Ik ben er ook weer. En ook niet in allerbeste stemming. Gisteren eerst mn zwangere buurvrouw tegengekomen. Daarna gehoord dat de andere buurvrouw ook zwanger wil worden en ze gaf toe dat dat ze zelf eigenlijk niet eens wilt, maar het doen voor hun dochtertje. En daarna nog een tijdje staan kletsen met de buurvrouw daarnaast die volgende week uitgerekend is. Bah soms is het gewoon eventjes teveel. Dus ik kwam thuis en later bij mn man moest ik even huilen. Komt mn dochtertje naar me toe zegt ze:: mama drietig? Ohw dat vind ik zo zielig. Vanochtend toen we opstonden was het eerste dat ze zei tegen me weer mama drietig? Pfff soms vraag ik me af of we hier allemaal wel mee door moeten gaan Sorry voor mijn klaagzang. Hoe is het met jullie minimuis en Suzanne?
Pffff, Lobi, wat heftig. Dus alle buurvrouwen zijn gewoon zwanger?! Wat gemeen en oneerlijk. Vooral als die ene het niet echt wil, jémig. En je dochter is een scheetje. xx Suus
Dank je Suus. Op een na zijn alle buren dus zwanger. En die laatste zal wel niet lang duren (zal je altijd zien, als iemand niet echt wil is t zo raak). Ik denk vaak ik moet er ook minder mee bezig zijn. Maar hoe doe je dat??? Ik zou het écht niet weten...zucht...
Joh, dat is een fabeltje. Er zijn heel veel mensen ontzettend mee bezig (including me) en die worden tóch zwanger. Je doet nu gewoon wat je moet doen: je zet zelf stappen en gaat naar het Geertgen, je neemt de touwtjes in handen. Meer kun je niet doen, probeer het stapje voor stapje te bekijken. Maar Lobi, dat is wel heel erg zwaar zo, dat begrijp ik heeeel goed! Knuffel, Suus
Lobi meis...dikke knuffel van mij. Wat vreselijk confronterend en verdrietig voor je al die zwangeren om je heen.
Dank je wel. Zit er even een beetje doorheen. Ik voel me rot en schuldig naar mn dochtertje toe. Hoe lang moet je doorgaan....?
Je merkt het vanzelf als het niet meer gaat. Maar als je nu stopt, zul je daar geen vrede mee hebben, als ik je een beetje ken. Ik heb zelf geen kinderen, zoals je weet, maar ik denk dat jouw dochter een superlieve moeder heeft die niets liever wil dan haar een broer of zus bezorgen, maar niet ten koste van haar. Je weet het wel, als het niet meer gaat. Lfs, Suus
@Lobi....het feit dat je je zo'n zorgen maakt om wat jouw verdriet met je dochter doet zegt al heel veel over wat een lieve moeder je bent.En dat je er af en toe doorheen zit doet niets af aan je goede en leuke moederzijn.Je mag best wel eens verdrietig zijn.En een kind mag best weten dat verdriet ook bij het leven hoort.Daar houdt ze echt niets aan over.Ik denk dat je je het jezelf alleen maar moeilijker maakt door ook nog een schuldgevoel over je verdriet te hebben (vind het wel heel herkenbaar) .En wanneer je moet stoppen weet alleen jij.Maar ik denk niet dat als je stopt je verdriet minder maakt.Ik denk dat het zelfs groter wordt het verdriet.En zoals Suus al zegt.Je bent zo goed bezig.Het Geertgen gaat nu aardig opschieten.Je steekt er nog zoveel positieve energie in.Je mag best een beetje trots op jezelf zijn hoe je het allemaal doet met alles wat je meegemaakt hebt en nu nog meemaakt.
Suus, ik denk dat je gelijk hebt. Ik zal er geen vrede mee hebben, maar soms voelt het (even) alsof ik geen keuze meer heb. Het is een beetje op... Het allerliefste, mijn allergrootste wens is nog een kindje. Maar zoals het er nu voorstaat, weet ik het gewoon echt even niet meer. Ik zit een beetje aan mn einde. Ook voor mijn meisje, ik wil niet dat ze een verdrietige moeder heeft en dat haar 2e en 3e levensjaar in het teken van verdriet, teleurstelling en wanhoop staan.
@Jomi bedankt....vergeet ik bijna te zeggen dat ik het zo lief vind dat je aan me denkt @Lobi....maar je dochter haar leventje staat niet in het teken van verdriet en wanhoop.Zij voelt niet wat jij voelt.Ze ziet gewoon een verdrietige mama,maar ik weet zeker dat dat maar een klein stukje is van mama wat ze ziet.Er zijn ook een heleboel leuke dingen aan haar moeder die ze ziet.Ook al voel je die nu zelf even niet.
