Ja als hij mij uitscheld voor kkhoer of iets in die trant en nog meer van die woorden. Dát tolereer ik nooit niet. Daar reageer ik ook in eerste instantie ook op ( zie quote in dat bericht ). Dan begin ik niet eens met praten, dat krijgt hij dan thuis wel te horen. Maar aangezien hij dat niet doet, maar soms wel eens even net iets te hard langs de enkels van andere mensen scheurt met een karretje, blijft het bij netjes toespreken.
Ik denk dat er het een en ander verkeerd wordt/is begrepen. Respect krijg je niet door een corrigerende tik uit te delen, als dat er niet is, dan is het in de basis al fout gegaan. Met andere woorden, respect is niet meegegeven van begin af aan. Ik heb vroeger echt wel eens een tik gehad, en ik heb er niets aan overgehouden, en nogmaals het is anders als je je kind helemaal in elkaar rost, maar praten met een kind dat totaal niet wil luisteren is aan mij niet besteed. Ik ben net als Aszz, ik vraag het 3 keer (in verschillende gradaties van vriendelijk), en als je dan nog niet luistert dan ga krijg je straf, klaar! En dat is niet per definitie een tik. Oorzaak - Gevolg. Niet luisteren dan zijn dit de consequenties.
Hier nog nooit een tik uitgedeeld, en eigelijk was ik dat niet van plan, Ik zie het als onmacht die je op dat moment hebt. Hier gaat Quinn na 3x waarschuwen op de gang, en vertel waarom hij op de gang gaat, na 3 min haal ik hem van de gang, en word er weer gepraat, waarom hij op de gang zit, of hij het snapt waarom hij op de gang zit. Ook uitleggen waarom dat niet mag, en wat de gevolgen kunnen zijn van zijn actie van dat moment. Hier werkt het wel goed, en hij kan ook daarna nog steeds benoemen dat het niet mag. Hier zijn de regels toch al strak vind ik. een paar voorbeelden Niet schreeuwen en rennen in de winkels, ik bepaal de booschappen. Hand geven bij oversteken, wil hij niet blijf ik net zolang staan tot ik de hand wel krijg. Wat zeg je mama/papa/oma ect, niet hé of wat Dankje wel zeggen Alsjeblieft zeggen en de 3 rrr gelden hier nog steeds.
ik keur dit ten zeerste af waarom een tik geven vind ik onmacht zo iets doe je niet heb dit ook nog nooit gedaan en zal dit ook nooit doen vind het ook heel erg als ik het zie gebeuren kan daar geen begrip voor tonen ik straf mijn kindjes op andere manieren en die werken veel beterder dan een tik er zijn zo veel andere soorten straffen of dingen die je kan doen ik waarschuw liever 100x en zeg liever 100x het zelfde dan ik ooit een tik moet geven nee nooit maar ook nooit zal ik zo iets ooit doen komt niet in mijn op vind dat heel erg en vind dit gewoon een zware onmacht als je een tik moet geven omdat ze niet luisteren of ergens aan zitten wat niet mag
Het is ook wel belangrijk dat je de "straf" aanpast bij het geen wat het kind fout doet... Als een kind bij ons op school met zand naar andere kinderen gooit en na 2 keer waarschuwen nog niet luistert, mag het kind even niet in de zandbak spelen, maar wel op het klimrek. Als je een kind bij alles wat niet mag naar de gang stuurt bijvoorbeeld, dan zal het kind niet snel de link leggen met wat wel en niet mag... Ik vind het wel moeilijk te omschrijven, maar het komt er op neer dat de "straf" aangepast moet worden aan het geen wat niet mag.
ik typ er toch ook duidelijk achteraan ' (wat dan eigenlijk mijn schuld is dat ik het niet wegleg, of haar ervandaan houdt.. (van het gasfornuis).. maarja soms gebeuren dingen echt ZOO snel !! ) ' soms gebeuren dingen zo snel,.. bij mensen op visite een pakje shag, of als ze zelf eens de keukendeur open maakt als ik sta te koken.. voor ik het weet staat ze pal naast me met dr handje naar de pannen toe.. tja.. ik geef haar dan liever een tik op haar handje.. dan dat ze een pan kokend water over haar heen krijgt, of dat ze een pluk shag op eet... ik doe dat dan niet 'om haar maar te slaan' maar dat is op zo'n gevaarlijk moment gewoon een schrik reactie...
