Nee natuurlijk niet, dat vind ik een onlogische conclusie. Ik wil ook dat mijn kind vreemde volwassenen met u aanspreekt, dat hij dankjewel zegt als hij iets krijgt, alsjeblieft als hij iets geeft of graag wil, en al zulke normale omgangsvormen. Ook wil ik niet dat hij met messen speelt, dat hij mij slaat, dat hij heel hard schreeuwt, dat hij spullen kapot maakt etc. Alleen leer ik hem dat niet met straf of met een beloning. Zo heb ik hem ook niet leren lopen, zo heb ik hem ook niet leren eten, waarom zou ik dat dan wel met manieren of andere dingen doen. En als Luca mij een tekening geeft zeg ik "Ooh, dankjewel, mag ik die tekening hebben? Wat lief, daar word ik blij van! Laat eens zien, wat staat er allemaal op?". Ik ben er oprecht blij mee, ik ben geïnteresseerd in wat er op staat, alleen geef ik geen compliment voor het feit dat hij een tekening heeft gemaakt. Waarom zou dat schadelijk zijn? Bovendien; de meeste kinderen worden blijer van oprechte interesse dan in een gemakkelijk "goedzooo" of "oh ja, mooi". Ik zeg niet dat jij dat zo doet hoor, maar het komt je vast bekend voor wat ik bedoel.
Ik kan het niet beter verwoorden. Ik krijg echt jeuk van allerlei 'methodes' die steeds meer om de hoek komen. Schijnt best veel geld in te zitten, iedereen met een beetje naam op opvoedkundig niveau heeft weer een nieuwe 'methode' bedacht. Ik geloof daar totaal niet in (methodes ) En ik ken dus iemand die het bovenstaande helemaal doorvoert. De meeste andere mensen die het aanprijzen en roepen dat ze er helemaal achter staan, komen er DEELS op terug als hun kind rond de peuterleeftijd komt. Dan krijg je meestal de opmerkingen als 'ik hanteer deze methode, maar niet in alles hoor, of niet in elke situatie'. Waarom niet vraag ik me dan af? Omdat het in de praktijk haast niet uitvoerbaar is. MAAR, ik ken dus iemand die het wel helemaal hanteert, het kind is inmiddels 3. Ik heb laatst hier een paar voorbeelden geplaatst hoe het bij hun aan toe gaat, en echt iedere mama hier heeft gereageerd met . Ongeacht welke opvoedingsmethodiek de mama's aanhangen. Oh, en complimenten: mijn kinderen belonen mij met de mooiste glimlach ter wereld als ik ze een compliment geef. Ik waardeer alles wat ze doen, en dat laat ik weten ook. Ik vind het bijzonder als mijn kindje van 20 maanden eigen speelgoed opruimt, en niet 'normaal'.
Ja ik snap wel wat je bedoelt, en ik kan me indenken dat dat niet heel constructief is. In die zin snap ik de gedachtengang dus wel. Maar ik snap niet waarom er geen compliment zou mogen worden gegeven als iemand bijvoorbeeld echt iets geweldigs heeft bereikt. Ik snap wel dat je er niet achteloos mee moet gaan strooien zodat het geen waarde meer heeft. En ik onderschrijf ook dat ook minder goede prestaties de positieve aandacht verdienen (wat een voorganger van mij zei). Je vergelijking met lopen en eten vind ik trouwens niet kloppen. Dat is gedrag wat je aanleert, geen gedrag wat je afleert. Ik heb nagedacht over een voorbeeld van een situatie waarin ik mijn zoontje straf heb gegeven. Terwijl ik dit deed, bedacht ik me dat ik eigenlijk weinig straf. De reden waarom ik zei dat een kind dan eigenlijk alles zou mogen, is omdat ik op het forum voorbeelden heb gelezen van ouders die dit principe wel op die manier doorvoeren. Maar nu ik bij mezelf naga hoe ik het zelf aanpak, valt er inderdaad best veel bij te brengen zonder te straffen. Nog wel althans, ik heb geen idee hoe dat over een jaar of 4 gaat en mijn kinderen misschien iets minder te vormen zijn dmv woorden.
@adi: ik heb dat voorbeeld dus niet gelezen, maar ik ben dan wel benieuwd naar wat 'het' helemaal hanteren is. Wat houdt 'het' dan in? Niet straffen en niet belonen is geen stroming of opvoedmethode, alleen een onderdeel van een denkwijze. En dat je niet straft en niet beloont, zoals wij thuis proberen na te leven, wil niet zeggen dat mijn zoontje alles mag! Sterker nog, hij is erg beleefd en heel lief. Zegt dank je wel zonder dat ik hem daarom hoef te vragen etc. Ook zonder straffen en belonen kun je grenzen aangeven en dat is juist ook belangrijk. Ik wil mijn kinderen ook hun grenzen leren en dat ze die aan kunnen geven.
Oh, heb het net ook in een ander topic geplaatst, maar hier ook nog een stukje over de time out. Mijn dochter raakt overstuur van een time out - Psychologie & Relatie | Altijd op de hoogte met Telegraaf.nl/vrouw [Psyche & Relatie] En ook leuk om te lezen in deze strekking: Het breken van de weerbarstige kinderwil | Kiind.nl
Laatst is hier een ellelange topic over geweest, en al deze artikelen zijn besproken. Oh die laatste is heel leuk, heel objectief en onderbouwend
Nou ja, dat topic heb ik dan gemist, komt doordat ik hier niet zoveel meer kom. Misschien niet onderbouwend, maar wel logisch en leesbaar geschreven zonder teveel drempels. En hee, wat is hier wel objectief dan? Dit hele forum bestaat toch uit het geven van meningen?
