Heel veel sterkte. Wij hebben dit gehad eind sept met mijn man's oma. Ook zij kreeg dat spul maar at zelf al niets meer. Ze was ook op en wilde naar opa toe. Bij haar heeft het ruim een week geduurd en mijn man bleef op en neer rijden,elke keer de telefoon van familieleden. Tot op de dag dat we een telefoontje kregen óp de dag dat we onze zoon's verjaardag vierden. Ze gaven aan dat het nu echt aflopende zaak was,dus wij iedereen gevraagd te vertrekken en zijn meteen naar haar toe gegaan. Eenmaal daar leefde ze nog steeds maar sliep en werd niet wakker de ademhaling werd steeds minder en toen we even beneden zaten kregen we te horen dat ze overleden was. Het was echt een slopende periode want het was ruim 1,5uur rijden. Maar we hadden er vrede mee ze is rustig ingeslapen en is bij opa zoals zij dit graag wilde,
herkenbaar. mijn moeder had het ook. ik weet niet precies hoeveel tijd er tussen de aanleg van de pomp en het sterven zat, maar zeker een aantal dagen. ze werd ook niet meer tussentijds wakker. Het enige wat je kunt doen is wachten en dat kan heel slopend zijn. sterkte voor jou en ts
Mijn schoonmoeder ook.Op 11 Januari hebben ze werd het middel en de morfine om 21.00 verhoogd,nadat ze afscheid hadden genomen.Ze is niet meer wakker geworden. 12 Januari ben ik bevallen van dochter andy om 4.02 en om 7.15 op dezelfde dag is mijn schoonmoeder overleden. Ze heeft het volgens de artsen het wel meegemaakt,maar ze heeft ons kleine meisje niet gezien
In mijn werk maak ik het veel mee, zoals als al veel gezegd is hang het heel erg van de persoon af. Ik zie hier ook getallen van 18 dagen en twee weken voorbij komen. Ik heb dat persoonlijk nog nooit meegemaakt en dit zijn wel uitzonderingen. Een lichaam krijgt immers ook geen vocht meer dus staat er over het algemeen maximaal een week voor. Ik vind palliatieve sedatie trouwens een mooie overgang naar het sterven. Mensen zakken vaak langzaam weg, ervaren geen pijn en verdriet meer en toch is het geen euthanasie. Heel veel sterkte!
Mijn opa kreeg het en die werd wel steeds wat wakker. Hij heeft na een week thuis gelegen te hebben euthanasie laten plegen. Hij had darmkanker. Mijn schoonmoeder is maandag overleden aan darmkanker. Bij haar is het heeeeeeel snel gegaan. Zaterdag liep ze nog gewoon makkelijk, zondag lag ze veel en praatte enorm veel, maandag was ze niet meer aanspreekbaar en half in coma. Ze bleef mega onrustig (brabbelde al slapend vanalles en was geen seconde stil) en gewone rustgevende middelen hielpen niet. Ze heeft een spuit met dormicum ofzo gehad en toen ze eenmaal goed in slaap was is ze rustig heen gegaan. Hoe je ermee omgaat is voor iedereen anders. Ik ben zelf heel rustig eronder en niet heel emotioneel. Dit resulteerd dan weer in flinke lichamelijke klachten.
jeetje meid ik zal je vertellen mijn opa lag in een kamer alleen diep in slaap gehouden ... mijn opa hoeste nogal veel.. maar hij had een beademingsbuis in zijn mond.. dus dat werkte niet.. ik zat op gegeven moment alleen in de kamer hij hoeste.. kwam overeind en opende zijn ogen en keek mij recht in mijn ogen aan.. ik schrok.. eigenlijk was hij al hersendood ..? ik vroeg me af of het toeval was.. ik heb er nooit meer naar gevraagd naar dokters .. de volgende dag is hij overleden ... dus ik herken je verhaal heel goed het is best eng maar toch op een een of andere manier ook mooi heel veel sterkte meid
Als eerste heel veel sterkte... @tessa, oh wat verschrikkelijk, vooral ook omdat ze nog een keer wakker is geweest... verschrikkelijk lijkt me dat!
