Al een paar weken spookt het door mijn hoofd, ik weet niet of ik nog wel verder wil in de mmm. Nu zijn wij nog maar een half jaar in de mmm, maar we zijn nu 3,5 jaar aan het proberen. En ik heb het idee dat ik mezelf verlies. Dat wij niet meer gewoon een stel zijn, maar een stel dat zo graag een kindje wil. We zijn er al zo lang zo intensief mee bezig. Ik begin steeds negatiever te worden, en zie het echt niet meer gebeuren. En ik schaam me gewoon dat ik na zo'n korte periode in de mmm al zulke gevoelens heb, terwijl er zo veel vrouwen zijn die echt zo veel meer ondergaan. Sorry daarvoor. Onze volgende stap zou een onderzoek zijn waarin we worden ingeloot in nog 6 keer clomid, 6 keer iui of ivf. En ik ben zo bang dat ik ivf niet aan kan, dat ik daar niet sterk genoeg voor ben. Maar aan de andere kant, nog 6 keer aanmodderen met clomid dat zie ik ook niet zitten. En nu.. nu ben ik op een punt waarin ik me af vraag of we er niet gewoon mee moeten ophouden. Dat het klaar is, en we afscheid kunnen gaan nemen van iets wat in mijn ogen toch op een gegeven moment moet. Ik plaats dit bericht omdat ik graag wil weten of er meer zijn die zo hebben getwijfeld. En waarom hebben jullie wel/niet door gezet.
Wij hebben altijd doorgezet, omdat onze droom nog niet was bereikt. Wij hebben ook vaak gedacht dat we in een soort race zaten om een kindje te kunnen verwekken, maar langzaam aan raak ik mezelf nu ook kwijt. Normaliter dacht ik na een mislukte poging: kom op Babii, ga door, je moet het voor je kindje! Maar als je dan die positieve test hebt en het wordt je direct weer afgenomen, dan val je even in een diep gat. Maar wij hebben het tot nu toe altijd volgehouden door de diepgekoesterde hoop, het gevoel dat zei: wij worden Mama en Papa. Kan me overigens voorstellen dat je 6 rondes Clomid niet meer ziet zitten, het is ook zooi en het geeft je zoveel hormoonwisselingen, dat is niet leuk. IVF kan je wel degelijk aan, wellicht van tevoren met een maatschappelijk medewerkster praten? Het is overigens wel een zwaar traject, maar er zijn ook mooie momenten, de ontdooiingen en het ontstaan van de embryo's en hopelijk daarna dat ene waar je alles voor doet: je kindje!
Dat had ik eerst inderdaad ook altijd, dan schopte ik mezelf na elke tegenvaller onder de kont en kon ik me echt niet voorstellen dat ik me ooit zo zou voelen. Ik zou doorgaan, en was ook heel positief. Maar misschien gaat dit gevoel wel weer over, het is ook voor het eerst dat ik er zoveel moeite mee heb als nu. Het lijkt wel alsof de oude Danip die zo vrolijk en positief was nu langzaam wegglijd. En daarom begin ik me af te vragen wat ik nu wil. Misschien is hulp zoeken wel een goed idee. Alles even weer op een rijtje zetten. Het komt ook omdat ik geen vertrouwen heb in de diagnose. Ik heb pcos, dat geloof ik best, maar ik geloof niet dat dat het enige is. Ik heb nu namelijk in ieder geval al 22 keer een eisprong gehad. Ook zonder pcos had ik dan al lang naar de gyn gekund. Dus daarom voelt de clomid ook als tijdverlies en aanmodderen. En ik ben bang dat ik straks nog 6 keer moet aanklooien, en daarna nog andere behandelingen. En tegelijk kijk ik zo ontzettend tegen ivf op, het lijkt me zo verschrikkelijk zwaar. Als ik nu al zo slecht in mijn vel zit, dan kan ik dat toch helemaal niet? Sorry als het een zeiktopic is, ik voel me wel lullig dat ik hier nu zo'n topic plaats terwijl echt iedereen wel doorzet. En jullie al zo veel er voor gedaan hebben. Ik vraag me gewoon echt af of er meer zijn die zo'n periode hebben gekend. Dat er meer hebben getwijfeld te stoppen en toch door zijn gegaan.
