nou nog geen uitslag van de vitamines, met eigenlijk wachten met de weer op het spreekuur komen tot de uitslag er is, maar dat betekend ook dat ik tot dan moet wachten met die pillen, maar misschien kan ik nog een keer bellen en vragen om een herhaal recept? en of de huisarts misschijn mij terug belt ofzo. heb toch al een beslissing gemaakt en hoef daarvoor eigenlijk die man niet te zien, want vind het niet echt een fijne huisarts.
Balen dat je dan weer zo lang moet wachten... Een tijdje terug stelde iemand hier voor om Goede Voornemens te hebben, zullen we dat weer eens doen trouwens? Wat zijn jullie Goede Voornemens voor deze week? Ik ben vandaag weer de hele dag alleen,maar ga vanmiddag met Emma naar mijn werk. Vind het best spannend,maar tot nu toe gaat het nog redelijk goed...
@manonenemma heb de huisarts nog een keer gebeld, en gevraagd of ik niet een herhaal recept kon krijgen omdat ik besloten heb nu wel te gaan beginnen, ze zou het overleggen en moet rond 11 uur even terug bellen. vind het een goed idee de goeie voornemens! ik was toen zo leuk begonnen op de wii fit, heb het ook een tijdje gedaan maar nu alweer even niet. met het mooie weer ga ik ook naar buiten om te wandelen, maar merk dat het niet genoeg is. dus dat wil ik wel weer oppakken. fijn dat het tot nu redelijk goed gaat met thuis zijn alleen! komt vast goed!
Dag meiden, Ik meld me hier ook maar eens want ik vermoed dat ik ook een postnatale depressie heb. Ik zwabber op een dag tussen zoveel gevoelens van neerslachtigheid, verdrietig, boos en soms ook weer vrolijk. Het is niet dat ik de dag niet doorkom, ik ga ook weleens eruit, maar dan merk ik pas goed dat ik niet lekker in mijn vel zit zoals normaal zeg maar. Ik heb veel last van huilbuien. Mijn beste vriendin is plotseling overleden, twee weken voor de bevalling. Dat was zo'n domper die ik nu eigenlijk pas begin te verwerken. Zij was de enige waar ik altijd m'n verhaal deed. Normaal ben ik niet zo open over mijn gevoelens. Ook baal ik van mijn schoonfamilie die vind dat ik nogal gespannen ben met Mark. Dat komt omdat mijn schoonmoeder zoveel commentaar heeft, ongevraagde adviezen waar ik het niet mee eens ben, dus ja bij haar ben ik meer gespannen als ergens anders. Toch merk ik dat het niet goed met me gaat, dus ik ga woensdag eerst eens praten met de huisarts. Het is zo'n stap om toe te geven dat je een postnatale depressie hebt! Mijn moeder had er ook 1 na de geboorte van m'n broer, dus echt blij ben ik er niet mee als ik het ook heb . Ik hoop mijn verhaal hier te kunnen delen. O ja en wat ik verder nog kwijt wil en moeilijk vind om ergens anders te delen is dat ik de zorg voor mijn kindje zwaarder vind dan verwacht. Al die handelingen vind ik zo veel, al die hapjes, en het gaat gewoon 24/7 door he. Elke ochtend, avond en nacht ben ik de verzorger van Mark, m'n vriend helpt in de middag. Deze middag heb ik het hem eens helemaal zelf laten doen en dat was best lastig voor me omdat ik gewend ben er steeds toch mee bezig te zijn. Toch is het ook wel goed als hij eens alles doet en ik er eens even helemaal uit kan. Ik hoop dat ik binnenkort uit dit dal klim, want leuk is het zo niet.
GOED!!! Het is super gegaan, en ik voelde me zo trots als een...ja, als een moeder eigenlijk,want ik kreeg heel veel complimentjes over Emma, dat ze zo'n mooie meid was enzo Dit heeft me echt en boost gegeven, sjee... En wat natuurlijk ook helpt is het heerlijke weer he Hoe is jullie dag gegaan?