Ik hoop dat ik mezelf altijd zal kunnen beheersen om niet te slaan. Ik ben door mijn ouders regelmatig geslagen en heb daar wél slechte herinneringen aan. Overigens las ik laatst een artikel dat er ook door psychologen ed verschillende meningen over de corrigerende tik zijn, simmge vinden dat het wel moet kunnen, maar dan tot 6 jaar, omdat het dan nog een functie heeft (gewenst gedrag aanleren). Ik denk overigens niet dat een corrigerende tik voor iedereen een opstap is tot 'erger', wél wanneer je hier gevoelig voor bent, en daar zet ik mezelf onder omdat je mijns inziens altijd gevoelig bent voor fouten die je ouders ook hebben gemaakt.
Maar jouw ouders waren dus ook van het praten (en naar boven sturen). Ik lees niet dat ze de pedagogische tik hebben gebruikt. Wees dan eens eerlijk tegen jezelf: waarom wist jij dat je bepaalde dingen niet in je hoofd moest halen? Dat je het praten als niet leuk hebt ervaren als kind, wil nog niet zeggen dat het daarom niet heeft gewerkt. Naar mijn inziens heeft het dan juist wel gewerkt. Wat betreft je zand-gooi-voorbeeld. Mijn zoontje houdt na 3 keer "niet doen" zeggen dus wel op. Een enkele keer is een vierde keer nodig, maar straf heb ik hem daarvoor nooit hoeven geven. Ik vraag me af waarom het voor zo'n klein kind nodig is om straffen uit te delen als tikken. Maar misschien heb ik wel gewoon een makkelijk kind. Ik denk alleen wel dat als je je kind op 2 jarige leeftijd al dergelijke straffen geeft, je daar dus juist een kind van krijgt die meer de grenzen opzoekt. Juist omdat je geen respect afdwingt, maar dingen oplost met maatregelen waarvan je niet wil dat je kind ze ook toepast. Dus een tik op die leeftijd (of te snel op een andere manier straffen) leidt naar mijn inziens juist tot nog meer onhandelbaar gedrag op latere leeftijd. En ja, dan heeft praten op 5 jarige leeftijd niet zoveel zin meer.
Eigenlijk best een lastige vraag. Ik zie het ook als een teken van onmacht. En ik vind het ook een beetje ongepast. Als ik het dan bijv. heb over een tik over de vingers dan kan ik me niet voorstellen dat dat enige zin heeft. Ik leg hem uit dat iets niet mag. En zeg nee... En dat zeg ik drie keer. Luisterd hij dan niet. dan haal ik hem uit de situatie weg en ga hem afleiden. Ik weet zelf niet of dit helemaal het gewenste resultaat heeft dus dat hij weet dat het echt niet mag. Dus ik hoor graag wat jullie hiervan vinden. Ik heb hier zelf in ieder geval een beter gevoel over dan hem een tik geven. Maar goed. Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken. Ik denk dat je als ouder duidelijk moet zijn. En dat je een vorm van respect moet creeeren. Waardoor je kind weet dat als je 'm aankijkt dat niet moet doen.. En niet uit angst ofzo maar gewoon omdat ie weet dat het niet oke is.. Ik hoop dat ik het een beetje goed uitleg!!.
