Wilma je bent een mooi mens als ieder ander. Neem de tijd voor dit stuk. Je mag het loslaten als je er klaar voor bent. Ik begrijp je gevoel heel goed. Ik ken het gevoel, zij het in mindere mate dan jij aangeeft. Ik had het vooral lastig op de middelbare school. Maar eens zul je mensen vinden bij wie je past. En die bij jou passen. Ik geloof niet dat je dit moet zoeken in de dames op het schoolplein, klaarblijkelijk passen ze niet bij jou. Ik denk dat je dat diep van binnen ook wel weet. Zorg goed voor jezelf...dat heb je nodig en verdien je. Het komt wel weer goed. Echt waar! Hopelijk zie je me niet als een snotneus van 23....maar ik meen wat ik zeg en ben oprecht...laat die vrouwen op het schoolplein maar...zij doen hun ding en jij doet het jouwe...wees lief voor jezelf. Laat je kinderen zien dat het belangrijk is dat ze van zichzelf houden want daar begint ook de liefde voor een ander. Leer je eigen kracht weer te (h)erkennen en je zult zien dat jij ook geweldig, mooi en sterk bent! Jij bent goed zoals je bent! Niets en niemand heeft daar invloed op.
Hee Wilma, Ik ging even de lounge in voor de ditjes en datjes, en zat vervolgens in jouw diepe verhaal verwikkeld. Allereerst wat ontzettend naar voor jou dat je je zo voelt! Als ik je stukje lees word ik helemaal een beetje verdrietig over hoe jij er (soms) in staat. Ook vanuit hier een dikke virtuele knuffel! Het eerste wat in mij opkomt, en ik kan me daarin vergissen, is dat jouw zoontjes ongetwijfeld ook veel meegekregen hebben van jouw depressiviteit. Of je het nu probeert te verbergen of juist niet: ongemerkt vangen ze veel op van gesprekken of van jouw stemming, ook al probeer je je al dan niet vrolijk te houden. Je zoontjes zullen daar ongetwijfeld wel eens iets over losgelaten hebben als ze ergens speelden. En er zullen vervolgens ongetwijfeld mensen zijn die je vervolgens niet aan durven te spreken. Het is allemaal een beetje hypothetisch, toch hebben mensen vaak de neiging om voor een ander te denken. "Och, ze zal zich vandaag misschien niet zo lekker voelen, ik laat haar maar met rust." En ook al probeer jij af en toe een praatje aan te knopen, ze zullen mogelijk denken dat dat voor jou al moeilijk genoeg is. Zo kom je in een spiraal van mensen die niet weten hoe ze met je om moeten gaan, en jij die heel veel waarde hecht aan 'het praatje' waar de moeders zich misschien helemaal niet bewust van zijn. Vervolgens word je steeds wantrouwiger en zeg je steeds vaker bewust dan maar geen hoi, om het vervolgens weer eens te proberen. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat het vast niet allemaal stuk voor stuk rotvrouwen zijn die jou geen aandacht willen geven, maar dat soms een stukje eigen houding en onzelfverzekerdheid ertoe kunnen leiden dat mensen voor jou gaan denken. Misschien is het handig om je zoontje weer eens op te halen en er eens een gesprek over aan te knopen met zo'n moeder? (Liefst eentje die je een beetje aardig vind natuurlijk). En uit te leggen hoe je je al die tijd gevoelt hebt, en vooral waar het vandaan komt? En dat je nu toch eindelijk wel eens een beetje aanspraak zou willen hebben op het plein? En dan met een grapje erachteraan dat je niet van plan bent te bijten? Misschien geeft dat wat duidelijkheid, want ik denk dat de moeders zich hier vast niet (allemaal) van bewust zijn.
