Je moet altijd van je gevoel uit gaan. Als moeder heb je snel door waarom je kind huilt, en als je het niet weet altijd gaan kijken waarom je kind huilt. Mijn dochtertje huilde altijd even 5 minuutjes voor ze in slaap viel, dat hoorde er bij haar gewoon bij. Als ze langer huilde ging ik pas kijken.
Persoonlijk vind ik dat een babytje best mag huilen, maar ik laat mijn dochter nooit lang huilen ( hooguit 10 minuten, dan ga ik er weer heen) en overstuur laat ik haar sowieso niet alleen. Soms heeft ze huilen ( meer jengelen) even nodig voor het slaapje. En soms heeft ze gewoon een jengel/huil uurtje, dan troost ik haar wel, maar ik vind het niet verstandig om allemaal verschillende capriolen uit de kast te halen ( oppakken, weer neerleggen, weer oppakken, anders neerleggen etc. etc.), naar mijn idee overprikkel je een kind dan soms alleen maar. Maar het idee dat een kind NIET mag huilen, ben ik het niet mee eens, ik denk dat het soms ook even een ontlading is voor een kleine.
Ik ben van mening dat een baby (ook van 2 maanden) even mag huilen hoor. Het is altijd even aftasten. Als je zeker weet dat ze geen pijn heeft, geen honger heeft en ook geen vieze luier, dan is het vaak een inslaap huiltje of een roep om aandacht. Het inslaap huiltje duurt niet langer dan 10 minuten bij Hannah en het aandacht huiltje kan ze in ieder geval 25 minuten volhouden (toen heb ik haar er uitgehaald). Nu weet ik dus dat ik haar niet langer dan 15 minuten moet laten liggen want dan is het geen inslaap huil maar aandacht vragen. Maar om dat te weten te komen heb ik haar dus wel zo lang laten huilen. Hoe je daarmee omgaat is persoonlijk, maar een baby niet laten huilen ben ik het niet mee eens. Zoals al eerder gezegd is het, het enige communicatiemiddel dus ook als ze de dag aan het verwerken zijn huilen ze. Dan hoef je ze niet meteen eruit te halen maar dat is dus mijn mening.
Maar ik vind dat je aan een aandachtshuiltje ook toe 'moet' geven bij zo'n kleintje. Dat hebben ze nodig. Ze hebben 9 maanden in je buik dicht bij je gezeten en ineens moeten ze 'alleen' zijn..!
Ja dat ben ik met je eens. Maar om te weten of het een aandachtshuiltje is of een inslaaphuiltje heb ik wel moeten aftasten waar de grens ongeveer ligt. En dat weet ik dus nu en zal haar ook niet langer dan 15 minuten laten huilen .
Dat van 9 maanden in de buik hebben gezeten, snap ik wel hoor, maar dat gaat natuurlijk ook op tot een bepaalde leeftijd, vind ik.
Dat si waar, maar een twee maanden oude baby heeft mama (en papa) echt nog wel veel nodig.. Maar dat neemt niet weg dat je je eigen gevoel moet volgen en dat je je eigen kindje het beste kent..!
Deze snap ik niet helemaal. Ik ben het met je eens dat baby's wel eens huilen om alle indrukken van de dag te verwerken. Maar dat kan toch ook op jouw schoot, zonder wiegen, troosten en dat de baby dus ook de kans krijgt tot verwerken? Maar wel met de wetenschap dat mama er voor hem/haar is? Het lijkt mij dus nooit een verkeerde keuze om niet te laten huilen. Ik vergelijk het maar met mezelf: Toen ik hoorde dat mijn moeder de diagnose Alzheimer kreeg toen ze begin 50 was, moest ik de eerste week en periode erna erg veel huilen. Gelukkig kreeg ik een arm van mijn man om me heen dan. Ik had me nog veel rotter gevoeld als ik er ook nog eens alleen voor stond, en dat hij me een kwartier of langer ging negeren in mijn verdriet (verdriet is onderdeel van verwerken). Dat ik liever steun ervaar door een arm om me heen, geldt voor mij bij alles. Ook als ik 'gewoon' chagrijnig of een beetje down om niks ben . Zo zie ik het ook met een baby, zeker zo klein. Twee maanden is op en top een periode van leren vertrouwen, een band opbouwen, binding aangaan, en als je al een kwartier moet wachten op je eigen moeder, lijkt het me negatief inwerken op het opbouwen van vertrouwen. Dat er mensen zijn die anders denken over het inslaaphuiltje snap ik. Al heb mijn kinderen de eerste 6 maanden in zo'n geval in slaap gewiegd. Voor mij gold: liever 'verwend' dan dat ik/papa voor een tijdje het gevoel zouden geven dat we er niet voor hen zouden zijn. Ik veroordeel verder niemand die een andere keuze maakt hoor. De argumenten voor (eventjes) huilen zijn zeker ook steekhoudend. Ik denk alleen dat de natuur het zo bedoeld heeft dat moeders een babyhuiltje zo erg vinden klinken, zodat baby's direct geholpen worden om het huilen niet meer te horen (en natuurlijk omdat je de baby wil helpen/troosten). En daarmee vind ik niet laten huilen een veiliger keuze dan laten huilen. Verwend zijn kan worden ontwend, een slechtere binding opbouwen zo jong heeft helaas vaak een levenslang effect. Als je twijfelt, zou ik persoonlijk dus kiezen voor niet laten huilen. TS, ik heb niet alles gelezen, maar heb je voor jezelf al een idee over hoe jij er mee om wilt gaan? Ik ben benieuwd welke invloed (of geen invloed ) al deze meningen hebben .
