Ik weet dat het geen eigen kindje is, ik weet dat er ook ouders zijn enz enz. Maar mij gaat het erom om voor het kindje er zijn en hem/haar in een veilige omgeving op te laten groeien. Nicoletta wat erg
Nicoletta toch Helaas in mijn eigen omgeving ook al afgevraagd of ze wel echt daadwerkelijk in het belang van het kind denken Hoe is het toch mogelijk hè knuff xxx
Oh Nicoletta, wat spreekt er een hoop zorg en verdriet uit je bericht. Wat een hoop liefde ook. En wat een idiote beslissing van de betrokken instanties. Daar kun je met je pet niet bij. Dit is dus de nachtmerrie van mijn man. Dat ons toekomstige pleegkind terug moet naar een gezin dat er nog niet klaar voor is. Pffff, wat heftig! Ik weet niet wat ik kan zeggen joh. Sterkte! Ik hoop echt dat men nog tot inkeer komt, dat de ouders meer tijd krijgen om hun zaken op orde te krijgen.
Oh Nicoletta wat vreselijk. Wat een wanhoop, pijn en verdriet schreeuwt er uit jouw bericht. En wat begrijpelijk ook als je echt het gevoel hebt dat het niet goed is. Dat het kindje dat je met zoveel liefde en zorg weer een beetje op de rit hebt gekregen, waar je een mooie toekomst voor wenst, weer terugmoet naar een plaats waarvan je weet dat het slecht voor haar is. In hoeverre heb jij hier nog iets over te zeggen? Of het kindje zelf (ik weet niet hoe oud ze is?). Luisteren de instanties wel naar jullie verhaal en ongerustheden of is de beslissing al zo goed als gemaakt... Wat een verschrikkelijk moeilijke en hartverscheurende situatie. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe, ook voor het betreffende meisje. Hou je ons op de hoogte?
Dank jullie wel meiden. Niemand kan er tot aan nu niks aan doen. De macht van moeder is in Nederland bizar groot. Zolang het enigzins binnen de perken blijft in deze periode zal ik er wel aan moeten geloven om weer de tas in te pakken van dit kindje en weer iedere avond haar in gedachten moed in te praten dat ze vol moet houden en Letta over haar waakt...... Ik ben er zo stuk van dat ik net bij de huisarts zat. Gaat niet goed. Ik moet vechten voor haar, maar ik weet niet hoe en tegen wie. Het is ongrijpbaar.
Verschrikkelijk. Hoe machteloos moet jij je voelen nu... Brengt me wel aan het denken of ik pleegzorg aan zou kunnen....
Binnen welke periode moet het "terug naar huis" ongeveer gaan gebeuren? Je zou bijna hopen dat, als de ouders het echt niet aan kunnen, ze dit dan de komende tijd nog even demonstreren met een domme actie of zo. Nog voordat het kindje er door geraakt wordt... Ik hoop dat jij het zelf allemaal een beetje aankunt, Nicoletta. Zorg niet alleen goed voor het meisje, maar ook een beetje voor jezelf!
Dat is het hè. Het kind moet beschermd worden, tuurlijk, maar zodra de moeder iets roept wringen de instanties zich in alle bochten om te zien of het kan gebeuren. Terwijl sommige dingen gewoon NIET kunnen. Ik heb dit echt al vaker gehoord, van een vriendin die in de verstandelijk-gehandicaptenzorg werkt, van een vriendin die bij de kinderbescherming werkt, ik heb het zelf gezien in een achterbuurt waar ik vroeger woonde (vier kinderen uit huis geplaatst bij een alcoholistisch gezin en toch, toen we eens gingen klagen over geluidsoverlast, liep kindje vijf daar in een vies luiertje huilend rond, het arme wurmpje was net twee). En je kunt je zorgen kenbaar maken, maar zolang je niet de moeder bent, ben je altijd tweederangs. Oh wat heb ik me daar kwaad over gemaakt toen ik als ongewenst kinderloze verpleegkundige psychiatrische mama's van pasgeborenen moest begeleiden. Maar ja... Ik zucht nog maar eens diep voor je, Nicoletta. Ik hoop inderdaad dat de situatie duidelijk gaat worden zonder dat lief kleintje er schade door oploopt. Ze verdient zoveel beter dan een chaotisch gezin met schulden, zorgen en een overmaat aan boosheid. Ze verdient jou. *knuffel!*
Pfffff!!! Meiden, ik ben zo teleurgesteld, ik moet het even kwijt. Nadat wij ons hadden aangemeld als aspirant-pleegouders, kregen we al snel bericht dat we ingedeeld waren voor een STAP-training. Deze zou op dinsdagavond vallen. Omdat dat voor ons nogal lastig is (onze lieve oppas uit het dorp kan niet op dinsdag en onze zoon gaat niet slapen wanneer wij er niet zijn) hadden we aangegeven dat we veel liever een training op zaterdag zouden volgen. En jawel, op de dag dat wij ons intakegesprek hadden, vertelden ze ons dat er in juni een STAP-training op zaterdag zou zijn. Overdag. Ideaal voor ons, omdat oppas in de weekends voor ons makkelijker te regelen is en omdat onze zoon het overdag prima vindt om bij zijn oma, zijn tante of zijn favoriete oppas uit het dorp te zijn. Maar we hoorden maar niet wanneer de STAP-training zou beginnen, dus vandaag heb ik maar eens gebeld. De dame die ik aan de lijn had vertelde dat de training op de zaterdagen toch niet door gaat. Ze bieden wel een verkorte training aan op twee zaterdagen, speciaal voor crisisopvang. Er is namelijk een schreeuwend tekort aan crisisgezinnen, dus dat had voorrang. En uiteraard zijn we wel van harte welkom om die training te volgen. Maarrrr... Wij weten nog