nou als ik dit allemaal zo lees is er dus nog hoop voor mijn middelste zoon.dat is zo'n ebetje de tegenpool van mijzelf en mijn oudste dochter. ik was helemaal geen dwarse puber die alles deed wat stom was. en gelukkig is mijn oudste ook zo verstandig. mijn middelste zoon niet. die vind dat hij groot is en zelfs bepaald wat ie doet met zijn leven. vooralsnog helpt ie het alleen maar naar de klote zo door de ene stommiteit na de andere,doet niks op school en denkt alleen maar aan zichzelf.eigenlijk doet hij alles wat ik hem juist niet geleerd heb, en waarvoor ik hem ook altijd gewaarschuwd heb.hij is gewoon niet voor rede vatbaar en god mag weten wat me nog allemaal te wachten staat de komende jaren. je wilt niet weten hoeveel zeer het doet als je kind zo doet. ik denk niet dat ik er ooit nog overheen zal komen al bid ik elke dag dat hij het licht ziet en toch nog goed terrecht gaat komen. maar de prognoses voor kinderen met adhd galmen dagelijks door mijn hoofd.
Ik was echt verschrikkelijk voor mijn ouders. Had een grote mond, konden niets zeggen of ik vloog tegen het plafond, spijbelde op school, rookte stiekem ook wiet, dronk veel alcohol ging met foute gasten om, 2 keer geschorst van school en een 6 was voor mij voldoende. Ik liep weg van huis en heb zelfs 3 maanden bij mijn broer gewoond, niet omdat ik eruit gezet was door mijn ouders maar mijn schoonzus zei altijd tegen me, als je weg wilt lopen kom dan hier heen. Ik had schijnbaar nog genoeg verstand om dat te doen en toen in samenspraak even bij mijn broer gaan wonen ( hij is 15 jr ouder) Uiteindelijk kreeg ik op mn 17e vaste verkering en dat heeft me 180 graden gedraaid. Ik heb respect voor mijn ouders hoe ze dat toen gedaan hebben en heb echt spijt dat ik zo was. Nu heb ik zelf een dochter en houd me hart dus ook vast...
Ik was ook een ramp. Meer afwezig op school dan aanwezig. 3x van vervolgopleiding gewisseld en alledrie na een half jaar gestopt. Ik was nooooooit thuis, daar heb ik nu spijt van. Mijn ouders zeiden altijd dat ze het leuk vonden als ik eens thuis was maar ik had er schijt aan. Ruzie maken viel dan opzich nog wel mee, er valt weinig ruzie te maken als je er nooit bent. Ik ging vanaf m´n 13/14 op stap. Rookte en blowde vanaf m'n 13. Het enige positieve is misschien dat ik nooit in aanraking ben geweest met de politie! Gelukkig weten mijn ouders dat het allemaal gewoon de puberteit was, vanaf 18/19 jaar ging het weer goed.
Nee, absoluut niet! Ik hoop niet dat ik een hele strenge moeder wordt, maar ik wil ook niet te vrij zijn! Er zullen wel bepaalde grenzen en regels gesteld worden. Ik wil een echte moeder zijn voor mn kind(eren) en geen vriendin! Ze moeten natuurlijk wel weten, dat ze alles eerlijk tegen me kunnen zeggen en dat ze altijd bij me terrecht kunnen!
Ik was echt vreselijk! Ik loog erg veel tegen mijn ouders over waar ik uit hing en had verschillende hele foute vriendjes. Het valt me nog mee dat ik toen niet zwanger ben geworden, achter de ramen ben beland of drugs ben gaan smokkelen. Overigens hadden mijn ouders echt geen weet van met welke mensen ik precies om ging. Ben van havo naar de mavo gegaan, lekker makkelijk want voor de mavo hoefde ik niks te doen en haalde ik toch mijn diploma (heb ik nu erg spijt van) Gelukkig vanaf mijn 18de ging het weer de goede kant op...en nu is mijn moeder zelfs een van mijn beste vriendinnen. Ben ik getrouwd met een hele lieve man, samen een kindje, leuke baan etc. Dus alles kan toch goedkomen!
Op mijn 13de kreeg ik dikke vette verkering ( met nu mijn man ) wilde zoveel mogelijk bij hem zijn, waar mijn ouders niet zo blij mee waren ( niet om hem trouwens ) dus veel ruzie thuis ( ik mag ook niets bla bla bla ) Ik rookte, blowde,dronk, spijbelde, ging van havo niveau naar vbo niveau. o en ging voor het eerst met mijn vriend naar bed. Best erg dus maar is helemaal goed gekomen hoor
Ik ben denk ik de enige die ik ken die het hele 'puberen' heeft overgeslagen... Ik was heel netjes, braaf en makkelijk Nooit geruzie met mijn moeder, nooit te laat komen, spijbelen of de kantjes er vanaf lopen op school. Echt een beetje een droom-puber, denk ik Ik hoop echt dat mijn zoon er net zo relaxed doorheen wandelt, al denk ik soms ook wel dat ik iets gemist heb ofzo.
