mijn vader is mijn held. Toen ik 2 was en wat aan het wandelen begon waren we op vakantie bij me vader zijn broer in duitsland. In een oogwenk zou ik dus de weg op, waar een bus aankwam me vader heeft geen moment getwijfeld en met gevaar voor eigen leven mij voor de bus weggehaald! Als me vader 1sec later was gekomen had ik er al ondergelegen en was ik dus nooit de vrouw geworden die ik nu ben! En me zusje stikte een keer in een zure bal, liep blauw aan me vader handelde meteen en kreeg hem gelukkig snel weer uit. Was doodsbang dat ik me zusje zou verliezen maar me vader was heel rustig en handelde super!! Dus mijn papa is echt mijn ware held!!
iemand heeft een heldendaad verricht om mij van de bodem van het zwembad te halen. Ik was een jaar of 3 en samen met mijn broer en moeder in het zwembad van het hotel. Op een gegeven moment moest mijn moeder naar de wc en ik bleef netjes op de stoel zitten totdat ik dacht dat ik zonder bandjes ook wel kom zwemmen.......niet dus.....
Ik heb als kind ooit een jongetje gered van de verdrinkingsdood. Ik was zelf een jaar of 7-8 denk ik. Dat jongetje een jaar of 3-4 denk ik. Ik stond aan de kant van een brede sloot/gracht (zo'n een met een houten wal zeg maar, dus geen riet of gras. Dat jongetje was samen met een ander, ouder jongetje op een klein bootje aan het varen en ik stond op de kant. Toen viel dat jongste kindje dus overboord. Hij was meteen onder water want het was net te diep om te staan. Ik had van mijn ouders wel meegekregen dat je zelf nooit in het water moest springen als je iemand wilde redden (als kind zijnde dan he ) omdat je dan zelf onder water getrokken kon worden door degene die je wilde redden. Dus ik ben op de kant gaan liggen, en een ander meisje hield mij bij de benen vast en zo heb ik hem onder water vast kunnen grijpen. Dom geluk en puur toeval. Jochie vreselijk geschrokken, en ik ook natuurlijk. Maar wat was ik blij dat het lukte.
Ik kom blijkbaar wel in die situaties dat mensen gered moeten worden... Een man die zomaar midden op straat ineen zakt, geen hartslag meer... Was zo'n 11 jaar geleden en had nog geen mobiel en uiteraard in een straatje waar even niemand liep.. Dus ik bij 6 bellen van een portiek aangebeld, gezegd dat er een ambulance nodig was en dat ze persé moesten zeggen dat er gereanimeerd werd (dan sturen ze 2 ambu's) dus er waren 3 mensen aan het bellen geslagen (beter dan geen). De ambu was er pas na 10 minuten en al die tijd heb ik die man gereanimeerd, wonder boven wonder is hij weer bijgekomen nadat hij geklapt was. Ik heb ook eens een jongetje van 3 uit de vijver gevist, iemand die door het ijs was gezakt... oh en een keer toen we naar het land van ooit waren geweest stond er een auto in de fik en een meisje stond daarbij heel hard te huilen: "mijn pop! mijn pop!" ik was zelf iets van 12 en wilde die pop uit de auto halen, maar dat mocht niet van mijn ouders (goh) Maar ik vond dat zooo zielig dat ik haar mijn knuffel had gegeven. Maar ik ben zelf ook eens gered, door de brandweer, ik zat met een vriendinnetje vast in de modder...
weet niet of het een echte helden daad is maar mijn neefje van toen 4 jaar ging in de winter naar de waterkant van een hele grote visvijver bij hun in de wijk. maar doordat het glad was gleed hij bij de waterkant in eens naar beneden en zakte door de klap die hij maakte door het ijs heen. toen hij niet gelijk omhoog kwam ben ik er heen gerent en ben op mijn buik gaan liggen aan de waterkant en heb hem toen al zoekend met mijn handen hem te pakken kunnen krijgen en toen eruit getrokken. hij begon gelukkig gelijk te hoesten en proesten. en al blauw van de kou zijn we naar huis gelopen.
