Gisteren hebben wij te horen gekregen dat ons zoontje downsyndroom heeft. Wij hebben besloten de zwangerschap af te breken. Dit zal Wss volgende week gebeuren. Ik ben zo bang voor de bevalling en pijn. En hoe dan verder. Is het een erfelijke vorm? Ik ben ook zo bang om nooit geen moeder te worden. Er spookt vanalles door mijn hoofd en ik kan niet slapen...
Wat ontzettend moeilijk, wat vreselijk om die keus te moeten maken. Ik wens jullie heel veel sterkte toe.
Wat vreselijk. Dit zijn zaken die niemand mag mee meemaken. Door zware handicappen hebben wij al 2 x een zwangerschap moeten afbreken. Ik kan je alleen maar op het hart drukken om alles goed te bespreken met je verloskundige of gyneacoloog. Ik heb bv steeds goede pijnbestrijding gekregen. Heel veel sterkte
Hei meis, Heel veel sterkte! Mocht je vragen hebben of je verhaal kwijt willen, hier zijn veel eiden die (helaas) goed weten hoe jij je nu voelt! Dikke knuffel.
Iedereen zo bedankt voor de reacties. Vandaag in ziekenhuis geweest. Er was fout doorgegeven het is een meisje ipv een jongetje. Voor mijn man kwam dit nog Harder aan want hij heeft 2 jongens uit een vorig huwelijk en wilde dolgraag een meisje. Maandag moet ik naar het ziekenhuis om de zwangerschap af te breken. Allemaal bedankt en vreselijk dat zoveel mensen afscheid hebben moeten nemen Van hun.kindje
Laat je goed voorlichten over de mogelijkheden van pijnbestrijding. Je hebt al genoeg te verwerken straks en dan hoef je geen pijn te hebben, werd mij steeds voor gehouden! En houd er rekening mee dat de uiteindelijke bevalling misschien wel langer duurt dan verwacht (of in ieder geval de inleiding, bij mij duurde het helaas een hele week) En neem je tijd om te rouwen!
Wat een verschrikkelijk nieuws. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Als je vragen hebt mag je die hier altijd stellen.Een hoop meiden die je kunnen helpen met antwoorden.
Dank jullie wel. Het is zo dubbel aan de ene kant moet je dit verwerken en aan de de andere kant wil ik graag weer snel zwanger zijn . Zojuist mijn moeder aan de telefoon gehad en verteld over hoe nu verder. Zo erg om haar aan de andere kant van de lijn te horen huilen en te horen dat ze niet kon slapen. Heb echt het gevoel dat ik hun verdriet doe. Zij waren zo blij met hun eerste kleinkind. En op mijn werk hoe ga ik dat vertellen zij weten van al dit alles nog niks. Ik zat al thuis door mijn bekken was bezig met fysio.
Heel veel sterkte. Raad heb ik ook niet, maar ik wil wel de volgende site met je delen: lieve engeltjes, heb je al van ze gehoord? Ze hebben mailing lijsten, ook voor ouders die net als jullie een (on)mogelijke keuze hebben moeten maken. Daarnaast hebben ze een advies pagina voor waar je allemaal aan denken kunt bij een naderend afscheid: Lieve Engeltjes - Tips Voor de rest, één tip: vergeet de fotocamera niet.
Wat vreselijk dat jullie dit mee moeten maken, en hoe moeilijk moet het geweest zijn de keuze te maken. Wij hebben vier maanden geleden ook de zwangerschap af moeten breken en het is nog steeds heftig allemaal. Laat je zeker goed voorlichten over pijnbestrijding. Ik heb een paar uur te laat om mn ruggeprik gevraagd en heb voor mn eigen gevoel teveel pijn gehad, terwijl het al zwaar genoeg is. Ik zou je aanraden om je kindje te zien. Het is jullie kind en je vindt haar zekerweten prachtig! Dus idd fotocamera en misschien kunnen ze afdrukjes van de voetjes maken? Dat hebben wij wel en ik vind dit zo'n mooie tastbare herinnering aan onze lieve kleine man. Heel erg veel sterkte! En natuurlijk is het zwaar voor je moeder, maar laat dat los! Zij wil alleen voor jou het beste. Schuldgevoel is het laatste waar je je druk om moet maken. Sterkte!