Hoi, In november en in februari heeft onze kleine meid in het ziekenhuis gelegen en de nodige vervelende behandelinge/onderzoeken mee gemaakt. Vooral de laatste opname heeft veel indruk gemaakt. Het gaat gelukkig nu weer goed met haar, ook haar verlegenheid begint ze overheen te komen. Alleen het inslapen blijft maar een probleem. We zijn ondertussen zover dat we niet meer naast haar bedje hoeven blijven te zitten tot ze slaapt maar ik zit net buiten de deur. Alleen als ze gaat staan kan ze me zien. Ze doet er dan bijna een half uur tot drie kwartier over om inslaap te komen. Jullie zullen begrijpen dat deze mama eerder aan haar avond wil beginnen (ze slaapt vrijwel nooit voor 21.00 uur!) We laten haar overdag nog maar heel beperkt slapen (max 45 min.) maar zonder slaapje overdag trekt ze het echt nog niet. We zitten nu dus buiten de slaapkamerdeur maar haar alleen achterlaten is geen optie ze gaat dan echt compleet over haar toeren heen en huilt met gemak een uur of langer. Als ze de kans krijgt wil ze dat ik mijn hand op haar buik leg en best stevige druk geef. Ze zoekt dus echt (fysiek) contact. Als we bij de deur zitten proberen we zo min mogelijk aandacht aan haar te geven. Niet leerleggen als ze gaat staan, niet reageren op haar mama-geroep (erg moeilijk!) We hebben een strak bedritueel wat we vanaf het begin hebben gedaan. Ik weet het even niet meer. Iemand hetzelfde meegemaakt? Hoe hebben jullie dit opgelost?
Wat sneu voor je dochter, het klinkt mij namelijk erg als verlatingsangst. Ben je bij je dochter blijven slapen in het ziekenhuis? Of ben je een keertje haar kamer uitgelopen toen ze nog niet helemaal in slaap was? Mijn zoontje heeft in februari 4 weken in het ziekenhuis gelegen. En als ik te vroeg de kamer uit ging was hij helemaal overstuur. Ik kon zijn kamertje pas uitlopen nadat hij echt sliep. Ik heb geen ervaring met verlatingsangst maar ik denk echt dat ze op dit moment bang is om alleen te zijn. Heb verder geen tips voor je. Misschien eens overleggen met het CB/huisarts, je hoort het namelijk vaker na een ziekenhuisopname.
Ik moet zeggen dat ik hier ook aan gedacht heb. Er is altijd iemand bij haar gebleven in het ziekenhuis. Ze sliep zelfs bij ons in bed. Ik ben eigenlijk de gehele tijd bij haar gebleven. Gelukkig hadden we ook een kinder-wc op de kamer dus daarvoor hoefde ik zelfs niet de kamer af. Alleen om 's ochtends ontbijt te halen. Heb al advies gevraagd aan het cb maar dat zijn van die standaard tips
Misschien heeft het er dan mee te maken dat ze bij jullie in bed mocht slapen in het ziekenhuis. Ik weet niet hoelang ze in het ziekenhuis heeft gelegen? Maar een klein kindje kan daar natuurlijk snel aan wennen. Je schreef al dat ze vervelende onderzoeken heeft gehad, dan is er natuurlijks niks vertrouwder dan lekker bij mama te slapen. Als dit al speelt vanaf februari zou ik doorzetten met toch naar beneden te gaan. Duidelijk uitleggen dat mama naar beneden gaat en nog wel in de buurt is. En dan bijv in het begin om de 5-7 minuten gaan kijken en blijven uitleggen dat je in de buurt bent maar wel gewoon beneden. Het lijkt me dat je deze gewoonte moet doorbreken. Lijkt me wel moeilijk omdat je weet dat het zo is sinds het ziekenhuis. Bij ons was het eigenlijk andersom. Voor de periode in het ziekenhuis altijd gedonder in de nachten, geregeld wakker ook niet in willen slapen. Wij hebben bijna 2 weken daar geslapen maar we trokken het niet meer, ook omdat we nog een zoontje thuis hebben. Wij gingen na die 2 weken thuis slapen maar bleven bij hem tot hij sliep. Steeds duidelijk uitgelegd dat ik weg ga als hij slaapt maar dat ik terug kwam zodra hij wakker werd. Toen hij thuis kwam sliep hij gewoon goed. Het was net of hij ( en zijn broertje, tweeling) het patroon moesten doorbreken. En dat dat was gebeurd in het ziekenhuis. Daarom geef ik je de tip mee om toch naar beneden te gaan. Succes!
