@Puppy: dat heeft mijn dochter dus ook vaak. Daar heb ik wel even mee om moeten leren gaan; mijn zoon was namelijk heel anders. Maar zolang haar huilen niet steeds harder wordt doe ik haar het grootste plezier door haar met rust te laten. maar als ze wel steeds harder gaat, en het overgaat in krijsen, dan moet ik toch echt wel even naar d'r toe. gelukkig gebeurt dit bijna nooit. Wat ik schreef over dat 'uittesten' wat ze nu soms doet, is ook overdag. 's Nachts is ze daar helemaal niet mee bezig, althans daar ga ik maar van uit.
Heb gestemd op bij je in bed nemen, wij hebben dit ook (en soms nog steeds) gedaan. Alleen spelen wij nooit...als hij bij ons in bed komt dan gaat direct het licht uit om te slapen...en dan is Finn ook tevreden en slaapt dan wel...
Hier duurde het ook even voor we het licht zagen , maar het begon wel op te vallen dat hij nog harder ging huilen zodra we op zijn kamer kwamen. Ik word er soms wel een beetje moe van dat je gezien wordt als een onmens omdat je je kind laat huilen, niet alle kinderen zitten hetzelfde in elkaar.
Ik heb de vierde optie gekozen. Ik laat mijn dochter meestal niet huilen maar neem haar ook nooit bij ons in bed. Ik troost haar altijd op haar kamer, op m'n arm of in de stoel en leg haar daarna weer terug. Als ik echt merkte dat dit niet lukte (bijvoorbeeld oververmoeid na de creche) liet ik haar even huilen maar ging wel steeds terug om even te laten weten dat ik er nog was. Ik hou trouwens altijd een max van 10 minuten aan, duurt het langer dan haalde ik haar weer uit om te troosten en ging dan weer even in de stoel (op haar kamer) zitten. Succes!
Wij hebben onze dochter tot 20 maanden altijd bij ons in bed genomen. Soms weken elke nacht, dan weer weken niet en sliep ze gewoon heerlijk door. Sinds ze ongeveer 20mnd is slaapt ze vrijwel elke nacht door. Ik heb haar nooit laten huilen, altijd bij ons genomen en ze is er echt niet aan gewend of verwend van geworden want als er niks is, slaapt ze gewoon door! Ben dan ook absoluut geen voorstander van laten huilen maar dat is een andere verhaal.
Vervelend Sneeuw! Mijn zoontje heeft dit rond 11 maanden gehad. Misschien een open deur hoor, maar die van mij had 'gewoon' honger. Groeispurt of zo? Ik vind het vervelend om hem te laten huilen dus we hebben hem een paar weken een klein flesje melk gegeven s nachts. Hij had het kennelijk nodig. Sterkte!
Hoi mijn zoontje heeft dit ook gehad en af en toe nog steeds. Wij hebben hem niet tussen ons in genomen. Dan ging hij spelen en niet meer slapen. Ik heb een camping bed in zijn kamer gezet en ben naast hem gaan liggen en weer terug in eigen bed als ik wakker werd en hij sliep. Dan werd hij wel alleen wakker. Werkte bij ons perfect. Zo kwamen we allemaal (papa,zusje en ik en hij zelf) aan onze slaap. camping bed staat nog steeds in zijn kamer. groetjes Tanna Nu ik het zo lees lijkt het net of ik in een baby bed lig. Ik bedoel natuurlijk zo'n opklap bed. Bij de aldi vandaan.
Ach dat willen spelen valt op zich ook nog wel mee, dat is nu een paar x gebeurd, meestal valt ie bij ons in bed redelijk snel in slaap, maar ik wil eigenlijk niet dat hij constant bij ons ligt. En als we hem wel in eigen bed terugleggen dan is ie helemaal van slag. Wil hem ook eigenlijk geen flesje melk geven want hij krijgt op zich genoeg en volgens mij is dat het ook niet echt. Als ik hem pak is het nl. zo over. Ik hoop en hoop echt dat dit een fase is, want op zich vind ik het wel zielig eigenlijk, ook voor hemzelf. Het is ook slopend voor ons en de angst dat het niet tijdelijk is............
