Mijn zoon is nu 15 maanden en tot voor kort kon ik hem zonder moeite wegbrengen naar de opvang. Hij gaat 2 dagen per week. Sinds een week of 2 gaat het moeilijk. Hij wordt verlegen, geeft me kusjes, duikt in me weg en als ik hem dan toch overdraag aan de leidster dan begint het huilen. Ik ben heel consequent, draag hem over en zeg altijd: Lieverd, mamma gaat werken en ik kom jou na het werken ophalen. Geen idee of hij het beseft. Vervolgens zwaai ik nog even bij het raam (vast uitzwaaiplekje van het kdv) en ik ga direct weg. Maar oww, wat is dat moeilijk. Mijn werk is naast het kdv en als ik bijna naar binnen ga kan ik hem nog horen huilen. Zo weglopen voelt echt fout. Hebben jullie kindjes dit ook of gehad? En hoelang duurde die fase? En hebben jullie tips om het wegbrengen plezieriger te maken? Zowel voor hem als voor mij (want ik moet mn tranen verbijten hoor...) Heb vanochtend maar even gebeld of alles goed ging en toen was hij lekker aan het eten. Groetjes, Romy
Herkenbaar, m'n zoontje had het ook rond die leeftijd, en daarvoor nooit. (kwam nog bij dat hij toen ook verhuisde naar een ander kdv, dat viel erg lullig samen voor hem.) Bij m'n dochter zal het verschil niet zo merkbaar zijn, die heeft sowieso wel vaker dat ze huilt als ik wegga. Is ook zó weer over. Je doet het goed. Afscheid is kort en duidelijk. En voor jezelf is het fijn om even te bellen of alles goed gaat. Hopelijk duurt deze fase niet al te lang en wordt het gauw vanzelf weer makkelijker.
Ik werk op een kdv en zie het regelmatig. Ook met kindjes die al maanden komen. Het is een fase, erg vervelend..! Ik zou er met de leidsters over hebben dat je het erg moeilijk vind. Wie weet hebben ze tips. Ik geef altijd aan: kort afscheid nemen. Dus niet nog een kusje en nog eentje en nog een knuffel.. enz. Maar duidelijk zijn, zoals je doet dus. Vaak is het na nog geen 5 min al over, soms al na een minuut. Dus misschien helpt bellen na een half uurtje of uurtje wel voor je eigen gemoedsrust. Hopen dat het snel voorbij is!
Mijn oudste had het ook met 14 maanden en het heeft zo'n 3 maanden geduurd. Heel erg vervelend, maar het gaat over... Even doorbijten.
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb altijd gedacht dat Sven deze fase nooit zou krijgen. Hij is helemaal geen schootkind en knuffelen/kussen was hem echt vreemd. Maar sinds zijn laatste sprong (nu twee weken terug) begint dat toch te veranderen. Hopelijk gaat het gauw voorbij, vind het echt verschrikkelijk. Het huilen dan. Het knuffelen vind ik heerlijk.
Ik had het ook niet verwacht. Mijn oudste heeft voor die tijd geen enkel teken van verlatingsangst getoond. Was altijd heel relaxed. Maar sinds die lange periode met 14 maanden heeft hij nu wel af en toe zo'n fase. Ik vind hem eigenlijk ook knuffeliger geworden met het ouder worden!
Herkenbaar Mijn dochter scheelt amper met jouw zoon. Het schijnt een fase te zijn, maar het kwam toch onverwacht voor ons, omdat ze eerder altijd zowat meteen ging spelen en me niet eens meer zag staan als ik wegging. En nu gaat ze al huilen als ik haar even loslaat bij het jas uitdoen... echt niet leuk om zo weg te gaan, het gaat recht door mijn hart. Juist omdat ze altijd zo vrolijk is en weinig huilt. Maar precies wat Yukl zegt, er is ook echt 'knuffelen' opeens. Ik weet niet, dit schijnt allemaal heel belangrijk bij het hechtingsproces te zijn (en dus geen slecht teken). Wel pittig voor de afscheidnemende mama die nog aan een lange werkdag moet beginnen!
Ja dat is het, ik sta al voor de ingang van de deuren van mn werk en dan heb ik net 10 sec daarvoor mn zoontje afgezet. Ik moet me dan nog een beetje verbijten tegen de tranen, want het gaat me door merg en been. En mijn zoontje jammert niet, nee hij huilt echt heel erg hard. Gelukkig is het dus eigenlijk een gezond teken. Het fijne is overigens dat ik elf verdiepingen hoog werk. Ik kijk uit op de speelplaats van het kdv. Als de kindjes buiten zijn, zoek ik altijd even naar dat blonde koppie en als ik zie dat ie lekker aan het spelen is ben ik ook weer helemaal happy