eigenlijk even ten einde raad!! eigenlijk al sinds de geboorte van ons zoontje (1.5 jr geleden) heb ik moeite om hem aan anderen toe te vertrouwen (eigenlijk zelfs aan zn eigen vader, maar ook bijv aan opa en oma). Terwijl iedereen gewoon het beste met hem voorheeft. Het liefst ben ik 24 uur per dag zelf bij hem en doe ik alles zelf (omdat ik denk dat ik alles zelf het beste kan, wat natuurlijk helemaal niet zo is). eten geven, verschonen naar bed brengen ik doe het eigenlijk allemaal zelf. Op zich gaat het goed maar soms is het wel erg zwaar. Terwijl ik ook een partner heb die graag dingen van mij over wil nemen heb ik daar toch grote moeite mee. Nu hebben we nog 1 kindje maar in sept komt er een broertje en zusje bij en hoe moet het dan allemaal. Dit zorgt bij mij voor vele slapeloze nachten. De samenwerking en het samen opvoeden van een kind(eren) dat ik bij vele zie is er bij ons niet bij en dat komt dus voornamelijk door mij maar weet niet hoe ik het kan veranderen. Iemand ervaring of tips/adviezen om hier mee om te gaan?? gewoon vertrouwen hebben in de anderen klinkt makkelijk maar is voor mij in de praktijk vrij lastig.
Wat bij mij helpt is denken; een ander doet het misschien niet hetzelfde, maar daarom niet fout! En dan bedoel ik bijvoorbeeld de manier van een luier omdoen, welke kleertjes man of oma uitzoekt, hoe ze haar vasthouden voor een voeding, waar ze haar laten slapen. Ze doen het heel anders als mij; bij man slaapt dochter in de wagen of in ons bed, bij mn moeder slaapt ze op de bank ( blijft oma er lekkr bij liggen ) maar bij mij slaapt ze in haar bedje. Tsja, anders, niet fout!
Ik heb er zelf gelukkig geen problemen mee, maar een vriendin van mij wel. En ik spring direct naar een conclusie dat ik aanneem dat het niet alleen over je kind gaat, maar ook met dingen als huishouden, werk etc? Mijn vriendin heeft ten minste moeite met alles om iets uit handen te geven. Wat Suusjeuh al zegt, je moet leren accepteren dat als je iets uit handen geeft het misschien op een andere manier gedaan wordt dan jezelf zou doen. De tip die mijn vriendin gebruikt: Begin klein. Bespreek het met je man/vriend en je ouders, en zeg gewoon expliciet daty je er moeite mee hebt (ongetwijfeld weten ze dat al wel) en vraag ze of ze, als je hun vraagt om iets van je over te nemen, ze dat ook direct doen. Het is killing als je eindelijk iemand vraagt iets van je over te nemen en dan doen ze het wanneer het hun uitkomt, terwijl jij je opvreet En begin klein. Vraag je vriend/man de boodschappen te doen, en accepteer dat hij de helft van de boodschappenlijst zal vergeten. Boeien, dan eet je maar patat Vraag je vriend/man om jullei kindje 's avonds naar bed te brengen en accepteer dat hij misschien wel niet de goeie pyama aan heeft. Vraag je ouders of ze een keertje een uurtje met de kleine naar de kinderboerderij gaan, zonder dat jij erbij bent. Je krijgt hem echt wel heel terug, ze hebben jou ook groot gekregen! En zo met kleine stapjes leer je zelf te accepetren dat als je iets loslaat, het echt wel gebeurt. Misschien niet excat zoals je zou willen, maar als je doorgaat met alles zelf op je nemen ga je kapot van alles wat je moet doen. En vaak en je dan zo druk en gestressd, dat je er ook geen leukere vrouw en moeder van wordt. Kleine stapjes, is dus de tip.
ik herken het wel, ik moet zeggen dat het steeds beter gaat, ook omdat ik 2 dagen werk in de week en dan is mijn man thuis dus dan heb ik geen keus, maar net wat juul zegt begin idd klein. en laat hem idd eens door je man naar bed brengen zonder dat je je er mee bemoeit of op z`n vingers gaat kijken want daar word je man dan weer onzeker van, blijf dan bijv gewoon in de kamer zitten, je kunt dan altijd nog iets overnemen als jeman het ff niet weet of als die kleine gaat huilen, je zult zien dat als dat goed gaat je ook meer vertrouwen krijgt om een ander iets te laten doen.
Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Ons dochtertje is nu ruim 9 maanden. Heb er altijd al moeite mee gehad om de zorg uit handen te geven, behalve bij mijn vriend. Dat voelt helemaal goed. Ondanks dat ze alles prima vind en het overal goed doet blijf ik het moeilijk vinden haar weg te brengen. Dus lees graag even mee of er een gouden tip bij zit om het mezelf hierin wat makkeijker te maken. fijne zondag allemaal
Heey meid, Heel herkenbaar je verhaal!! Ik heb het in het begin heel erg gehad.. gelukkig wordt het gaandeweg steeds beter. Meestal types die van nature perfectionistisch zijn ingesteld en graag de controle hebben, vinden het lastig om `iets`of iemand uit handen te geven. Zo steek ik nu nog af en toe een heel verhaal af voordat ik Quinn bij mijn moeder of schoonouders laat. Zo laat zijn hapje, zo laat zal hij wel gaan slapen.. etc etc.. Alsof ze zelf niet kunnen denken.. en inderdaad ze hebben zelf kinderen groot gebracht dus zullen echt wel weten hoe ze met een kind moeten omgaan. Probeer ook te denken dat als je niet verandert dit voor jezelf ook een beperking betekent in je vrijheid. Het is uiteindelijk heerlijk om zelf ook eens iets te doen zonder de kleine. Je zult daarna een nog betere moeder zijn omdat je even los hebt kunnen laten en aan jezelf hebt gedacht!! Heel veel succes.. en het hoort voor een gedeelte bij je aard.. ik zal het altijd blijven houden.. maar kan er nu steeds beter mijn weg in vinden. groetjes
Ik lees even mee,want herken je verhaal heel erg goed.... Ik kan hem ok niet loslaten,wil alles zelf doen,bij de oppas bel ik best vaak om te vragen hoe het gaat...wordt er soms zelf gek van!!
ik heb precies hetzelfde, mijn zoontje is nu 3 maanden maar vertrouw hem met niemand, wel met paps maar niet op stap hoor! Dat ik hem niet toevertrouw aan mijn moeder vind ik wel een beetje terecht, ze doet heeeeeeeeel onhandig als ze hem vasthoudt, hoofdje laten bengelen, te ruw etc..aan de moeder van mijn vriend vertrouw ik hem wel toe, maar zij woont in Italië. Je ziet dat ze heel goed is met kinderen en extreem voorzichtig, nog meer dan ik! Maar ze heeft ook niet zo lang geleden op de kinderen gepast van haar dochter, dus nog recente ervaring.. Wel lastig, want ik wil graag een keer samen naar de bios gaan en misschien als NOah 6 mnd is een keertje wat drinken...moeilijk
het is ook gewoon een heel moeilijk iets en dat jij denkt dat je het het beste kan is ook niet zo gek. Jij brengt de meeste tijd met hem door en kent alle aanwijzingen die hij geeft of dingen waar hij behoefte aan heeft. Maar bv naar zijn papa toe, is het wel handig om het zo nu en dan uit handen te geven. En misschien ook wanneer jij dan niet thuis bent, want anders ben je nog geneigd om even in te springen. Lekker met vriendinnen uit eten ofzo en papa verzorgt de kleine. Hier gaat dat hartstikke goed, maar toch doe ik na een uur even een berichtje of het allemaal goed gegaan is. In mijn geval niet omdat ik problemen verwacht, maar omdat hij het ook vervelend zou vinden om mij te bellen mocht er wel iets zijn. Dus dan vraag ik het altijd zelf even. Over met je 2 kindjes straks: ik heb er nog maar 1, maar wat ik van alle vrienden en bekenden hoor is: met 2 ben je zoveel makkelijker!!!
Deels herkenbaar. Ik ben ook het liefst bij hem, doe het liefst alles samen met hem erbij en doe het liefst alles zelf. Werken zou ik liever niet doen, maar dat moet wel. Afgelopen vrijdag hadden we een bruiloft en is hij voor het eerst bij opa en oma blijven slapen (passen ook 1 dag in de week op). Ging prima, vond het niet naar en heb het heel erg naar mijn zin gehad. Maar ik heb hem gewoon het liefst om me heen.. Maar ik zou het af en toe toch proberen, om het zo voor jezelf, je man en je kindje wat makkelijker te maken. Ik kan ook moeilijk dingen uit handen geven en helemaal als het om Simon gaat. Maar ik probeer mezelf ook voor te houden: krijgt hij alles wat hij nodig heeft? Is hij tevreden? Gaat hij er niet dood aan? Nou dan valt het allemaal wel mee. Wat maakt het uit dat het op een iets andere manier gaat. Dat hou ik mezelf voor.
