Jes waarom zou jij hier niet op je plek zijn, iedereen begrijpt je niemand bagatelliseert jouw verdriet maar net als in real Live verschillen meningen....Wat mij betreft hoor jij hier gewoon thuis !
Jullie zijn lief, dank je wel! Nu moet ik nog harder huilen maar dat geeft niet; het is zo fijn dat jullie me begrijpen en weten wat ik voel....dat trekt me er weer doorheen. Het zal morgen wel weer beter gaan en dan zal ik weer reageren, ook op de discussie. Al kan ik vast aangeven dat ik me erg kan vinden in de reacties van Duim, Ladouce en Des...maar dat komt morgen. Nu ga ik ff lekker tegen mijn Lief aanhangen op de bank en alles eruit janken. Kan ik er daarna weer een jaar tegenaan
Wat wil je nu?? Maak je punt eens want ik ben het nu echt even kwijt. Wat Koffie al schrijft, in real life zijn we het ook niet altijd met elkaar eens dus moet dat hier dan wel? Wil je een aai over je bol ofzo? Sorry maar dit soort opmerkingen maken me wel kwaad.
Meiden, Ik begrijp wel wat Jes bedoeld, ik zal er even over na denken en ook J ligt nu nog niet op bed. Dus ik kan er nog niet even rustig voor zitten en hier het verhaal te typen. Maar ik weet wel dat wat Jes voelt, voel ik ook. Dus mocht het lukken (want ik moet ook nog een belangrijk telefoontje plegen), zal ik het straks hier neer zetten.
Ik real life (dat engels :x) zeggen mijn vriendinnen nooit: wat wil je nou!!! Een aai over je bol. Kom je die hier ff uitdelen dan? Als ik het niet met de mensen die mij na staan eens ben bespreek ik dat op een voor beide partijen prettige manier. Duim schrijft dat ze er niet van houdt om verdriet in een weegschaal te leggen; maar nu wel even de neiging krijgt. Des: schrijft over het begrijpelijke en terechte verdriet van Bebek (wat overigens zo is; maar hiermee lijkt ze ook iets anders duidelijk te willen maken) Ik heb hier volgens mij altijd aardig en begripvol weten te zijn...iets wat ik van jou nu niet kan zeggen!
Ik ben normaal een heel begripvol mens en persoon. Althans dat zegt mijn omgeving. Maar ik geef eerlijk toe dat als mensen naar mijn mening blijven zeuren over iets wat al eerder is besproken dan is mijn begrip inderdaad minder. Jij begint weer over iets wat volgens mij een tijdje terug is uitgesproken en dan kun je ook verwachten dat dit heel persoonlijk wordt. Maar goed, ik ben er klaar mee. Ik ga er vanuit dat we volwassen mensen zijn en dit nu als uitgesproken zien.
Soms kan ik hier zo moe van worden... Jes meis, niemand zegt dat je geen verdriet mag hebben.. dat je al 4 jaar je wens voor een 4e kind probeert te vervullen en op moment dat je dan weer zwanger raakt, je je zwangerschap niet uit mag dragen.. en dat verdriet ken ik.. genoeg miskramen gehad de afgelopen jaren. En dat doet pijn, en de ene kan er beter mee omgaan dan de ander.. mij lukte het goed, omdat het niet aan mijn vruchtbaarheid lag... het zwanger blijven was moeilijker.. maar ondanks elke keer het afscheid nemen van.. wist ik dat ik gewoon een keer zwanger zou blijven.. was me eerder ook gelukt... Maar ladouce heeft zelfs dat nog niet... een lijf dat haar volledig in de steek laat en dat lijf laat haar niet eens ervaren hoe het is om die positieve test in handen te hebben.. en dat Jes, is voor mij, maar ook voor jou niet te snappen.. Is het dan zo moeilijk om te begrijpen hoe dat voelt? De een zijn verdriet is het andere niet... maar de 2 soorten verdriet liggen mijlen ver uit elkaar.. Wat mij zo tegen de borst stuit.. is dat er als er over gesproken wordt, altijd dat zinnetje komt van " ik ga maar weg, ik zit hier niet op mijn plek" ... daar kan ik furieus over worden.. praat het uit en probeer de ander te begrijpen, te begrijpen waarom ze soms zo heftig reageert, probeer je gewoon een keer te verplaatsen in haar.. stel je een leven voor zonder je 3 kinderen en dan wel de wens hebben om een keer dat te mogen ervaren.. misschien dat je dan begrijpt wat ladouce je probeert uit te leggen.. lieve bek, wat een schitterende fotos, wat een mooi bijna nichtje... en een knuffel voor jou en een snotlap voor je traantjes..
