Op het moment voel ik me niet helemaal happy... Onze kleine man doet het helemaal geweldig en is echt een kanjer maar mijn grote man en ik gaan op het moment niet zo lekker samen. Toen ons mannetje geboren was zaten we natuurlijk op een gigantische roze wolk. We waren helemaal verliefd op hem en ook weer helemaal op elkaar. (niet dat die verliefdheid over was of zo maar die werd wel weer helemaal opnieuw aangewakkerd.) De laatste weken is het echter niet meer zo'n roze wolk tussen ons. We kunnen niks meer van elkaar hebben. Ik lijk alles wat ik zeg verkeerd/ bot te zeggen. Niks wat ik zeg is goed. 9 van de 10 keer zijn dat dingen die over onze zoon gaan maar soms ook algemene dingen. Daarnaast irriteer ik me aan bijna alles wat hij doet of zegt of juist niet doet of zegt!!!! Mijn man kan erg slecht tegen de gebroken nachten en dat "gebruikt" hij nu dus regelmatig als excuus. Zo had hij gisteren nacht (en dus ook vandaag overdag) het licht op zolder aanlaten staan als ik dat tegen hem zeg geeft hij als antwoord "Ik ben te moe om aan die dingen te denken!" (?) Dit gebeurt dus ook rustig met de schuurdeur of nog erger, de achterdeur! Het is dus niet dat we echt ontzettende ruzies hebben en lopen te schreeuwen en te vloeken naar elkaar maar er is gewoon (bijna) dagelijks irritatie na elkaar. Dat vind ik dus niet leuk!!!! Ik wil weer het leuke gezellige stel zijn, die veel met elkaar lachen en nooit ruzie hebben en al helemaal niet van die spanningen tussen elkaar! Vandaag waren we allebei werken en we hebben gewoon allebei geen contact met elkaar gezocht!!! Terwijl we normaal nog wel is even smsen of mailen.... Manlief is nu nog werken en waarschijnlijk rond 21.00 thuis en dan wil ik het eigenlijk wel even bespreekbaar maken want dit trek ik zo niet en ik word er depri van!!! Maar wat ik me ook afvraag.... Zijn wij de enige die dit hebben...?? Ik had dit zo totaal niet verwacht!!!!
Nou meid je bent niet de enige. Hier hebben we ook zeker onze momenten zoals jij ze beschrijft. Maar gelukkig ook nog momenten dat we het weer als vanouds hebben. Zijn jullie sinds de geboorte al een keer samen ergens naar toe geweest. Even ergens een hapje eten, sauna of filmpje pakken (kan je alleen niet lekker kletsen) Gewoon even geen papa en mama zijn op dat moment. Een kindje in je leven is iets heel moois maar ook zo'n verandering . Je kan je van te voren geen voorstelling van maken hoe het zal zijn. Ga inderdaad een goed gesprek aan en zeg hoe jij je voelt. Waarschijnlijk vind je man het ook niet leuk hoe het nu gaat. Sterkte ermee.
Nee, dat hebben we nog niet gedaan! Ja toen de kleine 3 wkn was even naar een bruiloft maar toen was ik alleen maar met de kleine bezig. Hij is dus ook te moe om zulke dingen te doen maar hij kan wel zondag heel de dag in A'dam feest vieren omdat ajax kampioen is! :s Nog niks bespreekbaar gemaakt omdat we even een andere discussie hadden.... *zucht* Kijken of het zo nog lukt, nu eerst dde kleine voeden... Bedankt voor je reactie
Hoi Sukke, heel herkenbaar wat je schrijft. Wij zijn ook sinds de geboorte van onze zoon nog niet echt met z'n tweetjes weg geweest, dus dat wordt hier ook hoognodig eens tijd. En hier ook discussies om de meest stomme dingen..... En inderdaad: man die vermoeidheid gebruikt als excuus (hier slaapt zoon al een tijdje door, maar gaat man gewoon zelf te laat naar bed). Grrrrrrrr Het is goed dat er dit soort fora zijn, want in het dagelijks leven wordt er zo weinig over gepraat. Al denk ik echt niet dat wij de enigen zijn. groetjes, Judith p.s. jouw berichtje heeft mij even wakker geschud. Ga snel eens wat plannen voor met z'n tweetjes. Ben ik wel weer degene die het moet regelen, maar goed, dat moet ik maar even voor lief nemen
Mijn tip: blijven communiceren en dan ook écht praten. Een goed gesprek waarin je vertelt wat je dwars zit en waarin je ook begrip toont voor de ander. En proberen zelf ook niet op elk slakje zout te leggen. Ookal is het irritant dat het licht nog aanstaat, doe het uit en zeg een keer niets. Als je het een beetje loslaat zal hij ook minder geïriteerd reageren als je eens wel wat zegt. En inderdaad, even uit je vader en moederrol stappen is heeel goed. Succes.
Gisteren toch het onderwerp nog aangesneden en tot mijn verbazing was het manlief nog niet echt opgevallen. Dat terwijl ik juist altijd heel lang mijn mond houd als ik ergens mee zit en hij al dagen loopt te vragen of er iets is. Hij geeft gewoon echt aan dat het bij hem de vermoeidheid is, dat hij het op het moment erg druk heeft en baalt dat hij weinig tijd met ons door kan brengen. Hij is (o.a.) gymdocent en over 7 wkn begint de vakantie waardoor hij 8 wkn lang 2 dgn in de week vrij is dus dat zal al een hoop schelen voor hem qua vermoeidheid. @Deelight: Pff, ik heb echt al het idee dat ik heel veel in slik! Haha! Nog iets beter mijn best gaan doen dan maar. @Juudje: Tja, zelf te laat naar bed gaan. Haha, dat is ook een handige dan mag hij ook niet zeuren!