Nou dat moet niet, maar je kunt een mening hebben over hoe iets op te lossen is, dat wil niet zeggen dat het bewezen effectief is. Het lijkt mij dat het doel is dat het gemiddelde kind (weer) beter luisterd, respect toont naar zijn omgeving. Voor mij is dan echt de vraag, hoe weet je min of meer zeker dat je dat zal bereiken? Persoonlijk vind ik het daarnaast ook belangrijk, dat ze zich vrij voelen (dus voor hun mening durven uit te komen op een nette manier en goed grenzen aan kunnen geven), sociaal zijn, zich lekker in hun vel voelen en dingen durven te ondernemen. Ik wil succes met mijn kind, ook op langer termijn. En daarvoor vind ik het wel belangrijk om te weten op welke manier dat min of meer gegarandeerd is. Toch komt hoe jij het neer zet het wel op mij over dat er meer uit angst respect wordt getoond, dan gewoon omdat je je ouders respecteerd. Het komt heel dreigend over namelijk als je het niet zou doen. En als je een fatsoenlijk luisterend kind hebt, dan mag je daar ook trots op zijn. Al geloof ik daarnaast ook dat karakter mee speelt. Ik zie nu al dat wij een dochter hebben die niet voor de poes is. De één luisterd al als je een beetje duidelijk 'stop' zegt, terwijl de ander een hardere kop heeft. Zie ik ook bij mijn nichtjes en neefjes. Binnen 1 gezin zal de ene een week in lijn lopen als je hem (te) hard aan pakt (blijft dus bizar goed hangen) en de andere haalt zijn schouders op (die heeft dus duidelijk nodig dat je ervoor gaat staan en duidelijk maakt dat er een grens is)
Respect is ook heel belangrijk. Maar ik denk wel dat je respect krijgt door zelf ook respect te hebben voor je kind en zijn behoeftes en gevoelens. Wat NIET BETEKEND dat alles kan en mag! Kinderen vinden mij over het algemeen 'streng', zeggen ze tenminste, maar ik heb er geen strafbank voor nodig. Als ik zeg iets te doen, dan doe ik het ook, dat is mijn regel. Dat weten ze heel snel. Voorbeeld: piet kleurt, maar kleurt steeds op de tafel. Ik leg er vervolgens een grote krant onder zodat piet wat meer ruimte krijgt. Want hij is nog maar 3 en het is lastig om dat precies goed te doen. Ik leg piet uit dat hij niet op de tafel mag tekenen omdat het zonde is van de mooie tafel. Daarbij vraag ik hem voor wie hij de tekening wil gaan maken? Maar hij heeft duidelijk een ander doel. Uiteindelijk heb ik gezegd 'je mag op de tekening kleuren, als je nu nog één keer op de tafel gaat kleuren dan pak ik de stiften en gaan we anders doen'. Nummer 3 was dus nog een keer de tafel, ja dan ruim ik dus zonder íets te zeggen op. Het kind was erg verdrietig, die ruimte heeft hij van mij wel gekregen. Want een grens voelt voor een kind soms aan als een steen, daar kun je jezelf pijn aan doen. Toch is die grens nodig, ik heb hem na een poosje op schoot gepakt en gezegd dat ik het snap dat hij heel verdrietig is omdat hij nu niet meer mag kleuren, maar dat tekenen op de tafel niet leuk is.
Niks mis met een corrigerende tik ik heb er echt genoeg gehad van mijn ouders. Wel op een bepaalde leeftijd natuurlijk niet toen ik heel klein was! Maar heb er niks van geleden en deed ook geen pijn ofzo. Maar ik denk dat me ouders mij daardoor en me broertje en zusje goed in de hand hadden heisa maken in de supermarkt omdat we iets willen, of een grote mond naar mijn ouders toe (ook waar andere mensen bij zijn) nee dat haalde we niet in ons hoofd hoor. Maar goed er is een verschil tussen een tikje en bv een flink pak slaag. Ik denk dat iedereen hier zijn eigen weg in moet zoeken hoe hij of zij hiermee om gaat. Maar leuke poll bij mijn opleiding sph hadden we dit ook een keer als discussie en dan merk je de verschillen goed.
