Mijn ergste nachtmerrie wordt waarheid

Ik vind het afschuwelijk om dit te typen, maar ook ik sta er waarschijnlijk alleen voor vanaf nu. Mijn vriend en ik zijn al 5 jaar samen en we waren stabiel genoeg om een kindje een mooi leven te kunnen geven, dacht ik.
Ik was heel snel al zwanger, en ik dacht dat de droom kon beginnen. In plaats daarvan begon de nachtmerrie. Hij is compleet veranderd nu "de buit binnen is", behandelt me op een manier die hij eerst nooit had gedurfd. Hij denkt alleen nog maar aan zichzelf, als ik hem iets vraag wat ik nodig heb doet hij het niet, als ik hem vraag iets te laten dan doet hij het juist. Hij leeft in zijn eigen wereldje, vindt zichzelf een kunstenaar en vindt dat omdat hij gewoon zichzelf is hij niet hoef te veranderen. Hij loopt nu ook bij een therapeut (lees; hij is 2 keer geweest), iets wat hij al zo goed van zichzelf vindt dat hij vindt dat zijn gedrag veranderen niet meer hoeft; hij zit er toch al voor bij een therapeut? Die denkt overigens dat hij ADHD heeft, ik denk dat hij iets heeft dat in het autistisch spectrum valt. Hij kan zich niets voorstellen bij emoties van andere mensen, heeft totaal geen empatisch vermogen maar eist wel van de rest van de wereld dat ze rekening houden met hém en zijn gevoelens.
Enige wat hij veranderd heeft sinds ik zwanger ben is dat hij op het balkon is gaan roken. We hebben een woning nodig voor ons kindje, hij zoekt gewoon niet. Hij maakt me elke dag aan het huilen ik ben doodongelukkig. Elke keer als ik zeg dat ik het zat ben smeekt hij om nog een kans, waar ik natuurlijk weer intrap, om hem de volgende dag alles weer te zien vergeten en me weer als stront te laten behandelen. Het interesseert hem gewoon niet wat ik nodig heb, wat mijn behoeftes zijn, hij denkt alleen maar aan zichzelf. Iedere zin die hij uitspreekt begint met "Ik wil", hij doet niets voor mij waar ik iets aan heb. Als ik hem vraag me met rust te laten blijft hij me bellen en lastigvallen, als ik hem smeek om een beetje liefde en aandacht negeert hij me gewoon.
Gisteren is de bom gebarsten, hij smeekte me weer om een laatste kans die ik hem wéér gegeven heb, maar vandaag ging het weer zo fout dat ik hem weggestuurd heeft. Hij zit dan lekker bij zijn ouders die hem als een koningskind behandelen en mij smsjes sturen met teksten als dat ik een egoïst ben die alles kapot maakt en dat niet doorheeft vanwege hormonen en zo. Mijn ouders zijn dood, ik heb twee honden en twee katten, ben geen officieel medehuurder hier (ik vraag hem al tijden om de woningbouw een brief te sturen om mij medehuurder te maken, hij doet het gewoon niet), ik kan geen kant op. Hij heeft zijn ouders en zijn restaurant, hij kan lekker doen wat hij wil, hij kan altijd ergens terecht. Nu ben ik dus zwanger en helemaal alleen. Ik heb me ingeschreven bij woningnet maar meer dan een hokkie van 30 vierkante meter kan ik niet betalen, en ik sta ook nog veel te kort ingeschreven om kans te maken op die woningen en je mag ook praktisch nergens heen met huisdieren. Maar zonder mijn hondjes wil ik echt niet, hoewel ik me nu al zorgen maak hoe ik ze straks moet gaan uitlaten als ik bijvoorbeeld een zware bevalling heb. Ik heb helemaal geen familie die tijdelijk voor mijn hondjes kan zorgen, ik heb helemaal niks of niemand en kan geen kant op. Toch ben ik beter af zonder hem, mijn kindje heeft niks aan een mama die elke dag boos en aan het huilen wordt gemaakt en die doodongelukkig is. Zodra hij weg is heb ik rust. Ik ben wel mijn rijbewijs aan het halen voor mijn kindje, maar daar gaat al mijn spaargeld naartoe dus straks heb ik niet eens geld om een wiegje te kopen voor mijn kindje want al mijn geld is gewoon op.

