Ik moet even wat kwijt hoor...mijn meisje is nu 4 weken oud en ik heb af en toe van die gedachtes Ik voel me schuldig tov mijn oudste (qua aandacht geven), ik twijfel of het wel een juiste keuze was (een tweede kindje), ze slaapt weinig overdag, ze komt ineens weer 2x per nacht voor een fles (vanaf de kraamweek sliep ze van 23.00-5.00 zo'n beetje), ik voel me opgesloten thuis omdat wij best afgelegen wonen en wandelen vanuit huis er niet inzit (ik moet dan de auto pakken om te gaan wandelen en daar heb ik geen zin in) en zo kan ik nog wel even doorgaan... Is het herkenbaar die gevoelens? En wanneer wordt het allemaal wat makkelijker? Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolblij met twee gezonde kinderen, maar het vliegt me momenteel aan
ik heb er nog maar eentje, maar herken jouw gevoel supergoed van de vorige keer. ik heb ook enorm getwijfeld en voelde me echt opgesloten. ik vond moeder zijn gewoon niet leuk! hier werd het beter toen ik weer ging werken. na zes maanden werd het weer een stukje makkelijker en na een jaar was het helemaal over. ik ga ervanuit dat die gevoelens straks weer komen en zie daar ook tegenop. aan de andere kant weet ik ook dat het tijdelijk is. heb je geen vriendinnen met kinderen? of breng ze eens een dagje weg (ja ook al is je meisje nog jong) zodat je wat voor jezelf kunt doen. sommige mama's hebben daar meer behoefte aan dan anderen! ik heb het eerste dagje weg na de bevalling ook alweer gepland, omdat ik weet dat ik het nodig heb. heel veel sterkte!!
Herkenbaar. Ik heb geen familie in de buurt en geen vrienden waarmee ik goed bevriend ben. Ik ben ook elke dag thuis, Smorgens breng ik mijn oudste naar school, maar dan kom ik weer terug thuis en ik blijf ook de hele dag thuis.. jongste wordt ook veel wakker overdag en ze wilt aandacht.. Maar de oudste wilt ook veel aandacht, wilt spelen en knuffelen met mij. Ik woon zelf op de 3e verdieping zonder lift en met de maxi cosi wil ik niet meer naar beneden.. Natuurlijk ben je heel erg blij met je gezonde kinderen, maar toch moet je ook aan jezelf denken.. Wat marieke ook zegt, misschien is werken een optie??
Hmm, gelukkig is het herkenbaar... Ja, ik ga wel weer werken, maar ze is pas 4 weken dus ik hoef voorlopig nog niet. En ik heb 2 goede vriendinnen, en die komen ook wel regelmatig een bakkie doen (of ik bij hun), maar die hebben ook hun werk, kids en eigen bezigheden. Ze slaapt ook zo slecht overdag, maar ik heb haar nu even laten huilen. Ze is ontzettend moe, maar ze wil gewoon niet slapen! Nou, dan maar even huilen hoor.
hoe bedoel je met 'ze wil niet slapen'? ze is pas 4 weken oud. ze 'kan' dus niet slapen, niet dat ze het niet wilt, maar het lukt haar ff niet. misschien even wiegen?misschien zit er een boertje in t buikje?