Volgende episode in dit verhaal: Elke ouder waarvan het kind overblijft word opgeroepen om een keer de vaste overblijf moeders mee te helpen bij de overblijf. Dinsdag was mijn beurt en ik was netjes er 15 minuten voor tijd al om te helpen klaar zetten....alleen stond alles al klaar..naja. (de regel was altijd 15 min voor de pause komen om klaar te zetten) Ik kom binnen en zeg "goeie morgen" De meerderheid keek om en 2 zeiden iets terug... (moeder die wel altijd wat kan zeggen en bij me in de straat woont en eentje waarvan haar zoontje al jaren met die van mij speelt en als ik wat zeg iig hoi terug zegt...en dat is uitzonderlijk in dit dorp) Ik liet me er niet door uit het veld slaan en ging bij de groep staan. Niet dat er wat tegen me gezegd werd maar vooruit. De "hoofd overblijf moeder" identificeerde me als diegene die kwam helpen en zei dat t fijn was dat dat gebeurde wat iedereen beaamde. Iemand werd verteld dat ik dan bij haar aan tafel ging helpen omdat ik de moeder van patrick ben (dat was net ook al gezegd maar vooruit) Maar nog steeds werd er niets tegen mij gezegd. Dus vroeg ik maar welke tafel de tafel van mijn zoontje zn klas dan was. En diegene waaierde wat met zn hand n bepaalde kant op en zei "ja die geloof ik" Stonden 3 lange tafels in die richting dus...naja... Diegene die ik moest helpen ging bij een van de drie tafels staan dus dat deed ik ook maar. De eerste kindjes druppelden binnen en ik begon ze netjes te vragen wat voor drinken ze wilden (wist ik nog dat dat zo ging van de vorige keren n aantal jaar terug...heeft even tussen gezeten omdat de bovenbouw moeders eigenlijk niet meer opgeroepen zouden worden en nu ineens weer wel) En al snel kwam mn zoontje die blij was me te zien. Ik wachte af wat er nu ging gebeuren en onderwijl hield ik de kinderen in het oog om te zien of ze elkaar niet liepen te vervelen. (vroeg me ondertussen af waar moeders dan mee moesten helpen want er was niks te doen. Die 3 bekers kon de vaste overblijf moeder ook wel zelf inschenken) Vroeg de andere moeder nog even of die 2 meiden echt niet hoefden te drinken want ze wilde niks. Maar blijkbaar werd het geaccepteerd dat je 8 uur op school bent en dan maar 1 bekertje drinkt. Zuchtend en steunent begon de andere moeder aan dat tafeltje de bekers meteen nadat ze leeg waren weer weg te graaien, duidelijk geirriteerd omdat ik dat niet deed. Tja...ik wist van de vorige keer en van mn zoon dat ze een tweede beker mochten en was dus aan t afwachten tot dat iemand nog wilde. Blijkbaar hebben ze tegenwoordig meer haast om alles geregeld te krijgen. Nouja dan maar opruimen en ondertussen vragen of ze nog wilden.. Toen alle bekers opgeruimt waren werd me gevraagd even bij de kleuters te helpen want een kindje rende steeds weg en n andere was ontroostbaar verdrietig dus daar had de eene moeder die er stond de handen vol aan. Nou prima en ik ging daar de tafels schoon maken. Met 2 lege bekers die er ook nog stonden terug naar het keukentje gelopen en ben de glazen maar gaan afwassen en daar kon die moeder die eerst bij me aan de tafel stond ineens toch praten. Ze vertelde me over de gezins samenstelling omdat zij ook een kindje had dat veel later was gekomen als de andere 2 net als ik had. Even later was ze weer weg en stond ik weer te kijken van...wat nu? Dus ik naar de opper overblijf moeder om te vragen of er nog iets gedaan moest worden of dat ik even bij mn zoon kon gaan kijken (had hij gevraagd) nee ik kon wel even naar mn zoon. Had goeie zin omdat ik toch gegaan was en ik me wel n beetje geaccepteerd had gevoelt. En heb lekker in het zonnetje staan kijken naar de voetbal wedstrijd. En me dood gelachen om n rare actie van mn zoon en wat andere kinderen (de kinderen accepteren me altijd) En toen was de pauze om. Kus en knuffel van mn zoon en weer naar binnen. Daar stond het groepje weer zoals in het begin in n kringetje en deze keer kon ik er niet bij want er was geen "opening" en weer werd ik genegeert. Ik keek de moeder van het kind wat wel eens met die van mij speelt recht aan en ze kreeg me in de gaten (of kon me niet langer negeren...). "we zijn klaar je kan wel gaan hoor" Nja...ok...gek genoeg ben ik geleerd altijd nog even doei te zeggen dus.. De rest negeerde me nog steeds... en ik voelde dat gevoel weer boven komen... Sta je daar genegeert te worden...voelde me verdeeld tussen laat ze lekker de klere krijgen en nee IK wil wel fatsoenlijk zijn en normaal doei zeggen. Ik stamelde iets terug van dat ik dacht nog even doei te zeggen en toen kwam de oppermoeder en heb ik tegen haar gezegd dat ik er weer vandoor was. En ben snel gegaan. Wat voelde ik me opgelaten en beledigt. Ik kom verdorie om hun te helpen. Mn sociale verplichtingen voldoen. Ben er heen gegaan zonder enige verwachting en ondanks dat ik echt geen zin had en bang was voor een herhaling van dat voetbal drama. Maar wel vol goede moed. Zo van idd het kunnen niet allemaal rotwijven zijn en nu kom ik in een positie dat ze iets met me moeten en dan kan ik aan mezelf bewijzen dat het allemaal wel mee valt. Ik kom ze immers helpen met de drukke overblijf. Nou niet dus. Was blij dat mn man me halverwege tegemoet kwam lopen met Wendy. Kon mn tranen nog net bedwingen. Ze kunnen nu dus vergeten dat ik nog ooit een poot uit steek naar die school als er hulp oid nodig is. Jammer dan dat ik me verplicht om mee te komen helpen als mn zoon op de overblijf zit. Ze zoeken het maar uit. En het zijn misschien dan niet allemaal rotwijven. Helaas zijn degene die dat niet zijn OF erg dun gezaaid OF houden ze zich weg van alle activiteiten rond school. Ben er iig nog maar 1 tegen gekomen, helaas voetbalt haar zoontje niet en is ze ook geen overblijf moeder. Sorry voor het lange verhaal
Goh wat een verhaal, het doet me pijn om te lezen en kan je verdriet hierom heel goed begrijpen, ik zelf heb hetzelfde meegemaakt in mijn jeugd, op school en thuis... en nu ik moeder ben vind ik ook geen aansluting. Ik kan je niet echt tips geven, ja proberen boven te staan maar ik weet hoe moeilijk het is. Het lukt mij ook niet.. Sterkte meid!
