Dag dames, Hoe hebben jullie de 14 maandenfase ervaren? Mijn dochter zat al een tijdje te rommelen met haar tweede slaapje, tot ze hem helemaal weg liet. Nu heeft ze nog een slaapje van 11-13 uur. Ze gaat nu rond 19.30/20 uur naar bed en dan begint het. Ze gaat gelijk rechtop staan in haar ledikant, hoewel ze wel moe is. Ik lees dan voor en zing het slaapliedje zoals altijd, maar mag haar niet neerleggen. Als ik weg loop staat ze nog steeds te brabbelen, maar gaat wel zelf liggen en is meestal binnen 5 minuten in slaap. En dan wordt ze na een uur wakker. Klaarwakker. Klaar om te spelen. Alsof ze haar middagdutje heeft gedaan Ze heeft nu twee kiezen door en ik denk dat er nog een hoektand aankomt. Ook brabbelt ze enorm veel en begint ze woorden na te zeggen. Gisteren heeft ze ook haar eerste driftbui gehad, compleet met zich op de grond laten vallen. Die heb ik genegeerd. Is dit de zogeheten 14 maanden fase? Hoe zouden jullie het slapen aanpakken? Kan dit nog verlatingsangst zijn?
Met het slapen zijn hier geen problemen geweest, maar ik merk hier wel nog steeds verlatingsangst. Als ik of mijn man uit het zicht gaat is het nog wel eens huilen geblazen, gelukkig maar even, hij is snel af te leiden. En driftbuien herken ik ook wel, als hij iets niet mag en er wordt wat van gezegd, dan wordt hij boos en gaat dan ook op de grond zitten of gooien met dingen, dit doet hij inderdaad sinds dat hij ongeveer 14 maanden is. Hij begint nu wel vaker te luisteren als we zeggen dat hij iets niet mag doen of pakken, dan zet hij het netjes terug (en probeert het even later weer opnieuw ).
Mijn dochter heeft sinds een week of 7 ook erg last van verlatingsangst. Nog nooit eerder zo'n fase gehad en voor het eerst sinds dat ze 2 maanden was, wordt ze 's nachts wakker! Ik wist niet wat me overkwam Ze wil niet liggen en staat inderdaad steeds rechtop, gooit haar speen en knuffel uit bed en roept of huilt. Ze is dan ook klaarwakker. Soms wordt ze midden in de nacht wakker, lijkt dan uit een nachtmerrie en begint keihard te huilen. Het lastige hier is dat ze niet wilt slapen bij ons. Van mij mag ze meteen in ons bed liggen maar ze gaat alleen maar keten en slapen lukt niet. Heel af en toe ligt mijn vriend nu op de bank met haar want mij tolereert ze helemaal niet. Merk dat ze erg hangt naar papa, ze vindt het verschrikkelijk wanneer hij naar zijn werk gaat. Ik ben hele dagen met haar samen en dat gaat prima, ook haar middagslaap gaat goed. Maar wanneer haar vader er weer is, dan besta ik niet meer. Dan moet ze bij hem zijn, heel typisch. Ook hier een fase waarin weer van alles gebeurt maar ik twijfel nu of het eruit halen gewenning wordt of dat ze er echt behoefte aan heeft. Ze houdt zichzelf zo wakker terwijl ik zie dat ze moe is. Pff, heb geen tips maar wel herkenning Ik ga altijd maar mee in die fases, helaas zijn wij nu ook 's nachts een keer de pineut na een jaar lang klokje rond te hebben mogen genieten.. Maar verlatingsangst kan zeker. Mijn dochter is een maand ouder dan die van jou en het begon rond die tijd ja.. Sterkte
Maar als ze gaat spelen denk ik niet echt dat het verlatingsangst is. Ik zou het negeren zolang ze niet huilt. Driftbuien zijn hier al sinds 9,5 mnd dus of dat nou met de 14 maandenfase te maken heeft of dat ze iets heeft ontdekt vraag ik me ook af. Hoe dan ook sterkte
Hier hadden ze rond die tijd ook heftige verlatingsangst, maar deze uitte zich niet in 'niet meer willen slapen', maar 'niet alleen willen slapen'. Het lastige was dat onze zoon niet alleen wilde zijn, maar hij wilde perse op zijn kamer slapen. Bij ons in bed, of bij ons op kamer sliep hij letterlijk gewoon niet. Dus hebben wij best lang naast hem gezeten, of naast zijn bedje geslapen. Overigens bedenk ik me ineens dat hij rond 18 maanden ook zo'n fase had. papa moest bij hem op de kamer slapen (ik was ook niet goed genoeg toen , typisch ). Mijn man sliep dan op een matras naast zijn bedje. Hij wilde dan naast papa op het matras liggen, maar werd dan midden in de nacht wakker en ging van alles doen op zijn kamer. Liep wat rond, ging zijn knuffels rondslepen enz. Mijn man kan heeeel goed negeren (ook een reden waarom hij in die tijd bij hem lag), en bleef gewoon stil liggen. Na een kwartier was de zoon klaar met ronddwalen, en ging weer naast papa op matras liggen en viel weer in slaap. Ik kon daar niet zo goed tegen, ik zocht altijd naar een manier om hem weer in bed te krijgen, wilde voor hem zingen/knuffelen/voeden e.d. En hij wilde dit allemaal niet, dus wilde hij dat papa bij hem lag, want hij liet hem met rust Overigens was dit na een paar weken weer overgewaaid, en sliep zoontje weer keurig op zijn kamer in zijn eigen bed. Geen gewenning aan over gehouden.
