Ik heb sinds ik 9 weken zwanger was last van (zware) BI. Sindsdien kom ik ook elke week bij de fysio, soms 2x per week. Het was een tijdje onder controle te houden door de afwisseling rust en oefeningen, onder begeleiding van de fysio. Maar inmiddels is het toch zover gekomen dat ik zelfs niet zonder rolstoel naar het toilet kan. M'n fysio vond het daarom een goed idee als ik een gesprek ga houden met m'n gynaecoloog over eventuele pijnbestrijding, maar ook over mogelijkheid tot inleiden. Ik loop al in het zkh i.v.m. zw.diabetes, al zijn die waardes inmiddels goed onder controle. Ik vroeg mij af of er hier dames zijn die ervaring hebben met inleiden i.v.m. BI. Met hoeveel weken is dit gebeurd? Of misschien wilde je gynaecoloog het wel niet, en wat was dan zijn/haar reden? Wat zijn de voor/tegens? Ik heb m'n BI al een aantal keer ter sprake gebracht bij m'n gynaecoloog, maar hij reageerde hier nogal 'makkelijk' op. Zo van; "Tja, hoort erbij..." Maar het is toch niet meer 'normaal' als je niet meer zonder rolstoel naar het toilet kan? Wie heeft tips hoe het duidelijk(er) over kan brengen aan m'n gyn dat het zo echt niet gaat?
Ik had de vorige keer ook zware bi, zoals jij beschrijft. Ik wilde niet ingeleid worden maar het wordt door de gyn ook niet gedaan. Die zei dat een spontane bevalling niet alleen beter is voor de baby, maar ook voor het herstel van jou eigen lichaam. Troost je, na de bevalling was het hier direct over en deze zwangerschap zijn de klachten veek minder. Ben benieuwd wat jouw gyn gaat zeggen!
@Marieke1983: Ah kijk, dat geeft hoop! Goed om te horen dat het bij jou na de bevalling snel over is gegaan. Hoe was je bevalling zelf? Heb je er (meer) last van ervaren door je BI? Het idee om wellicht in te leiden kwam van m'n fysio. Ik weet zelf nog niet of ik het idd wel wil en wat wellicht risico's zijn. Maar het is idd maar net de vraag hoe m'n gyn erover denkt. Hij is toch degene die dat het beste kan bepalen en/of toestemming kan geven. Ik ben niet bepaald kleinzerig en geef niet snel toe als iets niet meer gaat, maar inmiddels ben ik zelf ook wel op het punt dat ik denk; ik kan/wil niet nog heel lang zo door gaan. Afgezien van dat het ook problemen met zich mee brengt zoals dat ik bijv. niet zelfstandig meer de deur uit kan.
Hey Chantal, Ook ik heb behoorlijk heftige BI gehad. Heb er op gestaan dat ik ingeleid werd, ik was helemaal op door de gebroken nachten en de pijn. Vanaf de 38 weken ben ik begonnen met "zeuren" de rede dat ze eigenlijk wat moeilijk deden was dat het mijn eerste kindje was en het inleiden dan giga lang kan duren omdat de weg nog niet is vrijgemaakt zeg maar. Ik heb toen gesmeekt of ze wilde voelen of er al iets verweekt was en uiteindelijk was mijn baarmoedermond al verweekt en had ik 2 cm ontsluiting. Ben gestript en heb voor 2 nachten slaappillen meegekregen die overigens niks hebben geholpen. Op zaterdag opnieuw gestript en op zondag ( precies 39 weken ) ben ik ingeleid. Na een bevalling ( weeenstorm, maar ik zou het zo weer doen Om 07.30 uur mijn vliezen gebroken ( had inmiddels 3 cm. ontsluiting kado gekregen, alleen wat harde buiken gehad verder niks ) en om 09.30 uur aan het infuus. Om 12.00 uur volledige ontsluiting en 13.27 was onze kerel er. Na de bevalling totaal geen last meer gehad van de BI. Alleen toen ik na 1 week mijn 1e wandelingetje ging maken maar daar is het ook bij gebleven. Hier dus ook een positief verhaal. Hoop dat je hier wat moed van krijgt. Liefs!!
ik heb flinke bekkeinstabiliteit gehad en ook zwangerschapsdiabetes, ik ben ingeleid met 36,4 weken, door beide eigenlijk uiteindelij is mijn kleine man op 36,6 weken geboren met een keizersnee, bij mij is de bekkeninstabiliteit na die tijd juist enorm verergerd heb in oktober moeten revalideren en heb in de tussenliggende tijd helemaal niets normaal en of zelf kunnen doen dus helaas het gaat niet altijd op, dat het gelijk over is na de zwangerschap diabetes wel. als ik de keus had zou ik niet meer ingeleid willen worden.
