Ik ben het niet helemaal eens met de uitspraak dat moeders meer van hun kinderen houden dan van hun partner, voor mij geldt dat in ieder geval niet. Mijn partner is de belangrijkste persoon in mijn leven en samen kunnen we alles aan, zeker na de bevalling en eerste zware weken. Het geluk van mijn kleine zal voor een groot deel gebaseerd zijn op de relatie die ik met mijn geliefde heb; dat het met en tussen ons goed gaat zorgt voor een stabiele basis. Natuurlijk komt de behoefte van mijn kleine op de eerste plaats, hij is immers nog volledig afhankelijk van ons en ik hou oneindig veel van hem! Maar ik denk dat het echt ontzettend belangrijk is om je relatie goed te houden, niet alleen voor jezelf maar vooral voor je kinderen!
Hou absoluut het meeste van de kleine, maar ben juist door zijn komst nog veel meer van mijn man gaan houden dan voorheen. Super dus!!
@Maysa en Adi: ja wel een bijzondere tijd voor zo'n vraag... Maar ook voor een antwoord...! Ik vind het leven met ons zoontje geweldig!!!!! Ik kan niet anders zeggen! Het is dan ook een makkelijk kindje. In het begin (de eerste weken) was mijn man voornamelijk de papa van mijn kind en mijn hulpje/verzorger... Daarna kwam ik weer een beetje op aarde terecht en begon ik wat meer aandacht voor hem te krijgen. Hij vond dat op dat moment ook wel te accepteren, maar was wel blij weer eens wat gewone aandacht van mij te krijgen. Nog steeds vind ik het wel eens lastig de balans te vinden tussen mijn mannen en ook nog eens tijd voor mijzelf te vinden. En mijn man moet daar wel eens aan wennen, maar het gaat best heel goed! Ik denk dat zijn gevoel bij ons zoontje ook anders is, dan die van mij. Niet dat hij er minder van houdt, maar ik denk dat mijn zoon en ik een gedeelde eerste plaats hebben voor hem. Bij mij is het wat meer nr 1 en 2... En dat zegt helemaaaaal niet dat ik niet van mijn man hou, maar als ik écht zou moeten kiezen, dan zou ik (met pijn in mijn hart) toch echt voor mijn zoon kiezen. Dus ja, het veranderd..!
de relatie veranderd zeker! toen de eerste werd geboren veranderde het al omdat het allemaal nog nieuw was en we nog veel moesten leren. meeste tijd ging daaraan op en hielden we weinig tijd voor onszelf over. ging prima hor zo af en toe kwam oma oppassen en gingen wij samen lekker uiteten ofzo. nu met de tweede erbij is het meer mama en papa ipv wat het daarvoor was. je bent hoe dan ook constant bezig met de kids en als ze eenmaal slapen dan zijn wij ook bekaf. we kijken dan wel gezellig een filmpje samen ofzo maar echt samen uiteten gaan zit er de komende tijd even niet in. we vinden het nu prima zo want kids op de eerste plaats maar we zorgen er wel voor dat we beiden aan tijd voor onszelf komen. tijd samen alleen gaat even niet want we hebben geen oppas maar vinden het wel belangrijk dat een van ons een keer alleen weg kan.
