Ja precies. Ik herken ook wel het verhaal van Suus en Yukl, dat mijn ouders altijd overal over wilde praten. In geval van een ruzie met buurtkinderen ofzo moest ik ook altijd het verhaal van alle kanten bekijken en hoe een ander zich heeft moeten voelen en waarom diegene zo zou reageren. Blegh,...wat een hekel had ik daar aan.
Ja, ben het inderdaad met je eens Mijn moeder deed het ook zo bedenk ik me. Ik heb wel eens straf gekregen (niet vaak trouwens), maar er werd altijd gepraat. En een tik gaven ze me dus al helemaal nooit. En je zal het misschien niet zeggen , maar ik was als puber best wel braaf en ik ben uitgegroeid tot een beleefde volwassene. Dus dan moeten ze toch iets goed hebben gedaan denk ik.
Ik heb niet alles gelezen maar ik zal mijn kinderen nooit een tik ik welke vorm dan ook geven. Ik heb dit ook nog nooit gehad en mijn man ook niet. Ik ben communicatief sterk genoeg om het op een andere manier op te lossen. Daarnaast vind ik het een verkeerd voorbeeld.
een tik.. ja zacht op dr hand om dr te laten schrikken dat zeker.. maar verder nee nooit. dus weet niet goed welke ik aan moet klikken.. en straf hoek of uitleggen bij een dame van 1 jaar vind ik persoonlijk dat ze daar weinig van zal begrijpen wij zetten haar weg bij hetgene wat ze niet mag en dat met een nee of een mag niet en daarmee basta.. gaat ze door dan een zachte tik en vaak doet ze het dan niet meer doet ze het wel dan verheffen we onze stem nog meer en dan luisterd ze wel.. Bijten of slaan naar ons dan bijt ik zachtjes terug of roep hard auw en daar schrikt ze goed van..
Nou dat gevoel herken ik wel. Als je niet oppast ben je continu op je tenen aan het lopen om niets te doen wat schadelijk is voor je kind. Dus heb ik ook wel heel vaak zoiets van, op zijn beloop, er zijn heel veel kinderen groot, zelfstandig, sterk en sociaal geworden met ouders die dit allemaal niet wisten en het gewoon op de 3 r's deden met heel veel liefde. Ik denk dat het vooral heel belangrijk is om gewoon heel veel liefde aan je kind te geven.
En toch he, dat moest de mijne ook niet doen! Dus grenzen zijn er zeker wel en die worden hier ook duidelijk, daar ben ik van overtuigd. Maar dan zonder strafbankjes en slaan...
Bij hoge uitzonderingen wordt hier weleens een tik gegeven. Op de handjes of op zijn billen. Zal hem nooit in zijn gezicht slaan!
@ stoeien: mijn zoontje is nu anderhalf, maar ook die is al gek op stoeien en wordt helemaal wild als ik dreig dat ik hem ga 'pakken' Tijd van zijn leven heeft ie dan, haha! Heerlijk! Hij vindt ook niets leuker dan wanneer we een dik kleed op de grond leggen zodat hij ons mag omduwen, op ons mag klauteren, zich op me mag laten vallen enz. enz. Ik vind dat alleen maar gezond en geniet er van. Dat valt voor mij onder quality time. Hij is een jongen, dus ik had niet anders verwacht dan dat hij een beetje lomper en onbehouwener zou spelen. Tja, hij stoot zich wel eens ergens aan als hij zich plompverloren voorover over mijn buik heen laat vallen, en soms raakt zijn knietje mij ook wel eens verkeerd, maar ach.... Hoort er allemaal bij, vind ik. Kinderen moeten kunnen ravotten. Worden ze hard van
Nou sorry, maar als 1 van mijn zoons zoiets in zijn hoofd haalt, reken er dan maar op dat die aan de oren de supermarkt uit gaat en linea directa naar zijn kamer wordt gewieberd. Maar, nu kan ik me niet voorstellen dat mijn kinderen zoiets doen want als ik íets belangrijk vind, dan is het respect. Ik vind dat de kinderen van tegenwoordig echt te soft worden opgevoed. Alles moet maar uitgepraat worden, niet teveel 'Nee' zeggen, geen straffen. Ik ben dan misschien heel ouderwets met het opvoeden, maar ik neem gewoon een voorbeeld aan mijn ouders. Die hebben mij streng maar rechtvaardig opgevoed. Normen, waarden en respect. Niet 'Hé?!' of 'Wat?!' , maar 'Wat zeg je?' . Alsjeblieft en dank je wel, niet jij-en , maar gewoon of mama dit wil doen. En dan heb ik het wel over kinderen vanaf een jaar of 3, als ze de gevolgen van hun acties beter in kunnen schatten. En ik moet zeggen, het gaat ons best goed af Ik schuw er ook niet voor om mijn oudste streng toe te spreken en public als hij iets doet wat niet door de beugel kan. Gelukkig gebeurt dat niet vaak.