Dank je voor je lieve woorden. Weet je wat het is. Toen ik mijn dochtertje kwijt raakte was ik zo ontzettend bang nooit een gezond kindje te mogen krijgen. En zo bang om nooit meer een dochtertje te krijgen. Nou heb ik een gezond kindje, en het is zelfs een dochtertje en nu ben ik nog niet tevreden... En dan hoor je van jezelf dat er ook nog van alles aan je mankeert (halve baarmoeder, 1 eierstok en eileider, 1 nier, homocysteine, hart dat te traag is), waardoor ik eigenlijk al helemaal op mn knieen moet bedanken dat het uberhaupt gelukt is en dat ze gezond is. En nog wil ik meer. Ik voel me zo hebberig en ondankbaar. En ik kan er gewoon geen vrede mee hebben. Maar op deze manier kan het ook niet verder.
Volg je hart, Lobi. Ga in ieder geval naar het Geertgen en kijk wat er mogelijk is. Laat het bezinken, en zie maar wat goed voelt. Een pauze nemen kan ook nog, als je het nu echt even niet meer trekt. Ik herken het gevoel van niet voor of achteruit kunnen, dat is verschrikkelijk. Suus
Misschien is het meer een schuldgevoel naar mezelf. Dat ik zelf niet genoeg van haar geniet, omdat als ik terugdenk aan het afgelopen jaar dat gepaard gaat met deze negatieve gevoelens. En dan weet ik dat ik deze jaren nooit met haar over zal doen, misschien ook wel nooit met een ander kindje. En dan denk ik, ik moet meer genieten!! (en om die reden denk ik erover dus te stoppen, omdat ik er niet voor de volle 100% van kan genieten) Snap je? Pfff sorry hoor meiden voor mijn relaas... Het lucht wel even op..
We gaan sowieso naar het Geertgen. En inderdaad, een pauze nemen is ook nog een mogelijkheid. Ik merk wel dat ik me alweer ietsje beter voel. Ondanks dat ik jullie nog nooit ontmoet heb, heb ik veel steun aan jullie. Dank jullie wel, vind ik heel fijn!
Hebberig en ondankbaar zijn nou niet bepaald de eerste woorden die in me opkomen als ik jouw verhalen lees.Ik vind het zo naar voor je dat je zo rot over jezelf denkt op het moment.En dat je je zo rot voelt.De wens voor nog een kindje kan net zo sterk zijn als de wens voor een 1e en 2e kindje.Dat heeft niets met hebberig of ondankbaar zijn te maken.Hele dikke knuffel nogmaals.Bij gebrek aan wat zinnigers.. Ik moet even Suusman aandacht gaan geven....sorry.
Dank je Suzanne! Jij ook nog heel veel sterkte! Ik hoop dat het met je hoofdpijn wat beter gaat. Ik moet er ook weer vandoor. nogmaals meiden, dank jullie wel!
Als je nu stopt, ga je ook niet 100 procent genieten. Het is hoe het is, en het speelt een rol in je leven. Zoals er altijd dingen zijn die een rol zullen spelen in je leven en die je aandacht zullen opeisen. Dingen die je niet wilt en waar je niet voor kiest, zoals je ook hier niet voor kiest. Je voelt je nu klote, en dat is heel begrijpelijk. Een zwangerschap is nu ook al bijna een jaar geleden, dat zal ook een rol spelen. Het lijkt allemaal verder weg dan ooit. Natuurlijk kun je niet oneindig doorgaan, dat moet je ook niet van jezelf vragen, maar mama Lobi moet wel iets liever voor zichzelf zijn hoor, want met zo veel perfectionisme heb je het wel heel erg zwaar. (Ik weet waar ik het over heb.) Lieve Lobi, het is zoals het is, en jij dealt ermee zoals je nu denkt dat goed is. Dat gevoel verschilt per dag, want er gebeurt veel om je heen, je hebt maandelijks hoop en wordt weer teleurgesteld, en je wilt zo graag dat je het niet meer wilt... maar dat kan niet. Verlies niet uit het oog dat je dochter een oersterke moeder heeft, die meer heeft meegemaakt dan menig andere moeder, en die zich gelukkiger prijst met haar dochter dan veel andere ouders. Natuurlijk, er zijn grenzen, dat is ook zo, maar wees lief voor jezelf, en zie ook dat je al vele bergen hebt verzet. Suus