Het slapen bij ons in bed hebben we inderdaad af moeten leren maar de verpleegkundige zeiden ook dat het anders geen doen zou zijn en dat ze dan niet aan haar rust was gekomen dus zelfs die zagen geen andere uitweg. Ik vind het inderdaad een moeilijk dillemma omdat als het wel verlatingsangst is, ik het haar onmogelijk moeilijk maak en waarschijnlijk ook vererger. Op dit moment ben ik al zo blij dat ze weer best wel vrij is bij andere mensen en niet alleen maar wegduikt. Dat wil ik niet verpesten. Daarnaast begin ik te denken dat haar slaaprimte gewoon apart is. Slapen rond 21.00 uur tot tussen de 6.45 uur tot 7.45 uur. En ook overdag slaapt ze nog maar weinig
komt bekend voor toen onze dochter 14 maanden was werd ze opgenomen in het zh, opname duurde 10 dagen. Na die 10 dagen was het slapen thuis een drama..... ze wilde niet alleen worden achter gelaten, terwijl we tijdens de opname er altijd waren.... Bij ons werkte na heel veel dingen geprobeert te hebben het volgende: - op schoot tv laten kijken en daarbij vertellen dat als het afgelopen is, ze naar boven gaat slapen - boven verhaaltje voorlezen - op buik neerleggen in bed, (voorheen toen een rugslaapster) - en tot slot het licht op de overloop aanlaten, totdat we zelf naar bed gingen misschien heb je er wat aan, hier is het over gegaan.....hopelijk geeft je dat wat rust! succes er mee
Misschien even een nieuw topic openen over hoe je het beste om kunt gaan met verlatingsangst. Lijkt me echt moeilijk, want je wilt er natuurlijk ook zijn voor je kleinte. En als je haar nou bijv pas om 20.30/21.00 naar bedje brengt, is ze dan ook overstuur? Omdat je zegt dat haar ritme apart is. En dan bijv weer langzaam afbouwen naar haar normale bedtijd. En je schreef dat je haar bewust niet op bed deed in de middag, kan het niet zijn dat ze gewoon veel te moe is in de avond. Ik merk dat hier ook wel dat als ze niet slapen in de middag, heel erg moe zijn s'avonds, en dan ook niet willen slapen ondanks dat ze zo erg moe zijn.
We hebben haar wel eens om 20.30 uur op bed gelegd maar dan rommelt ze gewoon door in bed. Om 21.00 uur hebben we nooit geprobeerd. Misschien is dat idd nog een idee. We leggen haar 's middags wel op bed want anders haalt ze het niet en valt in slaap tijdens het eten. Afhankelijk van hoe laat ze 's middags naar bed gaat mag ze slapen van een uur tot 20 min. Langer echt niet want anders gaat ze echt door tot 22.00 uur of later! Ik heb wel vaker de vraag gekregen of ze niet tè moe zou zijn. Maar zowel oppasoma als de gastouder zeggen altijd dat ze echt niet moe is. En dat is ook onze observatie. Toevallig was onze gastouder vanavond hier (is ook onze overbuurvrouw) en die zag haar rond 20.00 uur en zei ook, moet die zo gaan slapen? Ze is nog echt helemaal niet moe. Zij verbaast zich er namelijk ook altijd over hoeveel energie onze kleine heeft, die van haar lag al lang te slapen.
Je hebt gewoon een stuiterend kind die gewoon niet wil slapen. Nee even serieus, ik heb ook wel eens valdispert gebruikt. Misschien heb je daar wat aan, kindjes worden er rustig van. Is niet schadelijk, bij ons heeft het even geholpen. Mijn buurjongetje krijgt het ook, die stuitert ook alle kanten op en hij heeft er ook veel baat bij. Is altijd nog een optie.
Ja klopt mijn zoontjes hebben dat ook, eigenlijk zijn ze zo moe, maar worden daardoor druk. Gisteren had 1 van mijn zoontjes niet geslapen op het kdv s'middags. Hij kwam thuis en ging op de bank liggen, was erg moe zei hij. Naar het eten toch nog even naar de speeltuin. Maar s'avonds toch erg verdrietig in bedje, het is dat gewoon te veel voor hem.
Ik vind het verschil tussen moe zijn er daarvan stuiteren of gewoon niet moe zijn erg groot bij onze kleine meid. Bij het stuiteren is ze zo onrustig doet alles snel en wild. Maar net zoals gisterenavond gaat ze gewoon rustig met papa een boekje zitten lezen en vervolgens danst ze wel weer op K3 Valdispert, ken ik niet, ik zal eens googelen, bedankt voor de tip!
Zolang je bij haar blijft is ze niet verdrietig in haar bedje. Heeft juist veel te kletsen. Vertelt over de dag en dat Ridder Tommie en de meisjes (k3) slapen en opa en oma en luna en sofia. En zo kletst ze maar door. Dat moeten we echt eens opnemen want eigenlijk is het heel grappig wat ze zegt.