Lang nagedacht of ik dit wel moest plaatsen maar na het zoveelste ding ben ik het helemaal moe. Mijn broertje is altijd wel een probleemgeval geweest, psychisch altijd moeilijk, heeft anorexia gehad, is homo (waar wij als gezin overigens nooit problemen mee hebben gehad) en is nu al een paar jaar verslaafd aan de rotzooi. Hij werkt amper, teert op andermans zak, doet overal zielig en vind zichzelf ook héél zielig. Hij blijft maar op zijn verleden terug komen terwijl we het allemaal moeilijk hebben gehad maar hij blijft maar hangen. Hij heeft schulden, interesseert zich helemaal nergens voor behalve voor zichzelf en zo kan ik er onderhand wel een boek over schrijven. Iedereen is al jaren met hem bezig, iedereen wilt hem helpen. Hij heeft geld gekregen, onderdak, hulp, steun. We hebben hem laten begaan, we hebben hem aangepakt maar niks helpt. Hij doet precies waar hij zin in heeft. Hij steelt dingen van ons, geld van mijn ouders, kleren bij mijn andere broertje... Hij heeft nu aangekondigd dat hij in september een kamer heeft gehuurd en het huis uit gaat en iedereen staat bijna te juichen. Het klinkt heel gemeen van me maar ik ben zo klaar met hem. Een klein voorbeeldje.. 2 weken geleden heeft mijn moeder tegen hem gezegd wat ze graag wilde hebben voor moederdag. Nou dat was allemaal prima, hij ging het regelen en zou mij en mijn andere broertje wel even bellen. Heeft hij dus gewoon niet gedaan. Ben ik zaterdagmiddag nog even snel een cadeautje gaan halen die ik samen met mijn andere broertje gegeven heb aan mijn moeder. En waar was meneer gister? Nergens te bekennen :x Ik heb vanmorgen een sms gestuurd dat ik het niet netjes van hem vond dat hij niks heeft laten weten maar ja.. daar krijg ik natuurlijk geen antwoord op. Als ik nou had gesmst dat ik E100,- voor hem had liggen was hij al hier geweest bij wijze van. Ik heb het zo gehad met hem.. Wie heeft ook een familielid o.i.d. die verslaafd is? En hoe zijn jullie ermee omgegaan? Ik lees weleens dat je 'dat soort mensen' moet laten begaan maar jeetje.. dat doe je ook nog niet zo makkelijk he
hier ook.... ik ben er onderhand echt klaar mee, en trek me nergens meer iets van aan, van het zielig zijn, en het verleden, en dat hij er niets aan kan doen,.. dat hij geld MOET hebben wat je vervolgens nooit meer terug ziet... t is zelfs zo erg dat ik altijd mijn pakje shag verstop(te) als hij er was.. want zodra hij zag dat er shag was dan was het weer zielig doen dat hij niets had en dat hij een pluk shag nodig had etc etc het is echt heel moeilijk, maar hoe erg iemand ook verslaafd is ergens aan.. ze waren nuchter toen ze het de eerste keer deden.. dus het is gewoon echt niet mijn probleem en hij zoekt t zich maar uit... ze willen toch geen hulp.. (alleen dan als ze geld krijgen),. dus je kan ze ook gewoon niet helpen !! zolang jij doet wat hij vraagt of zegt.. dan blijft hij komen.. als hij in de gaten heeft dat jij die dingen niet van hem pikt, en hij ze zelf op moet lossen, dan zal er eerder een oplossing komen voor de verslaving,..
Ik werk in de psychiaterie/verslavingszorg. En het enige wat echt helpt...is ze niet meer te helpen. Laat ze hun eigen boontjes doppen. Hoe meer je ze helpt, des te makkelijker ze het hebben om verder de verslaving in te gaan. Het is echt heel hard...maar eigenlijk moet je ze als een baksteen laten vallen. Geen geld geven en geen onderdak. Ze moeten zichzelf tegen komen en er zelf uit willen komen. Zolang ze zelf geen motivatie hebben om écht te veranderen...dan zal het ook niet lukken. Heel veel succes meid! Heel veel familie´s gaan hier echt kapot aan.
Vaak hebben verslavingsinstellingen ook "behandeling" voor familieleden. Je zou even kunnen informeren in de omgeving waar je woont, bij de instelling. Hopelijk kunnen zij je helpen bij het loslaten van je broer. Eigenlijk is het net als kinderen, die moet je ook loslaten, als ze zelf willen leren lopen/fietsen/enz enz...