Hoe bedoel je? Denk je dat het heel erg subjectief en op geen enkel vlak wetenschappelijk onderbouwd is? Welk topic was dat? Vind het altijd wel boeiend om zoiets te bekijken van verschillende kanten.
Nee, ik ben sowieso geen voorstander van strafhoekje oid, maar met een kind van 1 jaar heeft het sowieso geen nut. Op die leeftijd zien kinderen echt nog geen verband tussen iets wat zij doen en de straf die daar dan opvolgt.
Hier is de gang de strafplek. Voorheen zette ik hem daar en dan op de grond , waar hij op dat moment stout was. Ook toen hij jonger was. Nu stuur ik hem de gang op en zodra hij rustig is mag hij binnen komen. Werkt prima , een enkele keer moeten we hem even terug sturen omdat hij nog niet genoeg afgekoeld is , maar over t algemeen is het met 1x voldoende.
ik ben het met adi ( en nog wat anderen)eens. kindjes van deze leeftijd snappen het hele gedoe rondom een strafplek helemaal niet. wij zetten hem in de box om hem en onszelf uit een situatie ( en of neerwaardse spiraal te halen) even een rustmoment voor ons allemaal. hij gaat meestal meteen spelen na nog geen 10 tellen protest. hij is dan het hele voorval allang vergeten. ik probeer hem nadien ook te wijzen op het feit waarom hij daar zat, maar je moet ergens beginnen natuurlijk. om verantwoordelijkheid ergens voor te kunnen nemen moet je eerst verbanden kunnen leggen. ik weet niet de precieze leeftijd meer maar volgens mij kunnen ze dat helemaal nog niet, denken in oorzaak en gevolg bedoel ik.schuldgevoelens hebben ze bijv ook pas vanaf een jaar of 6 ongeveer. ik hoor ook altijd veel mensen roepen , ik heb een pittig kind ik moet wel want hij/zij lacht me gewoon uit. dat is dus niet zo, ze lachen je niet "uit". ze doen wat vrijwel elk kind van die leeftijd doet, maar in elk geval geen uitlachen zoals wij het zien is en al helemaal niet met de intentie om jou als moeder minder geloofwaardig te maken.daar moeten ze toch echt een stukje ouder voor zijn.
Wil hier wel graag tegenin brengen dat ik juist heel veel belangstelling toon en naar mijn kind luister. Ik vraag namelijk altijd waarom mijn kind doet wat het doet. En ik vraag aan mijn zoon of het zin heeft. Ik leg ook altijd uit dat ik snap of weet dat ze boos zijn, maar dat het echt geen zin meer heeft om met het ongewenst gedrag door te gaan. En om dat te bekrachtigen zet ik ze even in de hoek. De hoek is voor mij geen strafplek. Ik zeg heel duidelijk: ga hier maar even staan, want dat dan kun je niet meer slaan of afpakken of gooien. Niet omdat ik hem/haar niet meer wil zien. Ik blijf juist altijd in de buurt, maar besteed tijdelijk even geen aandacht aan het gedrag, totdat mijn kind is bedaard. En ik doe het ook alleen bij ongewenst gedrag, dat met woorden niet stopt. Maar als ze bijvoorbeeld brutaal zijn, dan ga ik meteen in gesprek en laat ze zich meteen corrigeren. Wilde dat toch even zeggen, want het leek alsof je dacht dat ik mijn kids in de hoek zet en niet naar ze luister. En dat is niet zo hoor.
Ik vind het nog wat vroeg. Ik begon pas rond 2 jaar. En nu begrijpt ze het nog niet altijd en zodra ik dat merk, stop ik er mee en ga even helemaal met haar 'uit de situatie'. Rondje lopen door de kamer, even naar buiten om plantjes water te geven. Daarna is het dan vaak wel over.
Ik denk dat dat ook heel vaak wordt gedacht hoor. Wij zetten kinderen niet in de hoek of op de gang, omdat ik geloof dat MIJN kinderen de zin daarvan nog lang niet snappen (dit zegt niks over andere kinderen). Maar wij halen ze vaak wel uit de situatie. Als ik ze 3x weghaal en afleid van iets dat niet mag (bijv de dvd slopen), de 4de keer zet ik ze even in de keuken. Vroeger was het even in de box. Gewoon om even met iets anders bezig te zijn, en die dvd te vergeten. Dus niet als straf.
Mijn beide kids zijn ouder dan veel kids hier. Wat ik ook al aangaf: ik begon er pas effectief mee rond 2 jaar. En dan nog moet je kijken of het wordt opgepikt. Maar inderdaad: ligt aan kids. Mijn zoon bijvoorbeeld, pikt het echt heel goed en snel op. Het is echt effectief.
Mag ik vragen waarom je deze oplossing op latere leeftijd niet meer gebruikt? Het zegt namelijk hetzelfde, alleen je lost het slimmer op met minder bombari. Want hoe dan ook, al zal een goed geoefend kind zich er bij neer leggen, zo'n strafhoek of dergelijke is wel een gebeurtenis opzich.
Ok, zo bedoelde ik het niet hoor, als aanval ofzo. Ach weet je, we spreken elkaar over een paar jaar nog eens, als mijn dochter 3 geweest is