Dit precies! Een keuze die wij samen gemaakt hebben. Ik werk thuis waardoor ik een lager inkomen heb en aan bepaalde zaken gebonden zit. Mijn man kan flexibel zijn naar zijn werkgever toe en kan zijn carriere naar een hoger level tillen als hij dat wil. En 1 van ons is altijd thuis bij de kinderen wat wij samen belangrijk vinden. Ik vind het helemaal niks met afhankelijk onafhankelijkheid te maken hebben maar met bepaalde keuzes maken. Wij zijn beiden nl even afhankelijk van elkaar. En mochten we ooit gaan scheiden dan zal dat niet anders zijn.
Maar ik heb het helemaal niet over het geld... Alimentatie is een vergoeding die ' de schade' moet beperken voor de partner die financieel achter komt te staan op de arbeidsmarkt. Maar dat is maar de helft van ' de schade' Aan de andere kant staat (meestal) een man die na een scheiding een achterstand heeft in zijn tijd als ouder, in de band met kinderen, in zijn tijd als vader. Hoe je het ook went of keert, als hij de hele week weg is en moeder hele week thuis, heeft hij als vader een achterstand naar zijn kinderen toe. Er is immers geen relatie meer en geen balans. De vader staat als ouder alleen, met al die achterstand. Spreekt iemand ooit over compensatie daarvoor na een scheiding? Geeft de vrouw of het rijk een vader de tijd om verloren tijd met zijn kinderen in te halen? Je kunt het ook alimentatie noemen, maar dan niet in geld..
Dat is de ideale situatie, als een vader zijn tijd in co-ouderschapsconstructie ook echt met kinderen kan besteden. (Overigens is dat nog geen inhaaltijd, ik zie spijtig genoeg dat heel. veel vaders en kinderen eerst moeten wennen en leren hoe een hele week samen door te brengen incl volledige verzorging) Maar om dat te bewerkstelligen is dus minder financiële ruimte om ook nog de ex vrouw te onderhouden die geen baan kan vinden. Dus worden in praktijk veel vaders genoodzaakt om gewone omgangsregeling aan te gaan om toch fulltime te blijven werken om de boel te kunnen bekostigen, ten koste van tijd met hun kinderen. Of om hun kind tijden hun week naar de opvang te brengen. Incl een ex die dan klaagt dat de kinderen elders opgevangen worden terwijl zij toch thuis zit. Helaas zijn in de relatie vader-kind nog te weinig echte succesverhalen na een scheiding. Hopelijk wordt dat steeds beter
Dat zijn dus de keuzes die je samen moet maken. Als mijn man nu parttime zou willen werken dan is dat iets waar we beide naar moeten gaan kijken en bewerkstellen. Hij moet dan een andere baan gaan zoeken in een andere sector, ik moet dan ook meer gaan werken. Dat is niet onze keuze maar het kan goed een keuze van een ander zijn. Zo is iedere situatie anders. Soms is de vrouw thuis, soms is de man thuis en soms is het verdeeld, het ligt aan de situatie. Als wij uit elkaar gaan en mijn man wil co-ouderschap dan is hem dat goed recht, het zijn ook zijn kinderen. Dan zal er uiteraard minder geld binnenkomen maar aan de andere kant ben ik dan weer wel flexibeler met werk. Alles heeft zo zijn voor en nadelen.
Dat ligt dan ook net maar aan het soort vader...hoe het bij jullie opgelost is zie jij als een normale situatie maar als je even nadenkt zijn er echt maar heel weinig werkgevers waarbij die constructie kan...niet omdat ze niet mee willen werken of die mannen "maar harder moeten zeuren" zoals het zo simplistisch gezegd werd maar omdat sommig werk gewoon alleen maar op het kantoor gedaan kan worden. En er dus niet thuis gewerkt kan worden en je dus ook niet om 15.00 uur aan school kunt staan. Hier dus een man die 5 dagen van huis is...maar mocht de situatie zo zijn dat hij ineens thuiskwam te zitten en ik full time aan het werk ging dan hoeven ze hier niet heel lang aan elkaar te wennen. De kinderen zullen mij zeer zeker gaan missen net zoals ze nu wel eens hun vader missen maar verder reilt en zeilt alles prima hier.
