Hallo allemaal, Eerste bericht in deze categorie! Mijn dochter heeft al een tijdje dat ze erg naar mijn man toetrekt. Maar dit wordt de laatste tijd steeds erger. Als ik alleen met haar ben gaat het goed, maar zodra manlief erbij is, word ik totaal genegeerd en moet papa alles doen. Valt ze en huilt ze, hup naar papa, etc. Zelfs een aai over 'r bol wordt weggeslagen. Of als ik thuis kom op dinsdag (papa dag) en ik begroet haar dan zegt ze 'nee' en gaat bij manlief staan. Zelfs als ik 'r ophaal van de opvang reageert ze niet blij als ze mij ziet, maar kijkt ze alleen maar. Waarom doet ze dat, het doet gewoon zeer dat ze dat doet! Meestal reageer ik er niet zo op, of ik word boos. Ik weet wel dat het beter is om er niet zo op te reageren maar soms ben ik er helemaal klaar mee dat ze zo doet. Ook heb ik de neiging om me dan maar terug te trekken en het te laten gebeuren. Laat ook maar dan denk ik op zo'n moment. Hoe kun je hier het beste mee omgaan? Hoe lang duurt zo'n fase? Groetjes, Jolanda
Ik heb helaas geen tips voor je, maar het is wel herkenbaar. Mijn zoontje heeft dat (bij vlagen) ook, dat hij niks van mij wil weten. Misschien omdat hij mij vaker ziet dan papa? Ik heb ook geen idee, dus ik lees mee. Ik negeer het meestal, maar het doet inderdaad zeer.
Joris is 4 en heeft t nog met vlagen... Alleen hier is het andersom, valt hij moet ik hem altijd troosten, moet er iets gebeuren (jas dicht, broek dicht, etc.) moet ik het doen... Ze zeggen ook vaker dat meisjes naar de vader trekken en jongens naar de moeder! Maar het word minder hoor, het is hier nog maar zelden
Net alsof je het over mijn dochter hebt )))) Gizem was ook zo, als we haar gingen ophalen van de kdv rende ze naar papa, als we thuis waren of op visite, ging ze op schoot van papa. Vond het zooooooooo erg, maar het is veranderd, vanmorgen viel ze op mijn schoot in slaap. En wil ze meer bij mij zijn, maar ze ziet papa ook niet meer zoveel. Weet niet of het ermee te maken heeft. Dus het komt nog wel
Ons dochtertje heeft het dus juist andersom (en niet zo heel extreem). Meestal proberen we papa er toch bij te betrekken door te zeggen dat ook papa heel lief is en er zeker ook bijhoort! Maar soms negeren we het ook. Zoals gisteravond moest ze naar bed en toen wilde ze papa geen kusje geven, alleen mama. Nou prima, dan krijgt papa morgen weer een kusje. Ik denk dat het een fase is, maar ik kan me wel voorstellen dat het niet leuk is.
Hier heeft onze zoon ook een lichte voorkeur voor mij, al is het niet zo extreem als bij TS. Dat lijkt me erg vervelend zeg! Vaak als onze zoon zoiets doet, zoals bv zijn vader wegduwen, dan maak ik een grapje in de trant van: 'oh mag papa geen kusje geven? Is dat omdat papa een leeuw is? Want leeuwen bijten he?' Ondertussen gaat papa grommen en doet een leeuw na Enkele tellen later rollen ze samen al stoeiend over de grond en is onze zoon zijn voorkeur weer vergeten en is papa veel leuker! Soms is het kind verrassen met zoiets geks voldoende om ze uit zo'n bui te halen. Daar hadden ze zich immers niet op ingesteld en stiekem is het dan best wel grappig wat mama doet
Hier hebben we ook zo'n periode wel gehad, alleen was t dan andersom. pappa kon niets goed doen. na even wat zoeken naar de juiste manier werkte bij ons dat ik haar ook aansprak op haar gedrag. als ze bijvoorbeeld niet wilde dat pappa iets deed en hij sprak haar hier op aan, dan deed k het vervolgens ook echt niet en zei ook tegen haar dat ik niet leuk vind hoe ze tegen pappa doet. kortom de favoriete ouder werd dan ook een beetje boos op haar. dit vond ze ook echt niet leuk en na een poosje ging ze steeds makkelijker toestaan dat pappa dingen deed en werd de band tussen hen ook weer beter! deze fase is bij ons weer overgewaaid, dus dat is wel fijn!
Mijn zoontje heeft dat ook, een beetje op en af. De ene keer duurt het een week, de andere keer maanden.. Ik ga gewoon door zoals ik het altijd deed. Dus gewoon aankleden, voorlezen, tandenpoetsen, boterham smeren etc. Natuurlijk is het niet leuk, en wordt je soms moedeloos als je een half jaar lang op het KDV eerst naar mijn man rent voordat hij naar mij kijkt (we halen vaak samen op). Maar vorige week sprong hij opeens in mijn armen. En vandaag zocht hij mij toch ook vaker op dan normaal. Dus we gaan weer richting een mama-fase hier.. Nou duren die korter dan papa-fases, maar ik geniet er gewoon van..
Dit zou ik geschreven kunnen hebben. Zat er toevallig laatst nog aan te denken om hier ook een topic te over openen. Het is niet alleen voor mij vervelend, maar ook voor mijn vriend want die heeft op de dagen dat hij thuis is (4dagen) geen moment rust! Ik probeer het gedrag te negeren, en er zijn zelfs tijden dat ik ineens merk dat ik mezelf heel erg 'opdring' aan Vigo alleen maar om enige reactie van 'genegenheid' uit te lokken... Ach ja, we hopen maar dat het een fase is, al duurd de fase hier nu al wel heeeuuul erg lang. (1,5 jaar)
Herkenbaar dus! Moet wel zeggen dat het nu wel weer meevalt, dat is wel lekker zo'n rustpauze en dat mama ook weer even in trek is. TIs allemaal niet persoonlijk bedoeld, maar je ontkomt er niet aan dat het wel zo voelt. We moeten er maar doorheen.. thanks voor jullie reacties!