Zoals zoveel dingen lijkt er een beetje een taboe op angst te liggen. Ik heb een zoon van 10 en een zoon van 2 We willen nu voor een derde kindje gaan, ik vind het geweldig maar ik vind het stiekem ook een beetje eng Bij mijn eerste ben ik op 34+5 ingeleid, pijnstillers gehad en weet er eigenlijk niet veel meer van.. Mijn tweede echter, begon spontaan en ik ben er mee door blijven lopen waardoor pijnstilling geen zin meer had. Heel goed natuurlijk maar ik heb me alles zo bewust meegemaakt dat ik, twee jaar later, enthousiast word van het idee om nog een kindje te krijgen maar tegelijkertijd erg benauwd word van de bevalling want ik weet nog als de dag van gisteren hoe dat voelde Natuurlijk krijg je er iets prachtig voor terug! En dat het pijn doet is "Duh!" superlogisch! Maar ik heb er moeite mee afstand te nemen van het angstige gevoel. Is er iemand die dit snapt?
jaaa dat is het grote nadeel ff zover zwangerschap zeg maar. Toen mjin eerste tegen de 5 maanden was, kwam ik erachter dat ik zwanger was van nr 2... verrast. SUPERBLIJ,.. en toen kwam: SHIT... niet weeeer he.. was toen natuurlijk net gebeurd zeg maar en was een helse bevalling.. dus ja.. uiteindelijk heb ik me toch goed kunnen voorbereiden op alles... en kon ik het bij de tweede ook beter aan, de weeën, de bevalling alles. Je zit in een roes en je zult op iets moeten vertrouwen.. is het niet op god, dan op de bekwame mensen in het ziekenhuis dat het goed komt.. meer kun je niet doen he