Weet echt niet meer wat ik moet doen, ik kan alleen maar huilen en ik schaam me zó voor deze situatie, ik trek het echt niet meer. Naar de buitenwereld doet hij alsof hij vreselijk zijn best doet om mij gelukkig te maken, maar in werkelijkheid interesseert het hem geen bal wat een jankend wrak ik ben, hij weigert er iets aan te doen. Hij zegt dat hij er alles aan wil doen om mij te steunen, maar het blijft altijd bij mooie woorden. Hij wil alleen een vrouw en kind om het plaatje naar de buitenwereld toe compleet te maken, ik had net zo goed een opblaaspop kunnen zijn.

Ik kan geen kant op en ben zo ongelooflijk ongelukkig, ik heb geen idee meer wat ik moet en wat ik nog kan doen. Een toekomst met hem zit er in ieder geval niet in, ik word fysiek misselijk bij het idee alleen al. Wat moet ik nou? Hij zit nu lekker bij zijn ouders verwend te worden, en ik kan alleen maar huilen en heb niet eens ouders of familie waar ik terecht kan. Ik kan helemaal nergens naartoe, maar blijven kan ook niet. Ik weet het niet meer, huilen is het enige wat ik nog kan. Aan de ene kant heb ik hem gewoon nódig, voor de praktische kant van het leven. Aan de andere, emotionele kant moet ik hem juist zover mogelijk uit de buurt houden omdat hij me kapot maakt. Hij vindt zichzelf alleen maar slachtoffer van de situatie.
Wat moet ik nou? Wat heb ik mijn kindje en mijn hondjes nou nog te bieden? Ik kan niet meer eens voor mezelf zorgen, ben een wrak. Mijn kindje verdient zoveel beter dan dit, dan hem, dan mij, dan deze situatie... Het is afschuwelijk en ik schaam me dood. Aan de ene kant wil ik dat hij terugkomt, dat hij er voor me gaat zijn, dat hij verandert en van me gaat houden en me gaat geven wat ik nodig heb, aan de andere kant weet ik dat het hem nooit gaat lukken om die man te zijn. Ik dacht echt dat we alles voor elkaar hadden, en nu zit ik hier, helemaal alleen. Mijn allerergste nachtmerrie wordt steeds meer waarheid en ik weet niet wat ik nu moet doen.

 

Bedankt voor alle lieve reacties.. Vind het heel fijn om te lezen..


Ik weet gewoon niet wat ik wil. Ik wil gewoon dat hij me geeft wat ik nodig heb. Of dat realistisch is is moeilijk te zeggen. Ik wil geen alleenstaande moeder worden, daar ben ik gewoon niet sterk genoeg voor, ik heb te weinig netwerk om op terug te vallen. Vriendinnen heb ik zat, maar niemand waar ik echt terecht kan. Familie heb ik niet. Ik wil gewoon het plaatje wat ik een aantal maanden geleden voor me zag, papa, mama, kindje, hondjes, huisje.
Omdat hij wel hulp zoekt bij de GGZ wil ik hem ook niet voorgoed de deur wijzen, misschien kan hij over een tijd wel die man zijn die ik nodig heb, en dan wil ik niets liever dan doorgaan met hem. Zelf heb ik ook weer aangeklopt bij de GGZ, om te praten. Binnenkort gaan we ook samen daar praten, kijken of een therapeut er iets van kan maken, misschien kan zien waar het fout gaat, hoewel ik niet denk dat hij met "publiek" zijn ware gedrag laat zien. Maar het valt iig te proberen.

Er is nu gewoon een patstelling. Hij geeft van alles, maar niet wat ik nodig heb. Aan de ene kant wil ik het niet blijven proberen, aan de andere kant wil ik ook niet zonder hem. Het is zo moeilijk allemaal, en ik ben gewoon op.
Ik heb liefde nodig en rust om op adem te kunnen komen.
Nu alles zo geëscaleerd is is hij vandaag weer heel lief, maar of dat morgen nog zo is, weet ik niet. Ik weet gewoon ook even niet meer wat ik moet. Ik denk dat ik voorlopig maar gewoon even helemaal niets doe, en maar zie waar het schip strandt, hoezeer dat ook tegen mijn karakter indruist. Anders weet ik het ook even niet meer. Ik ben gewoon op.