Wij hebben dit bij mijn zoontje heel kortstondig (2-3 dagen gehad) toen hij 6 maanden was. Ik hou helemaal niet van laten huilen (ja, nu hij veel ouder is en ik weet dat hij 'gewoon' boos is) dus ik heb toen 2 x naast zijn ledikant gezeten. In het donker en heel stilletjes geaaid over zijn bolletjes en heel soms wat gezegd. Dat was hier voldoende.
Misschien niet uit bed halen en bij je in bed nemen, maar bij hem gaan liggen (matras er naast ofzo). Dan blijft hij wel op zijn eigen kamer. Ik ben ook niet zo voor laten huilen, maar op die leeftijd zou een 15 min moeten kunnen toch?
Kan nu alweer beetje tegen komende nacht opzien, maar ik denk dat een van ons dit maar gaat proberen. Hij ging net ook direct heerlijk slapen maar na een uurtje toch weer wakker en even gekeken en hij huilde net ook weer toen we weggingen, maar vind het wel moeilijk om juist om te gaan met verlatingsangst ........... mocht dit het zijn, want je weet het maar nooit zo lang ze het niet echt duidelijk kunnen maken.
Pittige tijden zijn dit hoor, helemaal met die verlatingsangst. Ik probeer hem zo min mogelijk te laten huilen. Of nou ja krijsen. Hij kent geen gradaties in huilen. Hij is óf stil, óf hij krijst de hele boel bij elkaar met kokhals en hoest geluiden er bij. Niks geen gejammer, 'normaal' gehuil, nope... meteen dramakoning. Als hij 's nachts wakker wordt dan ga ik er direct heen, en troosten. Dus gewoon uit bed halen, rond lopen, liedjes zingen en knuffelen. En als ik dan even een grapje met hem maak, dus even kietel, dan is het goed en gaat hij verder slapen. Dat hoefde ik bij de 1e niet te proberen, die viel niet meer in slaap. Al moet ik zeggen dat ik na de 17e gil nacht op een rij het behoorlijk gehad had. Helemaal omdat hij om 7 uur weer klaar wakker was en lag te gillen. Oooh wat was ik gefrustreerd en pakte hem redelijk hardhandig uit bedje op, bah wat voelde ik me schuldig. Ben toen weg gelopen, heb hem even laten brullen en ben zelf in de badkamer staan gillen ( dat hielp! ). En echt, het is een fase!!
Wij gingen en gaan ook altijd naast ons zoontje liggen als ie weer eens verlatingsangst heeft. Als je het moeilijk vindt om om te gaan met verlatingsangst, is het beste advies om je in te lezen wat verlatingsangst precies inhoudt, en welke gevoelens je kindje dan heeft. Dan kun je zelf bepalen hoe je daarmee wilt omgaan. Ik vind het persoonlijk zielig voor de kindjes als ouders dan bijv denken dat de kinderen ze 'manipuleren' of 'bespelen' of wat dan ook. Want daar gaat deze hele fase helemaal niet om.