Al eens een second opinion gevraagd? Niet alle ziekenhuizen en artsen staan hetzelfde tegenover behandelingen. Belangrijk is mijns inziens dat je zelf ook vertrouwen hebt in de behandeling die je krijgt en je er goed bij voelt. Mogelijk dat een andere kliniek je dat wel kan geven. Of bijvoorbeeld wel eerst vervolgonderzoeken wil doen om te kijken of er inderdaad geen andere problemen zijn. Om het vol te houden denk ik dat het echt eerste vereiste is dat je zelf achter je behandeling staat, anders levert het zoveel frustraties op. 3,5 jaar is lang. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik hoop dat je de kracht vindt om door te gaan! Bedenk dat ook IVF niet voor iedereen even zwaar is. Ik durf van mezelf best te zeggen dat ik het heel makkelijk heb gehad. Amper last van de hormonen, niets gevoeld van de punctie en zie het resultaat... Het geeft geen garanties voor anderen en ik wil absoluut niet beweren dat IVF een makkelijk traject is (en dat de rest dus zeurt), maar ik denk niet dat je er bij voorbaat al als een berg tegenop hoeft te zien. Sterkte!
Je hoeft geen beslissing te nemen maar ja kan er ook voor kiezen om een periode rust in te bouwen. Gewoon condoomg ebruiken zodat je ook niet stiekum rekent en hoopt Voor ons was het meteen duidelijk, alleen icsi mogelijk dan heb je dus ineens maar drie kansen om zwanger te worden....die drie kansen laten schieten was geen optie, ik wist zeker hier later spijt van te krijgen. De eerste icsi monde uit in een miskraam, de tweede werd ons dochtertje en nu de derde is inmiddels alweer 12 weken oudZwaar maar waard.
Lieve Danip, Ik herken de twijfels en onzekerheden zo goed. Ook nu ik inmiddels wel tot de bofkonten behoor. Ik weet nog zo goed hoe donker mijn leven er uit zag toen we bezig waren, hoe onzeker en bang we waren of we het wel ergens voor deden of dat we toch met lege handen zouden achterblijven. Wij zijn 4 jaar bezig geweest om een wonder in mijn buik te krijgen. Dit zijn 4 zware jaren geweest, vooral vanaf het moment dat we de mmm in waren gestapt. Ook wij hebben ons wel afgevraagd hoeveel we nog konden hebben en hoe lang we nog door zouden moeten gaan en wanneer we zouden moeten gaan accepteren dat het er niet in zou zitten. En dat was moeilijk, loeizwaar!! Uiteindelijk zijn wij doorgegaan omdat wij onszelf nooit later wilden kunnen 'verwijten' dat we er niet genoeg voor hadden gedaan. Wetende dat we we waanzinnig veel hadden gedaan, maar 'stel je voor dat als we die ene poging nog zouden doen'... Ik ben het met de anderen eens, je hoeft nu nog niet te beslissen en wie weet 'valt het jou uiteindelijk echt wel mee...' Wij, nee beter gezegd, Maartman heeft wel een poos overwogen om een pauze in te gaan lassen. Althans, dat was voordat we er achter kwamen dat ik vervroegd in de overgang zit. Op het moment dat we dat namelijk wisten durfde ook hij geen pauze meer te nemen. Maar goed, eerder heeft hij het wel eens overwogen of het niet beter voor mij was om tijdelijk te stoppen. Ikzelf kon dat niet, ik vond dat zwaarder dan doorgaan. Want de wens is en was zo ontzettend groot en door een pauze te nemen zou ik niet zwanger worden. Maar goed, mocht je doorgaan met Clomid te zwaar vinden - wat ik me dondersgoed kan voorstellen, Clomid is ook echt een rotmiddel!! - zou je er ook voor kunnen kiezen om tegen je arts te zeggen dat je niet langer Clomid wilt gaan gebruiken. Wie weet is Puregon (of een ander middel) spuiten, al dan niet in combinatie met IUI wel beter te handelen. En mocht dat niet het wondermiddel zijn. Misschien heb je wel zo veel mazzel dat je bij de 1e IVF al prijs hebt. Ik kan me voorstellen dat als je 'relatief vlotjes' met IVF zwanger zult worden, je het achteraf gezien als niet eens zo loeizwaar zult ervaren. Als de wens zo groot is, is stoppen iets wat misschien wel meer moed moet kosten dan doorgaan. Ik hoop dat je hier (samen met je man) uit zult komen en samen de kracht zult vinden om door te gaan vechten. Ik kon niet stoppen, wilde echt doorvechten totdat het gelukt zou zijn, maar hoe meer IVFpogingen faalden, hoe zwaarder het werd en hoe vaker ik in een labiele bui huilde dat ik wilde stoppen. Maar daar had ik niet genoeg moed voor om dat daadwerkelijk te gaan doen... Veel succes!!