Wat Consider zegt ... er veranderd alleen maar iets, als ze zelf de bodem van hun put raken. Eerder niet. Klinkt moeilijk en hard, maar "laten vallen" is doorgaans de enige mogelijkheid. Co-dependency heet dat met een mooi woord. Als jullie blijven oppakken, zal er niets gebeuren ... Pijnlijk en moeilijk ... knuffel
Hier ook ervarin ermee. EEn oom van mij zit nu in een afkickkliniek omdat hij aan allerlei drus verslaafd is. Geef in een eval geld en ze vinden zichzelf niet zielig! Ze doen alleen zo dat jij medeleiden met ze krijgt zodat ze de broodnodige drugs weer door hun bloed kunnen voelen. Ze xullen zeggen dat ze nu echt alle hulp accepteren en daana verbrassen ze dat gene wat ze pakken kunnnen na 5 minuten wer bij hun dealer. Het is hard maar het enige wat uit mijn ervaring helpt is niet helpen,geen geld geven en ze confonteren met de waarheid. Geloof me ze komen dan ook heel snel niet meer om geld vragen. Jammer genoeg kun je niemand meer gewongen laten afkicken...en zemoeten het zelf echt willen. Ik weet dat mijn oom het alleen maar doet omdat hij anders gekort word op zijn uitkering en ja dan kan hij helemaal geen drugs meer gebruiken dadelijk want dat wil hij dan recreatief doen YEAH RIGHT!
ik heb ervaring met een vader die momenteel in behandeling is (opgenomen). Hij heeft zichzelf laten opnemen en is super gemotiveerd.. hij heeft een alcohol probleem. In de omgeving waar hij zit zitten ook veel drugsverslaafden, en ook veel ongemotiveerde jongeren die door ouders/werkgever zijn gestuurd. Ik heb binnenkort een bijeenkomst voor familieleden om te bespreken hoe er mee om te gaan, wat wij kunnen doen etc. Vroeger had mijn broer ook veel problemen, en daar heb ik wel wat afstand van genomen, ik leende toch al geen geld. Hoe hij is gestopt weet ik niet, maar hij heeft het ook helemaal zelf gedaan.
Mijn schoonouders zijn / waren alcohollisten, mijn schoonmoeder is vorig jaar overleden. Mijn schoonvader is nu in de modus dat hij zielig is en zet het nog meer op een zuipen. Afgelopen kerst was het voor mij klaar.. Wij gingen de dag voor kerst even gezellig samen naar een babywinkel, ik was nog zwanger toen en man was eerder klaar. Toen belde schoonzusje dat schoonvader weer bezopen was en niet aanspreekbaar, gelijk weg sfeer en weg gezellig samen winkelen. Toen schoonvader gebeld dat hij ons niet zou zien met kerst en wij ook niet meer zouden komen. Na 2 maanden is mn man voor het eerst weer naar m toe gegaan. Ik heb m pas in maart voor het eerst weer gezien, hij is nu bang voor me omdat ik heel boos ben geweest en heb gezegd dat ik m dan niet meer hoef te zien. En mij niet zien betekend ook de kleine niet zien. Inmiddels gaat het op en af, de kleine heeft hij 2 keer gezien. Hij weet wel dat als hij stinkt naar de drank dat hij niet hier op bezoek hoeft te komen. Hij gaat naar een maatschappelijk werkster maar dat is maar eens in de 3/4 weken. Dit is voor hem te lang maar hij doet er niks aan. Ook heeft hij op dit moment geen baan. Mijn man is het niet anders gewend, dit is al jaren zo. Ik kan er niet goed tegen dus voor mij is het beter om dan te zeggen dat ik er niet meer naartoe ga. Heb genoeg aan mezelf en mijn eigen problemen etc. Ben er klaar mee, ik maak me druk overal om een hun hebben 'niks aan de hand'. Vind het moeilijk om mee om te gaan en schaam me ook erg voor mijn schoonfamilie.
