Dan heb je haar flink hard omgedraaid als ze er daardoor bijna van de commode afrolde! Als je gewoon rustig nee zegt en rustig terugdraait begrijpen ze het na een paar keer ook wel. En dat ze een keer gaan huilen als ze nee te horen krijgen, dat is wel normaal, maar zo hardhandig terugrollen natuurlijk niet.
volgens mij bedoelde zilvervosje dat ze bijna zelf van de commode afrolde en dat zij daardoor haar (wat duidelijker) terugrolde. Zilvervosje, ik denk dat ze huilde omdat ze schrok dat jij haar terugrolde, een beweging die ze niet verwacht had. Dit doe je toch niet expres, volgens mij ben jij nog harder geschrokken. gooische mama, wat bedoel jij dan met een pedagogische tik, krijgt je kind dan ook echt een klap als ze niet luistert.
Als dat zo is, dan heb ik het verkeerd begrepen. Ik begreep uit wat er stond dat zij zo'n duw terug gaf en dat ze er daardoor bijna afrolde. Dat is een heel ander verhaal, dan heb je volgens mij niets mis gedaan hoor.
Ze viel bijna van de commode en door de schrik reageerde je met nee. Meis niet schuldig voelen, En een tip met verschonene ik deed ze met deze leeftijd al niet meer op de commode lekker bij me op de bank of op bed mee plek en meer rol mogelijk heden voor de kindjes en je kunt ze beter beet houden en vaak gelijk weer een speel en knuffel momentje
Lastig onderwerp.. Ik heb vroeger vaak genoeg een tik (ja,vlakke hand keihard in m'n gezicht) gehad van m'n moeder. Zij kon haar frustraties niet kwijt denk ik ofzo. Ik heb het hartstikke goed gehad thuis hoor en mijn moeder was en is nog steeds de allerliefste maar ze was niet vies van een klap of een mep. Ik kon volgens haar het bloed onder haar nagels vandaan halen. Ik werk met verstandelijk gehandicapten en er woont 1 vrouwtje bij ons waar ik helemaal niets mee heb. Ze is er als laatste bijgekomen,is altijd chagrijnig en aan het snauwen en mopperen. Ook heft ze haar hand op naar medeclienten en begeleiding. Ik moet professioneel blijven maar ik zou haar bijna een dreun willen verkopen,zo vreselijk vind ik haar.. (ik doe dat niet hoor!!) Ik begrijp de frustratie van mijn moeder dus wel een beetje,een verstandelijk gehandicapte vrouw heeft ook het niveau van een kind. Het verschil is dat ik me in kan houden en dat kon mijn moeder niet..
Ik vind een corrigerende tik niet per se een mishandeling, maar ik zie er geen nut van in. Wat leert een kind nou als hij een tik krijgt? Mijns inziens helemaal niets positiefs. Ik heb gelukkig ook nog nooit de drang gehad om mijn zoontje een tik te geven. Ik merk juist dat het veel meer effect heeft om hem na een aantal waarschuwingen rustig uit te leggen waarom zijn gedrag zo ongewenst is en na zijn strafplek te brengen waar hij rustig mag nadenken over zijn gedrag. Natuurlijk raak ik weleens geirriteerd, maar ik merk dat we juist op dat soort momenten nog verder van huis zijn. Hij neemt mijn onrustige stemming heel snel over. Hoe rustiger ik blijf, hoe beter hij luistert. Gooische mama: omdat je weleens een tik geeft aan je dochter, vind ik je niet per se een slechte moeder. Ik denk niet dat je kind er een trauma aan overhoudt. Wel vind ik het een teken van onmacht. Of misschien ben je er echt van overtuigd dat het de juiste manier van opvoeden is.
dan zit je er wel erg bovenop ofniet? als mijn dochters lekker aan het kleuren zijn dan laat ik ze even met rust hoor... lijkt mij ook niet fijn als iemand er contineu bovenop zit en zegt goedzo goedzo wat kun je dat goed....
Nee de baby rolde er toch zelf af? Dat begreep ik. Maar ik denk om nu wat harder te praten tegen een baby niet werkt. Zo'n kleintje doet dat niet bewust en is aan het ontdekken. En peuter / kleuter is aan het uitproberen.