Bedankt allemaal voor jullie lieve berichtjes. Dat helpt wel om het even in een ander licht te gaan zien. En ik ben blij dat jullie het toch herkennen, en ik niet gek ben Ik denk al een poosje na over stoppen, en gisteren kwamen mijn zwager en schoonzus hier om te vertellen dat ze zwanger is. Toen wij 2,5 jaar bezig waren, kregen zij een relatie.. Ben blij voor ze, maar dat was even mijn druppel @ Merah: Ik heb nog geen second opinion gehad. We hebben samen afgesproken de eerste 6 maanden clomid te doen. Vorige maand heb ik mijn gyn verteld dat ik het niet zie zitten nog 6 rondes clomid te gebruiken, omdat ik het zie als aanmodderen, en niet geloof dat het met clomid gaat lukken. Daarom stelde ze voor ons in te schrijven voor het onderzoek. Normaal is bij hun clomid 2 keer 6 maanden, en zou ik dus in ieder geval nog 6 maand moeten. Met het onderzoek kan het ook zo zijn dat we worden geloot om 6! ivf behandelingen te krijgen. Als ik overstap krijgen we max 3 pogingen, en daarom wil ik eerst afwachten waarin we worden ingeloot. Mocht dat niet iets zijn waar ik (wij) me niet goed bij voel dan stappen we over naar Dusseldorf. Mooi om jouw positieve verhaal over hoe de IVF bij jou ging te horen. Het is natuurlijk inderdaad zo dat het me best zou kunnen meevallen (niet dat het dan niet zwaar is natuurlijk) Ik begin zo langzamerhand gewoon aan mezelf te twijfelen. Zo sterk en nuchter ik dacht te zijn, zo breekbaar en emotioneel ik nu ben. @ Tonka: Je hebt gelijk, een pauze is misschien helemaal niet verkeerd. Vind het alleen moeilijk die stap te nemen want het voelt als tijdverlies. Ook al weet ik dat het voor mij beter is. 3 pogingen lijkt me een vreselijk eng idee. 3 keer en daarna is het klaar. Maar gelukkig is het bij jullie wel heel goed gegaan. Dat geeft weer hoop @ Maartje: Dat is voor ons ook steeds weer een reden om door te gaan. Als we stoppen dan wil ik me niet voor altijd af blijven vragen wat er zou zijn gebeurt als we wel door waren gegaan. Clomid is inderdaad rotspul. Ik ben zo labiel als een rietje als ik het gebruik. Ik reageer er nogal heftig op. Ik heb naast vreselijke moodswings zelfs al exceem en zo ongeveer elke bijwerking in de bijsluiter. Maar als ik nou wist dat dit wat zou doen, zou ik er graag mee doorgaan. Ik geloof er alleen niet in. IVF lijkt me gewoon zo vreselijk zwaar, de behandeling op zich, maar ook de teleurstelling als IVF niet lukt en je steeds dichterbij het eindstation komt. Maar mischien valt het me inderdaad wel mee. Moet zeggen dat jou banner me altijd weer hoop geeft. Ik las regelmatig wat van jou, en vind het super dat het raak is! Sorry voor mij lange verhaal weer hoor, pff maar het is ook niet niks al die emoties, en vragen.