ja ik ook heel erg eens... buiten dat...wat je een kindje aan went, is ook af te leren...dit is voor de mama's die zo bang zijn een kind te verwennen door het te troosten... ja je hebt troosten en troosten...1 kik en gelijk oppakken, nee dat vind ik niet nodig...je hoort namelijk wnaneer je kindje je echt nodig heeft... 1 kik en ik sta niet direct naast zn bedje...maar 1 kik, en ik gluur en luister af aan de deur...even kijken/wat de situatie is... als mijn zoontje nu ..die al 8 mnd is...huilt snachts/wakker wordt...luister ik altijd even en wacht ik tot ie echt laat weten dat er iets is...als ik ga..is soms een kusje genoeg...tja en als ie daar aan went....so what...dan issie maar "verwend"
Waarom vraag je het hier dan, hier zullen net zo veel verschillende meningen zijn. Ik begrijp niet zo goed wat jij hiermee opschiet Doe wat je zelf goed vind, vertrouw op je eigen gevoel, dat is het beste, niet wat een ander ervan vindt.
Ik denk dat iedere moeder de weg kiest die het beste bij haar en haar kindje past. Zou een hoop schelen als iedereen gewoon zijn hart kon volgen en niet met allerlei (ongevraagde) adviezen en meningen wordt opgezadeld waar je dan wat mee 'moet.' Ik troost mijn baby als hij huilt. Als hij langer dan 2 a 3 minuten haalt dan ga ik naar hem toe, om te kijken of hij zijn oogjes open heeft. Zijn ze dicht dan laat ik hem liggen maar blijf ik wel in de buurt om te kijken of hij in slaap valt of toch wakker wordt. En als hij écht huilt dan pak ik hem altijd op om hem in mijn armen te laten uithuilen of troosten. Wat mij betreft mag hij best wennen aan dat ik er voor hem ben
Wat ik ermee bedoel is dat een baby wanneer het na de signalen van moeheid in bed wordt gelegd, het soms een huiltje nodig heeft om de dag te verwerken of om wat voor reden dan ook. Als je een baby (althans in mijn ervaring) eruit haalt tijdens dat 'verwerkingshuiltje' zal hij/zij weer wakker worden en over haar slaap heen gaan. Als mijn baby harder gaat huilen (en dus een ander soort huiltje krijgt) dan haal ik haar eruit. Maar je baby heeft jouw niet bij alle huiltjes nodig denk ik. Omdat het niet altijd hetzelfde is als wanneer een ouder kind of volwassene huilt (namelijk verdriet of aandacht).
Mijn jongste heeft ook duidelijk als ze gaat slapen even een paar minuten nodig om te huilen. Daarna valt ze in slaap. Nu is het een paar minuten, eerder was het echt 30-45 minuten voordat ze in slaap viel. Was af en toe echt een beetje radeloos want mijn oudste dochter heeft dit nooit gedaan, die sliep meteen als een roosje. Maar heb haar maar gelaten en ze heeft steeds minder lang nodig. Als mijn oudste dochter trouwens snachts begint te huilen sta ik direct naast haar bed want dan is er echt iets.
Bij de eerste hebben we geprobeerd te laten huilen. Dat ging echt door merg en been. Ik voelde me er niet goed bij. Ik heb haar daarna nooit meer laten huilen. Je kan ze niet verwennen eerste tijd. Mijn gevoel ga ik nu ook bij 2e baby achterna. Met de oudste hebben we met slapen nooit meer problemen gehad en nu ook niet ( is nu 2 jaar). Ze vind het heerlijk in bed. Wat ons opviel is dat ze sinds ze iets kan praten ons ook ging roepen ipv huilen. Mijn kleine man van 1 week laat ik nu ook niet huilen tenzij het niet anders kan, dat is zijn manier van praten denk ik maar.