@TS; laat het oppassen op jullie kindje niet het contact met je schoonbroer in de weg staan. Ga er zo vaak heen als je zelf het gevoel hebt dat je wilt gaan. Straks kan het niet meer. Het is niet zo leuk voor je kindje maar jullie moeten ook afscheid nemen van je schoonbroer. Dat gaat nu even voor, uiteindelijk is het een man die nog vol in het leven hoort te staan. Gewoon je gevoel volgen. Zeg wat je zeggen wilt tegen hem, ookal is dat huilend. Dat maakt niks uit. Hoelang het duurt voor hij komt te overlijden is koffiedik kijken. Als zijn hart voor de rest gezond is zal dat het lang volhouden. En dan ligt het eraan hoelang hij niks van drinken en/of eten heeft binnengekregen. Heeft hij nu nog een infuus naast de dormicumpomp? Hoe het ook zij, heel veel sterkte met jullie verlies van iemand die veel te jong al uit het leven wordt gehaald.
Ja en zeker ,omdat je helemaal niet wilt dat iemand uit je leven verdwijnd, maar het dubbel zo slopend vond je ook niet?
Ja echt, ze vroeg toen zelfs nog om een slokje drinken. Voor ons echt een teken ,dat ondanks dat ze zo ontzettend ziek was, helemaal niet uit dit leven wou stappen. Het is echt zo'n afschuwelijke ziekte en ik vind het ook echt mensonterend. @ Ts Logisch dat jullie moe zijn. Het is ook zo heftig allemaal. Heel heel veel sterkte! Vreselijk wat jullie doormaken.
Ik heb tranen met tuiten gehuild van je stukje! Het is ook heel erg herkenbaar. Dan niet van een heel jong iemand zoals jouw zwager maar van mijn oma die ook een hersentumor had. Zij kreeg alleen morfine en die ging elke keer wat hoger zodat ze absoluut geen pijn kon hebben en rustig in kon slapen. Maar mens wat een mensonterend gevecht is dat geweest want pijn had ze zeker wel(heftig af en toe met haar armen en benen zwaaien en kreunend adem halen) Ook va haar nog 1 keer reactie gehad en ook gezegd dat het goed was zo en dat ze vrij was om naar opa te gaan. Ze was echt mijn vriendin. Het sterven is dus per persoon verschillend en inderdaad de 1 geeft het snel op en de ander kan niet loslaten. En dat is ook heel pijnlijk. aak zie je ook dat een persoon sterft als alles is gezegd of als hun meest dierbare er niet bij is omdat ze dan makkelijker los kunnen laten. Een arts zei heel mooi, ze houd zovel van jullie en daarom klampt ze zich daar aanvast en dus duurt het langer. En haar sterkte hart natuurlijk. Meis laat je gevoel de vrije loop ook die van je man. En heel veel sterkte met wat komen gaat!
Allereerst heel veel strekte voor jullie allemaal. Mijn vader is eind juli 2 jaar al overleden. En vanuit het ziekenhuis wilden ze hem thuis ook dormicum geven. Palliatieve sedatie noemen ze dat. (mms is het hier al genoemd, maar heb niet alles gelezen) Wij (ouder, ik, zusje) hebben er bewust voor gekozen om het niet te doen. Wel heeft papa thuis een ampul dormicum gehad en een paar druppels in de wangzak, omdat hij heel slecht en onrustig sliep. Maar dat kwam ook omdat hij stervende was. Maar daar heeft hij niets op gedaan. Ze passen deze manier meestal toe, omdat het een manier is om een persoon op een rustige manier in te laten slapen. Meestal zijn stervende mensen erg onrustig, angstig. Noem maar op. Meestal krijgen ze ze er ook nog morfine bij. Dit neemt de pijn af. Zorgt e rniet voor dat iemand steft. Wel is het zo dat bij ieder shot morfine de hart een stoot krijgt waardoor de kracht van het hart afneemt.
MIjn vader is vorige maand overleden aan buikvlieskanker. Hij kreeg een buikvliesontskeking met complicaties. Hij had vreselijk veel pijn. het was echt afschuwelijk om dat te zien (darmperforatie). De morfine hielp niks bij hem. De pomp werd steeds hoger gezet maar het hielp niet. Uiteindelijk hebben ze hem in slaap gebracht met dormicum en is hij de volgende dag rustig ingeslapen. Het kan heel duren, het ligt eraan hoe sterk zijn hart is. Ik wil je heel veel sterkte wensen voor nu en de komende tijd. Ook de anderen heel veel sterkte gewenst.