Mijn vader sloeg mijn moeder en mijn moeder gaf ons ook wel eens een goede klap (was niets pedagogisch aan in dit geval) Ik geef geen pedagogische tikken...hier is het 2 keer waarschuwen en dan even op de gang zetten met uitleg erbij. Terugkomen,sorry zeggen,knuf en we praten er niet meer over. Dit is bij de jongste (2,5) nog niet nodig geweest,de oudste (bijna 8 ) echt zelden. Bij de jongste in het nee zeggen en ook vaak waarom en een alternatief bieden voldoende.
ik heb thuis ook nog nooit klappen of een tik gehad en wij hadden thuis allemaal respect voor onze ouders. we waren met 7 meiden waarvan 4 onder de 5 en dus ondanks de gaos wisten we precies tot hoever we konden gaan. als we straf hadden dan was het zo dat je even naar je kamer ging en als je sorry kon zeggen mocht je weer naar beneden. verder gebeurde er niks. wij wisten dus maar al te goed dat als we ons echt misdraagde we gewoon zonder pardon boven konden blijven tot we sorry kwamen zeggen. na de sorry was het ook weer goed en werd er niet meer over gesproken. ik zef ben net zo alleen is het hier nu nog de gang ipv de slaapkamer omdat ze op de slaapkamer zoveel te spelen hebben dat het geen straf meer is
Oh zeker dat ze de pedagogische tik hebben gebruikt, of beter gezegd, beter gezegd pedagogische schop mee de trap op. Dat is 3 x gebeurt ( ik kan ze ook alle 3 de keren nog herinneren ). Maar ik was vroegah redelijk rustig, en mijn ouders gaven mij ook veel vrijheid. Ik zeg ook niet dat het praten niet heeft gewerkt, het heeft mede gewerkt. Het is een combinatie geweest. Het is niet óf praten, óf een tik. Ik heb de oudste 2 x een tik op de billen gegeven, nadat hij expres de jongste op zijn handje ging staan en een schop richting hem gaf, maar er wordt altijd gepraat. Wij doen dus beide. Er wordt gestraft als hij na 3 x waarschuwen niet wordt geluisterd, daarna wordt er gepraat. Ik heb ook nooit gezegd dat ik alleen maar mep, of dat ik nooit praat. Maar wij straffen zeer zeker wel, we laten duidelijk merken wat goed en fout is. Niet alles wordt goed geluld, of alleen maar gepraat.
Geen enkele opvoeding is volgens mij een garantie voor latere succes, dus ik weet het niet zeker. Wij doen wat volgens ons de grootste kans van slagen heeft. En dat is dus niet een opvoeding waarin alleen maar gepraat wordt, maar waar ook duidelijk wordt gemaakt wat de gevolgen zullen zijn van bepaalde acties. En angst? Nee hoor ik kan je garanderen dat er hier niet met angst wordt opgevoed. Verre van zelfs. Als je de hele dag staat te schreeuwen, tiranniseert en mept, ja dan zal er angst zijn. Maar het is niet zo dat als de ouders duidelijke regels hebben, en streng zijn, er dan meteen angst is. Maar wij hebben wél een kind dat gewoon goed luistert. Of dat nou zijn karakter is of opvoeding, maar hij is nog nooit van zijn strafplek af gekomen ( bijvoorbeeld ). Uittesten doet hij amper, want hij weet precies hoe ver hij kan gaan. Wel iets natuurlijk, wat alleen maar gezond is. Schreeuwen en drama's schoppen in het openbaar is eigenlijk nog nooit gebeurd. Noem het karakter of opvoeding, of misschien iets van allebei.
