Ik vroeg me af of hier meiden zijn die na een traumatische bevalling er toch voor hebben gekozen voor een volgend kindje bezig te gaan? En zo ja, zijn jullie over de vorige bevalling heengekomen? Zijn jullie niet bang voor een volgende bevalling?
ik had niet een traumatische bevalling, maar leuk was het zeker niet. het ging hier gigantisch snel en moest 2 uur persen. dus leuk is anders. maar ik denk dat er niet echt een leuke bevalling bestaat. ik zei wel dit doe ik nooit weer. maar na 6 weken was ik dit alweer vergeten en wist dat ik graag een 2e wou. nu zitten we in ronde 8 voor een tweede kindje. maar ik ben zeker bang voor de bevalling, maar ik zeg steeds tegen mij zelf die bevalling duurd maar even en je kunt lang genieten van de zwangerschap en je krijgt na die ellende als het goed is wel een mooi beepje ervoor terug. dus dat gaat niet op tegen 4 uur ellende. ik weet natuurlijk niet hoe jij bevalling is gegaan. en ik kan niet voor jou beoordelen of je er wel of niet klaar voor bent. volg je gevoel en doe wat je gevoel je zegt en wat je zelf denkt klaar voor te zijn of niet en dan doe je het niet. maar de ene en de andere bevalling kan natuurlijk wel heel erg schelen. en de weg is natuurlijk gemaakt dus het zal waarschijnlijk nu wel sneller en makkelijker gaan. maar ja dat weet je nooit zeker. succes en sterkte met verwerken! liefs en knuffl
Hoi MsDee, ik weet niet of je vanwege je bevalling nog bij een gyn loopt, maar ik weet dat er vanwege zo'n bevalling ook geplande keizersnedes gedaan worden. Je zou natuurlijk gewoon eens kunnen gaan praten met je gyn en vragen wat er mogelijk is betreffende jouw bevalling.
Dank je wel voor je reactie! Ik zal even wat meer vertellen over mijn vorige bevalling, misschien is het dan wat duidelijker. De bevalling van onze 1e is prima verlopen, 4uur en 50 min over gedaan, helemaal goed, paar kleine scheurtjes maar verder snel hersteld. De bevalling van onze 2e was echter helemaal anders! Begon allemaal al heel stressvol, manlief was op uitzending en was moeilijk om hem met verlof hierheen te krijgen. Normaal is het zo dat ze naar huis mogen op het moment dat de bevalling begint, maar dan ben je natuurlijk nooit op tijd! En omdat de 1e met 39 weken en binnen 5 uur is geboren wouden we graag dat hij met 39 weken al thuis zou zijn. Heel gedoe geweest om dat voor elkaar te krijgen maar uiteindelijk is het gelukt! Weer ff wennen om zo samen te zijn hoor. Na 3 dagen zou ik (als het kon) gestript worden omdat manlief maar 2 weken in NL mocht blijven. Na 2 dagen werd ik 's ochtends om 5 uur wakker met buikpijn, manlief wakker gemaakt en die heeft de vk gebeld. We hadden met haar afgesproken dat we zodra ik iets voelde zou bellen omdat de 1e bevalling zo vlot was gegaan. Ik wist niet zeker of het begonnen was, maar de vk zou toch komen kijken. Nog ff snel naar beneden, koppie koffie drinken en moeder en zusje bellen (die zouden er bij zijn), en wachten op de vk. Om kwart over kreeg ik in 1x een weeënstorm waar je U tegen zegt! Kon haast de trap niet meer opkomen! Zat in m'n buik, m'n rug en m'n benen, en kon geen houding vinden waarin ik het goed kon opvangen en raakte best wel in paniek! Om half 6 kwam de vk, en 2 min later m'n moeder en zusje. Even de spulletjes klaar gelegd en toen maar kijken hoever ik was, en toen bleek ik al ruim 