Bij mijn ouders wil ik zelf nog wel eens binnen vallen, ze hebben het zelf gezegd, vinden ze niet erg. Als ze weg gaan of moeten, dan moeten we zelf maar een kop koffie zetten haha. Andersom willen we wel altijd dat er gebeld wordt voordat iemand langskomt. Mijn ouders doen dat 5 min van tevoren, past het niet dan draaien ze weer om. Mijn schoonouders wonen op twee uur rijden dus die bellen sowieso. Ik kan visite wat beter hebben dan mijn vriend, die 'schaamt' zich als het hier een troep is. Ik heb meer iets van: jíj komt toch ongevraagd langs, dan ga ik de bank niet voor je vrijmaken... Dan zit je maar op de leuning Soms komen de buren nog wel eens langshoppen, af en toe doe ik de deur niet open als ik in een doorschijnend hemdje, zonder BH of in bikini rondloop. Heb er dan echt geen zin in. Andere keren doe ik de deur wel open maar blijf ik in de deuropening staan, lijkt me hint genoeg. De buurtjes zijn dan snel genoeg weer weg. Ook hou ik er niet van als er 's avonds (laat) wordt aangebeld met 'wij komen een drankje doen'. Ja daaaag, doe je maar lekker thuis. Wij hebben niks in huis. Verder vind ik visite wel leuk hoor haha, en als we samen besluiten wat te drinken of actie te ondernemen kan ik dingen op het laatste moment prima hebben. Alleen niet als het me opgedrongen wordt!
Schoonfamilie die belt altijd netjes. We hebben alleen een stel vrienden die de telefoon nog niet hebben uitgevonden. Of vrienden die naast ons huis bellen of we ook thuis zijn en of ze dan langs kunnen komen. Daar heb ik echt een hekel aan!
ik kan daar dus ook niet tegen want mijn ervaring is dat het altijd net komt op een moment dat ik eindelijk eens even een half uurtje tijd voor mezelf wil en kan nemen.. of dat ik dood en doodmoe ben en heel even mn ogen wil sluiten omdat de kleine toch net slaapt... en die momenten pak ik niet vaak normaal gesproken dus kan ik er heel sjaggo van worden als dat verstoord word haha ik weet gewoon liever wanneer iemand komt dan kan ik ook zorgen dat ik niet nog in mn makkelijke kloffie loop en het opgeruimd is hier.. vind ik gewoon prettiger!
oh ik vind dat wel leuk... vind het juist irritant als ze gaan vragen of ze mogen komen... iedereen is hier welkom.....
Nou, ik ben ook opgegroeid met die 'gezelligheid', maar had er zelfs als kind al een schijthekel aan! Mijn huis, dus ik wil graag zelf bepalen of iemand daar wel of niet welkom is. Wat dat betreft ben ik geen spat veranderd met oprgroeien, want ik zie het nog precies hetzelfde als toen ik een jaar of 8 was... Dan ben ik maar niet spontaan EN ongezellig. Kan me niks schelen: IK moet mijn leven leuk vinden, toch..?
Ik heb dat ook hoor. En sinds ik kleine kinderen heb hoeft de onaangekondigde visite ook geen opgeruimd huis te verwachten als ze binnenvallen. Niemand die dat erg vindt. Als ik ergens mee bezig ben, zetten onze ouders gewoon zelf hun koffie, en ondertussen kunnen ze de vaatwasser inladen De eerste maanden na mijn bevalling kwam de tante van mijn man ook gewoon vaak binnenlopen. Dan ging ze vanzelf iets doen, of kreeg een strijkijzer in haar handen geduwd Qua eten moet ik nog leren hoe ik moet koken voor een groot gezin. Als vroeger visite kwam tijdens het etenstijd gingen we gewoon wat halen. Maar tegenwoordig wordt hier in huis steeds maar meer gegeten, dus ik ga denk ik ook zo'n gezellige kokende Italiaanse moeder worden .
Tja DAT moet ik dus leren... ik wil altijd alles opgeruimd en netjes hebben... en dat kan gewoon niet met kinderen... (begin het al wat te leren...) maar voordat er bezoek komt wil ik toch ff WEER gestofzuigd hebben.... moet zeggen dat ik laats dus de opmerking kreeg van iemand die dus onaangekondigd was: "je kan het nogal hebben om in de rommel te zitten".... Tja... sommige mensen vinden speelgoed ook rommel...
en dan ben ik dus wel heel hard.. jij vind het hier rommelig:x,. prima het is MIJN huis en als jij er problemen mee hebt is daar de deur of daar de stofzuiger succes.