Wilma, dat is gewoon een kliekje, behoorlijk onbeschoft. Ach, je hebt de eer aan jezelf gehouden en netjes gedag gezegd, maar ik zou de volgende keer ook niet meer gaan, bekijk het maar. Gelukkig zitten hier op het forum heel veel aardige vrouwen , laat die trutten maar mooi voor wat ze zijn!
pffft met tranen en kippenvel je verhaal gelezen... ik herken het niet zo... wel soms..maar ik trek hier wel mijn lering uit.. en zal volgende keer kijken naar mensen/vrouwen die er een beetje bij staan..en ga dan kletsen... want misschien hebben die andere het ook wel helemaal niet door.. nou ik weet eigenlijk helemaal niet het juiste te zeggen dus geef je een warme knuffel en zeg wat knap dat je het hier neer zet...
Ach lieve Wilma, het zegt zoveel meer over die andere moeders dan over jou. Je kent het wel van vroeger, je hebt het groepje 'populaire' mensen, waarvan er 1 een grote mond heeft en de rest daar graag bij wil horen. Vaak mensen zonder eigen mening en als ze die al hebben durven ze die niet uit te spreken omdat ze bang zijn dat de meest populaire een andere mening hebben en ze afgewezen worden. Je bent vast een fijn en goed mens, en die andere dames vind ik maar een stelletje nare mensen. Probeer je er alsjeblieft zo min mogelijk van aan te trekken, ze zijn het gewoon echt niet waard om je daar verdrietig over te voelen. Hoofd omhoog en neus in de lucht, loop ze na een korte 'hoi' maar lekker voorbij en als ze een babbel willen maken prima. Dikke knuffel vanuit Rotterdam!
dacht dat het over vrouwen ging maar ik vind het nogal zielig kinderachtig gedrag! maar het zijn idd van die kliekjes.. die mensen weten vaak zelf niet hoe ze moeten reageren.
Hoi, Je verhaal klinkt echt heel naar. Ik kan me voorstellen dat je er verdrietig van wordt als mensen zo tegen je doen. Ik heb een keertje ergens gelezen waar je woont (ik zal het niet nerzetten weet niet of je dat vervelend vind). Misschien dat dat er ook wel een beetje mee te maken heeft? Ik heb daar ook twee jaar gewoond en ben zó blij dat ik daar weg ben. Ik vond de meeste mensen daar echt heel onvriendelijk. Je kan echt heel erg merken dat er veel mensen wonen die mekaar al lang kennen en ook niet echt hun best doen om andere mensen te leren kennen. Dat is ook wel één van de redenen dat we daar weg zijn gegaan. Misschien sla ik de plank wel volledig mis en heeft het daar niks mee te maken hoor. Maar als ik lees hoe die mensen doen kan ik me er wel iets bij voorstellen. Ik hoop dat het je lukt om je er niet te veel van aan te trekken en die mensen gewoon lekker te negeren. Sterkte ermee.
Oh als ik dit lees krijg ik al helemaal de bibbers voor als mijn zoon op de basisschool zit. Dat geroddel en geklit van die wijven, en dat verplicht moeten helpen op school...brrr... Ik denk dat ik er ook totaal niet bij zal horen dan Sterkte Wilma!
Ik heb iets soortegelijks meegemaakt op de school van mijn dochter,daarna nooit meer geholpen,bekijk t lekker! Mn dochter vroeg weleens waarom ik nooit hielp maar ik heb t uitgelegd. Is niet overal zo hoor,op haar vorige school(Almere-Buiten)heb ik heel vaak geholpen en werd altijd netjes bedankt en had leuk contact met de andere moeders.
Ben blij met jullie reacties meiden. Maar weet je, met deze nog meer (al is het een dubbel gevoel) Want Tania...ik denk dat je de plank helemaal raak slaat. Ik heb via dit forum contact met nog een moeder die hier is komen wonen. En zij heeft ook dezelfde ervaring met mensen hier. En dat ze zo doen vind ik eigenlijk helemaal niet zo erg. Maar dat ze ZO onbehouwen grof kunnen doen en je keihard negeren terwijl je daar staat omdat je "moet" komen helpen... Ben nu niet eens meer verdrietig. Ben meer boos/beledigt. En geloof me, als het aan ons lag woonden we hier ook niet meer. Maarja...de crisis heeft ons getroffen en mn mannetje is opzoek naar werk. Dus we wonen hier helaas nog wel even. Iig bedankt voor het luisterende oor meiden!