 

Bedankt voor je lieve berichtje. Ik word idd absoluut niet mishandeld, hij wil heus wel dat ik gelukkig ben maar hij weet gewoon totáál niet hoe hij me dat kan geven. Hij betaalt immers een hoop van de rekeningen, is bereid me overal naartoe te rijden en allerlei praktische dingen voor me te doen, en snapt gewoon oprecht niet wat je dan nog meer te wensen hebt. Hij vindt het moeilijk om te doen wat ik van hem vraag, volgens mij snápt hij ook gewoon niet waarom ik vraag wat ik vraag en daarom ziet hij het nut er niet van in om dat dan voor me te doen. Wat ik weer ongelooflijk moeilijk en slopend vind. Praktische steun wil hij me wel geven, als ik bijvoorbeeld zeg dat ik trek in haring heb beweegt hij hemel en aarde om die haring voor me te scoren. Echter als ik emotioneel iets nodig heb weet hij niet hoe hij me dat kan geven. En dat is gewoon lastig, die haring kan ik zelf ook wel halen, het is die emotionele steun die ik mezelf niet kan geven. Het gaat gewoon zó moeizaam allemaal en ik heb het gevoel alsof ik moederziel alleen aan het verzuipen ben en hem om hulp roep maar hij niets doet. Maar ik weet wel dat hij van me houdt, en ik weet ook dat ik van hem hou, dat is wat het zo moeilijk maakt.

Ik heb hem idd verteld dat ik me nu gewoon op mezelf en mijn kindje ga richten. Hij kan kiezen of hij me daarbij wil helpen, of dat hij weggaat. Hij heeft gekozen dat hij zijn best wil doen om me te helpen, dus ik ben benieuwd wat daaruit komt. Ik kan hem niet zomaar de deur uitzetten, we zijn al 5 jaar samen en dat is echt niet alleen maar slecht geweest, anders was ik natuurlijk nooit met de pil gestopt. Misschien komt het ook gewoon door mij, dat ik door die hormonen ineens heel andere dingen van hem wil, en hij daardoor in de war raakt, of zo. Geen idee. We zien het wel. Ik ben heel bang, maar ik ben nog veel banger om het helemaal alleen te moeten doen. We moeten allebei onze verwachtingen drastisch bijstellen en ons gedrag ook. Hij moet gewoon gaan realiseren dat zijn gedrag consequenties heeft, en dat die emoties oproepen bij mij. Dat die emoties weer hun weerslag op het kindje hebben. Het is wel zijn kindje en hij wil dat heus heel graag. Alleen er moet gewoon veel veranderen. Hopelijk lukt dat en kunnen we toch nog samen het huisje baby beestje geluk creëren wat we allebei zo graag willen. Ik hoop het zo ontzettend!

 

Bedankt voor je lieve berichtje Sloppyslayer... Ik moet gewoon de komende tijd even heel goed tot rust komen en heel goed nadenken wat het beste voor mij en het kindje is. Volgens de VK was mijn bloeddruk voor mijn doen wat hoog, ze drukte me echt op het hart om gewoon zoveel mogelijk stress te vermijden en rustig aan te doen. Dat advies probeer ik aan te nemen, piekeren komt straks wel weer. Iets anders weet ik gewoon ook niet meer. Ik kan alleen maar hopen dat het goedkomt tussen hem en mij..

 

Thanks dames..
Het gaat redelijk, met fikse ups en downs. Hij doet zijn best wel hoor, maar de helft van de tijd ziet ie gewoon totaal niet in wat de prioriteiten zijn, waarvoor hij zijn best moet doen en waarom bepaalde dingen belangrijk zijn, ondanks dat ik hem dat elke dag uitleg in Jip en Janneke taal. Als hij bijvoorbeeld de afwas doet dan komt ie echt naar me toe met de mededeling "Ik heb voor je afgewassen, zie je dat wel? Goed he?" en dan moet ik hem natuurlijk schouderklopjes geven, want 3 bordjes en een koffiekopje afwassen is natuurlijk wel een enórme prestatie voor een volwassen kerel. Maar bijvoorbeeld de woning die we zo hard nodig hebben daar doet ie niks voor. Ook niet als ik zeg "Lieverd, het enige wat ik te wensen heb is een woning waar mijn kindje geboren kan worden, dat is het enige wat we echt echt echt nodig hebben. Afwassen is héél lief van je, maar ik zou het fijn vinden als je die tijd stopte in het kijken op Funda, en dan doe ik de afwas wel even." Maar dat komt niet binnen. Dus dan regel ik maar weer allerlei bezichtigingen en afspraken met makelaars en adviseurs, en die woningen en gesprekken gaat hij dan uitgebreid lopen afzeiken op verzonnen argumenten. Dan verzint hij bijvoorbeeld ter plekke dat een muurtje stucen en een Ikea keuken minstens 40.000 euro gaat kosten en dat we dat niet kunnen betalen. Als ik zeg dat het ook voor veel minder kan zegt ie dat dat niet waar is, en dat ik er geen verstand van heb. En dan is dat (verder best prima) huis voor hem dus per direct geen optie meer, en dan wil ie het er ook niet meer over hebben.
Hij snapt ook niet niet zo goed waarom we überhaupt moeten verhuizen, hij zegt dat dat hier (op 3 hoog met maar 1 slaapkamer in een Vogelaarwijk) ook best kan, want iemand die hij kent heeft gezegd dat je kind het eerste jaar toch alleen maar bij de ouders op de kamer slaapt. Dan probeer ik dus uit te leggen aan hem waarom we wel een andere woning nodig hebben, bijvoorbeeld omdat we nu al te klein wonen, niet eens ergens een commode/bedje/box/kastje/badje kwijt zouden kunnen en het kindje op het aquarium zouden moeten verschonen (want die bak wegdoen is om mysterieuze redenen ook écht geen optie voor hem, hoewel hij er nooit iets mee doet.) en nog honderd andere argumenten, zoals dat ik niet tussen de schreeuwende en drugsspuitende junks mijn honden uit kan laten als ik er nog een kinderwagen bij moet regelen omdat ik dan niet kan reageren in noodsituaties als bijvoorbeeld iemand zijn agressieve hond loslaat op mijn hondjes (en dat is hier niet bepaald vergezocht), trippend met een mes loopt te zwaaien (is me ook al 4 keer gebeurd) of ruzie met mij zoekt (wat ook regelmatig gebeurt), maar dan zie ik dat ie gewoon op gezette momenten "Ja" zegt en verder uit het raam zit te staren. Dus vraag ik om een beetje aandacht, waarop hij zegt dat ie dat al geeft. Maar als ik dan vraag "Wat zei ik net dan?" weet ie het niet. Hij interesseert zich gewoon alleen in dingen die hij zelf leuk vindt, en als het over iets anders gaat praat je gewoon tegen een blok beton.