Dat is helemaal niet moeilijk om te begrijpen Limm: maar dat probeer ik ook steeds te schrijven. Ik begrijp echt heel goed dat het verdriet het allergrootst is (als ik het zo mag noemen) wanneer je nog geen mama bent; en ik heb niets geschreven waaruit blijkt dat ik daar anders over denk. Maar dat stukje wat je eerst schrijft; daarmee geef je ook een beetje (of eigenlijk heel veel) begrip aan mij! En geloof me; dat doet ook heel goed. En over dat weggaan; ik ga niet zomaar weg, echt niet...daar moet een goede rede voor zijn. Jullie zijn echt belangrijk voor me. Maar nu voel ik me gewoon teveel hier; komt ze weer aan met d'r wens; dat ze blij is met wat ze heeft en niet zeurt. Dus het lijkt erop dat er een goede rede is...
Nee, ik wil helemaal niks duidelijk maken. Ik probeer Bebek te steunen door aan te geven dat ik haar begrijp en met haar meevoel. Da's alles.
Goh Lim, jij en je zus zijn echt familie? Duim, wil je mij een pb sturen over je pijnlijke middag? Ladouce, brrrr wat een naar verhaal over je bezoek aan de kaakchirurg. Ik duim voor je dat je nu geen complicaties meer krijgt. Lieve Bekje, lieve meid toch...... je verdriet komt hier door m'n computerschermpje heen. Hele hele hele dikke knuf! (tsss, ik ben nog geen vriendjes met je dus kan foto's nog niet zien). Over de discussie : Ladouce schrijft ergens dat ze niet begrijpt waarom o.a. ik met ook meerdere kindjes niet kwaad wordt om wat zij zegt. Ik denk dat dat komt omdat ik de pijn van ongewenst kinderloos zijn zelf ook lange tijd gevoeld heb in de tijd dat de stiefkinderen hier nog woonden. Ook de paniek van de eerste miskraam en de angst dat ik te laat zou zijn kan ik me nog heel goed heugen. Dus ik denk dat ik kan zeggen dat ik de meiden hier die nog geen mama hebben mogen worden wel begrijp (niet wat de mmm betreft, daar heb ik goddank geen ervaring mee). En wat ik in mijn bericht al zei, ik vond die pijn veel schrijnender dan bij de wens voor een 2de. Die wens was ook hevig maar had een andere dimensie.
Beste allemaal, De discussie van vanavond en het gevoel van Jes, maar ook van de anderen begrijp ik allemaal. Meiden die nog niet mama zijn of waarschijnlijk ook nooit zullen worden, ik vind dat vreselijk. Ik gun het jullie allemaal zo, jullie weten niet half hoe erg. Ik trek mij dat ook heel erg persoonlijk aan, zit hier regelmatig met kippevel, tranen in ogen en boosheid van waarom? Iedere keer als er weer een omotest of een IFV of andere behandeling of wat ook maar is mislukt. Echt, gun het met heel mijn hart dat jullie ook het moederschap mogen ervaren. En jullie pijn is ook echt anders dan die van mij. Maar de laatste tijd kan ik het niet echt meer opbrengen, dit omdat het gevoel van mij naar dit topic toch is veranderd. Waarom zou je zo zeggen, het gevoel wat ik hier de laatste tijd krijg is eigenlijk moeilijk te omschrijven. En het zal ook niet zo bedoeld zijn, misschien hebben jullie het niet in de gaten. Maakt niet uit, maar ga het dan nu toch maar eens op tafel gooien. Ik praat nu alleen even hoe ik het hier de laatste tijd ervaar. Waar en hoe zal ik even beginnen, Man, man en nog eens man. Vind dit toch ook wel moeilijk hoor, vergeet dat niet. Zit hier nu ook met tranen in mijn ogen. De laatste tijd heb ik het gevoel dat iemand die al 1/2/3 of meerdere kinderen hebben, waar het niet lukt om zwanger te worden niet mag klagen. Want ik heb toch al een kindje, cyclus lijkt goed te zijn en moet nog even door proberen van gyn. Maar goed, met mijn voor geschiedenis (wat bijna iedereen hier weet), nu ook in ronde 