Hallo, De titel zegt het al. Mijn zoontje dreint al een tijdje als ik de kamer verlaat. Dat vind ik nog niet zo gek, dat past bij het beeld van "verlatingsangst". Maar nu steeds vaker dreint hij zelfs als hij mij ziet ( en ik ben best leuk hoor ) Hij is dan leuk aan het spelen, maar als hij mij in het vizier heeft dan begint hij meteen te dreinen. Hij reikt dan zijn armen omhoog zodat ik hem kan oppakken. Meestal is het dan wel goed maar soms is ook dat niet goed. Nu is hij afgelopen week ziek geweest en nog steeds iets. Dus dan is extra aandacht en knuffels wel nodig. Maar hij doet het bv ook als hij leuk met papa speelt. Hij ziet me en begint dan meteen weer. Herkent iemand dit? Ben ik TE beschermend? Hoe doorbreek ik dit? Is het een sprongetje? Allemaal vragen. Het is niet zo dat ik het vervelend vind, maar is het normaal? Ik wil namelijk niet dat dit gedrag komt door mijn gedrag. ( als jullie begrijpen wat ik bedoel.)
Hier een beetje vergelijkbaar. Ligt lief in de box te spelen en zodra hij mij ziet begint hij te mopperen. T lijkt net of hij dan denkt; je bent er maar geeft mij geen aandacht. Zodra ik m dan pak is het weer goed. Heb helaas geen tips voor je. Zal wel een fase zijn. Hier is het sinds een week of 3 en begint iets minder te worden.
Renske doet het ook..leuk aan het spelen maar zodra ze mij ziet dan zeuren jammeren. Geef er niet altijd aan toe. En als ik de kamer verlaat vertel ik het altijd ff als ik naar de wc moet of iets uit de keuken moet pakken.
Oh ja hier precies hetzelfde afgelopen zondag. Waren we bij vrienden op visite en was ik boven haar campingbedje aan het opmaken. Was ze op schoot gezet bij een vriend, dat vond ik al wonderbaarlijk dat dat goed ging. Maar toen ik beneden kwam was het opeens niet meer goed. Mijn vriend was niet in haar gezichtsveld dus ik dacht dat het daardoor kwam dat ze begon met huilen. Kreeg ik te horen, 'nou het ging gewoon prima hoor' tot ik binnenkwam blijkbaar.
Ik scrolde omlaag, en ja hoor, 11 maanden . Hartstikke normaal, echt een sprongetje, soms om gek van te worden, maar het gaat over (en komt weer terug, en gaat weer over enz) Maar wat je beschrijft hebben ze hier alle drie gehad. Het komt niet door jou (al dacht ik dit ook altijd). Ik dacht soms echt dat ik iets verkeerds deed, ik hoefde maar de kamer in te lopen en ze begonnen te gillen, huilen, dramatisch te doen, aan me hangen enz. De hele gezelligheid was ineens over. Maar dat is echt een fase.
Thanks voor jullie reacties, gelukkig is het herkenbaar. Adi ik hoopte al dat jij zou reageren. Met 3 kids zul jij het beslist herkennen. En als ze het alledrie gehad hebben dan zal het idd waarschijnlijk een sprongetje zijn. Ik hopte al op zoiets. Voelde me al bijna schuldig Dus met andere woorden niks aan te doen? En "je tijd uitzitten" Zelfs op het KDV zit hij lekker te spelen, zie ik vuit de ruit. Ik kom binnen en hoppa....dreinen. Maar goed, ondanks alles is het een schatje.
Is hier ook zo. Is hij lekker aan het spelen, ziet hij mij en komt heel dramatisch jengelend naar me toe tijgeren en blijft voor me liggen met zijn armpjes wapperen ('til me op!'). Of als ik hem ophaal bij het kdv, hij heeft de hele dag leuk gespeeld en niks aan de hand. Ziet hij mij..: piepen! Bij het kdv geef ik er wel aan toe maar thuis niet altijd direct hoor. Ik verstop me soms ook een beetje als hij zichzelf aan het vermaken is, anders begint het weer
Dit deed ik ook . Als ik vanuit de keuken zag dat ze eindelijk rustig en lekker aan het spelen waren, bleef ik daar langer staan. Ik ging dan gewoon om de hoek staan en 'rustig' mijn koffie drinken . Als ik in gezichtsveld kwam, was het meteen gillen en brullen, en hier gingen ze dan zelfs met elkaar vechten om mama's schoot. Maar het gaat inderdaad over