Ten eerste heel erg veel sterkte. Wij hebben dit 2 weken geleden meegemaakt met mijn oom, 51 jaar. Maar ik maak dit ook veel mee ivm mijn werk. Het ligt er echt aan hoe sterk de persoon is, overlijden valt niet te voorspellen, het is zo afhankelijk van verschillende factoren. Wel zie je vaak het overlijden dichterbij komen(niet altijd), iemand gaat anders ademhalen, reutelende ademhaling en/of cheynestokes ademhaling(adempauzes). De neus wordt puntiger, de ogen breken(kan niet uitleggen hoe dat eruit ziet), ledematen worden bleker en krijgen vaak ook blauwe vlekken (slechtere doorbloeding). Hoe je er mee om moet gaan valt moeilijk te zeggen, dit doet iedereen op zijn eigen manier. Ik ben er vanaf het moment dat mijn oom thuis kwam om te sterven, veel langs geweest, eerst om de dag en toen het slechter ging elke dag, tot op de laatste 2 dagen een paar keer per dag. Mijn man is in die 2 weken 1x geweest, hij heeft het er heel moeilijk mee en vond het super eng ook allemaal, dit heb ik ook tegen mijn oom verteld en dat vond hij niet erg, hij wist hoe mijn man in elkaar zit. Maar ik heb geen problemen met oppas gehad, aangezien mijn dochter(2jaar) steeds mee wilde, ze was er bij toen mijn oom overleed. Het was niet anders om te zien dan dat hij gewoon sliep, hij was alleen wat bleker. Maar je kind wel of niet meenemen dat is voor iedereen anders om over te beslissen. Mijn dochter wilde zelf er steeds naar toe en ik ben totaal niet angstig van de dood of het ziek zijn van mijn oom, dus ben er heel rustig onder. Heb alles proberen uit te leggen op haar manier, maar wel de waarheid en er geen verhaaltjes van gemaakt. Ook al heeft ze alles meegemaakt, vraagt ze nu nog elke dag of we naar hem toe gaan, het wordt wel minder, maar echt begrijpen is er nog niet echt helemaal bij. Wel geeft ze dan een kus aan de foto die bij ons op de kast staat. Maar ik zelf zou het probleem wat oppas betreft niet in de weg laten staan om bij je zwager langs te gaan. De oppas zal het waarschijnlijk wel begrijpen dat hij weer komt. Elke keer als je langs kunt, kan de laatste zijn. Meid, heel erg veel sterkte, het is een vermoeiende en emotionele tijd.
Hoe gaat het nu @Rissie? Ik wilde nog even toevoegen (niets ten nadele van de mensen die er wel voor kiezen) dat mijn vader niet gekozen heeft voor palliatieve sedatie, want hij wilde het ons niet aandoen. Hij heeft wel lopen twijfelen hoor. Want er was geen plek in de hospice waar hij heen wilde gaan en zou dus naar een verpleeghuis gaan. Maar daar wilden ze geen euthanasie toepassen (christelijk verpleeghuis), terwijl hij zijn huisarts en een andere arts bereid had gevonden het toe te passen. Uiteindelijk is hij in het ziekenhuis overleden en heeft hij zelf de voeding stopgezet en heeft hij morfine toegediend gekregen. Hij wilde nog zo graag doorgaan. Zelfs toen hij te horen kreeg dat zijn laatste strohalm (o.a. beenmergtransplantatie) niet meer kon omdat hij zo verzwakt was, vroeg hij of hij het toch mocht krijgen. Hij heeft zoveel moeten lijden en zijn situatie was uitzichtloos, toch wilde hij alles proberen. Ik vind het dan wel moeilijk om te lezen dat de een het sneller opgeeft dan een ander. Mijn vader heeft een lijdensweg van ruim 20 jaar moeten afleggen, mensonterend en met verminking en toch wilde hij zo graag bij ons blijven (voor ons dan he, niet voor zichzelf, hij vond het wel genoeg) Ik hoop dan ook te lezen dat de zwager van TS heel vredig is ingeslapen. Ik lees ook dat veel mensen deze hel hebben moeten doormaken. Ook niet gek als je je beseft dat 1 op de 3 kanker krijgt. Iedereen heel veel sterkte die dit door moet maken.
30 jaar pas, wat vreselijk... Ik heb er geen ervaring mee maar wil jullie heel veel sterkte wensen. Zo jong, onbegrijpelijk.