Fijn dat je door de reacties van hier je weer ff wat gesteund voelt. Dit traject is ook een traject wat je mijn inziens alleen kunt doorstaan als je voldoende steun krijgt. Uiteraard in je gewone leven, maar ook via dit forum kun je de steun en herkenning vinden die net ff dat duwtje in je rug kan zijn om door te kunnen zetten. Lief van je dat je door mijn banner je weer hoopt geeft! Ik hoop dat jij dat ook ooit tegen iemand kunt zeggen die in een verdrietige angstige situatie zit als waar jij nu in zit... Wil nog wel ff reageren op dat stukje van je dat 3 keer IVF zou kunnen doen en dat het daarna dan afgelopen zou zijn... Dat is niet helemaal waar he!! Uiteraard krijg je (tot 1 januari 2013, indien het kabinet de plannen doorzet en je hierna minder vergoed krijgt) 3 pogingen vergoed. Maar niemand verbied het je om als je het financieel zou kunnen opbrengen om door te gaan. Probeer, hoe moeilijk het ook is, die drie pogingen dus ff 'los te laten'. Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat voor een serieuze zwangerschapskans je 6 pogingen nodig hebt. De 1 raakt bij poging 1 al zwanger (lucky bastards!! ) en de ander heeft er zes nodig. Boven de zes pogingen worden slechts weinig vrouwen nog zwanger, maar altijd nog wel een aantal!! En inderdaad, er zijn altijd een hoop vrouwen die verdrietig genoeg met lege handen achterblijven, maar dat komt ook omdat er vrouwen zijn die na 1 poging al stoppen of omdat ze niet na de 3 pogingen door kunnen/willen gaan. Wie zegt dat zij daarna niet zwanger zouden zijn geworden?? Snap je wat ik bedoel?? Mijn tip: medicijnen hamsteren zodat je eventueel, indien nodig, door zou kunnen gaan met behandelen zodat je niet die 3 pogingen zo 'beladen' zult ervaren. Ach, beladen. Sorry, dat zijn ze sowieso wel, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Als je er vanuit gaat dat je slechts 3 pogingen hebt, dan voelt het allemaal een stuk zwaarder dan wanneer je met jezelf en je partner afspreekt dat je wel gaat zien waar het schip strand. Dat je wellicht nog 1 of 2 of... pogingen gaat doen nadat je die eerste 3 hebt gedaan... Maar uiteraard blijf ik voor je hopen dat je binnen de 3 pogingen (of liever nog, daarvoor!!) zwanger zult raken!! @ Dusseldorf: Gezien het feit dat jullie nu met 'slechts' Clomid werken, is het zaad van je man goed in orde. Dit scheelt per behandeling die je eventueel in Dusseldorf zou doen weer ruim 1000 euro per behandeling omdat je dan geen ICSI maar IVF zou kunnen ondergaan. Wel fijn om te weten voor het geval dat je zelf betaalde pogingen moet ondergaan
Danip, Je twijfel herkennen velen van ons wel hoor! Alleen besluiten de meesten om best lang door te gaan. Als het dan alsnog niet is gelukt, kun je achteraf zeggen dat dat zonde was van de tijd. Maar ja, vooraf weet je dat niet. Voor mij was mijn twijfelperiode goed om te beseffen dat er mischien nooit een kindje komt maar dat mijn leven dan waarschijnlijk toch nog wel de moeite waard zal zijn. Wij proberen tussendoor wel veel leuke andere dingen te doen, zodat het achteraf geen weggegooide jaren zijn. Inmiddels ben ik zelf zover dat ik soms zelfs een pauzemaand inlas, omdat we toch écht dat weekendje weg willen of zoiets, waardoor ik niet voor controle naar het ziekenhuis zou kunnen. Nog iets voor ivf: daarbij zit je niet iedere maand onder de hormonen en ziekenhuisbezoeken. Je start bijna overal eerst met een maand de 'pil' (ja, die waarvan je juist niet zwanger wordt), dan de IVF-maand en dan minimaal een maand rust. Daarna heb je misschien nog cryo's over en dan heb je ook relatief weinig hormonen nodig. In het VU doen vrouwen per jaar gemiddeld 2,3 IVF-pogingen, dus je ziet dat men het flink uitspreidt. Succes met jullie keuze, en bedenk dat stoppen net zoveel kracht vergt als doorgaan. Je ben dan zeker niet zwak ofzo.