Helemaal met tamale eens.... Ik bepaal zelf wel wat ik met MIJN kind doe, ik vind af en toe een tikje als mn zoontje het te bont maakt of op de gang zetten prima, en net zoals bij tamale mijn zoontje gaat steeds beter luisteren. Sommigen doen net of we monsters zijn of onze kids mishandelen, ben dol op mn kind en doe niets lievers als kussen en knuffelen!
Stoeien, nou het gaat er hier soms redelijk ruig aan toe. Dan zit ik met toegeknepen ogen te kijken. Maar heerlijk dat ravotten. Dat vind mijn man 1 van de belangrijkste dingen. Hij is zonder vader opgegroeid, en heeft dat echt nooit kunnen doen. Dus hier vliegen er regelmatig kinderbeentjes door de lucht, met een hoop gegier en gebrul En dat zal nog wel veel erger worden als ik kijk naar mijn broertje en vader ( 23 en 54 jaar ), die stoeien nog steeds. Of het is meer worstelen, handen omdraaien, stompen, knijpen, wurgen. Klinkt best ernstig eigenlijk hahahaha.
Dit is de conclussie die jij trekt als je ziet dat er zoveel brutale kinderen rond lopen, dat ze harder aangepakt moeten worden? Kun je dat ook onderbouwen met iets meer dan alleen jou idee bij wat je ziet? Ik denk dat een 'harde' aanpak, hardheid juist uitlokt. Misschien dat jou kinderen het niet durven om uit te schieten naar jou toe, maar ik vind angst en respect wel 2 hele verschillende dingen. Ik wil ook respect van onze dochter, nogmaals, ze moest zoiets niet doen. Ik kan het me net als jij niet voorstellen dat zoiets zou gebeuren, maar mocht het wel zo zijn, dan zou ik me ernstig gaan afvragen wat er fout is gegaan. Je ziet vaak dat kinderen die zo te keer gaan, dat er ook een ouder bij loopt die zo te keer gaat. Ik vind ouders die te keer gaan tegen hun kinderen en dat kind wel eens even aanpakken, meestal helemaal niet leuk om te zien en het komt op mij over als een heel slecht voorbeeld. Volgens mij zou zo'n kind nou juist een grote waffel tegen de juf hebben.
Waarom moet ik dat onderbouwen? Dat zijn conclusies die ik trek door wat ik zie in mijn omgeving. Ik vind dat er teveel gepraat wordt, teveel 'niet doeeehoeeeen' , 'dat mag niehiieeet' en dan minimaal 15 x. Bij ons is het na max. 3 x waarschuwen afgelopen. Dat betekend niet dat ik hem dan verrot sla, of keihard ga schreeuwen, maar wel dat hij na de 3e waarschuwing even ergens anders mag gaan zitten om er over na te denken. En respect en angst is zeker een groot verschil. Ik ben nog NOOIT bang geweest voor mijn ouders, maar ik wist dondersgoed dat ik het niet in mijn hoofd hoefde te halen om ze uit te schelden omdat de gevolgen gewoon best pittig waren. Sowieso uren lang praten ( bah ) nadat mijn ouders me naar boven hadden gestuurd. En waar zeg ik dat ik tekeer ga tegen mijn kind? Ik ga er voor op mijn hurken zitten en kijk hem aan om hem een duidelijk waarschuwing te geven. Je maakt het wel erg zwart/wit. Je kind ook toespreken in het openbaar, betekend niet dat ik tegen mijn kind tekeer ga. En een grote waffel tegen zijn juf? Wij krijgen met regelmaat te horen hoe netjes onze oudste is, en daar ben ik ook erg trots op want wij doen erg hard ons best om hem met respect en manieren op te laten groeien.
Even vooraf: ik wil jullie gewoon begrijpen hè, daarom deze vraag... Hoe denken jullie respect van je kind te krijgen als het een tik krijgt als het iets doet waar je het niet mee eens bent? Ik heb in heel mijn leven nooit een tik gehad, daar deden mijn ouders niet aan, maar ik heb ook in heel mijn leven mijn moeder nog nooit uitgescholden. Respect moet je verdienen, niet afdwingen.
Kijk, en daar zit ook een verschil in. Het is niet óf verdienen óf afdwingen. Ik leer mijn kinderen om een basis van respect te hebben. Het moet niet zo zijn dat omdat hij iemand niet kent, hij dan maar geen respect moet hebben. En, ik vind het respect naar de ouders toe gewoon erg belangrijk. Misschien ontzettend ouderwets, maar het is toch een stukje autoriteit die er bij speelt. Ik ben niet altijd zijn beste vriend, nee ik ben zijn moeder die er voor zorgt dat hij zo goed mogelijk in het leven staat.