@Karin, welkom hier. Ja, zoals je het zelf omschrijft klinkt het inderdaad een beetje als een postnatale depressie... Maar ik zeg je gelijk, het is niets om je voor te schamen he. Het overkomt je, het zijn je hormonen die met je aan de haal gaan, en daar doe je niets aan. Niemand kiest ervoor. En het is inderdaad verstandig om contact te zoeken met je huisarts. Maar laat je aub niet gelijk anti depresiva voorschrijven. Probeer het eerst met praten, bv met een psycholoog, ook dat is niets om je voor te schamen. Ik ben er zelf ook naar toe gegaan, terwijl ik normaal gesproken helemaal niet zo'n prater ben. Maar dit red je niet alleen. Praat met je vriend, je ouders,schoonouders,wie dan ook bij wie je je goed voelt, maar praat wel! En je kan hier ook lekker je hart luchten, ook al ken je ons niet. We hebben hier allemaal hetzelfde gehad of hebben het nog, dus het is meestal herkenbaar. Zoals je al zegt dat de zorg je zwaar valt. Dat had ik ook. Dacht in het begin zelfs wel eens over adoptie, omdat ik vond dat ik niet geschikt was voor een baby...Heb heel wat gehuild, heb angst/paniekaanvallen gehad, wilde me zelfs laten opnemen omdat ik het niet meer aan kon... Maar, nu 7 maanden verder voel ik me al stukken beter, kan weer genieten, en durf wel te zeggen dat ik het ergste achter de rug heb...
@manonenemma wat goed!! fijn he dat gevoel gelukkig heb ik dat ook regelmatig! heb wel een minder dagje vandaag, pieker me suf wel of geen ad, ik wil zo graag geen angsten meer want die putten je echt uit! @karin welkom! heel goed dat je naar de huisarts gaat, dat is de eerste stap, en idd erover praten helpt! begrijp je vriend je? dat is ook heel belangrijk, dat is hier niet altijd even makkelijk, maarja ook voor je vriend is het niet makkelijk als je jezelf niet bent. en idd zoals manonenemma ook zegt laat je niet gelijk AD voorschrijven, ik heb het ook zelf geprobeerd en het ging een tijd heel goed alleen nu heb ik het gevoel dat ik een beetje stil sta, dus ben nu aan het twijfelen.
Tsja, ik kan je daar ook niet in helpen denk ik. Je weet zelf de voor en nadelen. Ik denk dat je het heel goed moet overleggen met je arts, of, en wat je gaat gebruiken, en google dan eerst goed op dat betreffende medicijn. Vraag aan andere forumleden (bij googelen kom je vast ook speciale forums tegen), en maak dan een beslissing...Het is natuurlijk niet definitief als je eraan begint, maar sommige ad moet je wel weer afbouwen, dus zomaar stoppen kan dan ook niet. Probeer er zelf niet te veel over te piekeren (makkelijk gezegd natuurlijk),maar overleg goed met je arts...
'klees hier af en toe even mee.... knuffel voor jullie en dat jullie hier snel goed uit gaan komen! (ik ben het bewijs dat het kan!!) en iemand had het hier over dat ze zich 'schaamde' dat ze het zo zwaar vond en het niet had verwacht?! weetje, ik denk dat 80% van de verse moeders dit vinden maar het niet durven te zeggen! respect dus! en vooral veel begrip, ik vond het VRESELIJK tot ze 1 jaar was... toen ging het een stuk beter en vond ik het veel leuker. je wordt ook echt geleefd dat eerste jaar vond ik. en nu is madame hier al weer bijna 2,5jaar. het gaat echt snel (misschien vind je het wel fijn om te horen... *schaam*schaam* begrijp me niet verkeerd he?!)
ik vond die eerste tijd ook best zwaar hoor, gewoon dat je geen ritme nog hebt en als die flesjes en het veranderd steeds, dat vond ik erg vermoeiend, nu hebben we al een hele tijd een vast ritme en dat is echt fijn! en idd als ze groter worden word het ook makkelijker, sam begint nu met kruipen en vind het spelen op de grond nu ook veel leuker omdat ie overal komt. je hoort hem bijna niet als ie lekker ligt te spelen.