ik vind dit wel een heldendaad hoor.. stel je voor je was ietsje later geweest dan was hij misschien al te ver onder het ijs en was hij er niet meer onder vandaan gekomen.. dus in mijn ogen ben jij wel een held
Ja.. niet van mij.. maar als die man van de gemeentewerken mij nooit had gezien, had ik dit niet getikt.. dan was ik verdronken in de sloot achter thuis. Ik was een klein meiske van een jaartje of 5 en ik speelde in de achtertuin. het was hartje winter en het vroor ook.. Mijn moeder had zo vaak gezegd dat ik niet bij de sloot mocht.. kon er eigenlijk ook niet komen omdat er een hek stond en een coniveren haag. maar ja zo'n wurm als mij kon er gewoon langs.. toen probeerde ik dus op het ijs te staan ging dat dus echt mis.. Ik zakte door het ijs en ben dus onder het ijs door geschoven. die man reed de laan in dat is een zijstraat van mijn oude straat en hij zag mij dus erdoor zakken. Hij is toen uitgestapt, naar mij toen gerent.. ( en dat was nogal een stuk) is in het water gesprongen en mij eruit gevist.. Tot op de dag van vandaag ben ik hem nog steeds zeer dankbaar.. toen ik mijn dochter net had, zei hij nog tegen mijn ouders, als ik er niet was geweest, hadden jullie niet zo'n mooi popke als kleindochter gehad.. Oh ja, en wat ik nooit ben vergeten.. toen ik eruit was gevist hebben mijn ouders mij in bad gezet met kleding en al.. sprong er een kikker uit mijn tuinbroek. die had ik van de bodem mee genomen in mijn broekzakje die vroeger voorop zat
Voor mij is de vrouw die mijn thuiscontrole's deed tijdens de zwangerschap van mijn dochter een held! Ik werd met 29w4d opgenomen in het ziekenhuis i.v.m weeen en de baarmoedermond was erg verkort. Dezelfde avond ben ik met spoed naar het WKZ overgebracht omdat ze in Tilburg dachten dat de bevalling echt ging beginnen. Die nacht in utrecht braken ook de vliezen. Gelukkig hebben ze alles stabiel gekregen, en met verplichte bedrust ben ik een week later terug overgeplaatst naar Tilburg. Hier werd ik met 32 weken ontslagen uit het ziekenhuis, en kreeg ik elke dag thuiscontrole. Toen ik met ontslag ging was er geen groeiecho gemaakt, en ook verdere onderzoeken waren uitgebleven. De mevrouw van de thuiscontrole vond dit onacceptabel en heeft met de poli gebeld. Haar eis was dat ik die week nog werd gezien door de gyn en een groeiecho kreeg. Ik kon 3 weken later komen Die vrouw is heeeel boos geworden, en uiteindelijk kon ik die week komen. Bij de groeiecho bleek onze dochter 3 weken achter te lopen bij haar buikje, en bij de echo van de gyn bleek ze nog maar een hartslag van ongeveer 62 slagen p/m te hebben. Onze dochter moest met spoed worden gehaald. Om 13:00 uur waren we op de poli, en om 14:05 uur is onze dochter geboren met een spoedkeizersnede. Als wij die dag geen controle hadden gehad, was ons meisje er niet meer geweest. De situatie in de baarmoeder had ze geen 24 uur meer kunnen volhouden.