Ik denk dat wij heel erg geboft hebben. Ten eerste is je liefde voor je partner of voor je eigen kindje niet te vergelijken. Maar goed; wij hadden het geluk dat we een heel makkelijk kindje hebben wat goed drinkt en na 8 weken al lekker door sliep en overdag ook hartstikke makkelijk is. Een goede vriendin zei net voor mijn bevalling tegen mij; onthoud goed dat je naast moeder ook gewoon natascha blijft. Aan die opmerking moet ik nog regelmatig denken maar het is echt zo. Ik plan ook echt dingen voor mezelf zoals met een goede vriendin naar de bios, dagje sauna of juist samen naar de film of uit eten. Nu boffen we dat de mensen die dichtbij ons staan heel graag willen oppassen. Ook zou ik de bevalling zo opnieuw doen al duurde deze 2,5 dag dmv inleiding, ook het intiem zijn lukte alweer na 7 wkn al was het naturlijk wel spannend na zo'n tijd en bevalling. Ik kan niet voor anderen spreken maar kan me goed voorstellen dat als je bv ene baby hebt die veel huilt of het gaat moeizaam met de voeding, dat het dan wel anders is. En het is natuurlijk ook maar net hoe je er zelf instaat, zo ben ik echt dol om mijn schatje maar ik vond het ook wel weer lekker dat ik afgelopen week weer ben begonnen met werken. Even andere praat en uit dat kleine circeltje. gr natascha
Onze relatie (we kenden elkaar al 18 jaar) is nog beter geworden. Veel intiemer, een diep gevoel van trots overvalt me als ik mijn man met onze zoon bezig zie. Hij had altijd al alles voor mij over en nu ook voor zijn zoon. We hebben roerige jaren achter de rug en dat heeft onze relatie nog sterker gemaakt. Zonder hem had ik mijn fantastische kind niet gehad. Ik hou van allebei mijn mannen even veel, maar anders. Oh, ik ben trouwens mijzelf, echtgenote en moeder tegelijk, ik kan en heb niet de behoefte me op te splitsen.
Hier heeft het de relatie niet veranderd. Maar dat is ook niet helemaal eerlijk want hij had al een zoon en ik al een dochter. Mijn dochter is als een dochter voor hem en altijd bij ons. Dus we weten niet beter. Nu onze zoon er is veranderd er dus ook niet veel. Mijn vorige relatie werd helaas al mega slecht tijdens de zwangerschap. En ook dat veranderde niet na de geboorte dus dat was snel einde verhaal.
Het heeft de relatie in de basis sterker gemaakt... mn man is de enige in de wereld die kan beginnen te snappen hoeveel ik van mn kids hou. Ik hou niet meer van ze dan mn man... net zoals ik niet meer van mn ene kind hou dan van mn andere. Ik hou van allemaal zielsveel maar we anders. Ik besef ook goed dat mn kids ooit weg zullen gaan... uit huis, een iegen leven en ik zal hopelijk niet meer de belangrijkste persoon in hun leven zijn. Hopelijk zullen ze meemaken wat ik mee maak en ik ben er dan hopelijk nog met mn man. Ik heb de intentie om voor altijd bij hem te blijven en om dat een fijne tijd te laten zijn kan ik niet nu zijn liefde maar on hold zetten om later weer op te pakken. Ik ben gewoon ik... ook zonder kinderen verander je gedurende je leven. Ik ben niet meer dezelfde als 10 jaar geleden en zal over 10 jaar ook anders zijn. Nu ben ik vooral moeder en verzorgster, vind ik niet erg. Als de kids slapen kan ik snel genoeg weer ff omschakellen naar ahum... stoeipoes (als ik niet eerst in slaap val)