Ik vond het de eerste weken helemaal niks, maar dat weet ik aan mijn depressie (?). Nu begint het wat leuker te worden, en ik ben ook niet zo panisch meer. Als hij wat jammert stop ik de speen er even in ipv hem meteen op te pakken. afhankelijk van het soort huiltje, kan ik hem best een paar minuutjes laten huilen. vaak is het dan ook weer over. bij echt verdrietig huilen, pak ik hem natuurlijk wel op! gister was weer zo'n dag dat niks goed was en hij ontzettend veel aan het huilen was. ben gesloopt! hopelijk is hij vandaag voorbeeldig, want we moeten naar het cb ik merk dat hij elke dag nieuwe dingen leert, en daar geniet ik dan ook van! maar ja, het moederschap valt me best zwaar. zal ook wel met een evt. pnd te maken hebben... @mamavanjill: RESPECT voor je onderschrift
@uk ik vond de eerste maanden ook best zwaar hoor, je moet toch herstellen van een bevalling, gelijk voor een kindje zorgen en in mijn geval kwam sam s'nachts ook gewoon om de 2,5 a 3 uur voor een voeding dus dat is gewoon best pittig. je moet wennen aan je nieuwe leventje, hebt nog geen ritme met de kleine. nu heb ik met sam een vast ritme al een hele tijd en dat is echt fijn! dat geeft een hoop rust voor beide.
@manon Dank je! Ja, ik ben van plan om de ad buiten de deur te houden. Maar willen we dat niet allemaal liever? Als het zonder niet lukt, dan heb je het toch nodig. Voor mijn gevoel is het bij mij nu niet nodig. Praten is heel belangrijk inderdaad. Gisteren zat ik hier te lezen en toen belde een (kennis/vriendin) terug. Zij is ook mama (van een kindje van 9) en ik vond het zoooo fijn om er met haar over te kunnen praten. Ze zei dat het zeker zwaar is die verzorging en dat ze zelf ook een jaar lang gestressed was tot de eerste verjaardag. Ze had toen meer hulp moeten vragen zei ze, maar niet gedaan. Maar dat lucht dan al zooo op, vooral omdat ik weet dat ze echt niet gek is (en ik dus ook niet). Fijn om te horen dat jij het ergste achter de rug hebt. Het is ook wel heel erg schrikken denk ik he, als je je zo voelt. Dat zijn dingen, die weet je niet vantevoren. @elsie Ja, m'n vriend begrijpt het nu wel. Eerst vond hij het maar 'lastig' als ik steeds zeg dat ik zo moe ben. Maar nu ook het verdriet van m'n vriendin eruit komt en ik dat met hem deel, snapt hij het veel beter. En hij hielp me gisteren ook spontaan toen ik zei dat ik het allemaal te veel vind, de hapjes, continue zorg. Dus dat is heel fijn ja. Maar ik heb ook andere mensen nodig om mee te praten. @mamavanjill Fijn dat je met ons deelt dat jij het ook heel zwaar vond dat eerste jaar. EN dat 80% van de moeders het zwaar vind, maar dat het niet wordt gezegd. Met hoe meer moeders ik hierover praat, hoe normaler het waarschijnlijk zal worden. Weet je zo'n depressie komt ook door het isolement en er NIET met anderen over praten volgens mij. Dan ga je je steeds slechter voelen. @uk2011 Hoe oud is jouw kindje? O, 11 weken zie ik, dat is nog heel jong, het gaat beter worden! @allemaal Hebben jullie ook dat je dagen ertussen hebt dat het allemaal wat beter gaat? Vandaag gaat het redelijk met me, maar ik durf er al niet op te hopen dat het zo blijft
even een pagina terug gelezen... @elsie: als je besluit vast staat, moet dat in principe ook met de huisarts te bespreken zijn. ookal kan je niet met die man door 1 deur, het blijft wel je huisarts en hij is verplicht om naar je te luisteren. heb je geen andere huisarts in de buurt waar je evt. naar toe kunt? @manon: hoe is het gegaan op je werk, ben je er al eerder geweest met Emma? Ah ik lees dat het goed is gegaan, wat fijn! @goede voornemens: die sla ik even over. heb een erg drukke week voor de boeg en dan komt er weinig van vrees ik. @Karin: welkom! ik had je introductie even gemist geloof ik, sorry... Het is niet niks waar je doorheen moet gaan. Het overlijden van je beste vriendin, een kindje, een leven wat op zijn kop staat! De ongevraagde adviezen komen van alle kanten helaas. Ene oor in, andere weer uit. Het is jouw kindje, dus jij bepaalt hoe je alles doet Morgen dus naar de huisarts. Sterkte bij het gesprek! De eerste stap is in ieder geval gezet.