Mijn opa heeft jaren geleden 2 kleine kinderen uit een brandend huis gered. Het was bij hen in de straat en opa liep erheen om te kijken wat er aan de hand was. Hij hoorde een vrouw schreeuwen en huilen dat haar kinderen nog boven lagen te slapen. De brandweer mocht/wilde het huis niet meer binnen omdat het te gevaarlijk was en het hele huis al in vlammen stond. Mijn opa bedacht zich niet en is het huis in gerend. Hij heeft beide kinderen kunnen redden! Hij heeft er wel flinke brandwonden aan over gehouden op zijn armen en benen. Mijn opa is nu helaas overleden maar ik ben zo trots op hem, we hebben zijn oorkonde van het "carnegie heldenfonds" ook bewaard. Deze hangt bij mijn ouders in huis.
ik heb zelf ooit iemand gereanimeerd; een oudere man lag op de stoep met 2 oudere dametjes en 1 heer om zich heen, ik zag paniek dus heb mijn auto aan de kant gezet en heb gevraagd of er hulp nodig was (had net 7 dagen mijn bhv) nou dat was er dus! die mensjes waren zo in paniek dat ze nog niets gedaan hadden en zelfs nog niet een ambulance hadden gebeld! ik beviel de man om een ambulace te bellen terwijl ik begon met reanimeren! wat ik vooral nog weet is dat het voor mij echt uren leek te duren voordat er een ambulance was, terwijl het nog geen 3 minuten was, aangezien een motorambulace in de buurt was en zo snel ter plekke kon zijn! de meneer had het overleefd en ben nog bij hem op bezoek geweest in het ziekenhuis. werd overladen met bloemen en ze wilde me toen geld geven, dit heb ik toen geweigerd en gezegd dat ze dit maar moesten doneren aan het hartfonds (aangezien hij door zijn hart daar lag) maar nog bijzonderder is dat ik zelf ben gered van de verdrinkings/onderkoelingsdood! toen ik een jaar of 7 was woonde wij aan het water en dat was vooral in de winter geweldig als we konden schaatsen! toen ik op een keer te dicht bij een brug kwam, viel ik in een wak en ben ik onder het ijs terecht gekomen! er waren wat mensen/kinderen in de buurt, maar die durfden allemaal niets te doen... alleen een meisje (waar ik toen heel erg ruzie mee had) bedacht zich niets, ze ging aan de rand van het wak zitten en wist nog net mijn been te pakken (ik was al in shock en niet meer bij kennis) toen is er nog een meisje te hulp geschoten die ook wilde helpen.. gelukkig was mijn vader inmiddels gealarmeerd en die heeft mij er uit kunnen trekken! maar ik ben die 2 meiden echt eeuwig dankbaar, zonder hun was ik er niet meer geweest! ik heb dan ook nog steeds contact met ze, ook al woon ik inmiddels 200km bij hun vandaan!
Ik weet niet of het hier echt bij heldendaden hoort omdat het jammer genoeg niet zo goed afgelopen is. Maar ik vind mijn vader en mijn nonkel toch wel 2 helden. Toen mijn ouders nog jong waren is toch al zo'n 25 jaar geleden waren ze aan het wandelen in de straat van mijn moeder. De oude kasseien werden vervangen door een betonnen straat. Dus in bepaalde weiden lagen grote bergen zand en kasseien. Mijn vader en mijn moeder samen met mijn tante en nonkel waren de werken aan het bekijken/bewonderen. Toen ze plots een hels geluid hoorde aan één van de grote zandhopen. Enkele jongens uit de buurt hadden niets beter erop gevonden dan een soort kamp/loopgracht te maken in het zand. Op een bepaald moment is deze ingezakt en er zat nog 1 jongen in. De jongens waren dus beginnen roepen om hulp. Gelukkig hadden mijn vader en nonkel dit gehoord en die zijn meteen ter hulp geschoten. Met hun handen hebben ze geprobeerd die jongen uit te graven, maar ze konden hem eerst niet vinden. Ondertussen is mijn moeder samen met mijn tante naar een huis gelopen om daar de hulpdiensten op te bellen. Toen die daar aankwamen hadden ze net de jongen gevonden, jammer genoeg waren ze te laat. Mijn vader, een sterke man is/was toch enorm onder de indruk van het ganse gebeuren. Ze hadden echt gehoopt om die jongen nog levend te vinden.