Ik heb ook flink last gehad van BI. Op het laatst kon ik amper op of neer, en was het iedere ochtend weer een hele onderneming om mijn bed uit te komen. Ik heb het er wel eens met mijn vlos over gehad, maar die liet liever de natuur zijn werk doen, dat zou beter zijn voor mijn bekken en het herstel. Mijn dochter vond het met 36+6 wel tijd om geboren te worden, dus verder is er niet meer over gepraat. Helaas heb ik nu 14 maanden na haar geboorten nog steeds last van mijn bekken. Over het algemeen gaat het best goed, maar er zitten ook mindere dagen tussen. Tijdens mijn bevalling heb ik geen last gehad van mijn bekken. Wel kon ik tijdens de persweeën niet mijn voeten neerzetten. Dat deed mega veel pijn. Ik liet mijn voeten bij de zuster en vlos in hun heupen staan. Weet niet of dat dit aan mijn bekken lag.
Ah, dat is fijn om te horen! Dat geeft idd hoop. Liep je voor je BI ook bij een fysio en heb je daarna nog fysio nodig gehad? Zou je nog eens kiezen voor inleiden, als je voor de keus zou komen te staan?
Hm, hier schrik ik dan wel weer even van. Waarom heb je uiteindelijk een keizersnede gehad? Was de BI na de bevalling erger dan ervoor, heb je het idee? En denk je dat dat komt door het inleiden? Of is er een andere reden dat je er niet meer voor zou kiezen? Wel fijn om te horen dat de zw.diabetes (snel) over was na de bevalling. Veel sterkte!
Vreselijk, idd. Ik kom op het moment ook nog maar heel moeilijk m'n bed uit. Ik probeer nog wel te lopen, maar heb 9 van de 10 keer een rolstoel nodig om alleen al naar de wc te kunnen. Vannacht m'n man bijv. wakker moeten maken, omdat ik niet kan slapen van de pijn en dus een pijstiller wilde, maar die zelf niet kon pakken. Ik morgen 34 weken zwanger, dus ik ben wel bang dat het nog erger gaat worden. Dat ik bijv. niet eens meer om kan draaien, ofzo. M'n fysio zei van de week ook: "Het gaat wel heel hard achteruit bij jou... Dat hoort niet." Heb je iets van pijnbestrijding gehad tijdens de bevalling? En heb je nu nog steeds fysio, ofzo, of helpt dat niet?
Nog een vraagje aan allen die meelezen... M'n man werkt op het moment thuis, mede zodat hij mij kan helpen. Maar hij moet toch ook weer eens naar z'n werk en dan zit ik dus alleen thuis, zonder hulp. Is het denken jullie verstandig dit ook aan te geven in het ziekenhuis? Ik ben een beetje bang dat m'n gyn dan zegt dat ik dan maar gewoon een thuishulp moet inschakelen, of dat ze mij dan maar op gaan nemen en dat ik dan in het zkh m'n tijd maar uit moet zitten... Dat wil ik eigenlijk liever niet. En wie heeft ervaring met pijnbestrijding tijdens de bevalling met BI? Wat helpt? Wat helpt niet?