Ik was een hel. Liegen, bedriegen, alcohol, drugs, dealen, elke dag een ander.. Een dame in de dop.. alleen dan ben ik op eigen houtje met behulp van jeugdzorg weer back on earth gekomen. Het scheelt.. doordat ik zelf zo was zal ik het ook makkelijker herkennen bij mijn kind haha
ik was vooral een chagerijnige/verdrietige puber die het totaal niet naar haar zin had. School was saai (was op de mavo gekomen door faalangst terwijl ik makkelijk havo kon, deed dus niets en haalde het makkelijk) en de meiden in mijn klas kon ik niets mee. Thuis was ik altijd brutaal (volgens mijn ouders, ik weet nu zoveel jaar later nog niet wat hun defenitie van brutaal is) en werd regelmatig in elkaar gemept en geschopt. Daar had ik het ook niet bepaald naar mijn zin. Op mijn 16de kreeg ik gelukkig een leuke vriend en was van de stomme mavo af. Het ging toen een stuk beter met me en was weinig meer thuis (en dat beviel me ook stukken beter, want als ik wel eens thuis was, was het nog steeds een ramp). kortom geen leuke puberjaren gehad, ga het dus vast anders doen dan mijn ouders (mep sowieso mijn kinderen niet, dus dat scheelt al een hoop).
Ik was een rebel...niet zo zeer dat ik dronk,drugs gebruikte of zo want dat heb ik nooit gedaan.Maar ik heb veel gespijbeld,reed op mijn 14e al in de auto van mijn moeder,maakte mijn haar blauw of scheerde mijn hoofd kaal en deed glitters op mijn hoofd toen ik ging stappen en regels waren er om gebroken te worden. Mijn man was trouwens ook geen lieverdje.. Mijn 4 kids(22,18,17,17) zijn trouwens wel erg rustig vergeleken met hoe mijn man en ik waren.Ze luisteren,zijn lief en ik vind ze erg gezellig. En nu ik zwanger ben dragen ze me op handen en zijn ze nog liever. Moet er wel bij zeggen dat ik soms streng ben maar ergens ook weer modern en ze kunnen echt als ze ergens meezitten alles met me bespreken. En dat doen hun vriendjes en vriendinnetjes ook. Volgens hun ben ik de coole mama...hahaha!! Kennelijk kan dat als je 44 ben.
Ik was een ramp van een puber en ik hoop met mijn hele hart dat onze kinderen verstandiger zijn. Hier was het spijbelen, drank, (hard)drugs, sletterig. Gelukkig rond mijn 18e besloten het helemaal anders te gaan doen. Nu dus met 24 helemaal huisje boompje beestje. Goede baan enz. En daar ben ik apetrots op, heb al dat gefeest wel gezien nu
hebben wij soms dezelfde ouders bij ons thuis precies hetzelfde en nog heb nog jongere broertje en zusjes (ma haar tweede jeugd hihi) en daar precies hetzelfde ze hebben nu zelfs een bordje "maaskantje de zoete inval"
Ik was vooral voor mezelf erg lastig. Erg onzeker en ongelukkig. Altijd overhoop met mn pa maar die heeft laatst toegegeven dat dat ook grotendeels aan hem lag omdat hij te streng was dus jeej voor mij Maar nooit te laat thuis/geen rare drugs/nooit dronken sowieso drinken niet echt gedaan. Wel het duren gooien/rare kleding/klagen dat ik nooit wat mocht. Maar thuis was er niet echt veel ruimte voor. Mn ma kwakkelt al tijden met haar gezondheid en was dus altijd een soort van surrograat moeder was voor het gezin. Altijd proberen het huishouden naast mn school te doen en zeer teleurgesteld zijn in mezelf als dit niet lukte. Wel wat vriendjes gehad maar niet echt los ofzo. Dus opzich viel ik wel mee als ik het hier zo lees
ik was niet echt extreem maar ja wel echt een puber. een bek als een bootwerker en alle dingen die god verboden heeft gewoon doen. vooral toen ik na een verkering van bijna 1,5 jaar weer vrij gezel was raakte ik een beetje van mijn padje hahaha. ieder weekend sowieso 2 avonden weg en bijna iedere avond een ander (soms wel 2/3 per avond) maar dan kom je weer met beide benen op de grond en ga je gewoon normaal doen haha maar als ze me vragen of ik er spijt van heb. nee helemaal niet tuurlijk sommige dingen ben ik niet trots op ik heb sommige mensen (vooral jongens) veel pijn gedaan met mij gedrag. maar ik zou het zo over doen
Nee hoor! Hier ook nooit gepuberd. Is wel lastig en niet goed, puberteit is broodnodig om je los te maken van je ouders. Ik bleef altijd maar lief om iedreen te pleasen en omdat mn moeder haar handen vol had aan zichzelf en aan mijn broer. Ik kreeg er op latere leeftijd wel last van helaas, dat het zo gelopen is. Maar ik ben dus één van de weinige mama's die hoopt dat haar kids wel flink gaan puberen. Ik hoop dat mn kids lekker ruzie dourven maken met mij en overal flink tegenaan schoppen (tegen die tijd piep ik waarschijnlijk wel anders )
Ik was weinig thuis, was veel bij vrienden en had een enorme grote mond. Daarbij kwam ook nog eens dat mijn moeder erg ziek was, (borstkanker) en flink aan de chema zat waar ze erg ziek van werd. Ze was vaak in het ziekenhuis, en toen het heel slecht ging, hadden ze me eigelijk nodig, en ik was er niet, net zoals mn broers. Daar heb ik echt wel erg spijt van. Mijn moeder is overleden toen ik 15 was, precies als je je ouders hard nodig hebt. Ben er erg snel volwassen van geworden. Ik was op mn 16de het huis uit, omdat ik met mn vader niet door 1 door kon/kan. Nee was geen lieve dochter, heb er een hoop van geleerd