Heel herkenbaar!! De kleinste dingen kunnen dan echt gaan irriteren ... Hier zei manlief het vanochtend nog bij de voeding van 5u van Benjamin..."Leg jij hem zo terug in bed, dan kan ik nog even slapen voordat ik ga werken"... Tja... en ik dan? Denk je dat ik mijn slaap niet nodig heb? Ik zit de hele dag thuis met mijn kleine mannetjes die erg veel aandacht vragen (logisch hoor, maar tis wel zo) en ik heb ook geen tijd om overdag te slapen! Zoonlief heeft dus maar eventjes bij ons in bed de nacht afgemaakt Heb even geen tips voor je, helaas, maar ik lees mee!
Haha, zo'n "discussie" hadden we laatst ook. Ik heb zo iets van, als ik vrij ben ga ik er de nachten wel uit en mag hij blijven liggen. maar als ik dan weekenddienst heb vind ik eigenlijk dat hij de kleine dan 's nachts naar me brengt en weer in bed legt. Manlief vindt echter, wie het fitst is die heeft de "nachtdienst." (ondanks dat ik bv geef dus het grootste deel doe.) Ik kom er steeds meer achter dat de mannen toch écht het zwakkere geslacht zijn!
wij hebben ook zo'n periode gehad hoor! bij ons heeft het wel een aardige tijd geduurd, omdat wij in 1 jaar tijd 2 kids hebben gekregen, maar ik denk echt dat het gewoon kom omdat het allemaal nieuw is,het is gewoon ontzettend druk en vermoeiend, je moet wennen aan het nieuwe leven enz enz.. wel goed blijven praten samen en laat elkaar soms ook gewoon even boos zijn of sago ofzo. als ik een keer sago was en mijn man liep dan te zeuren wat ben je toch sago, dan werd ik alleen maar meer sago en boos.. ga ook als je de kans ervoor hebt, samen even wat doen, even een keertje uit eten of gewoon even het bos in, of evt gewoon lekker een avondje gezellig gourmetten thuis enz. ( wij hebben dan totdat de jongste 1 was heel veel problemen met zoon zijn gezondheid gehad,dus dat werkte ook niet mee,) maar toen dat over was merkte wij dat het tussen ons weer steeds beter en gezellig werd! nu is de oudste bijna 3 en de jongste bijna 2 ( in de zomer alle2) en nu gaat het juist weer helemaal super! ik denk echt dat het erbij hoort hoor! maar blijf wel praten en leuke dingentjes doe, dan word het vanzelf weer als vanouds..
ooowww jeeeee ik herken het wel hoor..vooral de eerste maanden bij de eerste. ik was juist degene die absoluut niet tegen de gebroken nachten kon. mijn vriend kan best goed met weinig slaap maar ik helemaal niet en was zowat elke dag bloedchagrijnig. ik weet niet hoe hij het met mij heeft kunnen uithouden want ik was echt niet gezellig! maar hij is me altijd blijven steunen en probeerde hoe dan ook dat ik toch nog wat kon bijslapen...alles om me weer "normaal" te krijgen. heeft heeft lang geduurd maar wel geholpen. ik hoop dat het bij jullie ook goed komt want achteraf gezien denk ik van ooo wat zonde van die tijd dat ik dagen zo stront chagrijning rondliep!!
het lijkt wel of ik mijn verhaal lees... ik wil er ook weer eens echt met mijn man uit maar dat gaat helaas niet. Mijn kleine mannetjes krijst s avonds de boel bij elkaar dus de eerste keer dat we weg wilden belden mijn ouders al voordat we weg wilden gaan of we hem op wilden halen en van de week moesten we na 2 uur terug dus zaten we net ergens. We zouden eigelijk morgenavond nu weg gaan met zijn tweeen maar ik denk dat dat ook weer niet doorgaat
Ooh wat vervelend zeg.. Ik denk alleen dat iedereen wel eens van die periodes heeft. Met of zonder kinderen. Ik zou ook zeggen: probeer te blijven praten. En geef desnoods aan elkaar aan: het is even niet zo makkelijk nu, laten we proberen elkaar een beetje sparen. Vaak helpt alleen het benoemen al wel. Veel succes en probeer samen leuke dingen te vinden. Of ga eens een keer een dagje/avondje/nachtje weg. Wie weet helpt dat!
Wat jammer dat je ouders hem dan niet op kunnen vangen. Natuurlijk is het hun probleem niet, het blijft jouw kind, maar toch. Maar misschien een optie om een keer met je man te gaan brunchen (s ochtends/ smiddags weg?) ipv s avonds weg? Verder is het hoe het hier ook ging. 2 keer het eerste jaar van de kids, met name de eerste maanden waren echt killing voor de relatie. Nu alles weer een beetje zn plek krijgt en bepaalde hormonen wat minder de dienst uitmaken gaat het weer een stuk beter. Maar wij zijn ook altijd regelmatig even samen weggeweest, zonder kids. Erg belangrijk in ons geval. En ik denk ook bij jullie Ook belangrijk is dat je je voorhoud dat het nou eenmaal een pittige tijd is en dat jullie ook moeten groeien in de mama/papa-rol en tegelijkertijd je partner-rol niet moeten vergeten. Dat moet gewoon een evenwicht vinden en dat kost tijd.