Oooh Chantal wat vreselijk voor je zeg.... Ik hoop echt dat ze je eerder in gaan leiden. Ik ben afgelopen november eerder ingeleid ivm ernstige BI. Ik ben trouwens bij al mijn bevalling ingeleid. Ik had rond de 30 weken een afspraak met de gyn omdat ik in het ziekenhuis moest bevalling ivm fluxus bij eerdere bevalling. Ik kreeg vanaf 24 wkn last van BI en die werd echt met de dag erger. Ik heb dat aangekaart bij de gyn en we hebben toen afgesproken dat we vanaf 37 wkn zouden gaan kijken hoe het zou gaan. Met 37 wkn ging het echt niet meer en de gyn heeft toen besloten dat ik ingeleid zou worden en van te voren een ruggenprik zou krijgen. Helaas duurde het een behoorlijk tijdje voordat ik inleidbaar was. De gyn wilde echt dat ik 2/3 cm ontsluiting zou hebben omdat hij niet het risico wilde lopen dat ik alvast een ruggenprik zou krijgen en de bevalling heel langzaam op gang zou komen omdat ik er nog niet klaar voor was. Ik ben met precies 40 wkn ingeleid, toen kon het pas. Het heeft mij in die 3 weken wel heel veel rust gegeven dat ik serieus werd genomen door de gyn en dat hij er alles aan wilde doen om mijn pijnloos te laten bevallen. De bevalling zelf ging heel goed. Eerst hebben ze het infuus geprikt voor de inleiding, toen de ruggenprik gezet en daarna de vliezen gebroken. Helaas zat de ruggenprik op een gegeven moment een beetje te hoog en moest alles 'uit' gezet worden. Daarna zijn op een heel laag tempo de medicijnen voor het opwekken gaan geven (met infuus) De ruggenprik werkte super, ik voelde totaal geen bekkenpijn, maar was wel helemaal verlamd tot mijn navel. Ik verdenk de gyn er een beetje van dat hij mijn een behoorlijk shot heeft gegeven. De bevalling duurde wel heel lang, maar zonder de pijn was het natuurlijk best te doen. Toen ik volledige ontsluiting had moest ik anderhalf uur wachten zodat mijn dochter zelf al zover mogelijk naar beneden kon 'zakken'. De ruggenprik werd ook niet uitgezet en ik heb haar op eigen kracht, zonder gevoel van weeen, er in 11 min uitgeperst zonder knip! (erg trots dus ...) De ruggenprik was na een uurtje of 6 weer uitgewerkt en ik kon toen weer lopen. Ik heb van het begin tot het einde totaal geen pijn gevoeld. Na de bevalling had ik wel behoorlijk spierpijn. De 3e dag had ik mijn bekkenfysio al bij mijn bed en zijn we heel langzaam gaan oefenen. Eerst mijn bekken recht gezet en toen langzaam gaan lopen en trappen lopen. Nu, na 6 mnd gaat het redelijk goed. Ik hoop voor je dat je gyn je echt serieus gaat nemen, jank anders maar eens goed in zijn spreekkamer, mss helpt dat. Ik heb trouwens tijdens mijn andere zwangerschappen ook ernstige BI gehad. Vier jaar na de geboorte van mijn zoontje in 2006 had ik er nog last van. Ik ben toen gaan sporten bij de fysio om mijn spieren sterker te maken. Dit heb ik volgehouden tot 24 wkn zwangerschap van mijn laatste. Dat heeft mijn wel heel veel geholpen. Na deze zwangerschap heb ik nog 4 mnd bekkenfysio gehad. Door al die problemen met mijn bekken heb ik trouwens wel een slijmbeursontsteking op mijn heupkop overgehouden. Helaas steekt die elke keer weer de kop op... Voor mij is dit dus ECHT mijn laatste zwangerschap geweest.
Heb je je bed al hoger staan? Wij hebben een boxspring, dus al wat hoger als normaal. Pallet blokken eronder, waardoor hij nog wat hoger stond, zodat het uitstappen ( lees uitglijden) makkelijker ging. Omdraaien vond ik ook een ramp in bed............. Dat was een heel proces voordat ik dit voor elkaar had. Ik neem aan dat als je op je zij ligt, je bovenste knie niet voorbij je onderste knie komt? Anders komt je bekken 's nachts niet tot rust. Je kunt ook iets glads onder de bips neer leggen, zodat het omdraaien iets makkelijker gaat. Dan glij je iets meer mee. Met 16 weken kreeg ik al last van mijn bekken, en met 20 weken zat ik volledig thuis. Mijn man is internationaal vrachtwagenchauffeur, en we hebben 2 honden. Dat was vaak best pittig door de weeks. Ook voor mijn man, want als hij thuis kwam, kon hij het hele huishouden nog eens doen. Stofzuigen was voor mij een dagtaak (mocht ik ook absoluut niet). Het zelfde als met dweilen. Gelukkig kwam mijn schoonzus vaak om te helpen. Ik heb geen pijnstilling gehad tijdens de bevalling. Wat ik wel vervelend vond, is dat ik niet vrij rond kon lopen, maar aan het bed gebonden was (dochter had een sensor op haar hoofd, ik infuus eraan, en een band om mijn buik). Als ik me omdraaiden, of anders wilden liggen, kreeg mijn dochter het zwaarder, dus moest plat op mijn rug blijven liggen. 3 dagen na de bevalling stond mijn cesar therapeuten aan bed om oefeningen met mij door te nemen, trappen lopen etc.' Op dit moment ga ik niet meer naar de Cesartherapeuten toe. Dit heb ik wel tot een paar maanden na de bevalling gedaan. Wel doe ik nog steeds mijn oefeningen. Sterkte meid!!! Ik hoop voor je dat het niet erger gaat worden.