16 en elke maand ook weer de teleurstelling. Weer ongesteld, en zelfs ook 2x zwanger mogen zijn na J. Waarvan 1 een MA (wat eerst gedacht was van een mola), 3 weken voor ons trouwen een curettage en een vmk. Elke ochtend temperaturen en regelmatig ovutesten gebruiken (in opdracht van de gyn) gaan mij echt niet in de koude kleren zitten. Maar mijn wens is minstens zo groot als die nog geen kinderen hebben om nog een kindje te mogen krijgen. Gevoel is anders, maar wens is even groot. Een kindje krijgen! En de teleurstelling elke maand maar weer doet mij ook vreselijk veel pijn, zit er zelfs soms ook gewoon aan te denken om te stoppen. Want geestelijk trek ik die spanningen echt niet lang meer elke maand. Maar nu krijg ik gewoon het gevoel van een aantal dat als je al een kindje hebt mag je wel pijn/verdriet hebben als het weer niet gelukt is. Maar eigenlijk wordt het niet op prijs gesteld als je dat hier zegt, maar ook wij hebben verdriet en pijn. Nu heb ik het gevoel als iemand dat wel doet, dat je dan zeurt. Ik vind het allemaal even erg, voor iedereen die hier mee schrijft. En dat sommigen waarschijnlijk nooit moeder worden ook. Maar als iemand hierover iets zegt barst hier gelijk een discussie/woordenwisseling los. Daar heb ik gewoon helemaal geen zin meer in! Ook heb ik afgelopen jaar verschillende mensen een pbtje gestuurd, als er wat was en diegene vroeg erom heb ik een mailtje gestuurd. Over situatie van vroeger en ons bedrijf, doe ik met alle liefde. Nu krijg ik van een groot aantal een heel lief pbtje terug of soms alleen maar een knuffel. Geeft niet, doet mij goed. Maar waarom zijn er dan een paar die hard roepen om een pbtje niet eens het fatsoen nemen om een berichtje terug te doen. Ik heb de moeite genomen om jou toch pbtje te sturen omdat je erom vroeg, is dan toch normaal om even een berichtje terug te sturen. Weet je niks te zeggen, geeft niet! Zeg het dan gewoon tegen mij! Diegene die ik bedoel weten het zelf wel, die wel gestuurd hebben weten ook dat ik hun niet bedoel. Ook heb ik er toch de laatste tijd wel moeite mee dat er ook weer heel erg door een aantal zo vreselijk on-welkom op nieuwen wordt gereageerd. Ik vind dat ook niet kunnen, je kan niet van iedereen verlangen dat ze gelijk alles maar moeten weten. Verwelkom ze hier en snauw ze toch niet gelijk af als ze niet gelijk het goede openingsbericht hebben. Tuurlijk weten ze niet gelijk alles, maar om zo te reageren! Hoe zou je het zelf vinden als er op die manier tegen jou gesproken wordt bij een topic? Laat ze gewoon een tijdje mee lezen en willen ze reageren, prima toch. Komen ze er vanzelf tussen, maar om iemand nou op te dragen om zich in te lezen snap ik niet (heb ik ook nooit gedaan). Misschien eens iets om over na te denken. Op zo'n toon dat het de laatste tijd gezegd wordt is het volgens mij ook niet op die manier tegen mij gezegd, anders was ik gelijk wel afgehaakt. Zo, nu weten jullie ondertussen hoe ik mij echt voel. 2 weken geleden heb ik ook al een poging gedaan, maar werd ook gauw weer de kop in gedrukt. Want zoals ik er nu over denk, is het toch beter om hier voor mij afstand te gaan nemen. Want op deze manier trek ik het niet meer, het vreet teveel energie van mij en ik wil gewoon mijn verhaal kwijt kunnen net als ieder ander! En ook het gevoel krijgen dat het hier kan, dat mis ik nu. Sorry voor de harde woorden, maar moest dit nu toch echt een keertje kwijt. Scheiden hier onze wegen door, no hard feelings. Ik wens jullie alleen maar het allerbeste toe en dat iedereens wens maar mag uitkomen.
Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap er geen ene klote meer van. Ik zit nu een paar jaar in deze topic.. en nog nooit, maar dan ook nog nooit heeft iemand tegen mij gezegd dat ik niet mag "zeuren". Toen ik niet zwanger was, toen ik een MK kreeg, toen ik zwanger werd van B, zeurde over het misselijk zijn, het braken, hoe zwaar het me viel, alles kon ik hier kwijt.. toen ik opnieuw zwanger werd van P was iedereen net zo blij en heeft iedereen, ook de meisjes die nog nooit zwanger mochten zijn, met me mee staan juichen, me weer hart onder riem gestoken toen misselijkheid er weer was en het vele gemekker over de zware zwangerschap aangehoord. iedereen leeft mee met de gebroken nachten, het eerste stapje, het eerste tandje... nog nooit heb ik te horen gekregen van "nu ff niet Lim" .. dus waar komt het vandaan dat er ineens meisjes zijn die denken hier niet te mogen klagen, zeuren of weet ik veel wat? Denken dat hier dingen niet langer gedeeld mogen worden? het gevoel te hebben teveel te zijn hier etc? Ik denk eerlijk gezegd dat het meer tussen de oren zit dan dat het "verweten" kan worden aan de rest hier. Over het verwelkomen van nieuwelingen hier.... tja.. ik sta er niet altijd om te springen.. zeker niet als we net 4 pagina's lang iemand hebben getroost omdat de zoveelste ongi is doorgebroken en ineens komt er zon miep hierbinnen die roept.. ik ben 35, en al 4 maanden zwanger!! Nee, dan ben ik niet zo warm van hart om te zeggen welkom... dan vind ik nl dat je idd maar moet inlezen, als je dat nl doet, dan weet je dat zon binnenkomer niet gewaardeerd word.. Ik denk dat het komt, doordat er al zon lange tijd door dezelfde mensen lief en leed gedeeld word, je leert elkaar kennen, je kent elkaars problemen voor een deel en als er dan iemand zo plompverloren binnenkomt met bericht lekker zwanger te zijn dan komt dat gewoon hard aan. Als ik in het dagelijks leven met een groep vriendinnen de problemen van de dag aan het bespreken ben, dan waardeer ik het ook niet als een wildvreemde ineens er "gezellig" bij komt zitten.. Misschien ben ik niet sociaal genoeg, dat kan.. Zo, na een vrijwel slapeloze nacht nu mega koppijn en rugpijn, *KLAAG* dus nu ga ik koffie drinken en bedenken dat ik gewoon niet meer ga reageren op deze discussie
Limmeke, molletje in de koffie? Sterkte met je hoofdpijn. Ik heb net ook een molletje op, pijn in kaak speelde weer op. Ga toch maar even naar kantoor, kijken hoelang ik het vol hou.
Het is ook nooit met deze woorden gezegd denk ik, maar met een hoop andere woorden kwam en komt het er wel op neer; bijvoorbeeld met 'je mag blij zijn...'. Misschien schrijf ik hier te kort mee en heeft dat invloed op het gevoel dat mensen bij mij hebben t.o.v bijvoorbeeld jou Limm. Ik kan me helemaal in de woorden van Jomi vinden. Heb er respect voor dat ze het hier schrijft.
Meiden, ik zal nu even proberen te reageren. Maar ik heb nu J ook om me heen lopen en ik moet om 11.00 bij de ha zijn voor B12 en bloeddruk. Dus ben straks even weg, dan weten jullie even dat ik op dat moment niet kan reageren en in ieder geval rond een uurtje of 14 er wel weer ben (misschien eerder, maar moet nog een boodschap doen).
Lieve limm, het is niet op de momenten zelf hoor. Het is het sfeertje wat er op dit moment gecreëerd wordt. Je hoort mij niet zeggen dat ik op de momenten zelf in tijden van MA en vmk geen steun heb gekregen. Heb ik wel, ben ik jullie ook dankbaar voor. Baal als een stekker dat die periode van de MA er niet meer is door de crash, heb het nergens anders op geschreven en kan jullie steun van toen ook niet meer terug halen. Jullie hebben mij toen door die periode heen gesleept. Maar het is eigenlijk hoe er op dit moment in het algemeen gereageerd of niet gereageerd wordt. Het sfeertje wat er soms dan naar iemand toe is, kan het niet goed uitleggen. Het is ook niet zo dat er gezegd is dat ik niet mag "zeuren", maar in zijn totaliteit heerst er wel zo'n sfeertje op dit moment hier. En dat trek ik op dit moment niet meer. En het zit me echt niet tussen de oren hoor! Over nieuwelingen, geeft ook niet dat je er niet om staat te springen. Begrijp ik ook allemaal wel, dat heb ik ook wel eens. Alleen ik zeg het niet en geef ze gewoon een kans om. Of anders het topic toch echt een andere naam geven. Want nu kan een buitenstaander of een nieuweling niet aan de titel begrijpen dat dit een vaste hechte club is en de titel nodigt wel uit naar nieuwe mensen met een zwangerschapswens of dat ze zwanger zijn. Ik heb in het begin ook echt met plezier hier mijn lief en leed met jullie gedeeld. Ben jullie ook echt dankbaar dat ik dat heb kunnen delen. Maar het is volgens mij eind vorig jaar dat de sfeer hier toch op een bepaalde manier een andere wending heeft gekregen. Kan het ook niet precies uitleggen. En bedenk wel: Het is mijn gevoel wat ik krijg, kan niet voor een ander spreken.