je spijt....
Ik snap jouw gevoel maar kan het me ook van de kinderen dus je moeder en ooms en tantes voorstellen wij hebben dit 5 jaar geleden gehad met mijn vader hij is gecremeerd en de as is begraven wij hebben bewust gekozen dit met zijn 3en mijn moeder en broertje en ik. te doen, wij hadden meer familie die erbij wilde zijn zoals zijn broers en ook mijn opa en oma maar we wilden dit afsluiten met zijn 3en zoals we ook het proces in zijn gegaan toen, ja het is heel moeilijk uitleggen het is een gevoel wat we toen hadden nu weet ik helemaal niets van jouw achtergrond maar praat er eens over vraag waarom ze dit willen doen misschien begrijpen jullie elkaar beter. ik hoop dat jullie eruit komen
T.s Mijn famillie reageerde net zo geen ene kleinkind mocht mee de as uitstrooien van zo wel opa als oma. Ze wilden dat als broers/zussen samen doen en wij alle kleinkinderen hebben daar respect voor gehad. Dat ze dat als (Gezin wilden afsluiten is hun goed recht) En misschien komt het wel niet eens van je moeder maar juist van je tante.s soms mag je als kleinkind een hoop maar soms moet je eens afstand nemen. Dit kan net z.n geval zijn. Repecteer dat.
Nou eigenlijk vind ik het wel het recht van je moeder en haar broers en zussen. Misschien is dit wel gewoon iets wat ze als gezin moeten doen. En ik snap je gevoel wel maar ik vind ook dat je deze keuze moet respecteren. Soms zijn er van die dingen die je even alleen moet doen en dit is er 1 van voor je moeder. En als jij mag komen mogen je nichten en neven ook komen neem ik aan. Dan rennen ze het doel voorbij denk ik.
Nou zoals ik jou hoor waren jij en je oma 2 handen op 1 buik. Ik snap je, heel goed. Mijn oma is alles en wie daar aankomt hoef ik de rest van mijn leven niet meer te zien. Ik snap je ooms, tantes en moeder echter ook ergens wel, maar ook jij hebt verdriet. Ik zou zeggen hou de eer aanjezelf, verstoor de bijzetting niet door ongewenst te gaan, maar kies zelf een bijzonder moment uit om naar haar toe te gaan. Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Ik vind het wel vreemd hoor van je moeder en andere familie. Zij gaan het afsluiten op een manier die zij kiezen, maar de andere familie moet het thuis maar even afsluiten of zo. Jij krijgt naar mijn gevoel die kans niet. Je bent toch ook naaste familie. Ik zou het er niet bij laten. Ook het verhaal hierboven over iemand haar vader. Ik vind het vreemd dat jullie zijn broers en ouders hebben buitengesloten van een moment dat voor hun ook heel belangrijk had geweest. Je schrijft namelijk dat zij erbij wilden zijn maar dat jullie als gezin dit niet wilden. Het is toch naastte familie. Ze waren al langer familie als dat jullie een gezin vormden. Ik snap het echt niet.