@Eliza78: Zo, dat heeft dan idd toch nog een tijd geduurd voordat je echt ingeleid kon worden. Maar klinkt als een arts met verstand van zaken en ook fijn dat je bevalling redelijk rustig en goed is verlopen. Een vriendin van mij is gisteren ingeleid i.v.m. zw.vergiftiging en die bevalling duurde maar 2 uur en 8 minuten, d'r eerste kindje! Ze is flink uitgescheurd en heeft veel pijn. Klinkt mij een beetje alsof ze met veel haast hebben gewerkt en d'r dus in rap tempo de weeën opwekkers hebben gegeven. Zoiets lijkt mij in mijn situatie best kwalijk, dat kan toch niet goed zijn voor je bekken? Goed om te horen dat het na 6 maanden redelijk goed gaat met je bekken. Waarbij heb je nog het meeste last? Traplopen, etc? Ik loop idd ook sinds 13 weken al bij de fysio, twee keer in de week. Tussen 20 en 25 weken ging het een tijd lang goed, dacht echt even dat ik ervan af was. Maar na die 25 weken ging het weer snel minder. Oefeningen en trainen hielpen niet meer zo goed en nu dus zover dat ik niet meer zonder rolstoel kan. Ik sta (nog) niet negatief tegen over een tweede kind. Maar daar kan ik denk ik pas echt een uitspraak over doen na de bevalling... Ze zeggen altijd; zware zwangerschap, makkelijke bevalling... Ik hoop het!
@Gwenolyn: M'n man heeft ons bed gelijk met 13 weken omhoog gezet, op aanraden van m'n fysio. M'n fysio heeft ook veel met mij geoefend hoe ik om moet draaien, op moet staan, etc. Maar zodra ik m'n benen ook maar iets optil, of uit elkaar draai, dan gil ik het al uit van de pijn. Dat maakt het lopen dus ook onmogelijk. Ene been voor het andere gaat sowieso al niet meer, zijwaarts stapje voor stapje wil dan op goede dagen nog wel eens lukken. Dus meeste gaat nu toch met de rolstoel, al probeer ik altijd wel eerst te lopen. Toch nog een beetje die beweging erin houden, zover dat gaat. Elke minuut dat ik gelopen heb is toch maar mooi mee genomen, denk ik dan. Lijkt mij heel pittig als je man vaak van huis is. Mijn man werkt gewoon op kantoor, dus is elke dag dan ook rond 6 uur weer thuis. Hij kookt, doet de boodschappen, stofzuigt, etc, al vanaf ik last kreeg van m'n bekken. Ik mocht van de fysio ook absoluut niet stofzuigen, dat is veel te belastend. Ik heb het natuurlijk eigenwijs wel eens geprobeerd, omdat ik niet m'n man alles wilde laten doen. Maar daar had ik een uur later ook echt wel spijt van. Daarna dus maar aan m'n man overgelaten, die het gelukkig ook met alle liefde wil doen. Maar hij moet mij sinds 2 weken dus ook naar het toilet helpen, of onder de douche. En soms ook 's nachts. Dus daar maak ik mij wel zorgen over... Waarom had je dochter een sensor op haar hoofd, tijdens de bevalling? Had dat met je BI te maken? En fijn dat je al zo snel hulp kreeg bij het 'revalideren'. Merk je er nu nog veel van? Als je bijv. trap loopt, oid? Ik heb na m'n bevalling ook nog een aantal keer fysiotherapie nodig. Gelukkig komt m'n fysio ook aan huis, als het moet.
