Die van ons is ook de hort op maar komt eens in de zoveel tijd toch ff een knuffel halen. Of wil ff op schoot komen zitten, of komt met een boekje aansjouwen vol trots en dan parkeert ze dr kont boven op me. Samen op de bank zitten begint nu ook te komen. Zijn maar korte momentjes maar merk dat ze dat langzaam aan steeds een stukje uitbreidt, ff mama tanken en hopla ze gaat de bank weer af en t volgende plannetje uitvoeren. Gaandeweg zoekt ze me nu wat meer op nu de grootste ontdekkingen in huis voor dit moment wel weer even gedaan zijn. Daarvoor was t zoef, weg.
Goh wat een verademing, al die gelijkgestemden hier. Ik zit nu met zoontje van 7 maanden “opgescheept”, tenminste zo voelt het bij vlagen. Eerlijk he? Moet ook bekennen dat hij ineens nog slechter slaapt. Dat helpt niet echt voor het algeheel geluksgevoel zeg maar. Maar daarnaast ben ik ook echt zijn moeder vanuit mijn tenen. Ik vecht voor lang bv geven, ik draag hem veel en ben beretrots op hem. En soms ben ik het gewoon poepzat. Ik ben ook gewoon zo moe. Deze intense babytijd is net zo intens als die van mijn oudste destijds en ik weet dat het ook wel goed komt.. ze steeds minder aan je vastgeplakt willen zijn, maar soms loop ik even helemaal vast. Ik mis tijd voor mezelf, tijd voor elkaar en kijk zo enorm uit naar de komende tijd. Rust..
Hier hetzelfde. Als baby echt niet knuffelig, maar nu ze zelf kan lopen, komt ze een boekje brengen en reikt met haar armpjes omhoog en wil ze op schoot boekje lezen. Of als ik ergens sta, pakt ze me bij mijn benen vast en legt ze haar hoofdje tegen mijn benen aan. En dan zegt ze: aaaaaaah. Zoooo lief!