@danip, helaas herken ik je gevoel... Bij ons is het moment tegenslag op tegenslag op tegenslag.... ik vraag me af waar het eind is. Ik moet voor een HSG gaan over een aantal weken, iets wat ik echt totaaaaal niet zie zitten.... :S Ik vraag me ook af of dit mijn eindpunt is...
@ Maartje: Inderdaad helpt dit forum heel goed, en vind ik hier veel steun! Ik merk dat dat in mijn eigen omgeving vaak niet zo is, mensen snappen je gewoon niet, en dat is soms heel frustrerend. En qua ivf is het inderdaad niet helemaal definitief na die 3 pogingen. Maar ja wil je op dat punt nog wel verder? En het is gewoon de angst dat het misschien helemaal nooit lukt. Dan klinken die 3 pogingen nogal eng. Maar je hebt wel gelijk (je hebt steeds gelijk ) en het kan zelfs inderdaad wel gewoon goed gaan, maar het is die angst die steeds weer om de hoek komt kijken. Het zaad van mijn man was inderdaad goed genoeg (score 17) En mijn bloedwaardes ook. We hebben geen samenlevingstest gehad, mijn gyn vind dat onzin. En toch denk ik dat daar misschien wel wat uit zou komen. Ik heb immers al 22 keer wel een eisprong gehad. @ Kanshebber: ik ben inderdaad nu aan het nadenken hoe het leven zonder kinderen er uit zou zien, wat ik dan zou doen. Misschien heeft bijna iedereen wel zo'n twijfelperiode inderdaad. Maar voor mij is dat goed te horen. Ik ben hierin niet alleen en mijn gevoelens zijn dus niet raar. Iets wat ik eerst wel een beetje dacht. Het voelt een beetje als makkelijk opgeven, en er niet alles voor over hebben als je snapt wat ik bedoel. En inderdaad ivf is niet steeds maar doorgaan. Daar heb je gelijk in. Misschien lukt het me toch best, doordat je je er ook op kunt voorbereiden. @ Wendyrichard: Waarom kijk je zo op tegen hsg? Omdat het zo pijnlijk kan zijn? Ik heb hem ook gehad, en keek er ook heel erg tegen op. Het deed wel even pijn, maar dat was echt maar heel even! Als ik nu weer zou moeten dan zou ik er hooguit "geen zin" in hebben maar echt niet meer zo tegenop kijken Voor je het weet is het weer voorbij! En er zijn genoeg die het amper hebben gevoeld zelfs. Na al die tegenslagen wordt steeds de aarde even onder je voeten vandaan geschopt. Het is ook zo onzeker, moeilijk, en zo confronterend allemaal. Als je je verhaal kwijt wil dan mag je me altijd pben, misschien lucht het op Misschien is een pauze wel een heel goed idee. Ons leven gaat nu 3,5 jaar over zwanger worden, en niet meer om ons. Misschien geeft het frisse moed als we eens heerlijk samen weg gaan, niet bezig met hormonen testen en baby's. Eigenlijk lijkt het me stiekem heerlijk! Lukt dat ook echt dan? Je gedachten verzetten tijdens zo'n pauze? Bedankt allemaal voor de reacties! Jullie woorden doen me heel goed!
lieve meid(en), ik sta nog aan het begin van de MMM en ik denk ook: wil ik dit wel?!?! Dus Danip, je bent zeker neit de enige. Het is niet niks wat er allemaal op je afkomt en ik ken ook stellen die bewust besloten hebben om NIET de MMM in te gaan ondanks de mogelijkheden die ze hadden. Het is alleen een erg moeilijke keuze omdat het dan zo definitief is. Mijn tip: zoek hulp (gesprekshulp; professioneel of niet..) en kijk stap voor stap. Hoe staat je partner hierin??? En heb je voldoende steun om je heen?? Een pauze nemen is inderdaad een goede optie!