Bedankt voor de reacties. 14 maanden is blijkbaar een pittige fase Carino, dit klinkt heel bekend. Het smijten met knuffeldoekje (ze slingert hem echt weg) en dan roepen en soms huilen. Ik ga altijd meteen naar haar toe, als ik haar oppak wordt ze wel rustig en na een aantal keer het slaapliedje gezongen te hebben kan ik haar wel in bed leggen. adi, ik heb geprobeerd bij haar te gaan liggen, maar ze gaat dan staan en probeert aan mijn haar te trekken . Ik heb nu uitgeprobeerd dat het werkt als ik uit het zicht ben, maar wel blijf zingen. Ik stond net zo'n 10 minuten bij de deur en ze slaapt nu, eindelijk.
Hier ook zo. Ze wilt wel weten dat we er zijn, dan gaat het beter. Alsof ze steeds even checkt dat ze niet alleen is. Dat spelen duidt hier juist op verlatingsangst. Kinderen uiten dat verschillend. Hier gaat ze maar door met extreem druk doen, ik denk zodat ze het in bed leggen vermijdt en bij ons kan blijven. Het is namelijk geen aanhankelijk knuffel kind. Dus gewoon bij ons liggen is geen optie, heeft ze nog nooit gedaan (helaas )
Hebben wij niet dezelfde dochter? Ik herken haar gedrag precies hierin. Nu net had z eook problemen voor het ochtendslaapje, dat heeft ze anders nooit. Nu heb ik ontdekt dat er geen problemen zijn als ik de deur gewoon openlaat... zo simpel zijn de dingen soms.
Ik vond deze fase ook heeeeel zwaar met mijn zoontje! Ineens 's nachts spoken, overdag was helemaal niets goed en de hele dag door jengelen en aan je benen hangen. Alleen afleiding van andere kinderen hielp af en toe. Maar het gaat ook echt weer voorbij. Hier ging het de laatste 6 weken echt super maar nu is geloof ook wel in de peuterpuberteit beland..
Hier echt helemaal geen problemen met die periode. Ik heb die periode alleen erg rond de 9 maanden ervaren maar nu vliegt hij overal zo doorheen lijkt wel. Enige wat ik een beetje bij hem merkte is dat hij wat sneller stond te huilen als iets niet lukte. Hij was wat sneller gefrustreerd leek wel.
Oooh sorry, dat had ik nog willen zeggen. Na twee weken drama hadden wij ook door dat de deur open laten staan een stuk scheelde Gelukkig helpt het bij jou ook. Blijkbaar hebben we stoere meiden die toch wel graag bevestiging willen dat ze niet alleen zijn. Ik neem ook uitgebreid de dag door voordat ze naar bed gaat. Ze verstaat het niet allemaal maar ik herhaal vaak dat wij vlakbij zijn en niet weggaan. Wie weet pikt ze onbewust wat op.
