Advies gevraagd

Wat rot Mika90.
Ik begrijp je helemaal. Zeker leuk voor je vriendin, maar je wil zelf ook zo graag.
Misschien kun je dit bespreken met je vriendin?
En anders is het natuurlijk moeilijk om te verbergen hoe leuk je het voor hun vind, maar eigenlijk ook rot dat het bij hun wel al gelukt is.
Ook bij jullie komt de tijd dat je het mooie nieuws mag vertellen.
Weet niet zo goed wat ik je voor een advies moet geven. Snap gewoon wel heel goed hoe jij je nu voelt.

 

Ik begrijp je maar al te goed. Om mij heen wordt iedereen zwanger van slechts een paar maanden proberen. Zelfs een collega met 20kg overgewicht was zo zwanger en ik ben al een jaar zonder succes aan het proberen. Het is zo frustrerend. En dan nog de opmerkingen: "je moet er niet mee bezig zijn dan komt het vanzelf wel". Dat is leuk gezegd, alsof het sperma de andere kant op zwemt als ik aan een zwangerschap denk. Inmiddels staat voor mij een intake op het ziekenhuis gepland en dan hopelijk ben ik ook snel zwanger. Ik ben op het punt beland waar ik al zielsgelukkig zou zijn met de mogelijkheid om 1 kind te krijgen.

 

Ik snap je...ook al lijkt het misschien gek met al 2 kids. De 2e heeft ook 22 rondes op zich laten wachten. En ondertussen kreeg ik telefoon van mijn beste vriendin dat ze per ongeluk zwanger was van de 3e... Ik heb mn best gedaan om blij te zijn (te doen) voor haarr. Uithuilen deed ik bij mijn man. Ik wilde niet deze vriendschap op het spel te zetten voor zoiets. Daarna werd een andere vriendin van mij zwanger. Ook meteen aangeteld. En ik had al 3 miskramen gehad. Het doet gewoon pijn... Ondanks dat je het iedereen gunt.
Dus mijn advies, hou je zo groot mogelijk, huil uit bij je partner. En evt kun je op een rustig moment je gevoel delen met je vriendin. Sterkte...

 

Als het je zo dwars zit (wat ik ook kan begrijpen, ik zit in hetzelfde schuitje ) zou ik toch eens overwegen om meer mensen in je omgeving op de hoogte te brengen en steun daar te krijgen. Het is zo fijn om af en toe je hart te kunnen luchten bij een geliefde! Dat is toch anders en denk ook wel beter dan hier op een forum

 

Jaloezie, jazeker maar dat is ook heel begrijpelijk. Snap dat je niemand wil vertellen dat jullie voor een kindje bezig zijn, want hoe leuk is het straks als je met een verrassing komt. Maar het is wel heel zwaar. Als je iemand hebt die het weet, kun je hier steun van krijgen en miss even je hart luchten als het moet.
Heb het er zelf ook moeilijk mee gehad, hebbhet toen wel mijn moeder en zus verteld. Jammer natuurlijk, maar ach ze vonden het wel super toen ze eindelijk goed nieuws kregen.

En je kan natuurlijk ook hier je hart altijd luchten.😊

 

Oh meis toch.. dat doet ook verrot veel zeer..

Hier heb ik dat met zoveel mensen gehad.. mn beste vriendin. Een andere vriendin. Vrienden van mn man 2 in de tijd dat wij ook bezig waren, nog een vriend van hem, mn beide broers waarvan 1 zelfs een tweeling.
En dat doet verrot pijn. Elke keer weer.

Met mn beste vriendin en vriendin praatte ik erover. Dat ik het onwijs tof voor ze vond maar dat het mij ook zeer deed. Er was en is veel begrip bij hun.
Hwt ene stel vrienden met twee heeft zelfs bij de laatste niks gezegd, we kwamen er pas achter doordat we een geboortekaartje kregen.
En mn beide broers spreek ik niet meer omdat hun geen enkel begrip op konden brengen voor ons.


Mijn advies zal zijn praat erover. Dat het je zeer doet en verdriet en je niet zo goed weet hoe je er mee om moet gaan. Iedereen moet hier mee leren omgaan en het mooiste is om dat samen te doen. Maar helaas zie je soms ook geen begrip en klapt een relatie.