Mijn relatie is wel degelijk veranderd en het is soms hard werken geworden.. Eerder werd geschreven hoe trots je kan zijn op je partner om hem te zien als vader. Dat heb ik ook. Het is heerlijk om naar te kijken en het vertrouwen is alleen maar gegroeid. We genieten samen erg van onze kinderen maar merken ook dat we moeite moeten doen om naast individu ook 'wij' te zijn. We zijn het gezin geworden en moeten ons best doen om ook geliefden te zijn. Met twee stevige carrieres, twee ondernemende kinderen, een groot sociaal netwerk, blijkt dat hetgene te zijn waar wij op inboeten. En dat is natuurlijk niet goed. De verschillen die er tussen ons zijn worden door de aanwezigheid van de kinderen vergroot en daar hebben we beide soms veel moeite mee maar we redden ons wel. Gelukkig zijn er niet zoveel verschillen tussen ons Zo'n eerste jaar na de geboorte is het voor ons als stel zwaar maar na het jaar laten we de kleine ook weer wat makkelijker los (vooral mams) en dan komt ook de 'wij' tijd weer goed op de agenda. Mijn man is mijn basis en hoewel ik stapeldol ben op mijn kinderen kan ik niet zeggen dat ik meer van hen hou. Het is anders. Mijn instincten zullen wel altijd eerst reageren op de kinderen maar dat is omdat zij nog kind zijn en die hulp nodig zullen hebben. Kiezen is gelukkig niet aan de orde maar dit is een aardig verhaal om eens te lezen: In de tweede WO stelt een sadist een joodse vrouw voor de keuze. Zij mag (voorlopig) overleven en mag één persoon uit haar familie bij zich houden. Haar familie bestaat uit haar man, 5 kinderen en haar oude moeder. Maakt ze geen keuze dan zullen nog 10 extra mensen worden vermoord... Er gaan veel gedachten door haar hoofd.. haar moeder is al oud, hoe kan ze kiezen tussen haar vijf kinderen, een nieuwe liefde is misschien te vinden etc. Uiteindelijk kiest ze voor haar oude moeder. Hoewel ze al geleefd heeft, is zij de enige die onvervangbaar is maar ook de enige die haar zonder veroordeling zal vergezellen. De oude vrouw overleeft uiteindelijk als enige de oorlog. Poehee, heftig he? De band tussen moeder en kind maar ook de afweging. Vergelijkbare verhalen bestaan er uit de tijd van de Romeinen etc. Hoewel ik enorm geniet van mijn gezin, kan ik ook alweer uitkijken naar de jaren die we straks weer samen hebben. We dromen samen hardop wat we allemaal gaan doen: naar Japan, naar de Zuidpool, samen golfen (jaja) etc etc. Heerlijk, dat zijn toch mooie vooruitzichten. In de tussentijd gaan we met z'n allen naar Disney en dat is ook GAAF! hahaha Hoewel ik altijd echtgenote en moeder ben, ben ik ook Pauline en zij heeft soms tijd nodig voor zichzelf. Zo ga ik eens per jaar met een vriendinnetje een paar daagjes (2 nachten) op stedentrip. Ik geloof er erg in dat de individuele mens ook ontwikkeld moet worden los van de rollen die men aanneemt.
Hier heeft het onze relatie ook veranderd. Hier niet direct een heel makkelijk eerste jaar gehad door allergieen en gebroken nachten (maar ik mag niet klagen, er zijn mensen die het een stuk moeilijker hebben). Ik werk altijd 8 dagen achter elkaar en de combi van alles valt mij zwaar. Ik ben vaak moe wat zorgt voor irritaties en gekibbel om niets. Gelukkig heb ik een lieve man en na samen overlegd te hebben, ga ik wat minder werken zodat ik ook meer thuis ben en meer tijd heb voor onze dochter (wat mij ook dwarszit omdat ik het gevoel heb dat zij aandacht tekort krijgt). Daarnaast moeten we ook even wat dingen veranderen zodat we ook meer tijd hebben voor elkaar maar ik ook af en toe wat tijd voor mezelf. Hier ga ik wel eens een dagje weg met een vriendin, maar ik merk dat ik behoefte heb om er even wat vaker uit te zijn. Thuis heb ik altijd de neiging om m'n huis te moeten poetsen en van alles te moeten. Maar goed, momenteel zit ik gewoon even niet op mn best in m'n vel en daar gaan we eerst maar even aan werken. Zal onze relatie ook goed doen.