@karin fijn dat je vriend je begrijpt! hier gelukkig ook wel, maar idd als je alleen maar zegt van pff ik ben zo moe is het ook niet leuk, ik kreeg de tip van mijn psycholoog om het ook te zeggen als het goed gaat. @uk opzich moet ie gewoon naar mij luisteren idd, maar ga toch vrijdag met mijn psycholoog overhebben, zij behandelt mij ook. @goede dagen die heb ik idd ook, en gelukkig nu wel meer hoor! vanmorgen was ik wel een beetje moe, maar ik had me gister al voorgenomen om een stukje auto te gaan rijden, en dan heb ik gedaan! daarna nog even gewandeld, had van te voren al spierpijn in mijn benen, maar toch lekker een klein stukje gewandeld en nu is de pijn zo goed als weg thuis even lekker gezeten en wat gedronken, sam even naar bed en daarna boven+beneden stofgezogen, was gedaan, vaatwasser uitgeruimd en weer in en aangezet, beetje opgeruimd.
Nou, dan heb je heel wat gedaan, goed zeg! Ik moet hier heel erg uitkijken dat ik niet blijf doorstomen met huishoudelijke klussen, maar ook de boel de boel laat, zeker als m'n vriend hier is. Dan is het even tijd voor mezelf hoor. Ik ben nu echt aan het oefenen in dan meer afstand nemen en het meer als me-time te zien. Ik ben vanmiddag lekker de stad in geweest, het was heerlijk weer en vanmorgen een stuk schoongemaakt. Heb zelfs nog even op de schommel gezeten (doe ik wel vaker) dus eigenlijk heb ik best leuke dingen gedaan, was een goeie dag. Maar toch voel ik me regelmatig gejaagd vanbinnen wel, zeker nu vriendlief weer naar huis is. (we wonen apart). @uk Dank je wel. Morgen ga ik inderdaad naar de huisarts!
@karin mag ik vragen waarom jullie apart wonen? hier even een rot situatie, het is ook niet heel makkelijk voor mijn vriend, maar de laaste tijd is het een en al irritaties naar elkaar toe heel vervelend.
Zo, de kop is eraf, ik ben bij de huisarts geweest. Ze vond me wel wat somber overkomen dus ik heb een verwijzing voor de psycholoog om erger/overspannenheid te voorkomen. Ik ga online therapie doen, heb me daar vandaag voor aangemeld en een hele waslijst aan vragenlijsten ingevuld. Dinsdag wordt ik daarover teruggebeld om te kijken wat ze voor me kunnen betekenen. We zullen zien. Ik vind het wel een (groot) voordeel dat ik hier snel terecht kan en lekker van me af kan schrijven straks in m'n eigen omgeving. Ik denk niet dat ik gelijk de diagnose van postnatale depressie krijg, maar ik zit wel op het randje volgens mij. @elsie M'n vriend heeft een psychische ziekte, is snel overbelast en heeft tijd en ruimte nodig voor zichzelf om goed te blijven functioneren.