Dat vind ik ook niet meer dan normaal, zo is gewoon het leven, daar zijn we mensen voor. Het is niet altijd gelijkmatig, het is niet altijd leuk en soms zijn mensen gewoon onredelijk. Dus soms zijn kinderen ook onredelijk. Ik geloof alleen niet dat hun doel is om ons de kast op te jagen (beetje stout vind ik eigenlijk ook wel weer leuk). Of dat ze je vermoeidheid willen uitbuiten. Ik hoop dat als ze oud genoeg zijn om het te snappen, dat ze in staat zijn om rekening te houden met mij. Daarin denk ik dus wel dat ik het ze goed voor moet doen. Dus al zou ik een keer uit de slof schieten (wat heus wel eens gebeurd), dan zou ik daarna het ook bespreekbaar maken.
Ja ben het deels wel met je eens: het ontdekken. Het is ook net hoe je he bekijkt. Als jou kindje al 1000x een waarschuwing heeft gehad zie jij het dan ook nog leuk als ontdekken? Op een gegeven moment is het echt doordrammen in mijn ogen. kan nu even geen voorbeeld noemen ( heb nl het perfecte kind) Maar zie dat jouw kindje kleiner is, dat scheelt natuurlijk ook wel. tenminste toen kk klein was, dacht ik ook dat ik nooit boos zou worden op kk. Maar ja soms komt er hier ook weleens een time out hoor
Ik heb wel veel ervaring met kinderen (15 keer tante), maar de mijne heeft die leeftijd nog niet. Dus ik vind het moeilijk te zeggen hoeveel geduld ik ermee ga hebben... Denk alleen dat ik zou doen zoals ik altijd deed. De situatie beeindigen door een nieuwe aanbieden, troosten bij extreem verdriet omdat het vorige is opgehouden, wel opnieuw vertellen waarom iets wel of niet mag/moet en vol houden daarin. Dus niet weer overstag gaan of te lang mee blijven gaan in het gejengel (oneindig keuze geven om het alsnog 'goed' te doen), maar ook niet zelf gaan lopen bleren tegen het kind. Want dat laatste heb je ze in mijn ogen heel snel aangeleerd door het voor te doen. En eerlijk gezegd, geen idee of dit natuurlijk ouderschap is, maar het is gewoon zoals ik zelf in elkaar zit
Ja dat zou zeer zeker een heel goede oplossing zijn ja Was al bezig met het cb om de tik die ik geef niet meer te geven aan haar maar me uit te leven op de boksbal (heb een sportkamer in me huis) Want ook ik voel me schuldig ookal zijn het zachte tikken
He?!? Nee, joh! Nee, ze reikte naar boven en draaide daarbij om, zodat ze zelf bijna met kussen en al van de commode afrolde. Ik pakte haar beet en zei (harder dan normaal, maar niet schreeuwen) NEE! Meer van schrik dan dat ik het zo bedoelde... maar zij schrok ook van mijn stem en begon te huilen. Geen tik, niet hardhandig omgerold. Pfff... Fijne tip Pnirmal! Thanx... ik kreeg ook de indruk dat het nu spannend werd om haar op de commode te verschonen. Ze zit net in de fase dat ze omrollen (of eigenlijk omzwiepen) leuk gaat vinden en wil alles dat achter/boven haar ligt vastpakken (luiers, kleding, talkpoeder, whatever...)