8 cm te zijn. Ze heeft de vliezen gebroken, en toen mocht ik al gaan persen. Na 3 keer persen is m'n kleine meid geboren, de vk kon haar nog net opvangen, ik hebhaar echt gelanceerd! Een tijdje daarna zou ze me even gaan hechten, ze had wel gezien dat ik uitgescheurd was, want dochter was als superwoman te wereld gekomen, de vk had nog geprobeerd haar een beetje tegen te houden, maar dat was niet gelukt. Toen ze eens goed ging kijken bleek ik op een mm na een totaalruptuur te hebben, zelfs m'n kringspier was beschadigd.. Dus moest ik naar het ziekenhuis toe, precies waar ik bang voor was! Na een half uur kwam de ambulance, dochter mocht niet mee. Dus die hebben ze goed ingepakt en m'n zusje is met dochter achter ons aan gereden naar het ziekenhuis toe. Daar moesten we nog een uur wachten en toen zou ik gehecht worden. De gyn die mij heeft gehecht is echt een takkenwijf! Ze is ruim 3 kwartier met mij bezig geweest (zonder roesje of iets) en er kwam geen vriendelijk woord uit! Op een gegeven moment was ik best wel hard aan het huilen en gillen, vroeg ze me:"Waarom huil je nu dan?! Nou uhm, omdat het onmenselijk pijn doet? Gelukkig was er een hele lieve verpleegkundige bij die het voor me op nam. Het enig wat die gyn verder nog gezegd heeft is dat ik goed moest opletten dat ik m'n ontlasting en urine kon ophouden, want dat kon nog wel een probleem worden. En bij een eventuele 3e moest ik in het ziekenhuis bevallen en kreeg ik uit voorzorg direct een knip. De kraamweekd is chaotisch geweest, omdat iedereen niet alleen de baby maar ook mijn man wou zien. Huis zat elke dag vol! Kon haast geen rust krijgen om te herstellen. En toen onze dochter precies 10 dagen oud was, vertrok mijn man weer naar Afghanistan voor nog eens 7 weken. En daar sta je dan met een 10 dagen oude baby, en een 3 jarige peuter die helemaal overstuur is omdat papa alwéér weg gaat... Het is me zo zwaar gevallen allemaal, en toch voel ik nu kriebels. Of nou ja kriebels, ik hoor m'n eierstokken keihard rammelen!! Maar ben zo bang dat ik weer zo'n bevalling krijg! Sorry voor het hele lange verhaal, denk dat het fijn is dat ik het eens heb "opgeschreven".
Dat is wel een idee ja! M'n man kwam er ook al mee vanavond om gewoon eens te gaan praten met een gyn. Ik loop verder niet meer bij hem, m'n kleine meisje wordt in juni alweer 3 jaar!
Zoals het er nu voor staat met mijn angst, wil ik ook aan de gyn vragen om een geplande keizersnee ( als ik zou beslisen voor nog een kindje). Anders zou ik 't ook niet aandurven om er weer aan te beginnen...
Yep, met 33+1 week. Eerst weeenstorm vanaf 1 uur 's nachts. Binnen 3 uur begonnen met persen, bleek de 1e baby in voorhoofdsligging te liggen, uiteindelijk zijn ze om 05.06 uur geboren met een keizersnede. Daarna 1 van de 2 een hele moeilijke start gehad en zelf had ik bijwerkingen van de ruggeprik waardoor ik 3 dagen na de bevalling alsnog onderhanden ben genomen door de anesthesist om het gaatje van de prik alsnog te dichten in mijn ruggemerg. Tsja, ik zou 't niet helemaal een roze wolk willen noemen
Poeh, dat kan ik me voorstellen!! Gaat het nu wel goed met beide kindjes? En met jou nu ook alles goed, lichamelijk?
Ik kan het gewoon op de 1 of andere manier niet van me af zetten. Ik kan niet positief over mijn laatste bevalling denken, en dat vind ik wel heel moeilijk!