Carino, dat is een goede tip, dat van de dag doornemen. Ondertussen snap ik er niets meer van. Het ochtendslaapje was een drama, het heeft een uur geduurd voor ze ging slapen.Ze was wel moe, maar vocht echt tegen de slaap. Ik ben al die tijd bij haar gebleven maar mocht haar absoluut niet optillen, dan werd ze enorm kwaad. Uiteindelijk 2,5 uur geslapen, daarna zijn we naar de speeltuin geweest. Daar heeft ze goed genoten. Net was ze enorm huilerig. Ze wilde op schoot,en toch niet, en weer wel... ze maakt er ook een sport van om keihard aan mijn haar te trekken, met open hand op mijn wangen te 'kletsen' en haar nagels lekker diep in mijn wang te zetten Haar handjes weghalen of het 'aai' principe herhalen (doen we al een aantal maanden) lijkt niets uit te maken. Ja, haar op de grond zetten, maar dan wordt ze echt boos en klautert weer op schoot, maar niet om een boekje te lezen, niet om rustig te zitten. Nu is ze net gaan slapen... voor het avondeten. Ze was echt moe, dus dan maar op bed. Maar heb echt geen idee wat dit allemaal is.
Klinkt in mijn ogen als een sprong. Hier tijdens heftige sprongen altijd gezuer met slapen overdag. Hij vecht er dan ookmecht tegen terwijl hij doodmoe is, zo frustrerend he?
Mijn dochtertje is ook 14 maanden en herken het deels. De heftige verlatingsangst hadden we hier rond de 11 maanden. Ik heb haar toen ook niet alleen gelaten, getroost op haar kamertje, etc. Uiteindelijk van de een op de andere dag over. Nu is ze al een weekje wat meer hangerig, mag niet uit het zicht want dan is het huilen geblazen. ( Dat niet uit het zicht mogen gaan koppel ik bij haar vaak aan niet lekker zijn/niet lekker in haar vel zitten) Ik dacht eerst aan kiezen o.i.d maar ze heeft ook haar prikken gehad en kan daar natuurlijk best last van hebben. Het slapen gaat over het algemeen goed, toevallig nu net huilen. Mijn man troost haar ook door bij de deur "sssstt" te zeggen. Dat gaat het beste.
Ik denk ook een echte sprong. Gisteravond is ze vrij snel rustig gaan slapen, om 5 uur kwam ze pas voor een voeding,heel netjes dus. Net is ze ook lekker in slaap gevallen, dus ik denk/hoop dat we er een beetje doorheen zijn. Ze kruipt nu opeens ook (hiervoor was het buikschuiven) en begint steeds meer woordjes na te zeggen... zo leuk die ontwikkelingen!
Wat leuk dat je weer nieuwe ontwikkelingen ziet he? Dan denk ik ook altijd meteen: oke, ik hoop dat dat einde sprong betekend!!! Hahaha
Nog even een update: het lijkt einde sprong te zijn. Gisteren ging ze zonder problemen naar bed en sliep al bij het verhaaltje voorlezen. Ik heb tijdens het naar bed ritueel de hele tijd gekletst over wat we gedaan hebben en ze keek me zo aandachtig aan! Wel heeft ze in de namiddag nog een dutje gedaan van een uur, en ik dacht juist dat ze klaar was met het tweede slaapje. Blijkbaar niet. Verder zegt ze opeens veel meer woordjes (kwaak (van de kikker), eend, thuis, aap, tggg (tijger)), en doet het liedje van "klap eens in de handjes" helemaal na. Dus ook twee handjes op haar hoofd zetten en ze kruipt nu heel hard. Zo leuk om al die veranderingen te zien!
Oh wat fijn! Ik hoop dat het zo goed blijft gaan voor jullie! Hier nog steeds lastig hoor. Lijkt geen einde aan te komen. Sinds vanmiddag ook koorts en rode wangen dus ik denk nog meer kiezen erbij. Ben nu toch al wel een week of 8 in de weer. Maar verder weinig sprongen, verlatingsangst nog gehad, dus alles in een keer nu denk ik Ik verwacht ook wel wat nieuwe ontwikkelingen. Ze ligt motorisch erg ver voor op schema maar ik merk dat het praten nu het volgende aandachtspunt is. Ze brabbelt een hoop maar heeft nog geen grote woordenschat. Dus wie weet komen er wat woorden aan, zo schattig als je de stem hoort. We zien het wel. Geniet van de rust zou ik zeggen!