Wij hebben er trouwens voor gekozen om wel openheid te geven toen we in het ziekenhuis belanden. Ik vond het zelf onwijs moeilijk en merkte dat praten mij opluchtte. Dus eigenlijk iedereen wist ervan. Aan de ene kant lastig omdat ze dus wisten in welke fase we steeds zaten maar hemel wat vond ik het fijn dat ik niet altijd met mn mooiste glimlach op hoefde te zitten.
En toen het eenmaal lukte, was de wereld net zo blij als ons.

Veel sterkte meis. Probeer voor jezelf een fijne manier te vinden wat werkt en probeer ook echt met je man te praten. Plus dat je altijd een gesprek in het ziekenhuis aan kan vragen. Zij kunnen vaak goed helpen.

 

Hey meid ik begrijp je heel goed.
mijn beste vriendin vertelde ook voor de tweede keer in de eerste ronde zwanger te zijn geworden, terwijl wij met beginnen waren in de mmm!

Weet jouw vriendin dat jullie al zo lang bezig zijn? Voor mij hielp het heel erg om open te zijn over ons traject en mn gevoelens over haar zwangerschap naar mn vriendin toe. Ze heeft dit nooit erg gevonden. Ik heb aangegeven dat ik liever niet zou willen dat ze zomaar ineens foto's van echo's zou sturen of laten zien oid. We hadden afgesproken dat als ik iets wilde weten ik er naar vroeg, en ze dan gewoon vrij uit kan praten en blij mag zijn. Sommige momenten kon ik dit nu eenmaal beter verdragen dan andere momenten. En toen de kraamvisite... ik was zo blij voor haar maar vond het zo moeilijk! We hadden dus al afgesproken dat ik alleen zou komen en haar vriend er niet zou zijn, voor als ik emotioneel zou worden. En wat denk je?? Een paar dagen voor de kraamvisite testte ik zelf positief. En mn vriendin is zooooo blij en gunt het ons zo erg! Echt super lief.

Probeer te onthouden dat haar situatie niets veranderd aan die van jou, hoe moeilijk soms ook. Heel veel sterkte er mee meid!

 

Ik snap je.
Op mijn dochter heb ik negen jaar gewacht.
En iedereen raakte maar zwanger, ook de rokers en de drinkers.
Ik gunde het iedereen, maar mezelf iets meer....
Tips heb ik niet echt.
Je kunt niks veranderen aan het geluk dat een ander wel overkomt en jou (nog) niet.
Eriver praten was soms ook lastig, want sommige mensen durfden hun zwangerschap niet te vertellen.
Keerzijde was dat anderen ook eerst mij in wilden lichten voor ze het publiekelijk vertelden, zodat ik t vooraf wist. Dat was heel lief.
Veel sterkte deze kerst!

 

Ik snap de frustratie en ik kan me inleven dat het echt heel veel pijn doet, echt veel pijn. Maar dit is wel een rot opmerking. Alsof je collega het niet verdiend. Jammer zo'n zin.

 

Hee meisje. Ik weet hoe je je voelt.
Wij waren al anderhalf jaar aan het proberen inclusief medicatie etc. Na anderhalf jaar eindelijk zwanger. Ik was zo blij. En wat denk je.. Mijn beste vriendin ook zwanger van de 2e. We scheelden anderhalve week.

Toen tijd voor de eerste echo. Bij mij was alles mis. Alleen een vruchtzakje met niks er in. 2 weken ter gecurateerd.. toen was het tijd voor de echo van mijn beste vriendin. En geloof het of niet.. ik heb gehoopt dat het bij haar ook mis was. Dan was ik tenminste niet alleen.

(Gelukkig bleek alles toch in orde te zijn bij haar) ik heb mijn gevoelens met haar gedeeld. Inclusief dat ik hoopte dat het mis ging bij haar. En wat denk je.. ze begreep met helemaal.

Wat ik met dit verhaal wil zeggen is:

Ik snap je helemaal. Praat er over met haar je zult merken dat het oplucht. Als ze e een echte vriendin is zal ze niet boos op je zijn. Maar zal ze je begrijpen en steunen.