Maar je moet ook vooral niet positief gaan maken wat niet positief is. Het was een heftige bevalling, zo te lezen, dus laat dat voor wat het was: heftig. Maar blijf daarnaast je ook realiseren dat je eerste bevalling wel goed ging, en dat een derde bevalling dus heel anders kan gaan. Overigens zou ook ik dat met je gyn bespreken, want wie weet wat er inmiddels mogelijk is om dingen op te vangen of te voorkomen? Ik heb zelf ook wel een beetje jouw angst, de bevalling van Thirza duurde lang, (27 uur, waarvan 1,5 uur persen), en was nogal pijnlijk, (maar niet gek, als je een kind van 4330 gram baart). Ik heb toen redelijk veel bloed verloren, (900 cc), wat ik nooit zo'n punt van zorg vond, maar sinds de miskraam, waar ik minimaal 2 keer zoveel bloed heb verloren als bij de bevalling van Thirza, vind ik dat ineens wel een punt: blijkbaar loost mijn lijf nogal wat bloed bij een bevalling en ik wil de volgende keer dus wel weten wat hiermee gedaan wordt met betrekking tot bevallen, of ik hiermee bijvoorbeeld beter in het ziekenhuis kan gaan bevallen. Ga ik dus ook zeker met de gyn bespreken als wij hopelijk binnenkort weer zwanger zijn en voor een hele serie vroege echo's mogen komen
Ik weet niet of dit voor TS ook geldt, maar ik kan tegen mezelf blijven zeggen dat een volgende bevalling zo niet hoeft te gaan, maar dat wint het niet van de angst. Als ik eraan terugdenk hoe ik in paniek was, dan draait mijn maag nog om, je beleeft het iedere keer weer opnieuw. Het is niet voor niks, dat sommige vrouwen de diagnose PTSS krijgen na een traumatische bevalling. Waar overigens weinig over bekend is op internet....
hier ook een traumatische bevalling. Ik denk maar zo dat ik nu weet hoe een verschrikkelijke bevalling is, en dat ik achteraf denk dat het het toch waard was. Een komende bevalling wordt hoop ik positiever, en anders weet ik nu al dat het het waard zal zijn.
Klopt, ik kan nog steeds niet normaal aan mijn bevalling denken en het erover hebben. Dat gevoel dat ik had tijdens de bevalling en het hechten... Ik denk dat ik dat nooit kwijt raak. Als ik daar aan denk wordt ik nog steeds beroerd. En ik blijf wel tegen mezelf zeggen dat een 3e bevalling niet zo hoeft te zijn, maar dan komen de woorden van de gyn weer naar boven, dat ik absoluut in het ziekenhuis moet bevallen, en dat ik bij voorbaat al een knip krijg. Wat dus betekend dat ik weeeer gehecht moet worden. Ik heb gisteravond goed met man mijn gepraat, alles eruit gegooid en even flink gehuild. De bevalling is voor hem ook heel heftig geweest. We hebben afgesproken iig even een afspraak met (een andere dan die mij gehecht heeft) gyn te maken, en gewoon alles eens op tafel te gooien. En dan zien we wel wat de mogelijkheden zijn. Ondertussen zit ik op m'n ongesteldheid te wachten na bijna een week overtijd te zijn, wel al 2 testen gedaan die waren negatief. Dus kan me rustig gaan voorbereiden op een afspraak met de gyn. Dank jullie wel voor de reacties, fijn om hier even mijn hart te luchten!
Mijn meisje is de bevalling ook waard geweest, zeker weten! Maar had ik het ook gedaan als ik van te voren had geweten dat het zo zou gaan? Ik weet het niet.... Ik heb er zo'n lange nasleep van gehad (lichamelijk en geestelijk) en nog steeds wel soms..