Mijn man begrijpt me inmiddels heel goed, en ik kan ook echt heel goed met hem er over praten. Voor de mmm was dat niet echt zo en beleefden we het totaal verschillend. Maar nu snappen we elkaar gelukkig. Verder valt me juist de steun van familie en vrienden heel erg tegen. Sinds het begin van de mmm heeft niemand meer gevraagd hoe het er mee gaat, of hoe het met ons gaat. (op iemand die ik verder niet zo heel vaak spreek na, die stuurde me zelfs een heel lief kaartje!) Dat valt me zo tegen! Daarnaast als we er zelf over beginnen lopen we tegen een muur van onbegrip op. Bijvoorbeeld zoals vanmiddag. Mijn man was bij zijn ouders op bezoek, en feliciteerde hun met het feit dat ze opnieuw opa en oma worden. Mijn schoonmoeder zei toen dat wij gewoon geduld moesten hebben (okee, ik denk niet dat ons geduld te wensen overlaat) en dat wij de volgenden zijn. Mijn man gaf toen aan dat dat soort opmerkingen niet helpen, en juist ons probleem bagataliseren. En dat het voor hem gewoon dubbel is. Dat hij ontzettend blij is voor zijn broer, en het prachtig vind, maar dat het ook confronterend is. Nu is zijn moeder boos omdat ze vind dat wij het zijn broer niet gunnen (dat is absoluut niet waar, we zijn oprecht enorm blij voor ze) En dat we dan toch gewoon ivf gaan doen? (ja dat doe je gewoon even) Dit soort dingen zijn nu al heel vaak gebeurd, en dat is ook de reden dat we mochten we met behandelingen doorgaan niet meer gaan vertellen wat we gaan doen en wanneer. Dat bespaart weer rotopmerkingen Niet dat ik trouwens verwacht dat ze het begrijpen, maar iets meer interesse en begrip zou fijn zijn. Met iemand praten wil ik wel, maar ik zou dus niet weten met wie. Niemand lijkt ons te (willen) begrijpen. Professionele hulp zou dan kunnen, maar dat lijkt me wel wat afstandelijk. Maar ik ga het overleggen met mijn gyn, die kan me vast hierin adviseren.
Danip, jammer dat je omgeving niet zo lijkt mee te leven. Bij mij doen ze dat wel, en dat heeft ook een keerzijde: ieder gesprek gaat erover, en ik voel me bijna verplicht om mensen dan eerlijk te updaten. Daardoor kunnen zij ons hele pad volgen en soms zou ik het fijn vinden als ze niet tot op de letter nauwkeurig wisten wanneer ik weer NOD heb... Wel heel vervelend dat je schoonmoeder zich niet kan voorstellen dat het dubbel voelt als iemand anders zwanger is. Maar ik denk dat ik het mij vroeger ook niet zo goed had kunnen voorstellen. Godzijdank hoeven we niet altijd letterlijk te begrijpen hoe een ander zich voelt bij ziektes of andere ongemakken, iedereen heeft voldoende aan zijn eigen ongeluk. Maar het blijft absoluut confronterend en jammer dat je naasten niet op zijn minst doen alsof ze het begrijpen. Sommige ziekenhuizen bieden psychologische hulp aan bij deze behandelingen. De psychologen zien deze dilemma's dus vaker voorbijkomen en kunnen je misschien helpen met kiezen. Een pauze kan echt ontspannen. Natuurlijk zet je het niet helemaal uit je hoofd, maar je hoeft niet meer naar het zh en niet op de klok te letten voor de hormonen. Lekker met vakantie! Als je nog vrij jong bent (dat weet ik niet), kun je gerust een pauze nemen. Ben je wat ouder, dan geeft een pauze je misschien niet zoveel rust meer. Maar een maandje of twee moet zeker kunnen, toch?
