dat je ergens zooo ontzettend tegenop ziet dat je nog liever een been breekt dan dat je er naartoe moet? ik heb een bruiloft van vrienden binnenkort en dat zijn eigenlijjk al jaren geen vrienden meer gewoon bekenden geworden, we zagen elkaar wekelijks maar zijn elk onze eigen weg gegaan en ik hoorde er eigenlijk nooit echt bij, zat bijna altijd alleen zonder iemand om tegen te praten en ik ben nou niet echt het type die zich daar overheen zet en zich gewoon mengt, als ik enigszins voel dat iemand me niet aardig vind dan klap ik dicht. nu hebben we dus een bruiloft en we zijn eigenlijk verbaast dat we zijn uitgenodigd, ik zie het al voor me, 4 lange uren het gevoel van een buitenbeentje weer ervaren. hebben jullie dat ook weleens? dat je bij wijze van dus liever iets "oploopt" en dus niet kan komen?
Je hoeft idd niet te gaan. De keuze is aan jezelf of je wel of niet gaat. Als je er zo tegenop ziet dan zou ik niet gaan, wel een kaartje sturen ofzo.
ja dat zou ik ook overwegen alleen mijn man wil heel graag en om hem nou alleen te laten gaan, dat doe ik niet zo gauw. ik zet me er wel overheen voor een avond maar leuk? nee
hahah, nou misschien meld ik me dan wel "nep ziek" en laat ik mijn man gaan maar dat voelt zo verkeerd......
die zegt dat je er zelf wat van moet maken, dat dat niet van anderen af mag hangen, klopt ook wel alleen hij is een heel open en sociale persoonlijkheid met goed gevoel voor humor en ik ben meer een relaxte huismus die in een ruimte vol mensen niet zo goed weet hoe ze mee moet komen lastig......het zijn ook zijn vrienden van vroeger, de hele vriendenclub is er dan weer en ik lag er altijd al een beetje buiten.
Zou het ook kunnen zijn dat het meer jouw gevoel is dat je er niet bij hoort, dan dat zij dat zo ervaren?? Je wordt toch niet voor niets uitgenodigd, toch!?
ja dat kan ook hoor, wie weet valt het heel erg mee, we hebben elkaar al heel lang niet meer gezien, intussen hebben er een heleboel ook zelf kinderen, wie weet is iedereen wat volwassener geworden. moet wel zeggen dat het wel echt zo was dat ik er vroeger buiten viel, iedereen zei dat ook tegen mijn man, dat ze me een beetje "vreemd" vonden en moeilijk om mee om te gaan. dat gevoel is erg blijven hangen...........
Ja, een vriend van mijn man, die wil steeds afspreken met zn 4en. Maar hij heeft een verschrikkelijk saaie vrouw. Normaal gaat mijn man wel eens weekendjes weg met die gast, motorrijden. Nu konden we er niet meer onderuit en komen ze zaterdag....... Ze verwachten ook altijd zo veel, grote lunch, en dan "iets" doen. Pfff ik ben geen entertainmentbureau ofzo. Maar goed, ik kan dus niet wachten tot het zondag is..
Je bent zeker niet de enige, ik heb daar ook last van. Ik zit vaak ook tegen dit soort dingen aan te hikken. Ik klap ook helemaal dicht als ik mensen niet ken en dan ga ik heel verlegen lopen doen, terwijl ik dat helemaal niet wil eigenlijk. En dan voel ik mij ook totaal niet op mijn gemak. Ook verjaardagen vind ik maar niks. Zeker als er allemaal vreemden zijn, dan kan ik mij er niet tussen mengen en word het een avondje stil voor me uit zitten te staren. Dan meld ik me ook het allerliefste ziek, maar ik hou dan weer niet van liegen.
Op de manier hoe jij praat over die mensen zou ik er niet eens heen gaan maar gewoon een kaart sturen. Maar wat iemand hier ook al zegt misschien voelt t voor jou zo maar als ze je echt niet mochten hadden ze geen kaart gestuurd dan wil je alleen maar mensen op je bruiloft die je graag mag...
Jullie gaan toch samen, maak er dan samen een leuke dag van! Als je vriend wel open is en zich op zijn gemak voelt dan is dat juist een voordeel, hij kan jou dan makkelijk in een gesprek betrekken en dan hoef je het zelf niet te doen. Gewoon gezellig samen wat drinken, het bruidspaar feliciteren en er een leuke dag van maken.
gelijk heb je! alleen mijn man vliegt altijd van hier naar daar en van die naar die, hij vindt het echt vreselijk als ik de hele tijd bij hem loop te drentelen, daar wordt hij kriegelig van. hij wil dan ook lekker zijn gang gaan.
trouwens, ik ben wel van plan om te gaan hoor, ik ga er niet dood van maar vroeg me af of er meer zijn die dit herkennen, vandaar.
Dana: Snap ik, maar vertel hem anders nog eens dat jij je gewoon niet fijn voelt als je daar alleen zit en niemand met je praat oid. Dat je het fijn vindt dat hij je een beetje helpt met contact maken of gewoon even bij je komt zitten als hij ziet dat je alleen bent. En geloof mij: ik vind/vond genoeg vriendinnen van vrienden van mijn vriend een beetje vreemd maar dat kwam eigenlijk vooral omdat ik ze niet kende. Het betekende ook niet dat ik ze niet aardig vond maar ik kreeg soms geen hoogte van ze. Pas toen we echt aan de praat raakten en ik gewoon de stoute schoenen aan trok en op ze af stapte merkte ik dat ze eigenlijk best leuk en gezellig waren! En tuur ijk zullen er altijd mensen zijn die jou of mij of wie dan ook vreemd vinden, maar dat moet je niets kunnen schelen. Jij bent wie je bent en daar mag je trots op zijn.