Bedankt voor de snelle reacties! Tja, ik geef mijn broer niks, loop hem weleens achterna voor dingen die we bijvoorbeeld gezamelijk moeten doen voor moederdag bijvoorbeeld maar mijn moeder kan het niet laten om toch maar weer net even die E 5,- te geven, een pakje sigaretten mee te nemen en dat soort dingetjes. Hij zegt ook doodleuk dat hij weet dat m'n moeder hem toch niet onder een brug laat slapen en daarom gewoon schijt aan de dingen heeft :x Arghh ik walg gewoon van hem af en toe. Soms maakt hij ruzie met mijn andere broertje en dan is het gewoon misselijk makend wat hij zegt. Maar op een ander moment kan je weer een heel goed gesprek met hem hebben en dan merk je dat de lijn tussen haat en liefde inderdaad erg dun is.
Mijn moeder was jarenlang alcoholiste, heeft ook meerdere zelfmoordpogingen achter de rug gehad. Ik wil niet weten hoeveel psychiaters en pschygologen en instellingen dat ze gehad heeft. De laatste keer zei ze "ïk ga omdat ik dat wil, is voor mij en pap beter" Ik heb haar rechtuit gezegd, "nee, mam je gaat voor pap omdat hij dat wilt, als jij ervan af wilt komen was jij er al 25 jaar geleden vanaf geweest." Ze heeft elke psychiater en psycholoog precies dat verteld wat ze wilden horen, heeft iedereen om de tuin geleid, behalve ons. Ik ben op een gegeven moment op gehouden met haar te helpen om met haar te praten erover. Het had geen doel. Ik heb jarenlang het leed aan mogen zien en toen ik op mijn eigen ben gaan wonen moest ik nog wel eens terug naar huis, pap kon dan niet thuis blijven als mam weer eens zwaar in de put zat. Gevolg, mocht het bezopen geklaag van mam aan horen (waaronder verwijten naar mij toe en kwetsende opmerkingen) en haar geregeld naar bed slepen als ze weer eens out ging. Na de zoveelste keer heb ik gezegd tegen pap "ik doe dit niet meer, ik kan het niet meer aan, ik heb ook een leven en zij kiest ervoor om die fles te grijpen" Klinkt hard, maar ergens moet je voor jezelf gaan kiezen en zeggen tot hier en niet verder. Zolang je broer niet zelf wilt stoppen zal hij het voor een ander zeker niet doen, laat je niet leeg zuigen door hem, want dat doet hij nu bij jullie. En het heeft niks te maken met wel of niet houden van, ik houd van mam, ze is vorig jaar overleden en ik mis haar enorm maar toch moest ik hard zijn toen.
Herkenbaar, hier een moeder die jarenlang alcohol verslaafd is geweest en een opa en oma. Ik heb tot ongeveer 7 jaar bij mijn moeder gewoond en meegemaakt hoe ze elke avond laveloos op de bank lag. Op een dag is ze vertrokken en heb ik haar 7 jaar lang niet gezien. Ik was nog heel jong, maar blijkbaar oud genoeg om te beseffen dat ik er zat van was en dat ik zo'n moeder niet meer wilde. Toen ik 14 was heb ik contact gezocht omdat ik met veel vragen zat, in de tussentijd is ze naar eigen zeggen afgekickt. Het contact tussen ons is nu erg goed, en ik zie haar regelmatig. Wel heb ik besloten om me niet met haar alcohol gebruik te bemoeien, ze drinkt namelijk nog steeds. Zolang ik haar niet dronken zie of spreek vind ik het prima, het is haar leven en ik kan haar niet dwingen om nooit meer een druppel te drinken, dit moet puur uit haar zelf komen. Ze weet dat ik er zo over denk, en drinkt dus ook niet waar ik bij ben. Ik denk dat de bovenste reacties de spijker op zijn kop slaan. Hoe moeilijk het ook is, je zult je broer los moeten laten. De enige manier om van een verslaving af te komen is als diegene dit ook echt wil en dit puur en alleen voor zichzelf doet. Sterkte!
Ik heb de overige reacties niet gelezen. Ik heb en een verslaafde broer en ik werk in de verslavingszorg (chronische zorg en bezoek de mensen thuis, dus niet in een klinische setting, maar bezoek ze dus in de shit om het maar zo te zeggen). Mijn advies, op zijn beloop laten gaan. Niet gaan rennen voor hem! Niet in de zorgende rol vervallen, maar afhoudend en afwachtend zijn. Je helpt hem er niet mee door alles op te lossen. Het ´redden´ is geen optie. Hier best een lange adem gehad met mijn broer. uiteindelijk ging alles fout wat fout kon gaan, huis bijna kwijt, geen inkomen, vele deurwaarders bij hem op de stoep, drugspsychose noem maar op. Sindsdien heeft hij op eigen kracht stapje bij beetje de boel bij elkaar geraapt. (WSNP sinds deze maand, dagbesteding) al zie ik nu dat hij denkt dat het zo goed is dat hij wel weer alcohol kan drinken, terwijl dit een aantal jaar terug ook een groot probleem voor hem was.