De relatie tussen mij en mijn man is absoluut veranderd. We hebben zoveel meegemaakt de afgelopen 2 jaar (moeizame zwangerschap, zeer gecompliceerde bevalling, ernstig ziek kind). Enerzijds brengt dat heel veel spanning met zich mee, maar anderzijds is de verbondenheid groter dan ooit tevoren. Ja, ik hou meer van mijn kind dan van mijn man. De liefde voor mijn kind is nergens mee te vergelijken. Hij zal altijd op de 1e plaats staan en voor mijn man is dat precies zo. Dat wij, door de geboorte van ons kind, in één klap bij elkaar naar de 2e plaats zijn gezakt qua grootste liefde is geen bedreiging voor onze relatie, maar toch is het wel hard werken om de relatie goed te houden. Doordat je in eens veel drukker bent en meer zorgen hebt, verlies je elkaar sneller uit het oog. Voorheen gingen we vaak samen op stap. Dat doen we nu haast nooit meer. Voorheen zaten we na ons werk samen aan tafel, bij te praten over de dag. Dat gaat nu niet meer, want ons kind moet ondertussen 'gevoerd' worden. Tijd voor mezelf is ook nog wel een dingetje... Ik vind het erg lastig om iets voor mezelf te gaan doen en mijn kind thuis te laten. Dan voel ik me gelijk schuldig en ik mis hem dan ook. Ik ben gewoon liever bij hem. Maar ik merk wel dat ik een betere moeder ben als ik er af en toe op uit ga, dus dat probeer ik wel wat vaker te doen. Al met al is er dus best veel veranderd, maar dit 'nieuwe leventje' bevalt me heel goed. Naast alle negatieve veranderingen heeft het namelijk ook veel positieve kanten: - voorheen moest ik er altijd op uit, terwijl ik het nu thuis ook heel leuk vind. - voorheen vond ik het niet leuk om vroeg op te staan, maar nu is het glimlachje vanuit het ledikantje het mooiste begin van de dag. - ik kan veel meer genieten van kleine dingen. Het hebben van een kind heeft me geleerd wat echt belangrijk is.
@ Red88: even een dikke knuffel voor jou! Je verhaal vind ik heel herkenbaar. Goed dat je nu stappen zet om je situatie te verbeteren. Hopelijk voel je je snel beter!
Heel erg bedankt voor jullie eerlijke antwoorden. Sterkte voor alle meiden die door een lastige periode gaan *knuffel* Zijn er nog tips hoe je het beste het eerste jaar kan over leven samen zonder dat je relatie een deuk oploopt?
Waarom zou je relatie een deuk oplopen? Als de basis goed is, kan je alles aan. Alles. Zorg dus dat de basis goed is, dat is mijn tip. Juist op de momenten dat wij het moeilijk hadden (hebben alles op het gebied van baby-ellende meegemaakt) vonden we steun en troost bij elkaar.
zeer intressant om mee te lezen aangezien wij er binnenkort ook voor komen te staan de kleine kan toch vrij snel komen we hebben we al ondervonden dat we dichter naar elkaar toe zijn gegroeid door stress (verhuizing, bijna dakloos, zwangerschapsstress ivm eerder verloren kindjes, enz, minder seks enz) mijn man is erg toegewijd aan mij momenteel en helpt mij waar hij kan en legt mij verschrikkelijk in de watten we zijn nu al aan het praten over anticonceptie, en als de kleine uit logeren kan, wij dit ook een weekend gaan doen zodat we even samen helemaal los kunnen gaan ben heel benieuwd hoe de praktijk zal zijn gelukkig lees ik hier wel meer positieve berichten dan negatieve, dat dunkt goed
Ik ben stapelgek op mijn vriend, zou hem echt niet kwijt willen maar mijn dochter staat op nr 1, tuurlijk hou ik veel meer van haar. Maar de liefde voor je kind is ook tottaal niet de verglijken met de liefde voor je vriend/man. Mijn vriend weet ook wel dat hij nu niet meer bovenaan staat. En ja, je relatie veranderd er zeker door! Een hele 9 maanden zwangerschap en een complete bevalling door staan samen heeft ons alleen maar dichter bij elkaar gebracht, en natuurlijk onze dochter, die ons altijd met elkaar verbindt.