Verder is het van zijn kant vooral veel woorden, maar zijn daden spreken die woorden tegen. Maar dat snapt ie geloof ik ook niet zo goed, en als ik het uitleg luistert ie gewoon niet, of verzint allerlei smoesjes over waarom het toch allemaal niet zijn schuld is dat hij liegt en zijn afspraken en beloftes niet nakomt, maar eigenlijk gewoon altijd de mijne. En als ik dan met 1 zin die smoesjes weg beargumenteer verzint ie gewoon nieuwe, waarin het natuurlijk nóg meer mijn schuld is en hij eigenlijk gewoon het slachtoffer. Hij is nu wel weer bij die therapeut geweest, maar volgens mij liegt ie gewoon tegen die kerel want hij kwam thuis met de opdracht dat ie op z'n werk de controle wat meer los moet laten en dan aan het eind van de avond op zijn werk moet evalueren met zijn personeel. Ik stond met mijn oren te klapperen, hoe kan in godsnaam dát als prioriteit uit de bus komen als je eerlijk vertelt hoe het in je thuissituatie op klappen staat?! Maar of hij nou liegt of dat die therapeut gewoon incapabel is is me dus nog een raadsel.

Hij klinkt nu overigens als een enorme klootzak, maar dat valt ook wel mee hoor. Hij doet heus zijn best om op zijn manier lief voor me te zijn, en als ik gewoon al in een fatsoenlijke woning woonde en me daar niet zo'n zorgen om hoefde te maken, dan zou lief zijn op zijn manier echt gewoon prima zijn. Want als ik hem overzichtelijke dingen vraag dan doet ie dat ook met liefde voor me, zoals de hondjes even uitlaten, me helpen met boodschappen doen of zorgen dat de wasmachine weer werkt, denkt echt wel aan me in de zin van dat ie in de supermarkt lekkere dingen voor me zoekt en altijd bossen bloemen voor me meeneemt, en graag lekker voor me kookt, hij werkt hard, en hij gaat ook echt intens veel van zijn kindje houden. Als ik hem nodig heb voor overzichtelijke dingen, zoals een lift ergens naartoe of zo, dan zorgt ie ervoor dat hij me geeft wat ik nodig heb.
Maar als er Echte Grotemensen Prioriteiten zijn waar ik hem écht voor nodig heb, dan geeft hij gewoon niet thuis, snapt ie het niet, wil ie het niet snappen en ben ik eigenlijk gewoon maar een veeleisende kenau. Dus dan neemt ie weer een bos bloemen mee en snapt niet dat het daarmee niet automatisch "klaar" is. Wat mij dus weer verdrietig maakt omdat ik me onbegrepen voel, ik het vervolgens probeer uit te leggen, en hij daar niet naar luistert, en zo komen we in een cirkel terecht.

Ik weet dus niet of het wat gaat worden nog, ik probeer hoop te houden maar ik blijf wel ook realistisch, dus we zien het wel. Ik ben gewoon op en probeer me niet teveel op te fokken en er verder alles aan te doen dat mijn kindje goed terecht gaat komen. Dus eigenlijk geen nieuws, helaas.