hier ook soms zo, ik laat hem huilen terwijl ie in mn armen ligt...dan bedaard ie meestal gewoon en wieg em dan in slaap... maarja heb ook dat ik zo moe ben en hem gelijk in bed neem...tot nu toe is hijd ara ehct nog niet van verwend, of gewend...hij slaapt natuurlijkw el gewoon veel beter naast mij, maarja das logisch...niet omdat hij het gewend is..maar omdat het lekker warm vertrouwd is
wij paste in dit soort situaties eigenlijk altijd de 5-10-15 minuten regel toe... dus eerst 5 minuutjes laten huilen, troosten en weer weggaan, dan na 10 minuutjes huilen en dan na 15.. hoewel we meestal op de klok meekijken en meestal één van ons na 12 minuten ofzo al uit bed sprong. Het beste is om ze in bed te troosten, over de bol te aaien, maar hier moest ik haar ook écht uit bed halen, anders werkte het niet en werd ze gewoon écht niet rustig. Maar meestal werkte deze manier vrij snel... al was je als je pech had soms ook 3 kwartier verder snachts (en dat is gewoon slopend voor jezelf-voor mij in elk geval wel)
hier nog zo'n baby die dezelfde fase heeft meegemaakt. Gelukkig is het nu weer voorbij. Hier hielp troosten in zn eigen bedje ook niet, ik moest Tycho uit zn bedje halen en hem in weer in slaap wiegen in mijn armen. Ik zei daar verder niks bij, pakte hem op tot hij weer sliep en legde hem weer terug. Soms duurde het erg lang voordat hij verder sliep, want hij werd 9 van de 10x wakker en begon het opnieuw. Als ik 3x geprobeerd had hem in zn eigen bed te leggen, dan was ik er wel klaar mee en nam ik hem in mijn bed. Nu hebben we het zo af en toe. Maar hij gaat de laatste tijd zijn nachten erg goed door en valt zelf weer in slaap om 5uur als hij wakker wordt (dat kon hij om de een of andere reden niet in de verlatingsangst periode) en eindigde hij ook weer bij mij in bed. xxxxx
Ik probeer een keer of 2 te troosten, aaien, zingen o.i.d. Meestal werkt dit. Als het niet werkt, haal ik mijn zoontje uit bed en neem hem tussenin. Na een half uur/uur is hij helemaal rustig en leg ik hem terug in zijn eigen bed. Laten huilen.... los van het feit dat ik het zielig vind en het tegen mijn gevoel indruist, wil ik niet dat mijn andere zoon ook wakker wordt van het gekrijs. Ik doe dus niet aan laten huilen.
Laat ik als eerste zeggen dat elk kind anders is en anders reageert. Maar onze oudste dochter kreeg al snel door dat als ze huilde dat mama wel kwam. Dit alles begon vanaf de dag dat ze 1 werd tot drie kwart jaar verder. Voordat we dit zelf door hadden waren we al wel drie a vier maand verder. Bij ons in bed is nooit een optie geweest, we bleven altijd op haar kamer. Maar als je drie kwart jaar er drie vier nachten in de week 2 a 3 keer eruit moet breekt dat je wel op. Op een gegeven moment was ik zo moe dat ik gewoon op was en dacht: zoek het maar uit. Na een uur was ze stil. De volgende nacht duurde dit nog een half uur en na een week was het huilen helemaal over. Daar kwam bij dat ze in de die drie kwart jaar de ene keer ziek was, andere keer tandjes kreeg en nog een andere keer niks had. Daarom was het zo moeilijk om te kijken of er echt wat was. Toen op een gegeven moment alle tanden er door waren kwamen we tot de conclusie dat het voor haar gewenning was geworden. Ze had wel echt pijn op de meeste momenten maar toen alle tanden er door waren bleef ze 's nachts wakker worden. Toen hebben we dus doorgepakt, met goed resultaat.
Ben gewoon heel eerlijk. Ik kloot al maanden met dit. En ik laat het maa zo ik accepteer het maar dat ze bijna elke nacht wakker woord. En hier krijgt ze meestal ook wat te drinken en daarna valt ze meestal wel inslaap. Het is pittig en ik droom ook van de dag dat ze elke nacht door slaapt. Wat is dat weer lang geleden zeg. En soms slaapt ze door doet je zo goed.
Wow, wat knap dat je dochter met 9 maanden haar gebit al volledig heeft!! Overigens wordt elk kindje geboren met de wetenschap dat de moeder komt als ze huilen, dat is de aangeboren instict. Ze huilen vanaf de eerste dag om de moeder te roepen.