Uiteindelijk komt het goed ik dacht ook dat het nooit zou lukken maar ineens op een onverwacht m9ment was het opnieuw raak. Het komt ooit. Maar voor nu moet je er over praten. En je vriend ook. Opkloppen heeft geen zin. Daar krijg je alleen maar stress van en daar haat het niet sneller van

Heel veel sterkte en hoop dat je ook snel zwamger mag zijn.

 

Ik kan mij voorstellen dat dit een hele lastige situatie is. Je wilt graag blij zijn voor je vriendin, maar je kunt het niet altijd. Ikzelf heb geen ervaring met het zo lang onbeantwoord blijven van een kinderwens. Wel met andere wensen, maar dat is denk ik niet te vergelijken.

Mijn beste vriendin heeft al zeker 10 jaar een kinderwens die zoals het er nu uitziet nooit beantwoord zal worden. Zij heeft een hele fijne partner gevonden waar ze echt graag het leven mee wil delen, maar deze man heeft al 3 dochters en heeft zich medisch laten helpen om ervoor te zorgen dat hij er niet meer kan krijgen.

Toen ik onverwacht zwanger raakte was dit heel moeilijk voor mijn vriendin. Het was ook moeilijk voor mij. Ik wilde graag alles met haar delen. Samen zwijmelen over de echo foto's, samen shoppen, samen namen bedenken en fantaseren. Ik probeerde mij zoveel mogelijk in te houden wat betreft mijn zwangerschap. Dit was ook moeilijk omdat het zo onverwachts was kon ik er niet direct blij mee zijn. En ook daar wilde ik graag over praten. Moesten we de zwangerschap afbreken of niet? Een paar keer heb ik haar een echo foto laten zien of een update gegeven, maar na een tijdje heeft zij mij er op gewezen dat zij dit heel kwetsend vond. Sinds dien praat ik er niet meer met haar over. Tenzij zij er zelf over begint. Op sommige momenten lukt het haar wel om oprecht blij te zijn en oprecht interesse te tonen. En op sommige momenten lukt het haar niet zo goed. Ik heb daar wel begrip voor. En soms voel ik mij schuldig dat ik nu in het bootje zit waar zij zo graag in had willen varen.

Wat ik wil zeggen is dat het als jullie echt goeie vriendinnen zijn het waarschijnlijk voor beide partijen een pijnlijke situatie is.

 

Ach meis, wat vreselijk
Natuurlijk gun je het haar maar je wilt het zelf ook. Ga je vooral njet schuldig voelen om je eigen gevoelens.
Het is heel begrijpelijk.

Zelf ben ik snel zwanger geworden. Mijn broer en zijn vrouw proberen al jaren en hebben helaas nog steeds geen kindje.
Ik weet dat ze het nu ook moeilijk hebben met mijn zwangerschap. Wat ik echt volledig begrijp. Ik zou het heel fijn vinden als ze, alleen als zij dat willen, er met me over praten. Ik kan hun verdriet/pijn/jaloezie niet wegnemen maar ik wil ze wel steunen. Op welke manier dan ook.

Dus mijn advies is: praat met je vriendin. En wees eerlijk in wat je nodig hebt. En vergeet niet dat dat alles kan zijn: afstand, begrip, praten, etc etc.

Ik duim voor je dat je snel zwanger bent.

 

Ik heb ook ruime tijd in jouw schoenen gestaan, en wat mij wat rust gaf uiteindelijk was mezelf zowel toestaan om jaloers te zijn, als ook om blij te zijn voor die anderen. Je hoeft je niet schuldig te voelen dat je je jaloers voelt. En je kan je gevoelens niet filteren naar wens, het is of alles onderdrukken (waar je echt niet blij van wordt) of niks onderdrukken. Dus beide gevoelens mogen er zijn.
Toen het bij mij voor een tweede kindje niet lukte heb ik trouwens ook soms wat meer afstand van zwangere vriendinnen gehouden en dat beviel me prima. Ik dacht, waarom zou ik mezelf gaan pijnigen door er bovenop te willen zitten terwijl die mensen vast ook heerlijk zwanger zijn zonder mijn continue nabijheid? Nu ik zelf weer zwanger mag zijn maak ik me ook niet druk over of anderen wel genoeg interesse tonen hoor.