(Heb alleen eerste bericht gelezen) Meid, ik snap je helemaal. Ik had dat ook, voornamelijk met mijn eigen ouders. Toen wij bij mijn ouders in de buurt gingen wonen, deed mijn moeder dat ook wel eens. Sterker nog, die had een sleutel dus die kwam gewoon binnen. Heeft lang geduurd voor ze begreep dat ze eerst moest aanbellen Maar ik ben wel compleet omgeslagen sinds Ilias er is. Ik was altijd van het plannen, van het willen weten, van het controle houden. Dus ik wilde weten als er iemand langs kwam. Dat had er ook mee te maken dat ik het niet leuk vond als er iemand kwam en het huis is een rotzooi... Echter, de combinatie kind, 4 volle dagen werken, een nieuw (groter) huis EN dan nog alle sociale contacten proberen te onderhouden, viel me erg zwaar. Ik heb een knop om moeten zetten, met als twee belangrijkste punten: 1) Het maakt niet uit dat het niet netjes opgeruimd is als er iemand over de vloer komt. Iedereen begrijpt wel dat ik daar niet altijd fut of zin in heb. Iedereen behalve mijn moeder Maar die was dan ook thuisblijfmoeder. En toch verwacht ze dat ik mijn huishouden net zo op orde heb als zij... Maar daar trek ik me dus niets meer van aan! Ik voel je wat dat punt betreft ook niet meer opgelaten als er iemand op de stoep staat. 2) Ik plan minder de agenda vol, waardoor we regelmatig een middag in het weekend ineens niets blijken te hebben en dan gaan we gewoon wat verzinnen, of helemaal niets doen. Vaak bellen we dan iemand om meteen wat af te spreken en dat lukt verbazingwekkend vaak! Maar op die manier hebben wij ook veel vaker dat als iemand ons belt (of ineens op de stoep staat) dat het wél uitkomt. En eerlijk gezegd bevalt het me allemaal veel beter zo! De buurvrouwen hier kunnen sowieso aan komen waaien wanneer ze willen (gezellig) en voor iedereen geldt: Als ik nog iets moest doen, dan zeg ik dat ook: Kom binnen, gezellig, maar ik moet zometeen nog wel even een wasje ophangen hoor! Of dat ik zometeen boodschappen moet doen. Maar tijd voor een kopje koffie kan bijna altijd wel. Anders zeg ik ook wel nu even niet. Mijn schoonouders moeten van verder komen. Die bellen ook wel eens als ze 'in de buurt' zijn, bijvoorbeeld als ze van A naar B gaan en als het maar 20 km omrijden naar ons is. Ik heb 1x gezegd dat het niet uitkwam, maar verder was het ok. Trouwens wel heel toevallig, dit topic. Vanmorgen was ik met Ilias wezen zwemmen en we gingen op mijn nieuwe fiets terug (ik heb pas sinds afgelopen week een fiets). Op de terugweg ben ik even gestopt bij een vriendin van mijn moeder. Glaasje water op en toen weer weg Kwartiertje of zo. Was wel gezellig en als het niet uit was gekomen, was ik doorgefietst. Maar ik kwam er langs, dus sja....
Ik heb mijn leven lang in een plaats gewoond waar het niet gebruikelijk is om zomaar ergens langs te gaan. Nu woon ik in een plaats waar dat dus wel gebruikelijk is en tot op de dag van vandaag stoor ik me er mateloos aan. De buren kom bijv. altijd zonder te kloppen binnen, en ik schrik me dan altijd kapot. Zij zijn dat gewend, maar IK niet. Soms heb ik nog geen tijd gehad om de boel op te ruimen en dan staat ineens de buurvrouw in mijn bijna ontplofte huiskamer. Dat vind ik zo irritant! Manlief is het van huisuit ook gewend dat iedereen achterom, zonder te bellen binnenkomt, dus die snapt mijn gezeur niet... Ik doe tegenwoordig gewoon de deur af en toe op slot, zodat ik zeker weet dat ik gewoon mijn gang kan gaan zonder dat ik bang hoef te zijn dat wie dan ook opeens binnenstapt. Niet dat ik er nou zulke rare gewoontes op na hou, overigens
amen! Hebben wij dezelfde familie?? Ik vind dat ook zo gezellig. En wat adi al aangeeft, met eten wordt dat ook geen probleem hier, ik heb altijd wat in huis dat ik even in elkaar kan knutselen. Koken doe ik sowieso al voor meerdere mensen en als we met zn drietjes eten dan vries ik de rest in. Heerlijk al die gezelligheid.