Hoi, Ik vind dit ook heel herkenbaar. Mijn dochtertje is nu 3 jaar en mijn zoontje 8 weken. Ik had het me ook zo anders voorgesteld. Mijn zoontje slaapt vooral overdag ook erg slecht. Dit vanaf de 3e week. het liefst ligt hij bij mij te drinken en te slapen. Zodra ik hem even wegleg is het krijsen geblazen. Ik voel me ook vaak schuldig tegenover mijn oudste omdat ik haar vaak uitbesteed aan opa en oma. Met mijn zoon kan ik nog niet zoveel weg omdat het een erg gevoelig mannetje is dat niet van wandelen houdt en snel overprikkeld is. Natuurlijk ben ik ook stapelgek met mijn kids, alleen is het nu erg zwaar en hoop ik over een tijdje wat meer regelmaat in de slaapjes en voedingen te hebben zodat het voor de oudste ook wat gezelliger wordt. Terwijl ik dit typ zit ik met de kleine aan de borst op de bank (zo breng ik de dagen grotendeels door) en kijk ik naar oude series op tv. Ja ja ik ken het hele programma uit mijn hoofd vanochtend weer een poging gedaan hem op zn bedje te leggen maar helaas zonder succes. Ik denk altijd maar zo nu is het even afzien maar het wordt straks alleen maar leuker. Al word je er nu wel eens moedeloos van. Groetjes, Henriet
ja daar dacht ik ook aan. Kun je niet even dit patroon doorbreken door de baby in de wagen te leggen, en de oudste mee te nemen en even lekker te gaan wandelen? Zo valt je baby lekker in slaap (zonder huilen), kan je oudste even lekker buiten spelen en rennen, en kun jij ook je hoofd leeg maken? En als je buitenaf woont heb je toch juist veel ruimte om lekker rond te wandelen?
Een draagdoek heb ik inderdaad al in huis gehaald, maar helaas zonder succes. Mijn zoontje vindt het maar niets. Erg jammer was het zou een uitkomst kunnen zijn. Toch bedankt voor het meedenken
Ik snap jouw antwoord. Maar t.s heeft er nu even niks aan ze zit er duidelijk even door heen! Meis ja het overkomt meer moeder moeders dat opgesloten voelen. En je hoeft je niet schuldig te voelen. Kan je iemand bellen die even naar je toe komt en de kleine van je over kan nemen zo dat je even een rondje kan lopen je gedachten op een rijtje te zetten! En het kan idd als een berg over komen kinderen aankleden auto pakken en dan wandelen en je bent dan al zo moe.! Je bent zelf ook nog kraamvrouw en je emoties zijn nu op hun top, en dat brengt stress met zich mee. Las van iemand een tip als je geen oplossing verder heb. Ga idd lekker met je kleintje op de bank zitten neem wat lekker zap naar een leuk programma en probeer zo even tot rust te komen. Het gevoel je oudste te kort te doen zullen velen herkennen! Neem ook daar even de tijd voor! Als is het maar met naar bed brengen tijdens het eten baby in de wipstoel of wat dan ook en zo wat aandacht verdelen kortom maak het voor je zelf even wat leuker en denk ook niet aan je huishouden wij vrouwen kunnen er wat van alles perfect willen dat kan niet.! En als je je zo blijft voelen schakel hulp in om te praten ect ect. Sterkte en hou moed je doet het goed!
Herkenbaar hoor! Onze zoon is nu bijna 5 weken en ik heb ook van die dagen dat het allemaal even niet zo lekker loopt. Onze zoon sliep overdag ook niet zo goed, hij moest echt leren om zelf in slaap te vallen (maar dat gaat nu gelukkig al een heel stuk beter). Daardoor was ik heel veel met onze zoon bezig en voelde ik me weer schuldig tov onze dochter omdat ik haar (voor mijn gevoel) te weinig aandacht gaf. Ik merk wel dat ik langzaam aan mijn draai een beetje ga vinden, het is gewoon ook een kwestie van wennen en een beetje handig worden in het verdelen van de aandacht denk ik. Ik voel me ook wel een beetje "opgesloten" en "eenzaam". In je eentje van alles ondernemen met 2 kinderen is toch best een uitdaging! Verder dan de supermarkt, speeltuin en eendjes komen we momenteel niet. Daarnaast heb ik helaas geen vriendinnen met kinderen, wat toch best wel jammer is..... Haha ik klink ook wel erg zielig nu, maar ben ook harstikke gelukkig met mijn kids hoor! Echte tips heb ik dus niet voor je, maar je bent iig niet de enige die zich zo voelt! Hopelijk voel je je snel een beetje beter!
Ik zal het even beter uitleggen...ik bedoel met afgelegen wonen dat we 3 kwartier wandelen vanaf het dorp/speeltuintjes e.d. wonen, maar dat is een hele drukke weg/fietspad zonder voetgangersgedeelte. Niet handig om daar met een peuter van 3 te lopen.
