Voor mij is het een en-en verhaal. Ik vond het toen vreemd dat wij in het ziekenhuis gefeliciteerd werden door de verpleegkundige, maar achteraf was dat DE erkenning van het ouderschap. Dat heb ik later pas enorm kunnen waarderen. De geboorte van een kind (levend of niet en in elke zwangerschapsweek) toch ouder! Ik vind het ook superfijn dat mensen ons met de verjaardag van Luuk* een vrolijk kaartje stuurden, ondanks dat we zijn verjaardag zonder hem moesten vieren. En inderdaad, een kleine verwijzing op een kerstkaart ofzo maakt mijn dag weer helemaal goed, want er zijn (HELAAS!!) maar weinig mensen die dat doen / durven.....
Toch staat iedereen er anders in. Ik heb een collega die zijn kindje is verloren ook eerst gefeliciteerd en toen gecondoleerd, maar hij gaf later aan dat hij zich helemaal geen ouder voelde en van hem begreep ik dat die felicitatie niet iets was waar zij wat mee konden. Hij stond toch immers met lege handen, dus hij voelde zich ook geen papa. Het is gewoon ontzettend lastig.
Ik denk dat het ook begrijpelijk is dat iedereen er anders in staat. Over het algemeen denk ik dat engeltjesouders het fijn vinden, maar ik snap ook wel dat sommige mensen er niks mee kunnen... Misschien kun je vragen of ze graag gefeliciteerd willen worden, dan ben je altijd safe. Maar een verwijzing op een kaartje, denken aan de jaardag van het kindje, ik denk dat iedere ouder dat zal waarderen (en dat gebeurt inderdaad helaas veel te weinig..)
Ik zou het zelf een beetje vreemd vinden. Met een condoleance geef je ook erkenning voor de ouders denk ik.
Voor mij hangt het er vanaf of iemand aangekondigd dat zij / hij een kind heeft gekregen. Zo ja, dan feliciteer ik iemand natuurlijk. Laat iemand dat verder achterwege (bijvoorkeur bij een miskraam) dan condoleer ik iemand met zijn of haar verlies. Mijn beste vriendin heeft een miskraam gekregen en zij heeft nooit het idee gehad dat zij een kind verloor (had al een zoon). Zij zou het dan ook vervelend vinden als er op die manier aan gerefereerd zou worden. Dus iedereen is anders. Ik probeer daar heel goed naar te kijken.
Tuurlijk is dat per situatie verschillend. Maar voor zover ik het begrijp werd bedoeld of men gefeliciteerd zou willen worden met de geboorte van een overleden kindje. En hoe verdrietig en vervelend ook, maar een miskraam met 11 weken (bijvoorbeeld) is in mijn ogen wel iets anders dan een doodgeboren kindje met 30+ weken zwangerschap.
Dat heb ik echt heel anders ervaren. Toen iedereen ons ging condoleren, was de nadruk heel erg gericht op ons verlies en ons verdriet (logisch natuurlijk). Maar ik baalde er na een paar dagen wel van dat maar weinig mensen oog hadden voor het feit dat er een kindje was geboren. Weliswaar doodgeboren, maar toch geboren en dus toch een bijzondere gebeurtenis!
het nichtje van mijn man heeft voor 2 jaar geleden een zoontje gekregen, heel spijtig is ie een dag erna overleden door een longonsteking. Ik vind, dat ze best gefeliciteerd mogen worden, ze zijn op dat moment wel ouders geworden, alleen helaas geen tastbaar bewijs.. maar je bent het wel.. het is wel dubbel aan 1 kant..