"waar is de tijd gebleven ...." etc. Nou, die tijd was er toen moeder-de-vrouw nog de hele dag thuis was en de pot koffie altijd op het vuur stond. Nu is moeder-de-vrouw (in mijn geval) full time aan het werk en heeft ze doorgaans letterlijk niks in huis voor onverwachts bezoek (uit zelfbehoud: als er iets lekkers is, dan eet ik het op! ) Ik ben ook zo´n lichte autist die alles graag goed georganiseerd mag zien en eerlijk gezegd wordt ik al moe van een onverwacht telefoontje dat een uur van mijn (kostbare) tijd inneemt. Dus in mijn geval moet er ook echt gebeld worden van te voren, anders maak je mij echt niet blij. Nu woon ik in het buitenland, dus familie komt niet snel onverwachts langs. Grappig is trouwens dat ´buitenlanders´ Nederlanders altijd als over-georganiseerd zien (voor alles trekken ze hun agenda en moet een afspraak gemaakt worden). Blijkbaar is het niet echt `nederlands´ dat onverwachts langskomen.
Ik vind dat je ongelijk hebt maar dat is voor iedereen verschillend natuurlijk, de een wil het zo en de ander is het zo gewend. Hier komt iedereen onaangekondigt en het maakt ons niet uit of we al visite hebben, iedereen is welkom ook als we bbq, en als we net op het punt staan voor weg te gaan dan zeggen we dat gewoon; het komt nu niet uit, en dan kunnen ze boos zijn maar dat is het risico wat je loopt als je onaangekondigt komt.
ik werk ook hoor, maar vind het geen punt. Ik werk 2 dagen. Maar als je full time werkt zie ik het probleem helemaal niet, dan ben je toch weinig thuis, dan kunnen mensen toch ook niet vaak zomaar op de stoep staan??
Het is ook iets Nederlands hoor. Ik ken geen ander land waar mensen privé ook een agenda hebben. En daar hun 'afspraken' met de vrienden in vastleggen. Mijn nicht woont in Griekenland en zij heeft altijd een extra klaargemaakte maaltijd in de vriezer staan die ze kan opwarmen als er ineens veel mensen binnenvallen (werkt dus ook fulltime). En in bepaalde streken in zuid Europa is de oude gewoonte om altijd een extra bord op tafel te zetten, zodat een onverwachte gast zich meteen welkom voelt.
Hier in Frankrijk wordt het spontaan langs komen ook niet echt op prijs gesteld. Tenminsten, uitzonderingen daar gelaten. Ik vind het niet erg. Een belletje is een kleine moeite. En dat heeft in mijn ogen niets met niet gastvrij zijn te maken. Ik ben zeker gastvrij maar ik kan het zeer waarderen als mensen gewoon even bellen.
nee joh?? Daar ben ik wel verbaasd over, ik dacht dat het in frankrijk de normaalste zaak van de wereld was, is dat dan meer italie/griekenlang ofzo??
Ik heb ook een hekel aan onaangekondigd bezoek en kan daar echt chagrijnig van worden. Mijn man vindt dan altijd dat ik me niet moet aanstellen. Hij komt uit Turkije en daar is dat soort dingen normaal. Hij vindt het juist gezellig dat ze er zijn, biedt aan dat ze kunnen blijven eten en slapen als dat nodig is. Vreselijk vind ik dat! Gelukkig woont mijn (schoon)familie allemaal ver weg, dus gebeurt het bijna nooit. Ik moet wel zeggen dat als we in Turkije zijn, dat het allemaal zo relaxed is. Langskomen?... geen probleem, mee-eten?.... geen probleem, er is altijd veel en lekker eten. Zo knap vind ik dat van die vrouwen. Ze weten altijd weer wat lekkers in elkaar te flansen.... Slapen?... geen probleem, de banken worden uitgeschoven, bedden genoeg. Gek genoeg voel ik me daar altijd welkom. Zucht.... misschien moet ik er toch wat relaxter in worden, dat onaangekondigde bezoek....
Dat had ik kunnen schrijven. Ik werk ook fulltime, oke, sinds de geboorte van Mini 32 uur in plaats van 36, dat scheelt me al. Maar als ik dan 's avonds thuis ben heb ik het nodig om te weten waar ik aan toe ben. En een keertje vind ik het dan niet erg als ik toch tijd heb en er komt een keer iemand langs. Maar als ik iets wil doen waar ik geen pottenkijkers bij kan of wil hebben en er komt toch iemand (zeker iemand die ik niet zo aardig vind) dan baal ik daar wel van. Als ik twee dagen zou werken zou ik het er ook makkelijker mee hebben. Ik zou dan meer thuis zijn en meer rust hebben. Dat heb ik in mijn verlof gemerkt, ik werd veeeel makkelijker in alles, gewoon omdat ik de tijd had om alles rustig aan kant en op een rijtje te hebben. Nu werk ik weer en ik merk dat ik nu weer graag wat meer structuur wil. Als ik een jaloers type was zou ik jaloers zijn op jou omdat je zo weinig hoeft te werken . De opmerking dat als je werkt, mensen niet vaak op de stoep kunnen staan is wel een beetje kortzichtig, het gaat natuurlijk om de tijd dat je wél thuis bent, en dat is meestal kostbare tijd wanneer je veel moet werken.