Ik snap je helemaal. Heb nog steeds moeite met het wegbrengen van mijn zoontje (bijna 2). Toen hij 4 maanden was moest hij voor het eerst naar de oppas omdat ik moest werken. Ik heb toen een hele handleiding (2 velletjes getypt) meegegeven. Daarin stond alles, van wanneer eten, hoe de fles te geven, hoe de fles te maken, hoe te slapen, waar hij graag mee speelde...etc.....Nu denk ik een beetje overdreven, maar anders had ik hem echt niet achtergelaten. Gelukkig heeft de oppas het nooit raar gevonden. Nu heb ik nog steeds moeite met loslaten. Bijv: ben net bevallen van nog een zoontje, en mag nog niet gaan zwemmen. Maar mijn oudste gaat elke week naar babyzwemmen. eerder ging ik mee het water in, en vond mijn zoontje het prachtig, nu gaat opa met hem zwemmen, en zit ik aan de kant (met kromme tenen), want opa is toch niet zo handig met het manneke als ik. En mijn zoontje merkt dat ook, die huilt nu de halve les....Het liefst spring ik het water in, en neem mijn kind over...maar helaas nog een paar weekjes... Ik denk inderdaad dat het te maken heeft met het verliezen van de controle, ben zelf ook aardig perfectionisch ingesteld, en ik denk inderdaad, dat hoe andere het doen, het nooit zo goed is als dat ik het doe (zelfs papa). Loslaten is moeilijk....en heeft veel met vertrouwen te maken denk ik. Mijn oppas vertrouw ik ondertussen blindelings, dus daar breng ik mijn zoontje zonder moeite ondertussen naar toe, maar elk ander (incl familie) blijft een steek in mijn hart om ze daar achter te laten.
hier ook soms last van hoor bij mij is het gekomen omdat ik zoey achter moest laten in het ziekenhuis en ik naar huis mocht ze is prematuur geboren. Hierdoor vind ik het lastig om haar bij andere te laten. Niet omdat ik anderen niet vertrouw maar ik mis haar dan te erg Wat ik vaak doe is papa uurtje zo kan ik boven ff een boek lezen ofzo en dan is papa bij haar . Je moet wel leren loslaten want aan een overspannen mama hebben jou kindjes dalijk niks. Ik merkte dat hoe langer mijn dochter niet ergens ging hoe meer ik aan haar vastklampte dus me vriend en ik zijn lekker een keer uiteten geweest en waren binnen 1,5 uur terug daarna kleine laten logeren bij oma ( waar ze op di al is als ik werk) en ik merk wel hoe vaker ze nu logeert is nu 2 keer gebeurt hoe makkelijker het word het gemis is er wel maar het is niet benauwend meer.
Dat je je kindje moeilijk aan anderen toevertrouwt hoor ik wel vaker, maar ik wil wel iets opmerken over het toevertrouwen aan je partner. Ik vind dat je hier echt aan moet werken, en helemaal op deze leeftijd. Je kind heeft alleen voordeel bij twee ouders waar die volkomen aan gehecht is, en die hij volkomen en voor 100% kan vertrouwen. (en daar bedoel ik mee, dat je zoontje ook naar papa rent als die valt, en dat papa hem ook eten kan geven en s nachts kan troosten). daarnaast voelt jouw kindje aan wat jij voelt. Als jij hem instictief niet volledig toevertrouwt aan zijn vader, voelt hij dat aan, en zo geef je hem de boodschap dat hij enkel en alleen aan moeder kan hechten, want dat is de enige veilige in zijn leven. Want immers, mama vertrouwt ook niemand anders. Ik snap dat deze dingen niet jouw bedoeling zijn, maar ik zou er wel over nadenken. Je kindje wordt al groter, en gaat dit soort dingen veel bewuster oppikken. Als je het voor jezelf niet los wilt laten, doe het dan voor hem.