helemaal niet of we wel crisis willen doen. En we hadden eigenlijk gewoon gerekend op een reguliere training, zodat we onze keuze konden maken op basis van ALLE informatie. De training waar we oorspronkelijk voor waren ingedeeld is inmiddels al van start gegaan, dus daar kunnen we niet meer instromen. Al was het maar omdat we het oppas-probleem en het zoon-gaat-niet-slapen-probleem niet zomaar kunnen negeren. De verkorte training willen we liever niet doen, omdat we onze beslissing niet willen baseren op een halve training. Daarvoor is de impact op ons eigen gezin simpelweg te groot. En pas in september gaat er weer een reguliere STAP van start, op de maandagavonden. Een zaterdagtraining gaat er "misschien" in het najaar komen. Maar dat weten ze nog niet. En het aller-aller-allervervelendst vind ik het nog dat ze ons hier niet over gebeld hebben. Wij wisten niet beter of we zouden eind deze maand beginnen met de training. Hadden we van tevoren de keuze gehad tussen de training op de dinsdagavond of de verkorte training dan hadden we nog eens kunnen nadenken over een oplossing, maar we worden nu voor een voldongen feit gesteld. Het is crisistraining of geen training, en bij geen training wordt het minimaal vier maanden wachten. Nuchter beschouwd is er niets aan de hand. Misschien is het zelfs wel goed dat ons jongetje nog een beetje groter kan groeien voordat we een nieuw kindje met een hele geschiedenis en een familie erbij verwelkomen in ons gezin. Misschien hadden we na het volgen van de training zelf wel de beslissing genomen om nog even te wachten. Maar het voelt zo rot dat dit helemaal buiten onze invloed verandert en dat we niet op de hoogte zijn gebracht. Misschien ben ik overgevoelig voor dit soort tegenslagen omdat ik in mijn jaren als ongewenst kinderloze vrouw al zoveel uitstel en teleurstellingen heb meegemaakt, ik weet het niet. Maar ik zit gewoon te janken nu ik dit schrijf. Ik had zoveel zin om aan dit nieuwe avontuur te beginnen, en nu hebben ze me teleurgesteld. Vanavond of morgen zal ik de dame van pleegzorg mailen dat we geen crisistraining gaan volgen. Het voelt als een negatieve zwangerschapstest, en ik weet niet wanneer we onze volgende kans krijgen. Bah!
Belle, ik kan me voorstellen dat je zwaar teleurgesteld bent. je stelt je er toch op in. Je verheugt je er zelfs op en je leeft er ook naartoe. En dan ineens gaat het niet door. Het feit dat jullie misschien zelf al zouden beslissen het een beetje vooruit te schuiven, verandert er niks aan, want het is rot dat jullie hier nu geen keuze in hebben... Ik hoop dat ze toch een passende oplossing kunnen vinden!
Ik zit er trouwens steeds meer over na te denken ook crisisopvang te gaan doen. Al is het alleen maar om te ervaren of het iets voor ons is, en of pleegzorg bij ons past. En als een kindje langere tijd kan blijven, zou dat alleen maar mooi meegenomen zijn! Vanavond hebben de informatieavond, dus ik ben heeeel benieuwd!!!
@belle: hebben jullie ook al nagedacht over gesprekken bij de William Schrikker Groep? Zij hebben volgens mij geen training zoals STAP, maar behandelen alles individueel met jullie in verschillende gesprekken bij jullie thuis. Je zou even de site van WSG kunnen raadplegen. En volgens mij (als ik het goed heb) heeft Appie deze route ook zo gevolgd... Toch Appie?
En dat snap ik dus niet hè! Er is zo'n behoefte aan goede pleeggezinnen, ze weten niet waar ze ze vandaan moeten slepen (bij ons in de regio dan toch). Dan zorg je toch in de eerste plaats dat je perfect helder communiceert met de gezinnen die je al 'binnen' hebt? Ik snap best dat het druk is, en crisis en weet ik veel wat. Ik bedoel, ik kom zelf uit de psychiatrie, je hoeft mij niets te vertellen over 'gekkenhuis'. Maar een telefoontje kost twee minuten, een mailtje nog minder, want dat kun je naar meerdere mensen tegelijk sturen. Het is een piep-piep-piepkleine moeite om ervoor te zorgen dat we ons welkom blijven voelen, ook als er eens minder leuk nieuws is. Sukkels! Zo, dat is eruit.
Bij de organisatie waar ik me heb ingeschreven loopt het momenteel storm. Alle info-avonden zitten hartstikke vol. Op de site staat dat de informatie die toegezonden wordt langer kan duren omdat er zoveel animo is momenteel. Ben benieuwd...
Tja... Ik weet niet of we gelijk voor een kind met een beperking willen gaan. Als het alleen om mijn man en mij zou gaan, zou het zeker het overwegen waard zijn. Maar we hebben ook rekening te houden met een klein mannetje van bijna twee. Ik ben zelf opgegroeid met een broertje dat anders is dan de meeste kinderen, en dat heeft mijn jeugd toch wel voor een groot gedeelte bepaald. Ik weet niet of ik bewust kan kiezen om zo'n kind in ons gezin te verwelkomen, omdat ik uit ervaring weet dat dat een heel grote invloed gaat hebben op het kind dat we al hebben. Mochten wij al open staan voor een kind met een beperking, dan wil ik zeker dat onze zoon daar een stem in heeft en dat hij een beetje in staat is om te overzien of hij dat wel of niet ziet zitten. Maar daar is hij nu gewoon nog te klein voor.