Tja wanneer is genoeg, genoeg? Dat gevoel zul je echt bij jezelf gaan herkennen. Soms komt het na een half jaar, soms na een paar jaar en soms pas als de arts je uitbehandeld acht. Ook kan een pauze heel goed doen. Ik weet nog goed toen die arts mij dat voorstelde ik die vrouw bijna kon vervloeken . Hoe dufde ze zoiets voor te stellen!!!! Ik wilde weer zwanger worden en wel NU! Maar weet je, op een goed moment ben je het zat om te leven in de ban van de streep. Ik heb toen 'mijn streep getrokken, geen strepen meer'. En steun van familie???????????????? Tja ik weet nog goed hoe mijn schoonmoeder me zei dat ik meer hoop moest hebben, dan zou het vast de volgende keer wel goed gaan! Echt, ik kon dat mens wel de nek omdraaien. Is ook nooit meer goed gekomen... Mijn tantes en nichten ben ik ook kwijtgeraakt. Ze hadden totaal geen begrip voor die klote situatie. Ik ben vijf keer zwanger geworden in nog geen anderhalf jaar tijd. Maar ook in de zelfde tijd vijf miskramen gehad. Maar dan probeer je het toch nog gewoon een keer?????????? GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR De enige die ons steunden waren mijn ouders, zus en zwager. Zo is het nou eenmaal. Een dergelijk traject is vaak eenzaam, je stuit op onbegrip, mensen zeggen domme dingen. Zo wenste mijn schoonzus (zij was toen zelf zwanger) ons een vruchtbaar jaar toe ! Tja, ik dus weer van de kaart.... dikke knuffel!!
Wat ik mij wel afvraag (heb je verhaal vaak gevolgd...) of je nooit twijfelt aan je streep?? Ik was steeds zo bang dat ik er spijt van zou krijgen als ik zou gaan stoppen... Maar jouw verhaal ligt natuurlijk ook wel anders dan mijn verhaal... Mijn verhaal is van nooit een streepje krijgen, jouw verhaal is van steeds streepjes en dan weer keihard vallen. Toen ik hevige bloedingen kreeg heb ik me afgevraagd of ik het ooit weer zou durven te proberen... Gelukkig bleef mijn beebje toch zitten, maar ik heb het me wel serieus afgevraagd. Herhaalde miskramen lijkt me heel, heel heel zwaar. Was wel benieuwd of jij echt nog steeds hetzelfde gevoel hebt, dus het gevoel van dat de streep goed is.
Jawel, ik twijfel geregeld aan die streep. Sterker nog, momenteel heb ik iets ondeugends gedaan. We zijn naar Dusseldorf gereden voor een KID behandeling ssssssttttt geheim.... Omdat die streep van me te licht werd en ik het nu te heet onder de voeten kreeg. Het was nu of nooit..... Maar weet je, nu weet ik dat het leven ook goed is zo. Het is het laatste, ik wil alles in mijn eigen cyclus, geen hormonen toegediend, en geen geklooi buiten mijn lijf. Mocht het niet lukken, blijf ik lekker pleegmamma. Soms zeggen mijn man en ik welleens tegen elkaar; zo mooi als deze kindjes in elkaar steken, zo mooi hadden wij ze nooit kunnen maken.....
Zeg Nicoletta, ik kom jou ook overal tegen Ook wij hebben besloten dat onze huidige iui poging onze laatste poging zal zijn. Na jaren in de mmm te hebben gezeten, heb ik er genoeg van. Genoeg van ziekenhuizen, spuiten, alle ongemakken die de hormonen met zich mee brengen. Ik wil mijn lijf en leven weer terug! Toen ik in 2008 de diagnose pco kreeg, durfde ik niet te denken aan de lange weg die we af zouden moeten leggen en al helemaal niet aan het feit dat we misschien nooit een kindje van onszelf zouden krijgen. Nu, na jaren vol hoop en vrees, mislukte behandelingen en sloten/bergen hormonen, ben ik langzaam aan het idee gewend dat het er misschien gewoon niet in zit. Ik denk zelfs dat we een gelukkig leven kunnen hebben/houden met z'n tweeën. We hopen wel, net als Nicoletta, in de komende jaren een liefdevol thuis te mogen bieden aan pleegkindje(s). De streep die wij gaan trekken is wel meer een stippellijn, want we kunnen eventueel nog een ivf poging doen in de toekomst. Maar daar moet ik nu echt nog niet aan denken. Eerst een jaar of misschien nog wel veel langer genieten van het leven. Als het gemis van een eigen kindje te groot is in de toekomst, gaan we daar weer over nadenken. Maar ook ik twijfel wel regelmatig. Heb ik over tien jaar niet het gevoel dat ik er te weinig voor over heb gehad? Ben ik het dan niet zelf schuld dat we geen kindje hebben? Het blijft een hele moeilijke beslissing.