Ja dat begrijp ik, maar heb je helemaal geen tuin/ weiland/ bosje/ fietspad/ landweggetje oid waar je even buiten kunt lopen? Er moet toch meer zijn behalve je huis en die drukke weg? (ik zeg dit niet cynisch, maar ik heb ook in de situatie gezeten dat ik het allemaal maar zwart bleef zien, en bij elk ding alleen maar beren op de weg zag. Dat moet je even doorbreken)
Dit herken ik ook wel. Onze kleine huilt/krijst erg veel, slaapt weinig, ziekenhuis opname gehad na de geboorte, overprikkeld, nu weer opgenomen in het ziekenhuis... Maar doordat zij zoveel krijst durf ik niet zo goed meer ergens naar toe. Moest mezelf echt dwingen ergens met dr heen te gaan en dan te blijven (verj. broertje bijv met weinig bezoek) anders kom ik er nooit door. Wandelen vond ik ook zo moeilijk maar ben stug gegaan, al was het maar heen en weer in de straat en dan weer naar binnen. Draagdoek vond ze eerst ook niks, heftig in protest maar inmiddels is ze er wel aan gewend en vind ze het wel prettig. Ook heb ik een katoenen lap gekocht zodat ze daar dalijk ook in kan als een soort draagdoek maar die is dan makkelijker om te doen als de bykay. Is inbakeren geen optie als ze de slaap niet kan vatten? Ik heb ook dagen met onze kleine op schoot gezeten, met dr gelopen etc. Het wereldje wordt dan erg klein. Sterkte!
Enorm herkenbaar! Ik heb het ook heel erg gehad, ook al had (en heb) ik maar één kindje. Toen ik net bevallen was kon ik 3 weken niet lopen en zat ik letterlijk opgesloten op de bovenste verdieping. Het was december, koud, grijs en alles leek zo uitzichtloos, verschrikkelijk. Ook ik had en heb hier nog steeds helemaal niemand, geen kennissen of vriendinnen, dus het sociale miste ik ook heel erg. Nu is het 6 maanden later, ik kan weer volop lopen (en zelfs rennen ) en sinds het voorjaar begon ik ook letterlijk op te bloeien. Het heeft echt tijd nodig. Jij moet nog een draai vinden met 2 kindjes, het is nog maar 4 (!) weken geleden dat je bevallen bent, je lijf is nog enigszins een wrak ( ) en de nachten zijn kort. Niet verwonderlijk dat je je niet zo happy voelt. Maar serieus. Het komt echt goed.
Ja, we hebben wel een tuin en daar speelt ons zoontje ook heerlijk in, maar ons huis grenst direct aan een fietspad en de drukke doorgaande weg. Op het (smalle) fietspad rijden de brommers gemiddeld 70 km/per uur, dus daar ga ik niet voor de gezelligheid met zoontjelief en de kinderwagen wandelen. Als hij zich losrukt van mij dan ligt'ie gelijk onder een brommer of auto als hij de weg oprent. Ik kan dus best gaan lopen vanuit huis, maar we moeten dus eerst een heel stuk over dat fietspad wandelen voordat je ergens kan komen. Toen mijn zoontje baby was deed ik het wel, maar ja, toen had ik hem alleen. Aan de achterkant van het huis hebben we een brede sloot met daarachter kassen, dus ook geen wandelopties... Maar goed, tis even een klein jaartje doorbijten en dan kan de kleine meid lekker mee op de fiets Verder bedankt voor de reacties meiden! Ik moet ook gewoon in mijn achterhoofd houden dat het allemaal tijdelijk is en dat het er over een paar maanden alweer anders uitziet.
Wat vervelend dat het je zo zwaar valt. Lijkt me heel naar..! Ik zou ook proberen toch eens de deur uit te gaan. En anders lekker eraan toegeven en met je kleintje op de bank gaan zitten. Neem hem bij je en probeer je over te geven. En over het slapen: hier hielp op de buik ontzettend goed! Na 1,5 week erg onrustige nachten hebben we hem op de buik gelegd: hemels! Of anders inbakeren? Veel sterkte..!!