Ik vind dat de duur van partneralimentatie wel verkort mag worden. Die 5 jaar vind ik lang genoeg. Het is niet mijn keuze en hoe wij het doen, maar als je zoals Niekepiek beide hebt besloten dat de vrouw minder werkt, kun je als man niet na een scheiding zeggen: jij krijgt niks meer van mij. Hij heeft zich kunnen ontwikkelen omdat zijn vrouw (meer) thuis is. Overigens gaan er andere regels gelden bij stellen die uit elkaar gaan en kinderen onder de 12 jaar hebben.
Ik vind dat je wel erg neerbuigend doet richting vaders hoor, er zijn genoeg vaders die fulltime werken en toch prima voor hun kinderen zouden kunnen zorgen. En iedereem vergeet ook maar dat het net zo goed de vrouw is die de alimentatie kan betalen.
Dit idd, je kunt niet eerst samen beslissen dat 1 minder gaat werken en als je dan uit elkaar gaat daar ineens niet meer achter staan door dan niet mee te willen helpen financieel.
Overigens mag ik hopen dat die partneralimentatie automatisch stopt als de vrouw een nieuwe relatie krijgt... geen idee of dat zo is, maar die 5-10 jaar gaan volgens vanuit dat de vrouw dan voor altijd vrijgezel blijft na de scheiding?
Huh - die snap ik niet. Ik mag toch idd hopen dat partneralimentatie komt te vervallen als de ontvangende partij een relatie krijgt?? Als de betalende partij een relatie krijgt, mag de nieuwe partner namelijk ook voor de partneralimentatie opdraaien, indirect. En kan de ontvangende partij zelfs een herziening aanvragen want er is immers meer draagkracht. Komt op hoor... er zijn grenzen aan handjes ophouden hoor (al dan niet "gerechtsvaardigd") ...
Waarom ga je toch er elke keer vanuit dat het de vrouw is die het geld krijgt, andersom gebeurt ook, maar dat schijn je niet te willen zien? Het gaat mij ook helemaal niet om hulploosheid, het gaat mij erom dat je samen een bepaalde afspraak maakt dat een van beiden minder werkt vanwege de kids, dat je daar niet ineens onderuit komt als je niet meer samen bent, de financiële consequenties van dd afspraak die je destijds samen hebt gemaakt, blijven immers ook bestaan en natuurlijk niet tot in de eeuwigheid, je moet er allebei voor zorgen dat je zsm voor jezelf kunt zorgen, maar sowieso tot die tijd.
Ik vind dat je nooit geheel afhankelijk moet zijn van je partner. Dus wanneer een relatie eindigt, moet je voor jezelf kunnen zorgen (niet alleen emotioneel, maar ook financieel) en dus niet als vanzelfsprekend terugvallen op een uitkering of op partneralimentatie. Maar heb je dan samen anders gekozen en blijft een van de twee meer thuis dan de ander, dan vind ik het niet raar dat dan voor een periode sprake is van partneralimentatie en niet van vanzelf terugvallen op een uitkering. Dit is dan een consequentie van wat je samen hebt besloten. Zelf zou ik denken aan maximaal 3 jaar. Binnen zo'n periode zou je jezelf weer moeten kunnen ontwikkelen en zo ook weer kansen ontwikkelen op de arbeidsmarkt. Of wat Suus1983 zegt
Maar her is toch niet voor iemand op te brengen om volledig in het onderhoud van de andere ex te voorzien?? Dan kan die persoon zelf niet eens meer fatsoenlijk rondkomen ...
In het geval van de man geldt natuurlijk hetzelfde. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand zich jarenlang laat betalen door iemand waar waarschijnlijk een pijnlijke breuk aan ter grondslag heeft gelegen, in plaats van een baan te gaan zoeken. Heel leuk al die afspraken tijdens de relatie, maar de breuken komen ergens vandaan, en vaak omdat iemand echtelijke afspraken en beloftes aan zn laars heeft gelapt. En ik begrijp dat jarenlang eruit liggen in bepaalde branches (wat in die andere topic blijkbaar reuze meeviel) een behoorlijke cv-gat veroorzaakt, maar ik zou nog liever putjes gaan scheppen en tegelijk een 'reïntegratietraject' gaan doen, dan me laten betalen door mijn ex. Je bent immers niet voor niks uit elkaar gegaan.