Over complimentjes: Het is bij mij gewoon een tweede natuur. Ik denk er niet eens over na dat het ook nog eens slecht zou kunnen zijn. Daarbij heb ik daar tijdens mijn gehele studie pedagogiek nog nooit iets over gelezen, dat complimentjes de innerlijke motivatie zou dwarsbomen. Ha, ik geloof dat mijn zoontjes innerlijke motivatie gewoon een beetje te groot geworden is door al die complimentjes Zo waren we laatst in Duinrell, hij wilde van zo'n hoge vrije val glijbaan af. Papa zegt dat dat niet kan, en dat die glijbaan voor grote mensen is. Zegt Jari: "Ja maar ik ben een hele knappe jomme!" Kortom: jullie zeggen toch altijd dat ik zo'n knappe jongen ben, dan kan ik toch ook wel van die glijbaan? Heb liever dat hij lekker wat zelfvertrouwen op zak heeft, hij kan nog lang genoeg aan kritische verwachtingen van bijvoorbeeld leerkrachten voldoen. En ik vind het ook nog eens oprecht ontroerend knap hoe hij zijn eerste Dora tekende en het zou toch wat zijn als ik de natuurlijke drang om mijn zoontje mijn trots te tonen zou onderdrukken... Het is gewoon een gevoel, een stukje trots, niet een gemaakt en toneelgespeeld nepcompliment...
Een peuter/kleuter ontdekt de wereld ook gewoon en is er ook niet op uit om een volwassene te manipuleren/uit te proberen/jennen. Ik weet niet of je dat hiermee bedoeld, zo komt het even op mij over, maar ik denk dat veel mensen de bedoeling van kinderen in die leeftijd te vaak negatief vertalen. Alsof ze er bewust op uit zijn om ons als volwassene op de kast te jagen. Dat denk ik dus echt niet.
Dus, eigenlijk is alles ontstaan door de waardering van buitenaf? Ik begrijp niet goed wat je zeggen wil.
Ik heb mijn oudste ( en eigenlijk zelden de jongste) in het verleden wel eens een corrigerende tik gegeven. Meestal na heel wat strijd en gepraat en frustratie is dat dan het enigste wat bij de oudste hielp een tik op de vingers. Ik heb het dan echt niet over mishandeling daar ben ik zwaar op tegen, maar een corrigerende tik vind ik acceptabel. Vroeger deed men het ook, en nu tegenwoordig word er een heisa van gemaakt. Maar kijk uit instanties zien het anders. Kelsey heeft in het verleden wel eens op school gezegt dat als ze heel heel stout is geweest ze wel eens een tik op de vingers kreeg. Nou ik mocht samen met man naar school komen, kinderbescherming erbij, en de politie had een aantekening gemaakt onder haar naam!! Zelfs Kels snapt achteraf niet waar deze poehaa vandaan komt, en vind het zo erg dat die aantekening gemaakt is. Dit is allemaal overgevlogen en stelt niks voor. Maar instanties accepteren zelfs een corrigerende tik NIET. Als ouder zijnde word je daar heel goed in de gaten mee gehouden. Nogmaals controle van de kinderbescherming en school allemaal goed en prima, je hebt genoeg mishandeling situaties op school en bij families. Maar betrek daar een corrigerende tik er niet bij.
Wil je verder uitleggen waarom je natuurlijk opvoeden niets vind? Wat bedoel je met 'afgemetens'? Conditioneren geeft mij het gevoel dat ik iets van iemand wil maken tegen zijn wezen in. Wat ik bv bij mijn man zie is dat hij heel aangepast gedrag vertoond, conditioneren is bij hem héél erg goed gelukt. Ik erger me daar rot aan, ik merk dat het nu in zijn volwassen leven hem waanzinnig in de weg zit.
Ik kan je uit ervaring vertellen dat mijn kleuter heel goed weet wanneer het genoeg is geweest. En het dan toch nog eens doet. Terwijl kk heel goed weet dat dat niet mag. Ja pesten , doordrammen en zeuren Hoe je het ook noemen wilt.
Ik bedoel dat er (bijna) geen onderscheid te maken is tussen motivatie die van binnen komt en motivatie die van buiten komt, en dat het praten over intrinsieke of extrinsieke motivatie niet veel toevoegt.
Iedereen is geconditioneerd, jij ook. En zelden zit het iemand echt in de weg hoor. Bovendien zijn we niet allemaal hetzelfde, en zal bij de 1 conditionering meer nodig zijn dan bij de ander. En het ligt er ook maar net aan WAT je conditioneert en HOE je het aanpakt. Dus je man als argument gebruiken vind ik erg kort door de bocht.