Hallo dames, zo zeg klinkt sneu maar ben blij zo te lezen dat ik niet de enige ben met een vreselijke bevalling!!! 3 van mijn vriendinnen hebben een super bevalling gehad! en gewoon heerlijk thuis kunnen bevallen!! ik daarin tegen moet ingeleid worden, ivm hoge bloeddruk.. om half 9 toen werd mij verteld dat ik maximaal om 4 uur wel moeder was! helaas liep alles anders dan verwacht! hele dag door zware weeén was de weeen meter ook nog stuk moet ik in mijn shirt over de gangen naar een andere bevallingskamer gelukkig had mijn man mijn sjaal gepakt en deze om mijn billen geknoopt toch nog wat privé.. 23 uur!! 10cm ontsluiting.. ik persen en dat tot 1 uur was er weer wisseling van de wacht (had al 5 verschillende verloskundigen gehad) deze kijkt en zegt dat mijn zoon verkeerd ligt!!! met super spoed een gyn van huis laten halen! ik was al te ver weg kon geen keizersnee meer worden.. heeft hij met zijn hand zijn zoon uit mijn lichaam gehaald!!! 2x geknipt de rest gescheurd! als ik nu naar beneden kijk zie ik het einde van mijn litteken op mijn bil! zo ver! en een pijn!! maar oke mijn zoon helemaal zwart te wereld gekomen, meteen gebracht naar de kinderartsen gereanimeerd en aan de zuurstof mijn zoon heeft het net overleefd! ow ja ik was er ook nog! mijn man vroeg aan de zuster of ik geen bloed moest hebben omdat het maar doorstroomde (voelde net of ik aan het plassen was) de zuster is overspannen weg gelopen mijn man en ik hebben dik een half uur alleen gezeten niet weten hoe het met ons kindje was!?! waar de artsen waren? mijn man die mij niet alleen wou laten, niemand die kwam op het rode lichtje.. verloskundige die terug kwam schrok zich wezenloos! heb dik 2liter bloed verloren kon niks meer.. tijdens het hechten kreeg ik te horen dat ik een zoon gekregen had mijn man is heen geweest foto's te maken en pas de volgende ochtend om half 8 heb ik mijn zoon gezien! hij is half 2 ter wereld gekomen.. woog 4400gram! ze hebben mij psychische hulp aangeboden deze dacht ik niet nodig te hebben heb verder ook geen 'last' meer gehad van mijn bevalling maar nu ineens slaat de angst toe.. mijn man en ik denken aan een 2e kindje maar ineens weet ik niet of ik wel durf.. heb zoveel napijn gehad ivm het knippen en scheuren... (al met al, de gyn een grote stoere man die al dik 20jaar dit doet is er wel dik 2 maand uit geweest door mijn bevalling ben 4maanden later bij hem geweest de zaken nog een keer doorgesproken) ik heb altijd 4 kinderen gewild maar ik denk dat het nu bij 1 blijft...
Jeetje meis, wat een verhaal!! Wat een horrorbevalling heb jij gehad zeg! Ben er helemaal stil van, kan me niet voorstellen hoe jij, en je man, je gevoeld hebben. Maar kan me wel indenken dat jij ook zo bang bent om misschien weer te moeten bevallen.. Digiknuffel voor jou!!
weet je wat het ergste is.. mijn schoonvader had mij verteld (rond 37weken zwangerschap) dat ik te mager was om te bevallen dat ik mijn bekken maar moest laten opmeten heb mijn verloskundige gevraagd zij zei dat dat helemaal niet nodig was.. toen wij onze ouders hadden ingelicht dat ik bevallen was en dat het allemaal zwaar was dat we pas in de middag bezoek wilden hebben zei mijn schoonmoeder oke, een uur later belde ze welke kamer ik lag ze stonden beneden in het ziekenhuis! ik wilde eerst mijn ouders zien! dus we hebben ze laten wachten.. uiteindelijk zeiden mijn schoonouders we hadden dit ook wel voorspelt!! vreselijke familie.. met hun kan ik dus ook niks delen en mijn moeder zelf praat niet over bevallingen.. ben blij dat ik mijn gevoel hier kan uiten, zo op deze site! dus erg bedankt voor je reactie
Jeetje Nirak, da's ook niet niks geweest. Heb je wel later alsnog psychologische hulp gezocht? Ik vind dat er heel snel word gezegd; je weet waar je 't voor gedaan hebt, enz. Je weet van te voren dat een bevalling meestal pijnlijk is, en dat die pijn meestal ook meteen weer weg is als je kleine er is. Maar daar gaat het bij een traumatische bevalling niet om. Ik vind er namelijk een groot verschil in zitten, of je een zware bevalling hebt gehad, of een traumatische. Bij een traumatische heb je dus echt last van dingen; herbelevingen, nachtmerries of angstige dromen, vermijden van situaties die je doen denken aan de bevalling, enz enz. Allerlei dingen, die je echt beperken in je dagelijks leven. Dit is niet zomaar op te lossen, maar dit is vaak alleen maar op te lossen met intensieve therapie, soms zelfs EMDR.
Ik ben blij dat je hier je gevoel kan uiten! Je kunt elkaar toch steunen zo, je begrijpt elkaar veel sneller.