Ik heb een lieve dochter van bijna 2 jaar. vanaf het begin af aan was het altijd papa. Prima, jammer voor mij maar ik kon hier goed mee leven. Sinds ze een maand of 14 is tot nu nog steeds is het alleen zo dat ze liever bij papa, opa en oma is of bv bij een goede vriendin. Als deze haar dan thuis brengen en ik maak de deur open dan loopt ze al weg van de deur en schudt nee... ik mag haar niet oppakken en ze wil zeker geen knuffel. Ze huilt als opa, oma, vriendin of papa dan weg gaat.... Ik word hier de laatste weken steeds verdrietiger door. Ik doe zo mijn best voor haar. Ik werk 20 uur in de week de rest van de tijd ben ik er voor haar. Alhoewel ik natuurlijk ook mijn huis bij moet houden en ze dus zeker niet de hele dag 100 procent de volle aandacht krigjt maar hierin zal ik toch niet de enige zijn? Ik ben consequent maar eerlijk en onderneem ook leuke dingen met haar. Ik voel me steeds meer afgewezen en soms denk ik echt dat ze niet van mij houdt.... Als we samen zijn kunnen we ook leuk spelen, dan vindt ze het prima. Het lijkt ook niet echt uit te maken of ik of mijn man haar naar bed of bad brengt. Ze is zo en zo naar niemand toe een echte knuffel. Als we voor ze naar bed gaat nog even een filmpje kijken dan zal ze ook nooit op onze schoot komen zitten maar gaat echt aan de andere kant van de bank zitten als ik erbij zit. Als mijn man erbij zit wil ze nog wel tegen hem aan gaan hangen. Ik weet het niet mee....
Kan me voorstellen dat je verdrietig bent! Ik weet het ook niet en vind het inderdaad een beetje vreemd.... Ik zou het eens voorleggen bij het CB of de huisarts, wellicht dat zij dit vaker hebben gehoord en tips hebben over hoe hiermee om te gaan?
Snap het een beetje! Hier voor al papa oma opa broer Arun. Ze gaat nu net een goede week naar het kdv en gisteren haalde we haar op met papa broer er bij en ik dacht die springt meteen haar vader zijn arme in maar ik had het mis ze vloog op mij af in mijn arme en wilde in eens niet naar haar vader. Stond versteld en was ergens ook trots want normaal is het nog geen mama. De kdv leidster zij ze heeft nu mama eens een dag niet gezien en waar of niet nu vond ze mama toch het aller belangrijkste in een keer. Wedden dat het bij jou dochter ook zo is ze laat niet zien dat jij de belangrijkste is maar ondertussen ben je dat zeker te weten wel. Hoop snel dat ze het ook eens laat zien. Knuf.
Ik snap echt dat het pijn doet. Even een andere vraag: wat gebeurt er als ze ziek is? Of heel verdrietig? Of s nachts wakker schrikt?
Heel herkenbaar en heb hier een tijdje geleden ook een topic over geopend. ik snap je onzekerheid maar al te goed en begrijp het ook..... Ik wordt/werd er ook enorm onzeker door. Als ik haar ophaalde bij de oppas en ik zei hallo, keek ze langs me heen en vroeg papa? en liep zo weg. Als we haar samen kwamen halen, viel ze in zijn armen en keek mij niet aan. Maar de afgelopen weken merk ik dat ze meer aandacht van me vraagt. Als ze gevallen is, komt ze naar me toe en als ze een knuffel wil ook. Ze zal altijd een papaskindje blijven maar het verschil begint langzaam minder te worden.....goed voor mijn zelfvertrouwen.
Hier ook een papa's kindje Ik ben degene waarvan ze alles 'moet' in haar ogen dus soms als ik alleen maar kom aanlopen begint ze al te nee-en en gaat ze snel bij papa zitten. Als ik alleen met d'r ben gaat het prima en spelen we leuk samen, maar zodra papa thuis is trekt ze toch echt zijn kant op. Soms maakt het me onzeker, maar aan de andere kant laat ik het maar gaan, ik geloof dat het wel bij trekt. Ik merk dat ze er nu echt bij wil horen dus dat ze mij soms wegduwt om bij papa te zitten. Misschien wil ze papa onbewust een beetje voor zichzelf. Misschien als tip dat je man jouw er wat meer bij probeert te betrekken. Dat hij bijvoorbeeld zegt dat jullie nu met z'n drieen gaan tekenen, wandelen etc dus dat hij echt laat merken dat jij er ook bij hoort (geef papa maar een handje en dan mama ook, dan loop je lekker tussen in! Gooi de bal maar naar mij/papa, papa gooit de bal naar mama, kan jij ook de bal naar mama gooien?).
Heb ik ook gehad met m'n zoontje en het kan je idd enorm onzeker en verdrietig maken. Gelukkig bleek het een fase te zijn maar het duurde wel een hele tijd...
Als ze verdrietig is dan komt ze naar mij toe ( maar als papa er is dan gaat hij voor). Als ze ziek is wil ze nog wel eens tegen mij aan gaan zitten of op schoot.
Ik heb hier wel eens wat over gelezen in de Kinderen. Papa is minder vaak aanwezig als mama, en mama is er altijd. Dan is ze natuurlijk blij om papa te zien, maar kan ze papa nooit voor zichzelf hebben omdat mama ook aandacht van papa wil. Ik weet niet precies meer wat de oplossing was, mede omdat wij het probleem hier niet hebben, maar het was geloof ik iets met quality-time tussen vader en kind inlassen, zodat ze niet bang hoeven te zijn om te kort aandacht te krijgen. En idd, ook lekker met z'n 3en bezig zijn.