Mijn ervaring is dat je iemand die niet geholpen wil worden, niet kunt helpen. Helaas Mijn man is pas hulp gaan zoeken toen hij er zelf aan toe was. Verder wil ik er op internet niet veel over kwijt, maar ik wil nog wel zeggen dat het fijn is als je er met iemand over kunt praten. Als er niemand in je omgeving is, kijk dan eens of bijvoorbeeld maatschappelijk werk iets voor je is.
Zelf meegemaakt met mijn broertje. Niets helpt (hoe vaak mijn ouders hem ook uit de shit hebben geholpen). Als ze zelf niet inzien dat ze een probleem hebben en hulp nodig hebben dan kun je ze niet helpen. Wij als familie zijn op een gegeven moment heel erg hard geweest en hebben dus gezegd dat hij het maar uit moest zoeken. We konden hem niet ongezien in ons huis laten, hij jatte dan gewoon het eten/shaq etc uit de lades. Hij krabbelt na lange tijd op en ik ben enorm trots op hem. Hij heeft (en behoud) eindelijk een baan. Echter valt soms nog terug, maar hij doet het echt veel beter dan ik had verwacht.
Ik heb eens het boek ´de Moeder van David S.´ aan mijn moeder gegeven. Heel herkenbaar voor haar. Mijn moeder hield continu haar hand boven het hoofd van mijn broer, gaf geld, betaalde zijn rekeningen, als hij weer eens vast zat dan zat ze daar elke week, storte geld, kocht van alles en liet het invoeren, haalde zijn huis leeg (als hij weer eens een huis kwijtraakte) etc etc etc. Nu haalt ze zo nu en dan wat boodschappen, maar dat is in vergelijking met wat ze jaren heeft gedaan echt niets. Ze heeft echt wat van dat boek opgestoken. Als ik merk dat ze weer in haar oude partroon valt dan wijs ik haar op het boek. Dan bedenkt ze weer dat ´redden´ geen optie is. Ik merk ook aan mijn broer dat hij waardeerd dat ze niet meer zo rent voor hem. Hij geeft nu zelf ook aan dat ze hem niet zo moet betuttelen. Maar nogmaals, mijn broer is na 10 jaar ellende wel wat vooruit gegaan (maar geen idee voor hoelang dit duurt zie mijn vorige post)
Ik heb zelf inderdaad ook het boek 'de moeder van david s' gelezen en het klopt helemaal hoor. We moeten hem ook gewoon laten gaan maar jeetje.. ik kan er gewoon niet bij met mijn hoofd. Hoe kan je nou zo zijn? Je doet iedereen om je heen zoveel pijn en hij kijkt gewoon de andere kant op alsof het hem geen reet interesseert :x
Dat is zo met verslaafden, dat zijn de grootste egoisten die rondlopen. Hij heeft mazzel dat jou moeder hem blijft steunen en een slaapplek aanbied en zolang ze dat blijft doen zal er niks veranderen. Sterkte!
Hij zelf is niet zo (althans ik ga er vanuit dat ie voor die tijd zo niet was), de drugs heeft hem zo gemaakt. Hij kijkt de andere kant niet op, hij ziet het gewoon niet door die troep, die vertroebelt zijn gezichtsveld (letterlijk en figuurlijk). Wat alleen telt is aan die dope te komen, dan heb je echt geen tijd om je bezig te houden met alles en iedereen die maar met je ´bemoeit´. En ergens zal het hem vast wel interesseren, maar dan is daar het schuldgevoel dat je dan toch weer moet verdoven, met wederom die troep! Een vicieuze cirkel waar veel verslaafde mee kampen. Schuldgevoel, verdoven, schuldgevoel verdoven...
Ik denk dat als je niet helemaal begrijpt wat nou precies een verslaving is, dan zal je ook niet begrijpen waarom hij zo is. Wat Lola zegt, dat is hij (wss) niet (ik weet natuurlijk niet hoe hij vroeger was), maar de verslaving die "spreekt". Dat maakt het niet minder erg, overigens.