Heb ook zware BI gehad en was de laatste weken voor de bevalling zo goed als invalide. De zwangerschap zou ik daarom niet graag over doen, maar de bevalling zelf was 'n eitje . Thuis bevallen van een 8-ponder, na een weeenstorm. Maar die bevalling zou ik zo weer doen! Na die tijd nog wel een aantal weken echt heel veel last van bekken gehad en twee weken "etage-rust" gehad. Ik mocht de trap dus niet af of op en had veel hulp nodig. Gelukkig konden mijn man en moeder veel bijspringen en kreeg ik ook een indicatie voor verlenging van de kraamzorg (via verloskundige). Ik had een fantastische kraamverzorgster en die kwam met het idee om een sluitlaken om te doen. Die kun je kopen, maar zij heeft er toen een van een molton en veiligheidsspelden gefabriceerd. Voelde heel prettig en stevig. Al met al ging mijn bekken pas weer echt herstellen toen ik gestopt was met borstvoeding. Die hormonen hadden duidelijk invloed. Want een paar dagen na het stoppen voelde mij bekken al heel veel beter. Nog steeds merk ik dat ik tijdens mijn ei-sprong en menstruatie dat nare drukkende gevoel weer heb en dat ruim 2 jaar na de bevalling! Het blijft bij mij dus blijkbaar altijd een zwakke plek... Mijn tips: - Als je erdoor heen zit en uitgeput raakt door de pijn en daarbij horende slapeloze nachten e.d. dan zou ik echt aan de bel trekken! Beter inleiden dan dat je uitgeput (emotioneel en fysiek) aan een bevalling gaat beginnen! Gewoon voor jezelf en je kindje opkomen en je mond opentrekken! - Maak je niet al te druk over de bevalling zelf. Vetrouw erop dat je lichaam het aan kan. Je hebt nu al zoveel maanden zoveel pijn verdragen, die paar uurtjes kunnen er ook nog wel bij . - Als je naderhand nog veel last hebt, denk dan eens aan een sluitlaken. Heeft bij mij de pijn/ druk wel verlicht. - Houd ook in gedachten dat bij een hele hoop vrouwen de BI pijn na de bevalling vrijwel meteen over is. - Ik weet niet of je werkt en na je verlof weer aan de slag moet, maar neem ook hier de tijd voor. Ook al is de BI na de bevalling meteen over, de zwangerschap heeft jou wel wat meer energie gekost dan de "doorsnee" zwangerschap. Als je fysiek of emotioneel meer tijd nodig hebt om te herstellen zou ik dit zeker bespreken met je leidingggevende. - Tot slot: Jij voelt het beste waar je grenzen liggen en luister daar ook naar! Laat dokters maar kletsen ("dat hoort er nou eenmaal bij mevrouw":x). JIJ moet dit doen, dus JIJ geeft aan wat je wil en wat je eist! Heel veel succes!!!
@mamasim: Wow, bedankt voor alle tips! Goed om te lezen dat je bevalling wel makkelijk is gegaan. En zelfs thuis. Hmm, ik ben wel van plan borstvoeding te gaan geven... Wellicht ook even een puntje om met m'n gyn te bespreken.
helaas bij mij uiteindelijk wel door het inleiden inderdaad de verergering gekregen en dan praat ik met name over de ks.
Nou, het is inmiddels al even geleden, toch even een update... Ik had twee weken geleden m'n gesprek met de gynaecoloog. Bleek iets fout te zijn gegaan met plannen, ofzo. Want ik had een week voor m'n afspraak gebeld om van m'n 'gewone' controle een lange afspraak te maken, zodat m'n man en ik genoeg tijd zouden hebben om al onze vragen te stellen. Maar m'n eigen arts bleek ineens geen tijd te hebben en kregen een vervanger die ik nog nooit gezien had en duidelijk ook geen tijd/zin had om onze vragen te beantwoorden. Ik had het gesprek eigenlijk op moeten nemen, want de dingen die hij gezegd heeft waren echt te gek voor woorden... Voorbeeld; ik vroeg wat de opties zijn qua pijnbestrijding tijdens de bevalling. Zijn antwoord: "Dat weet je toch zelf wel?" Inleiden wilde hij het al helemaal niet over hebben, want ik was toen 'pas' 35 weken. Terwijl ik gewoon alleen de voor/tegens wilde weten, zodat ik er rustig over na zou kunnen denken. Ik was na dat gesprek echt een beetje verdrietig, voelde mij niet serieus genomen en weg gestuurd. Gisteren weer een controle gehad. Dit keer wel met m'n eigen arts. Hij vroeg hoe het ging. Weer verteld dat het echt niet meer zo gaat. En toen zei hij ineens: "Nou... volgende week een datum prikken dan!" Dus ik vroeg 'm: "Datum? Voor inleiden, bedoeld u?" En idd, ze willen gaan inleiden. Hij zei letterlijk dat hij mij in ieder geval niet voorbij de 39 weken wil laten gaan. Dat is in ieder geval al weer een beetje een opluchting. Volgende week gaan ze dan kijken hoever ik al ben en of inleiden dus zou kunnen. Daarna wordt er een datum gepland. Afhankelijk van hoever ik dan ben en wanneer er plek is, zal dat dan eind volgende week of week erop gebeuren. Ik probeer nog niet te blij te zijn, want stel je voor dat ik gewoon nog niet ingeleid kan worden... Maar dat de arts zo duidelijk zei; "We laten je niet voorbij de 39 weken lopen", geeft toch wel een soort van rust.
Fijn voor je dat serieus wordt genomen! En nu duimen dat je lijf wil meewerken.. Bij mijn nicht duurde het inleiden een week, en een vriendin van me die al 41+2 weken is, is ook al haar derde dag ingegaan vandaag met inleiden