 

@Troetelbeer; Bedankt voor je lieve reactie en je tips.
Het is wel iets wat al jaren door mijn hoofd spookt inderdaad. Niet zijn gaan we samen knokken hoor, want ik hou van hem en ben niet voor niets na 5 jaar relatie met de pil gestopt. Ik wéét dat hij mijn man is en ik wil ook dat hij dat blijft. Juist als zo'n autisme-achtige diagnose uit de bus zou komen zou ik van opluchting volledig nieuwe strijdlust krijgen denk ik. Ik hoop ook dat er dan misschien handvaten naar mij aangereikt kunnen worden hoe ik beter met hem om kan gaan, beter bij hem binnen kan komen. Maar nu ben ik gewoon een beetje moedeloos. Die therapeut lijkt hem meer als een controlfreak te zien dan als iemand die echt in de problemen komt door dat gedrag, en ziet het volgens mij allemaal wat laconiek. Ik heb ook het idee dat mijn man het daar een beetje bagatelliseert allemaal, maar dat weet ik niet zeker. Ik ben wel 1 keer meegeweest, dat moet ik misschien maar vaker doen inderdaad.
Het kan een week ontzéttend goed gaan, en na die week kan hij me in 1 dag alle moed in de schoenen doen zinken door zijn gedrag.
Dat hij me vertrouwt dat weet ik zeker, ik weet dat hij verschrikkelijk veel van me houdt en alles voor me wil doen om me gelukkig te maken en mij en ons kindje te geven wat we nodig hebben, alleen snapt hij vaak niet wat dat dan precies is en hoe hij dat kan verwezenlijken. Het is net of hij tegen zijn eigen muur aanloopt als het ware, maar omdat dat dezelfde muur is als waar ik tegenaan loop kan ik hem ook niet helpen en komen we gewoon geen steek verder.
Dat wantrouwende herken ik ook wel inderdaad.
Hij dacht bijvoorbeeld dat zijn therapeut de bank zou gaan bellen en dat hij dan door die gesprekken geen hypotheek zou kunnen krijgen, dat soort dingen. Die probeer ik dan uit zijn hoofd te praten met argumenten en voorbeelden van mensen die hij kent, maar volgens mij blijft er altijd een stemmetje in zijn achterhoofd zeuren dat het wel kán wat hij dacht. Zo heeft hij wel vaker dingen dat ik echt denk "Hoe kóm je erop", maar dat hij die naar mij durft uit te spreken vind ik dan wel weer positief. Dat geeft aan dat hij mij wel vertrouwt en ziet als iemand die aan zijn kant staat, daar word ik dan wel weer blij van.

Ik denk ook dat je wel gelijk hebt dat het verhuizen vooral eng is voor hem, van die kant had ik het nog niet bekeken. Ik zag het vooral als laksheid en ben vanuit dat standpunt ook heel boos op hem geworden. Maar hoe kan ik hem anders geruststellen dan door hem keer op keer te vertellen dat we samen een nestje moeten gaan bouwen waar ons kindje kan gaan wonen, waar we papa en mama mogen worden, waar we alles op onze manier mogen gaan doen?
Hij heeft overigens na mijn uitbarsting van vandaag wel werk van een huis gemaakt, dat huis waar de keuken en die muren gedaan moeten worden wat volgens hem 40.000 zou gaan kosten. Ik heb dus toch wel uit zijn hoofd gepraat dat dat allemaal onbetaalbaar en onoverkomelijk zal zijn, dat is wel fijn. Ik hoop maar dat er iets uit gaat komen en dat we dat huisje kunnen krijgen, dat zou echt geweldig zijn. Er zou dan zóveel last van mijn schouders vallen dat ik veel meer energie heb om met hem om te gaan.
Ik ga zelf ook gewoon heel erg up en down. Aan de ene kant weet ik dat hij mijn man is en dat ik helemaal geen ander wil, aan de andere kant zie ik mijn vriendinnen en hun mannen en denk ik "Pff, waarom is de mijne nou niet zo!". Hoewel ik ook wel besef dat die hun eigen minpunten weer hebben waar ik ook niet mee om zou kunnen gaan. Het is gewoon even heel moeilijk allemaal. Ik hoop wel echt intens dat we eruit gaan komen saampjes, ben ook bereid om daar alles voor te doen, maar soms ben ik zooo bang voor de toekomst en weet ik gewoon van ellende niet meer wat ik moet.

Sorry voor mijn enorme lappen tekst hoor..