Hihi, ik zal het niet verder vertellen Wat stoer van jullie dat jullie deze stap hebben genomen. Btw, nog stoerder dan jullie hebben afgesproken dat alles in jouw eigen cyclussen moet gebeuren. Dat je dus geen hormonen wilt spuiten. Soms is grenzen aangeven (en behouden) nog dapperder dan alsmaar doorrennen en dingen doen die je eigenlijk, diep in je hart niet zou willen. Maar sodejuuuuuuuuuu!! Wat spannend zeg!! Vind het trouwens echt een teken van het hart op de goede plek hebben om te zeggen wat je man en jij tegen elkaar zeggen!! En toch... Toch ga ik keihard hopen dat je straks in verwachting zult raken van jullie eigen kindje!! (Zo mag ik het toch wel noemen, want ondanks KID, zal de papa diegene zijn die de eerste zal zijn die de schopjes zal voelen met de hand op de buik, die jouw haren uit je gezicht zal houden als je vol trots je complete wc zult onderkotsen en bij de bevalling zal zijn, en er altijd voor jullie kindje zal zijn en dat zal Nicoletta-man zijn!! Dus jullie, eigen kindje die je niet hoeft te delen met de pleegzorginstelling en de eigenlijke ouders... Oftewel: ik ga keihard fikken!!
Toen wij te horen kregen dat het niet op de natuurlijke manier zou lukken en onze arts zei dat we na moesten denken over ICSI, keken mijn vriend en ik elkaar vreemd aan, natuurlijk gingen we dat doen! Achteraf begrijp ik wel waarom onze arts zei dat we er goed over na moesten denken. Zeker wanneer je al een heel traject van Clomid en IUI hebt doorlopen, kan ik me goed voorstellen dat het je opbreekt en je niet weet of je het wel aankan. Ik heb dat mezelf ook afgevraagd en er zijn echt momenten geweest dat ik het allemaal uit wilde stellen, thuis werd het er soms ook niet gezelliger op... Ook ik dacht steeds na over de 3 kansen die je maar hebt, terwijl men er gemiddeld 6 nodig heeft. Hoe vaak ik niet verzucht hebt dat we in Belgie hadden moeten wonen... Maar hoe dichterbij de startdatum kwam, hoe positiever ik werd. Ook mijn vriend staat er heel positief in, terwijl die er heel veel voor heeft moeten laten. We zijn er als het ware naartoe gegroeid en we waren gisteren zelfs helemaal vrolijk omdat ik eindelijk de 1e spuit mocht zetten! We gaan het per kans bekijken, wie weet hebben we ook nog wel cryo's. Het is wel zenuwslopend en als de 1e poging mislukt kijken we wel of we al snel met een 2e poging willen beginnen of dat we eerst eens goed gaan ontspannen of ons op andere dingen richten. Ik begrijp goed dat je twijfelt over een pauze. Want helpt het wel, kun je jullie kinderwens dan echt van je af zetten? Persoonlijk zou ik dat denk niet kunnen, nu nog niet in ieder geval. Ook ik zou bang zijn voor alle tijd die verloren gaat, maar aan de andere kant geeft het misschien wel rust. De oude Dani vindt je waarschijnlijk nooit helemaal terug, door alles waar jullie inmiddels al doorheen zijn gegaan. Maar misschien is het wel even fijn om hormoonbom-vrij te zijn. Het kan zelfs zo zijn dat je na 2 maanden al denkt dat je er wel weer tegenaan kan, een pauze betekent niet perse niet definitief stoppen namelijk. Doe waar jullie je goed bij voelen, wat jullie denken dat het beste is. Voor mij is stoppen moeilijker is dan doorgaan, ik moet er niet aan denken om onze wens op te geven. Maar tijdelijk kan ik me wel goed indenken. Sterkte meis!