Lastig onderwerp!!! Ik weet niet zo goed of ik voor of tegen ben... Natuurlijk is slaan (en schreeuwen!) een teken van onmacht, maar soms kunnen je kinderen je echt tot het uiterste drijven dat ik wel begrijp dat ouders hun kinderen SOMS een tik geven!!! Nog even iets 'grappigs' tussendoor; Toen ik een meisje van ongeveer 3 was, wist ik niet zo goed waarvoor mn oortjes waren, luisteren was niet mn beste kant! Mn moeder had me al een paar x gewaarschuwd en ik ging gewoon door. Toen pakte mn moeder mn oor en vroeg 'waarvoor heb jij deze oortjes gekregen?' Nja, om lang verhaal kort te maken; dat heeft ze NOOIT meer gedaan, want de volgende dag had ik oorontsteking en ze voelde zich vreselijk schuldig! Uiteraard had het helemaal niks met elkaar te maken, oor vast pakken en de ontsteking, maar mama-lief was er behoorlijk van geschrokken! We hebben het er nog regelmatig over hihi!
Ja zo doe ik het ook. Want kleuren op de tafel vind ik niet zo'n ramp maar hij moet wél weten dat ik het niet wil hebben. Maar wordt hij, bijvoorbeeld, woest en begint te schreeuwen en te gooien dan zet ik hem op de trap met de uitleg dat hij eerst even af mag koelen want schreeuwen en gooien mag niet. Daarna sorry zeggen, uitleg geven en klaar. Er zit echt wel verschil in actie/straf. Voor het omgooien van drinken krijgt hij geen straf, ik zal aangeven dat het kan gebeuren maar dat hij wel even op moet letten. Maar een grote mond, daar waarschuw ik 3 keer voor en dan is het op de trap.
@aszz: Maar dat is ook zoiets, sorry zeggen omdat je erom vraagt. Wil je dat je kind sorry zegt omdat hij dat meent of omdat jij het graag wil horen? Ik laat mijn kinderen geen sorry zeggen op commando. Wel geef ik het voorbeeld door zelf als de situatie daar is sorry te zeggen en dat werkt ook, mijn zoontje zegt ook sorry in bepaalde situaties en dat weet ik tenminste zeker dat hij het ook meent en niet alleen zegt omdat dat van mij moet, want wat heeft het dan nog voor waarde? Zo gaat het hier met alles. Tuurlijk kan je straffen of een tik geven en een kind zal die actie dan misschien niet nog een keer herhalen. Maar wat heeft het kind dan geleerd? Dat je (voorbeeld) niet met de deur moet slaan omdat het niet van papa en mama mag, niet dat je niet met de deur mag slaan omdat de deur kapot gaat en het lawaai vervelend is. Oh, we hebben trouwens een heel lief, luisterend kind wat ook wel eens ondeugend is en ik hoef nooit 3 keer te zeggen dat hij iets niet mag doen en daar heb ik dus geen straf of tik voor nodig.
Maar ik vind dat als zoiets 3 keer is gebeurd, dat het nauwelijks een onderdeel van de opvoeding genoemd mag worden. Ik ben 1 keer door mijn vader onder de koude douche gezet. Dat was dus een incident en zeker niet kenmerkend voor hun manier van opvoeden. Wel kenmerkend voor de manier waarop mijn vader is opgevoed en hij heeft zich dus 1 keer niet in kunnen houden. Ik zal trouwens ook straffen hoor als mijn zoontje iets doet wat absoluuut niet mag en mijn woorden niet bij hem aankomen. Tsja, dan leert hij misschien enkel dat het niet mag, maar daar heb ik niet zo'n moeite mee. Sommige dingen mogen gewoon niet van mij, ook al is hij anders van mening. En als ik zijn mening niet kan veranderen, tsja, dan zal hij toch gewoon moeten luisteren. Maar straffen is niet een maatregel die ik dagelijks gebruik. Dat is vooralsnog absoluut niet nodig, want ik kan mijn zoontje best wel veel dingen duidelijk maken dmv woorden. Bovendien staat voor mij een straf nog wel los van een tik. Een tik pas ik pertinent niet toe, een andere vorm van straf op bepaalde momenten wel.